Onze dochter begint ons uit te testen en heeft duidelijk een eigen willetje. Van op de gang zetten raakt ze heel erg overstuur. Als ik haar dan bij me neem om samen stout gedrag te bespreken is ze heel verdrietig maar 5 minuten later doet ze het gewoon nog eens. Hoe doen jullie dat?
herhalen, herhalen en herhalen tot je er gek van wordt en de dag erna opnieuw beginnen. Ooit zal ze het begrijpen. In de gang zetten heeft totaal geen nut op deze leeftijd. kijk naar wat je kindje begrijpt. Ze zal begrijpen dat het niet mag maar hoe kan je haar op haar niveau laten inzien dat het ook echt niet mag? Ik zou zeggen dat het niet mag en iets anders aanbieden. En proberen om niet boos te worden, hier kreeg hij net na zijn 2e verjaardag een sprongetje.
Hier gaat ze wel degelijk onderaan de trap in de gang als ze stout is. Of als we ergens zijn ik een hoek. Ik ben heel consequent (vind ik zelf). Ik waarschuw twee keer en de derde keer gaat ze dus de gang op. Dit begrijpt ze zelf trouwens heel goed, is ze hier dus echt niet te jong voor.
Op de gang zetten heeft geen zin. Ten eerste legt ze het verband nogniet tussen "stout" gedrag en het naar de gang gestuurd worden. Daarbij stopt ze niet met haar gedrag omdat ze snapt dat het vervelend is maar omdat ze niet naar de gang wil. Dat lijkt mij geen goede ontwikkelimg. Ik wil dat mijn kinderen leren waarom iets niet mag. Vertel welk gedrag je niet wil zien en leg uit waarom. Leidt haar af, vestig haar aandacht op iets anders. Van afzondering is geen kind gelukkiger geworden.
Hier moet hij ook voor straf op het stoeltje zitten, in de bijkeuken (gescheiden met glas dus kan hem wel zien) de gang vind ik eng omdat ik hem dan niet kan zien en hij naar boven of buiten kan. Alleen als hij echt heel stout is geweest bijv: expres beker drinken op de grond gooien of de hond slaan. Ik waarschuw ook geen 2x maar als hij zoiets doet gaat hij direct, voor 30 sec of een minuut ong, dan leg ik hem uit waarom hij straf had. Ook als ik voor minder erge dingen waarschuw en hij niet luistert moet hij er gaan zitten maar dat gebeurd bijna nooit, meestal is de waarschuwing anders moet je voor straf op het stoeltje zitten voldoende. Ik heb wel het gevoel dat hij het snapt en ook dat het werkt. Sommige dagen blijft hij echter expres uitdagen om te kijken waar precies die grens ligt, prima, dat moet hij ook leren. Ik ben niet streng maar ik vind dat sommige dingen echt niet geaccepteerd hoeven te worden.
Om hier even op in te haken, de gewetensontwikkeling bij een kind volgt een tamelijk vast patroon. Als eerste leren kinderen om iets niet te doen omdat ze niet willen dat de opvoeders boos op hem zijn. Daarna leren ze het niet te doen omdat ze straf krijgen en ze dat niet willen. En als laatste ontwikkeling leren ze iets niet te doen omdat ze zelf inzien dat ze bepaalde dingen niet willen. Dit is echter pas wanneer ze daar cognitief rijp genoeg voor zijn. Dus straf geven op een jonge leeftijd kan best zinvol zijn, natuurlijk moet de straf wel gezond en veilig zijn. Uitleggen op een jonge leeftijd is natuurlijk altijd prima, maar ik wil er alleen maar mee zeggen dat het echt nog wel even duurt voordat ze zoiets zelf volledig begrijpen en vanuit zichzelf kiezen om bepaald gedrag niet te doen.
Ik weet prima hoe de gewetens en cognitieve ontwikkeling bij kinderen (peuters) werkt. Het straf geven en boos worden vind ik helemaal niet zinvol. Peuters gaan handelen naar de eventuele straf die ze krijgen. Niet iets dat ik wil. Ik wil een omgeving creeëren waarbij een kind binnen bepaalde grenzen zelf kan leren wat wel en niet mag. En een peuter van 2/ 2,5 is heel goed in staat te begrijpen dat je niet met speelgoed mag gooien omdat het het dan stuk gaat. Ipv omdat je anders op de gang gaat. En dat hoeft nog niet compleet uit de intrinsieke motivatie te komen, maar continue herhalen helpt om dit sneller tr begrijpen. Terwijl op de gang zetten een signaal afgeeft als: jij mag er nu niet zijn..ook al zou je daarbij uitleggen waarom, dan is de impact van het afzonderen groter.
Ook wij werken niet met een strafplek, maar blijven herhalen en uitleggen wat wel mag. Ik wil geen machtstrijd en ik wil niet dat hij het gevoel krijgt dat hij niet deugt (dat voelde ik als kind wel als ik op de gang moest). Hier werkt het erg goed, hij lijkt steeds beter te begrijpen waarom bepaalde dingen niet kunnen of mogen.
Zo denk ik ook. Over wat het kindje wat ts doet wat niet mag weet ik niet maar ik neem jouw voorbeeld even van gooien. gooien mag hier niet, met niks niet maar hij heeft er nood aan. Hij gooit graag dus dan zoeken wij een oplossing. Hij heeft dus altijd een ballon ter beschikking en daar mag hij mee gooien. zijn speelgoed gaat niet kapot en zijn behoefte tot gooien wordt serieus genomen. Iedereen blij. En op de slaapkamer gooien we altijd met een stoffen bal naar elkaar, elke dag 20 minuutjes. Wij kijken dus naar zijn behoeftes en hij leert veel bij. Kan de bal best goed opvangen dus goed voor de motoriek. sommige dingen mogen niet maar als je naar oplossingen probeert te zoeken voelt iedereen zich goed.
gelukkig zoveel ouders zoveel opvoedstijlen. een kind van 2 is prima in staat te begrijpen waarom iets niet mag. leg uit aan je kind dat je het gedrag niet accepteer en bij herhaling een consequentie eraan vast hangen. in de hoek gaan staan/speelgoed afpakken zijn voorbeelden. blijf voornamelijk ook vertellen waarom ze een straf krijgen. daarbij is een beloning voor als ze lief zijn en goed gedrag vertonen ook erg belangrijk. beloning kan iets lekkers zijn eten/drinken of alleen al zeggen van dat ze lief aan het spelen is of iets leuks met de kleine meid gaan doen. zoals een wandeling of lekker naar de speeltuin iets wat zij echt leuk vindt om te doen.
Belonen met voeding of uitstapjes zou ik nooit doen. Wat wel helpt is het kind bedanken voordat het kind iets doet. Ik heb dat eens gelezen en ik keek zo toen ik dat probeerde. Hier werkt het echt. wil je de auto's in je bakje doen, dankjewel schatje en meneer ruimt die auto's op
Met twee jaar kun je inderdaad best uitleggen waarom iets niet mag. Ik doe dat eigenlijk vanaf het begin, dus mijn dreumes van 15 maand vertel ik ook dat hij geen koekje mag omdat hij er net eentje heeft gehad en we zo weer gaan eten. (Meneer pakt zelf de koektrommel uit de la namelijk). En dan zeg ik doe de koekjes maar weer in de la, ja goedzo! En nu de la weer dicht,jaaaaaa, goedzo en nu is het klaar! Ga maar weer lekker spelen. Maar ik denk wel dat je uit moet kijken dat je het niet te groot maakt. Echt gaan zitten en 'praten over het stoute gedrag' is denk ik veel te veel gevraagd voor een kindje van net 2. Dan heb je het over metacognitie en zo ver zijn ze echt nog niet. Uitleg geven op niveau van het kind, kort en bondig, in de situatie en meteen, dan uit de situatie en weer vrolijk verder spelen.
Denk ook dat je goed moet kijken wat ze eigenlijk doet en waarom. Zou ze bewust iets 'stouts' doen? In het voorbeeld van mijn zoontje, natuurlijk mag hij niet zelf een koekje pakken, dus dat is stout. Maar waarschijnlijk is hij heel trots op zichzelf dat hij weet te bedenken waar de koekjes zijn, dan de la helemaal zelf open weet te maken, het goede bakje er uit weet te pakken en dit aan mij laat zien. Dan ga ik niet boos worden toch. Ik leg uit dat het niet mag en we doen de koekjes terug en de la weer dicht. Probeert hij het weer dan zeg ik duidelijk 'nee'. Een kindje van 2 zal meer dingen bewuster doen dat snap ik, maar het principe is wel hetzelfde. Soms doen ze iets gewoon uit enthousiasme of ontdekkingsdrang en niet om bewust iets stouts te doen.
Als je al iets met 'consequenties' wil doen, dan zou ik wel logische consequenties kiezen. Beker omgooien is samen met mama (en later als kind ouder is alleen) opruimen en daarna een dichter beker krijgen bijvoorbeeld. Belonen met dingen zou ik ook voorzichtig mee zijn. Als je dat vaak doet, gaat je kind zijn gedrag aan de beloning koppelen en het juist minder uit zichzelf vertonen. Of je krijgt kinderen die zeggen: ik ben toch lief geweest, dan wil ik nu een kadootje.
Mijn dochter van twee begrijpt heel goed dat wanneer ze herhaaldelijk stout is dat ze dan straf krijgt. Vaak is waarschuwen dan ook al voldoende. Wij zetten haar een paar minuten op een vaste stoel en negeren haar. Op straat word ze op een stoeprandje gezet. Soms is het enorm drama, soms lijkt het haar niet te deren, maar in het gesprek meteen na de straf blijkt altijd dat ze heel goed weet waarom ze straf kreeg. En natuurlijk kijk je goed waarom je kind "stout" is en probeer je mee te gaan in hun belevingswereld. Maar als je kind je echt aan het uittesten is en de confrontatie opzoekt, dan vind ik straf geven heel Logisch.
Zo heb ik het ook gedaan met mijn dochter. Zeker op die leeftijd. Het werkt echt. Natuurlijk leg ik ook uit waarom iets niet mag, maar ging ze door dan stond ze na 2 waarschuwingen in de hoek. Nu heeft ze het niet meer nodig.
Vraagje: wat doen jullie met kinderen (3,5 jaar) die op de negeerstand gaan? Dus: net doen of ze je niet horen, weigeren op te ruimen, weigeren te gaan plassen, weigeren aan tafel te komen zitten etc. Terug negeren werkt niet; madam houdt het rustig 4 uur vol . Boos worden helpt overigens ook niet. Het is niet eens dat ze loopt te klieren als met dingen gooien ofzo; ze weigert gewoon mee te werken aan dingen die ze niet leuk vind of waar ze geen zin in heeft. Het zo laten vind ik ook niks, want ze zal toch moeten leren dat sommige dingen nu eenmaal moeten en zij niet altijd haar zin kan krijgen. Met haar zus valt wel te redeneren, maar deze is net als haar vader; koppig als een ezel.
Als ze op de negeerstand staan moet je gewoon heel stil snoepje fluisteren haha nee doe dat maar niet . Dit heb ik eens gedaan en binnen 1 seconde stond hij naast mij Ik zeg altijd waarom we iets doen of wat we erna gaan doen. Kom even plassen dan gaan we naar boven, even plassen dan gaan we naar de albert heijn doe je je auto's in de bak want dadelijk komt papa thuis, dankjewel. Doe je je auto's in de bak dan kunnen we gaan eten, dankjewel. Kom even opruimen jij doet de kleine auto's en ik doe de grote auto's, dankjewel Kom je eten of is dat voor mij? (Meestal komt hij dan, meestal) Die dankjewel doet heel veel!
Met dingen die echt moeten en soms ook binnen een bepaalde tijd (bijv tanden poetsen voor we weg gaan, aan tafel eten) dan is het na twee keer vriendelijk vragen geen vraag meer, dan tel ik tot drie en bij drie pak ik haar gewoon op en zet haar neer waar ze moet zijn. Meestal kiest ze eieren voor haar geld ergens tussen 2 en 3 Als ze een drukke bui heeft is ze soms ook onbereikbaar. Soms gaat ze dan achter haar broertje aanrennen, net even aanduwen enzo, lekker vervelend, dan doet ze ook altijd net alsof ze ons niet hoort. Dan pak ik haar wel echt even vast en zeg ik dat het stoppen is en anders even op de gang. Die rem heeft ze dan echt even nodig want die heeft ze dan zelf gewoon even niet.
Weigeren te gaan plassen? Tja, je kunt vragen of ze moet maar verder kun je daar weinig mee. Dit vind ik onder lichaamsintegriteit vallen. Het is haar lichaam en zij moet dan leren wanneer ze wel en niet moet. Verder kun je proberen om het te doorbreken door er een spelletje van te maken. Benader het met humor. En zorg dat ze weet dat het er aan zit te komen. Dus om de zo veel tijd even laten weten dat jullie bijna gaan eten en wat daar dan bij hoort. Wat ook goed kan werken is om in plaats van bovenaf te zeggen dat ze moet gaan opruimen even bij haar gaan zitten en kort met haar praten over het spelen, haar bouwsels/poppen whatever bewonderen en dan van daar uit gaan opruimen. Je kunt dan ook kijken wat ze zo vervelend vindt aan het opruimen, misschien is ze heel trots op iets of wil ze straks verder spelen.