Hihihi, ik was er ook altijd van overtuigd dat ik op jonge leeftijd al kinderen wilde, het liefst vier of vijf! Met de eerste twee ging het ook van een leien dakje, maar toen lukte het niet meer... Eigenlijk heb ik het altijd vreselijk gevonden, m'n hoofd was gewoon nog niet klaar met kindjes. Daarom was de verrassing des te groot en mooi toen ik toch nog zwanger raakte. En nu merk ik echt dat het veel relaxter gaat dan met de eerste twee. Ik maak me weinig zorgen om hem, juist omdat ik weet dat al die kleine zorgjes allemaal een paar weken of maanden zijn opgelost. Ik zie wel op tegen de puberteit. Die beide grote kerels van ons waren niet gemakkelijk in die leeftijd! Maar ach... het is weer overgegaan, als we het mogen beleven, zullen we het vast wel overleven... Eerst nog maar een paar jaar flink genieten en zorgen dat onze kleine kerel plezier in z'n leventje heeft, en dat hij op mag groeien tot een gelukkig en evenwichtig mens.
hoi, nou dit wordt mijn eerste berichtje hier op ZP, en ook ik val onder de wat "oudere"moeders. Ben 40, heb 3 kids, 1 van bijna 18, en 1 van bijna 13 en jongste wordt in maart 3. Mijn moeder kreeg mij toen ze 40 was, en ik heb maar 1 broer, en die is 19 jaar ouder. Heb zelf bewust gekozen om jong moeder te worden (voor je zover kan kiezen daarvoor natuurlijk) maar kreeg toch toen ik bijna 38 was nog een kadootje erbij. Al mijn vriendinnen zijn al uit de kleine kinderen, maar hebben mij wel ontzettend gesteund toen ik zwanger was (vader van jongste wilde het kind niet), maar voel me soms toch best wel een buitenstaander. Ze hebben toch allemaal hun eigen dingen, gaan en staan waar ze kunnen, en dat gaat voor mijn niet op. Maar ik geniet van mijn kleine mannetje, en de 2 oudste ook. Maar ik zie er toch wel een beetje tegen de peuterspeelzaal en kleuterschool periode op, hier zijn het toch grotendeels jongere moeders, en of ik daar gemaakelijk aansluiting bij zal vinden.......heb altijd zoiets van...heb je haar weer, "ouwe" moeder! Maar ja dat kan ook aan mezelf liggen dat ik zo denk, want ik voel en zie er niet uit als een al wat "oudere"moeder. We zien het wel hoe het gaat lopen. Groetjes julyray
Een vriendin van mij is 10 jaar ouder dan ik, 43 (zij dus ), en heeft net haar tweede kindje gekregen. De eerste kwam toen ze 40 was. Bij hun was het echt omdat zij elkaar pas net kenden en zij had nog niet eerder een relatie gehad waarin ze samenwoonde, dus dit was de eerste (en laatste) kans om de kids te krijgen die ze graag wilde. Zij had toen wel de droom dat ze een groot gezin wilde, 5 of 6 kinderen, en daarbij dacht ik wel: dat is echt niet haalbaar meer. Inmiddels hebben zij 3 miskramen achter de rug en hun pasgeboren kindje heeft syndroom van down, dus ze hebben besloten het hierbij te laten. Maar verder dan dat merk ik echt niets ervan dat ze ouder is. Ik voel me helemaal gelijk met haar, en zij met mij. Ik moet zeggen: zolang je lijf nog vanzelf zwanger raakt, heb ik er ook geen problemen mee als mensen nog kinderen willen krijgen. Ik heb er wel wat moeite mee als mensen het hee erg af gaan dwingen, zoals die arts in Italie die vrouwen na hun overgang nog aan een kind helpt. Dat vind ik echt niet kunnen en daarbij heb ik echt zoiets van: jemig, accepteer dat het niet meer kan en ga verder met je leven. Maar goed, zolang het vanzelf kan? Prima toch? Mijn moeder was de 13e van 14 en haar moeder was 45 toen zij geboren werd en 47 toen mijn oom geboren werd. Daarna kwam de overgang dus Jouw situatie is idd vooral bijzonder omdat je ook al zulke grote kinderen hebt, (die veel nog ouder zijn dan een deel van de moeders die jij zult treffen) ). Maar meer daarom dus, dan om je leeftijd...
Vind ik ook hoor..ik ben 26 en ben volgens mij de jongste moeder die haar kind op het kdv brengt. In mijn ogen staan er ook veel meer 'oudere' moeders op het schoolplein (als ik langs de school rijd) te wachten en voel ik me volgend jaar als mijn zoontje naar school gaat dat jonge meisje die haar kind gaat ophalen dus zo is er voor alles wat te zeggen!
Hier nog een ouwe knar Ik was 41 toen we ons dochtertje kregen en zal als het goed is net 44 zijn geworden als ons zoontje straks geboren gaat worden. Mijn man is 55 en heeft twee inmiddels grote meiden van 24 en 21 jaar. Zijn oudste heeft een zoontje van 3. Dus mijn man is al opa en mijn dochtertje is al 'half'-tante Ik heb er wel moeite mee dat we er zo laat aan begonnen zijn. Dat komt denk ik mede door het feit dat ik/we die keuze zelf in de hand hebben gehad. Wij zijn al heel lang bij elkaar, we zijn net 12 1/2 jaar getrouwd, maar we hebben het járenlang uitgesteld wegens de situatie met mijn stiefdochters die hier 50% van de tijd woonden (mijn man had co-ouderschap). Zo'n 10 jaar heb ik een grote kinderwens gehad, maar uit angst het niet aangedurfd, waar ik nu best spijt van heb. Achteraf gezien had het niet zo hoeven lopen. Een andere reden is dat mijn man nog een stukkie ouder is dan ik. Ik ben al bang dat ik over 10 jaar als oma wordt aangezien, maar van mijn man kun je straks zeker wel verwachten dat mensen denken dat hij de opa is. En als de kids hier in de pubertijd terecht komen zal mijn man al gepensioeneerd zijn en over de 65 jaar. Heb je op die leeftijd nog de veerkracht om de soms zware periode van pubertijd door te komen. Verder is het ook erg jammer dat er nog maar 1 oma is, van mijn kant. Ze is nu 72 maar helaas al dementerend, dus een echt opa- of omafiguur zal er niet zijn in de levens van onze kinderen. En iedereen in de familie is 'oud', ook alle tantes + ooms + neven + nichtjes. Maar goed, alle nadelen wegen voor mij niet op tegen de voordelen! Ik ben dolgelukkig dat we toch nog de stap hebben gezet toen de stiefmeiden de deur uit waren gegaan en ik tel mijn zegeningen dat het op onze leeftijden nog gelukt is.
hallo, ik ben vorige week 40 geworden en ik heb 2 kinderen uit een vorige relatie van 18jaar en 13jaar en ons dochterje van mijn huidige man(31jaar) is nu 14 maanden en ik moet eerlijk zeggen dat ik mij helemaal niet oud of zo voel maar wel rijper en genieten doe ik nu veel meer dan vroeger. vroeger was het zo een gestress tegenover nu ben ik veel reaxter. en we zijn al druk aan het oefenen voor nog een brusje
jaja, ben 39 en heb er een van bijna 3 en eentje van 2.5 maand. ben ik oud? nee, denk het niet. voel me jong, gedraag me denk ik best jong en verder, wat zegt die leeftijd? tuurlijk, kword 40 in mei, dat klinkt oud en ik verheug me er niet op, aan de andere kant, hoe cliche dan ook, age is but a number. en je bent zeker niet alleen, denk dat er steeds meer dames zijn die om wat voor reden dan ook niet voor hun 30ste al een schare kids hebben. over de aansluiting met andere moeders op het schoolplein heb ik eerlijk gezegd nog helemaal niet nagedacht. komt wel of komt niet toch?
Eergisteren beleefde ik toch zoiets bijzonders! We gingen onze oudste zoon ophalen vanaf Schiphol, hij was voor z'n studie een paar weken in China geweest. Natuurlijk ging onze kleine Jesse ook mee om z'n grote broer te verwelkomen. Op de terugweg naar z'n kamers in Leiden gingen we ergens een hapje eten. En in het restaurant ging m'n man ff naar de wc, komt de serveerster er aan en ze dacht dat m'n zoon m'n man was, hahaha! Hij ziet er best wel iets ouder uit dan 26, en ik misschien ietsie jonger dan 46, maar ik vond het toch wel een bizar gevoel zeg!
@kisbaba hier ook een oudere mama. Ik ben zelf 39 en heb een zoontje van 2,5. Om me heen zie ik veel meer oudere moeders. Ik heb er zelf niet zo'n last van want ik ben na mn 28e gestopt met verjaardagen vieren. Mn kop is nog jong. grijns. En ik doe nog heel veel mn zoontje. En of er een tweede bij komt is nog de vraag. we zien wel wat de natuur nog wil. Wij zijn elkaar pas op latere leeftijd tegen gekomen en de natuur moest effe een zetje krijgen. Ik vind het zelf wel een voordeel, want je hebt al een carriere en meer levenservaring waardoor je een relaxte moeder bent en je niet alles meer op je mouw laat spelden.
Ik ben 39 jaar, mijn kinderen zijn geboren toen ik 36 en 38 was. Mijn moeder was 39 toen ik geboren werd, mijn vader 53. Ik heb het lange tijd niet zo leuk gevonden om zulke oude ouders te hebben. Vooral mijn vader werd vaak aangezien voor mijn opa, en mijn oudste broer (17 toen ik geboren werd) voor mijn vader. In die tijd was het ook heel ongewoon om oude ouders te hebben, in elk geval in mijn omgeving. Daar kwam nog bij dat mijn vader niet zo'n beste gezondheid had en overleed toen ik pas 17 was. Ik had me dan ook heilig voorgenomen om mijn kinderen te krijgen voor m'n 30e.... Dat liep even anders. In die periode liep m'n relatie niet zo lekker. De jaren van 30-35 had ik wel gewild, maar was m'n vriend er niet aan toe. Toen ik 35 was, ben ik gestopt met de pil. De eerste maanden gebruikten we andere vormen van AC, maar daarna niet meer. De 2e onbeschermde ronde was het raak: mijn allereerste zwangerschap! Nog net te jong voor prenatale diagnostiek, maar heb wel een combinatietest laten doen. Uitslagen perfect en onze zoon is helemaal gezond en wel geboren. Iets meer dan een jaar later gingen we er weer voor en nu was het zelfs in de eerste ronde al raak. En met 23 maanden leeftijdsverschil kregen we onze dochter. Nu zie ik wel dat 'oude ouders' lang zo vreemd niet meer zijn als toen ik klein was. Ik denk dan ook niet dat mijn kinderen het vervelend zullen vinden. Ik hoop alleen dat zij niet net zo lang zullen wachten als ik, zou het wel leuk vinden nog een actieve oma te kunnen zijn Maar idd, hier op het forum zie ik véél meer jonge moeders dan in real life; hier zijn de meeste toch wel de 30 gepasseerd, is mijn indruk.
Kisbaba, ik heb even in je fotoalbum gekeken, leuke foto's zeg! Vooral die van je oudste zoons met Jesse, echt leuk. Hier nog geen stokoude : ), maar ook niet de jongste moeder, ik ben 35 en heb een zoon van 3 en één van 1 jaar.
dank jullie wel. Intussen voel ik me echt niet meer zo alleen hoor. En het is misschien ook nog wel een feit dat een heel aantal oudere moeders niet op een forum schrijven. Da's misschien toch iets meer ingeburgerd bij de jongere garde, die is opgegroeid met de pc. Dat zat ik me vandeweek nog te bedenken.
@Kisbaba.. Ook ik heb stiekum in jouw fotoalbum gespiekt... Wat een mooi en uniek gezin hebben jullie. En wat is jullie kleine Jesse het zonnetje in huis! Ik vind het altijd wel interessant om te weten wat iemand beweegt om bewust op latere leeftijd moeder te (willen) worden. Ik was zelf 25 toen ik zwanger werd en ik kan me helemaal niet voorstellen dat je je cariere voor je kinderwens laat gaan. Ik heb een HBO-opleiding gedaan, nu een leuke (parttime) baan en die cariere komt wel. Het ligt natuurlijk wel anders wanneer zwanger worden moeilijk is, of wanneer je de juiste man laat tegen komt.. Veel geluk met jullie mooie gezin! Edit; Je beredenering over dat hier vornamelijk jonge vrouwen zijn lijkt me logisch. 'Onze' generatie is toch wat meer opgegroeid met computers, msn, chatten en forums.
ik ben ook een oudere mama. 41 om precies te zijn. ik ben al bijna 17 jaar moeder de jongste is 21 maanden. dit is ook niet beuwst zo gekozen. ik ben gewoon 12 jaar alleenstaand geweest en toen ik een relatie kreeg dacht ik echt dat het hoofdstuk kinderen een afgesloten boek was. na veel praten met vriend en artsen bleek dit helemaal niet zo te zijn. en het grappige was ook nog toen ik jong was duurde het anderhalf tot 2 jaar voor ik zwanger was van beide kinderen en nu het eigenlijk moeilijker zou moeten zijn maar 3 maanden. ik geniet ontzettend van onze jongste. en doe dat ook heel bewust. ik sta er heel anders in dan 17 jaar geleden. ik heb al een hoop dingen gedaan en hoef me niet meer te bewijzen. ik ben wie ik ben en gewoon blij met ons kadootje. hoe eht zal gaan straks op school moet ik natuurlijk afwachten. maar ik ben zowieso een buitenbeentje. ik kan niet goed mee in de denkwijze van de huidige maatschappij, dus ik denk niet dat ik er veel last van heb als ik buiten de jongere mama's zou vallen. gelukkig wonen hier ind e buurt ook best wat allochtone mensen waar ik een leuk contakt mee heb als ik ze toevallig tegenkom. die zijn veel spontaner en vrolijker dan de gemiddelde nederlander. dus ik ben er niet zo bang voor dat ik helemaal geen aanspraak zal hebben straks. en zoals ik al zei. ik heb dat ook niet zo meer nodig.
@Bubbel: tja, wat is bewust kiezen.... Ik had wel iets eerder kinderen willen krijgen, maar dat liep anders. Maar kinderen op m'n 25e was voor mij echt geen optie geweest. Ik zal proberen mijn beweegredenen uit te leggen. Voor mij is mijn carriere altijd wel heel belangrijk geweest. Of carriere, ik vind het zo'n gek woord, mijn werk is altijd heel belangrijk voor me geweest. Ik ben op m'n 24e afgestudeerd (TU) en wilde heel graag laten zien wat ik allemaal in mijn mars had. In dat plaatje hadden absoluut nog geen kinderen gepast. En ook geen parttime baan. Je ziet dat nu heeeeeeel langzaam veranderen, maar het is in mijn branche nog steeds niet echt gebruikelijk dat je als starter parttime zou willen werken. En het is voor je carriere-ontwikkeling ook niet erg goed; je wordt dan toch vaak wat minder serieus genomen (nogmaals: dat verandert inmiddels een beetje, en het hangt ook nog van het bedrijf af waar je werkt). Dan is het de vraag: hoe zwaar weegt dat voor je. Voor mij woog dat zwaar. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een strebertje geweest: wilde altijd de slimste van de klas zijn en het moeilijkste pakket kiezen. Daar hoorde voor mij óók een goedbetaalde baan bij, met een zekere status. Inmiddels denk ik daar iets genuanceerder over, maar ik kan me dat ook makkelijker veroorloven dan iemand die net van de universiteit komt - ik heb mij inmiddels wel bewezen. Ik had mijn kinderen best iets eerder willen krijgen, zeg maar rond de 30, 32 jaar. Maar echt haast had ik er toen niet mee, en omdat m'n vriend er helemaal niet uit was of hij uberhaupt kinderen wilde kwamen ze er niet. Pas bij 35 was voor mij de grens bereikt. Ik wist nu zeker dat ik nog heel graag kinderen wilde, en wist ook dat het onderhand 'nu of nooit' werd. Ik had het geluk dat ik zonder problemen zwanger werd en twee gezonde kinderen mocht krijgen. Wat in mijn beeldvorming wel meespeelde, denk ik, is dat mijn moeder 9 kinderen heeft, maar nooit een miskraam heeft gehad en dat haar laatste kind (ik) geboren werd toen zij al 39 was. Ook mijn zussen hebben relatief weinig vruchtbaarheidsproblemen gehad (op één na, maar daar speelden medische factoren mee die op mij niet van toepassing zijn). Misschien ben ik er daardoor altijd een beetje van uit gegaan dat het bij mij ook wel goed zou komen. Naief? Vast wel, maar het heeft gelukkig goed uitgepakt. Maar wat ook meespeelt is dat mijn levensgeluk niet afhankelijk was van het wel of niet moeder worden; ik wilde het wel graag, maar mijn wereld zou niet zijn ingestort als het niet was gelukt. Of als mijn vriend uiteindelijk had gezegd: nee, ik wil het niet. Want dat is ook altijd een heel reële mogelijkheid geweest. Ik had allang besloten dat ik hoe dan ook met hem zou blijven, ik vond onze relatie belangrijker dan het wel of niet krijgen van kinderen. Daardoor kon ik nog redelijk relaxed naar de statistieken kijken, en me realiseren dat de kans op een goede zwangerschap met het jaar minder werd. Want dat wíst ik echt wel. Het is dus een min of meer gecalculeerd risico geweest. Uiteindelijk denk ik dat het nog steeds moeilijk (of niet) te bevatten is voor iemand die heel anders in het leven staat dan ik, wat mij er nou toe heeft bewogen pas op latere leeftijd moeder te worden. Maar als het moederschap nou nooit je allergrootste wens is geweest, en je bovendien veel waarde hecht aan je werk/carriere, dan kun je best op mijn keuzes uitkomen.