Ik ga je niet veroordelen. Wel moet ik je waarschuwen als je zo jong dit doet betekend het dat jij je grens te laat hebt aan gegeven. Het beste was geweest om iemand anders in te schakelen. Mij is het ook overkomen mijn zoontje was zeven maanden en ik gaf hem van uit mijn slaap een pets op zijn boven been ik lag net te slapen en uit een reflex gaf ik die klap. Heb daarna compleet over mijn toeren mijn vader gebeld van help het gaat hier niet goed. Niet dat hij kwam ik heb mij jaren KUT gevoeld van dit mag niet dit kan niet en nooit meer doen. Heb mijn kinderen daarna nog wel eens een pets geven maar toen waren ze al ouder. Niet zo jong. Drie weken later heb ik mij zelf laten opnemen ik was al zwaar overspannen( depressief) maar dit was voor mij een grens, van ik kan dit niet toe staan naar mijn zelf toe en ik accepteer niet dat ik dit gedaan had. De enge verkeerde vraag die jij hier stelt vind ik of het een opvoedkundige tik geweest is als je deze met ja beantwoord dan vind ik dat je heel goed moet kijken of een kind van 10 maanden een pets verdient. Voel je je schuldig dan betekend dat je op de juiste weg zit want ondanks mijn verhaal hier boven vind ik dat een kind zo jong geen tik verdient. Wil je geen rot gevoel verder bezorgen vandaar ik ook mijn eerlijke verhaal vertel. Het is nooit goed om iets te accepteren wat totaal niet goed voelt en ook niet goed is. En dit klinkt tegen strijdig als je een kind van een jaar of drie en tik op de billen geeft kijk ik er al heel anders tegen aan. Ook niet goed en vaak komt het voort van uit frustratie. Het beste is als je dit denkt om te zorgen dat je of je kind in de box zet en even weg loopt uit de situatie en als het kan je kind overdragen aan de andere ouder of een andere volwassenen zoeken die het even van je kan over nemen kinderen kunnen je tot waanzin drijven. maar wel altijd kijken van uit de nuchtere positie om bepaalde gebeurtenissen te voorkomen en daar is deze er een van.
Daarom staat het ook tussen haakjes, omdat ik dit zelf ook geen opvoedkundige tik vond, maar even niet wist hoe ik het anders moest beschrijven...
Wauw veel super mama's hier. Bravo, ts voelt zich al k*t genoeg! Wat ik hier overal al zie staan, leg je kindje veilig weg en loop aan. Ik ga hier ook wel eens op de badkamer staan om even tot mezelf te komen (appartement) en dan kan ik er weer tegen aan. Mij is het ook wel eens overkomen dat ik het gewoon echt niet trok en uit m'n slof schoot. En ja ik voelde me ook heel erg schuldig. Ik verschoonde J. trouwens toen al niet meer op de commode, wekte voor ons beide te veel frustratie op en het verschonen werd daardoor steeds vervelender.
Ik heb van mijn vader een keer een enorm harde klap met een opscheplepel op mijn hoofd gehad, we maken er nu nóg grappen over Was toen overigens al een basisschool-kind hoor, geen baby meer
Ik ben niet tegen het uitdelen van een opvoedkundige tik, als deze baat heeft. Bij een kind van 10 maanden heeft het geen effect. Maar ik kan me heeeel goed voorstellen in welke situatie jij je bevonden hebt hoor, ts. Ook ik heb al wel eens een tikje uitgedeeld aan mijn meiden, en ik heb mezelf daar ontzettend rot over gevoeld, omdat ik op dat moment merkte dat het nu totaal nog geen effect heeft, het was puur en alleen frustratie vanuit mijn kant. Daarentegen ben ik dus wel voor een opvoedkundige tik, als deze effect blijkt te hebben, bijvoorbeeld in gevaarlijke situaties. Maar dat is iets voor latere zorg... Ook vind ik dat er tegenwoordig soms te "soft" met kinderen om wordt gegaan, neem een voorbeeld aan dit topic: het gaat hier over 1 klein tikje, en gelijk worden er allerlei zorgen uitgesproken, komaan zeg. Ik kreeg vroeger ook weleens een tik tegen mijn achterhoofd of billen, en ik ben er echt niet slechter van geworden hoor.
En ik ben stelselmatig mishandeld vroeger; ben er ook niet slechter van geworden maar ook niet per definitie veel beter Rare beredenatie.
Mensen reageren soms wat te snel denk ik....ts start dit omderwerp omdat ze er zelf blijkbaar ook van ontdaan is. Dat bewegen op aankleedkussen kan heel irritant zijn, een paar tips die mij helpen: -zoveel mogelijk staand doen, -als het echt niet lukt, dan alleen luier en dan later op de bank ofzo de rest van de kleren aantrekken. Beter ff zonder broek dan dat het uitloopt op een gefrustreerde situatie. -tijdens verschonen iets heel leuks in handen geven. Hier wordt ze heel blij van een tube creme En ik heb ook een keer een tik gegeven, mijn dochter van twee trok super hard aan de haren van haar kleine zusje...zo zielig en al de zoveelste keer. Ik schrok er zelf enorm van. Het was echt maar een tik maar echt uit relfex en dat vond ik zo akelig van mezelf. Doordat je zo schrikt blijft het vaak wel bij die ene keer is mijn ervaring. En bij een volgende neiging moet je vast aan dit topic denken Succes ermee!
Bewust een corrigerende tik nee. Maar ieder kind is anders en ook de opvoeding, ieder zn ding! Wat ik wel eens heb gehad was dat als mijn kind mij gewoon een petsje gaf dat ik uit reflex er een terug gaf (dit is maar 1x gebeurd hoor dat mijn kind dat bij mij deed, en ik sloeg niet maar meer wapperde met mijn hand, leg t vast niet goed uit maar was geen tik of klap ofzo). Voelde me vreselijk, en natuurlijk mag mijn kind dat niet bij mij en moet je als ouder het voorbeeld geven maar stond helemaal perplex!
Maar Joycey, dat is toch ook compleet iets anders dan een opvoedkundige tik. Wat verschrikkelijk moet dat voor je zijn geweest! Ik kan me niet voorstellen dat je daar mentaal en/of fysiek niets aan over hebt gehouden, zoiets draag je altijd met je mee.
Ik sluit mij hier helemaal bij aan. Laten we het niet overdrijven en niet meteen (ver)oordelen. TS is er zelf van geschrokken, had spijt en vraagt of er mensen zijn die zoiets ook hebben ervaren. Kan toch?
Bedankt voor je medeleven. Maar dat was niet echt waar ik op doelde of op uit was. Ik wilde aangeven dat ik die opmerking best een rare beredenering vind. Ik kom hem zo vaak tegen in dit soort topics. Er is altijd wel iemand die roept: ik ben er niet slechter van geworden, niet naar jou persoonlijk toe gericht, maar ik vind dat een drogreden. Voor zover ik weet heb ik namelijk geen strafblad, ben ik niet op het criminele pad of heb ik psychopathische neigingen, dus in dat opzicht ben ik er ook niet slechter op geworden. Ik ben er echter ook niet beter op geworden, ik scheid mijn afval meer niet dan wel, ik ben geen wereldverbeteraar en mijn ambities laten soms ook te wensen over... Dat alles staat toch los van of je wel/niet een corrigerende tik geeft?
Nog nooit gedaan ben ook van plan om het nooit te doen. Je leert je kind er maar 1 ding mee en dat is : bevalt het je niet? Slaan! Ik wil mijn kind niet leren slaan, hard of zacht dat maakt me niks uit. Hij zal tot 4 jaar niet weten wat dat is. Dan leren ze het wel op school Hij slaat nu ook wel hoor, een beetje rondom zich en niet bewust naar zichzelf of mij dus of je her slaan kan noemen? maar dat negeer ik compleet of dan leid ik hem af maar verder geef ik er geen aandacht aan.
Heb mij eigen post door gelezen. En vind zelf ook dat ik wat heftig gereageerd hebt achter af. De situatie was ook duidelijk anders. Toen het bij mij gebeurde zat ik er al heel lang door heen en was de situatie zo dat ik er alleen voorstond heb mij verhalen hier wel eens verteld. Mijn partner was er niet en kon eigenlijk niet bouwen op mijn omgeving. En na maanden door sukkelen en me maanden zo ontzetten eenzaam en rot gevoelt te hebben deed ik iets wat ik nooit had gewild. En nu ik het verhaal zo neer gezet hebt is het toch iets wat soms bij mij nog wel eens veel pijn bezorgd omdat het voor mij een heftige tijd is geweest T.s wilden je echt niet een veeg uit de pan geven. En ik als mede schrijver/moeder kan nog wel eens heftig een verhaal of het er uit gooien. Het heeft bij mij nooit goed gevoeld omdat ik al kampten met zo veel andere gevoelens waar ik op dat moment niet meer mee kon omgaan. Dus sorry niet iedereen hoeft opgenomen te woorden na een keer een tik of boos zijn. Of is meteen rijp voor het ggz. Sorry. Ik moet ook niet meer bij baby.s reageren of juist wel. Soms doen dingen nog wel eens pijn.