Hallo, Ik heb me al een keer voorgesteld alleen onder een verkeerd onderwerp tot dat ik dit forum zag. Ik ben Diedaan,33 jaar en wil graag mijn verhaal kwijt omdat ik nog tegen de buiten wereld nix kwijt wil. Vorig jaar Juni ben ik met de pil gestopt en merkte vrijwel direct dat ik langer dan normale cyclussen heb,37, 42-45 dagen. In November bleek ik totaal onverwachts toch zwanger aangezien ik wel vaker lange cyclussen had...we waren door het dolle!!!maar met 8 weken ben ik t toch verloren, wat zat ik in zak en as...ongelooflijk hoe verdrietig ik vanaf die tijd ben.ieder moment van de dag als ik daar aan denk schiet ik vol, ik heb t al als ik een zwangere vrouw zie lopen of een baby zie, en ik wil mijn vriendinnen met hun pasgeboren baby's helemaal niet op visite hebben en mezelf groot houden en antwoorden op hun vragen met...nou ja misschien ooit!!!wij willen niets liever...ik wil het van de daken schreeuwen....dus vanaf December in de weer met ovulatietesten...wat een gedoe...streep niet zichtbaar genoeg...dus ik dacht ga naar de huisarts en dat terwijl ik echt geen doktorloper ben maar omdat ik graag een medicijn wilde zodat ik net zoveel kans maak als een anders met een cyclus van 28dagen.ik had van clomid gehoord wat je cyclus zou kunnen verkorten.Kom ik bij mijn huisarts...veel te lieve man...snap niet dat hij huisarts heeft kunnen worden, maar goed.Is het blijkbaar voor hem allemaal heel normaal, en ik moest niet aan mezelf twijfelen......dat had ik nog geen seconde gedaan, tot hij het zei... Clomid zou hij niet kunnen voorschrijven zegt hij dat moet dan toch een gynaecoloog doen en die willen dan zo'n temperatuurkaartje hebben zodat ze inzicht hebben op je cyclus. Enigszins teleurgesteld ben ik gegaan, met de afspraak dat ik 2 maanden mijn cyclus bij houd en terug kom als ik niet zwanger ben voor een nieuw plan.Voor mij als geen doktorloper houd in dat ik dan niet weg ga daar voor ik een afspraak heb bij een gynaecoloog, al is het maar om mezelf een keer na te laten kijken. Ik ben zo bang dat er echt iets niet goed met me is, en dat komt vooral omdat ik het jammer vind dat ik niet zo pats boem ineens zwanger ben blijkbaar... Mijn beste vriendin is nu na 4jaar met ivf begonnen.Ik weet al vanaf het begin dat ze moeilijk zwanger raken, ik wil het haar niet vertellen überhaupt omdat ze wel genoeg heeft aan haar eigen ding.En ik ken zoveel gezinnen waarbij het ook allemaal tijden heeft geduurd, en aangezien ik in de Kraamzorg werk, weet ik er best aardig wat vanaf. Ik probeer me er ook niet zo mee bezig te houden, en relaxt door deze 2 maanden door te komen...maar als je dan ineens hoort totaal onverwachts dat je zus zwanger is....die nooit geen behoefte aan kids had.....en ook natuurlijk in 1x zwanger is......en geloof me ik heb een super, leuke, lieve zus...en ik gun het haar van harte....maar ik gun het mezelf ook heel graag.....dan is het heel moeilijk zoals nu om alles te relativeren. Zo ben blij dat ik het even kwijt ben... Liefs
Hi Diedaan, Ow, that sux big time. Ik kan me zo goed voorstellen hoe je je voelt en ik vind dat je je heel goed verwoord. Het is logisch dat je gevoelens heel duaal zijn en dat er aan de ene kant (ik gun het haar zo) ook een andere kant is (ik gun het mezelf ook heel graag). Dat is ok. Die gevoelens mogen er gewoon zijn. In ieder geval van harte welkom hier. Probeer je te focussen op jezelf, jouw verlangen en datgene wat jij (zelf) nodig hebt. Worstel je door die 2 maanden heen en mocht het dan nog niet raak zijn, ga niet bij de huisarts weg totdat je hebt gekregen wat voor jou goed voelt. My 2 cents... Sterkte! Lieve groet, Jonean
Dank je wel Jonean voor je reactie... Fijn om te lezen... Ik zal weer eens wat posten als ik meer weet...