En hoe op te lossen? Ik wil graag jullie advies dames. Mijn dochter van bijna 2.5 jaar heeft soms driftbuien. Nu heeft ieder kind dat wel eens natuurlijk, maar bij mijn dochter is het soms heel extreem, en eigenlijk om niets. Als mevrouwtje de kleur van haar sokken bijvoorbeeld niet leuk vindt die dag, dan raakt ze een soort van hysterisch. Ik spreek haar op dat moment toe, omdat ze met haar benen gaat schoppen en ervoor zorgt dat ik die sokken niet aan krijg. Dit is zomaar een voorbeeld, maar ze heeft het ook met andere kleine dingetjes. Ze raakt helemaal overstuur en boos, er is geen land meer met haar te bezeilen. De buren denken op z'n minst dat er een moord wordt gepleegd bij ons. Van de week was het zo erg, dat ik haar ( uit nijd van mijzelf) in haar bed gezet heb, in haar nakie notabene, ik kreeg haar niet meer aangekleed. Ik ben naar beneden gelopen want ik trok het gewoon even niet meer. Vervolgens is zij dan zo woest, dat ze dus heel hysterisch de hele boel bij elkaar krijst. Als ik dan na 10 minuten naar boven ga, is ze helemaal verdrietig. Ik eigenlijk ook, maar ik weet niet hoe ik het anders zou moeten doen. Daarna is ze heel rustig en gaat ze gewoon lief slapen. Het lijkt wel een machtspelletje. Ik probeer echt consequent te zijn en mijzelf te houden aan bepaalde dingen, (zoals naar de gang als ze niet luistert maar het is zo moeilijk som, omdat ze zo snel door het lint gaat!) Iemand tips? Kari
Haha, ja ging het maar zo makkelijk! Dit is eigenlijk een te simpel voorbeeld. Vrijdag ging ik haar ophalen bij het KDV, en toen wilde ze niet met me mee naar huis. Prima, leuk dat ze het naar haar zin heeft, want een paar weken geleden huilde ze nog toen ik haar wegbracht... maar nu wil ze niet meer mee naar huis! Na echt 6x vragen wilde ze niet mee. Het was heel slecht weer, het regende hard. Ze wilde dus niet mee. Ik krijg haar dan ook niet opgetild. Dus ik zeg; nou dan gaat mama zelf wel naar huis..... Waarop zij weer woest achter mij aanloopt en helemaal hysterisch wordt. Vervolgens gaat ze midden in een plas zitten helemaal boos zitten zijn! Uiteindelijk haar kletsnat in de auto gezet, waarop ze vervolgens haar boosheid nog luid en duidelijk uitte. Het zijn van die rare dingen....
Erg moeilijk inderdaad. Ik heb ook een pittige dame van 2 jaar en 9 maanden die ook heel erg goed weet wat ze wil. Nou weet ze dondersgoed waar de grenzen zijn maar moet altijd even uitproberen waar die grenzen nou ook alweer precies liggen. Ook zij kan erg hysterisch worden om eigenlijk niks. Bijvoorbeeld het plaatje op de luiers van pampers. Als het een jongetje is dan wilt ze hem absoluut niet om. Ik probeer dan uit te leggen, van een luier is een luier. Nee ze moet en zal een andere aandoen. haha gek kind is het toch Nou krijgt ze niet altijd haar zin en hou ik gewoon vol dat zo iets moet als mama dat zegt. Soms moet ik ook even weglopen en op "adem" komen maar denk dan ach het gaat heus wel weer over!
Oh ja en dan ook de peuterspeelzaal. Daar zit ze een dagje in de week op. Als ik haar wil ophalen wilt ze ook gewoon niet mee. Hele tijd blijven rennen en ik maar wachten tot ze haar jasje aan wilt doen. En als ik dan zeg mama gaat weg zegt ze ook heel makkelijk ja doeiii! Nou gillen als ik haar dan gewoon op pak, jasje aan doe en haar gewoon op til om naar de auto te brengen. Gillen over dat plein en al die moeders maar kijken. Denk soms echt dat die moeders denken van goh...die vind het vast niet leuk thuis. Schaam me dood soms.
Precies, dat heb ik dan ook! Al die ogen van die moeders op ons gericht. Zelfs de peuterleidster kwam laatst naar me toe en zei dat ze het soms zo vervelend voor me vond hoe ze soms kan reageren. Ik schreeuw nooit tegen haar en slaan doe ik al helemaal niet, maar soms drijft ze me echt tot wanhoop. Gisteren had ik haar na 2 minuten van het toilet gehaald, omdat ik dacht dat ze wel genoeg de tijd had gehad om te plassen. Nou dat was ook weer niet goed, het hele huis op stelten, want ze was nog lang niet klaar. Dan hebben we echt ruzie. Soms vind ik het echt niet leuk dit.
Inderdaad Kari, het kan je tot wanhoop drijven. Ik ben wel eens een keer uitgevallen tegen mijn dochter waardoor ze dan ineens wel heel lief is maar heb achteraf dan zo een spijt. Heb haar nog nooit geslagen en zal dat ook nooit doen. Maar haar eens goed toespreken heb ik wel vaker gedaan. En dan is mijn stem wel wat harder... Maar als ik zie dat ze dan wel luistert denk ik goh.. moet het nou echt zover komen?? Ik merk wel dat het dan weer een tijdje over is en het dan weer ineens begint. Vind het al helemaal erg als het buiten gebeurt, binnenshuis vind ik het ook vervelend maar dan zijn er geen bemoeizuchtige mensen die je maar raar aan kijken als ik met mijn dochter in mijn armen naar de auto loop en zij maar hysterisch gillen. Ze zullen wel denken wat een moeder zeg.. Maar ach daar heb ik nu eigenlijk wel een beetje schijt aan gekregen. Vooral als het ergens is waar veel auto's zijn bijv. dan pak ik haar gewoon op, stel je eens voor dat ze uit woede ineens weg wilt rennen... dan maar schreeuwen hoor.
Je moet haar laten denken dat je haar 'serieus' neemt. Dus niet vragen maar dan zeggen 'Ik weet dat je hier graag zou willen blijven maar ik heb jouw spierballen nodig met. .. . iets wat zij leuk vind om te doen (denk aan zelf in het autostoeltje klimmen of de deur openen). En als het niet anders kan in gevaarlijke situaties idd gewoon optillen.
Dus niet telkens nee verkopen, des te opstandiger kunnen ze worden maar haar gevoelens verwoorden met 'Ik weet dat je graag dit en dat wil ..'
Dat helpt hier ook inderdaad erg goed, zo min mogelijk nee zeggen. Maar ook waarschuwen als er wat gaat gebeuren, bijv, over 5 min gaan we de jas aan doen, want we gaan naar buiten.
Dat van dat kdv herken ik! mijn zoon wil ook nooit mee naar huis. Nu werk ik zelf op een kdv en zie ik dat er echt heel veel kinderen zijn die niet mee willen hoor, haha. Maar ik zeg dan altijd; "wat is er dan waarom je niet mee wil, je wilt me vast nog iets laten zien.." en dan loopt hij bijvoorbeeld naar een auto, of de blokken ofzo en laat mij zien dat hij dat vandaag heeft gedaan.. En daarna doet hij wel lief zijn jasje aan. Inderdaad begrip tonen, "och wat ben je boos, dat komt vast omdat je je schoenen niet aan wil".. en dan maar even uit laten razen. Niet laten merken dat het jou boos/gefrustreerd maakt".
Hoi, mijn zoon, bijna 2 had (de laatste 2 maand niet meer) af en toe ook hele heftige buien en ik probeerde inderdaad ook mee te veren en begrip te tonen, maar als ie zo over de zeik was, dan kwam dat gewoon niet aan. Dat vond ik er altijd zo moeilijk aan. Nadat hij dan was afgekoeld op gang probeerde ik het dan nog een keer uit te leggen, maar dan boeide het hem al niet meer. Mijn ervaring is dat als hij in zo'n fase zit, er geen eigenlijke aanleiding hoeft te zijn voor zijn driftbuien. Het minste of geringste triggert dan al een hysterische schreeuw/huil sessie en dan mis je eigenlijk al de window om meeverend uit te leggen dat iets toch echt niet gaat gebeuren zoals hij dat wil! Maar afijn, het lichtpuntje uit dit verhaal is dat het fases lijken te zijn, want de afgelopen maand is mijn kind weer het relaxte mannetje zoals ik hem ken.
haha die vlieger gaat hier ook niet op, ik wil haar dan idd laten kiezen en dan hou ik 2 paar voor en dan zegt zij: die, nee die, nee die, nee die. dat gaat dan de hele tijd zo door, uiteindelijke weet je nog niet wat ze wil.
ja... de welbekende ik ben 2 en ik zeg nee! fase. en daarna komt de ik ben 3 en dat wil ik lekker nie! fase. en dan krijg je dat ze bijna 4 zijn en hoognodig aan school toe zijn en daarna komt de fase waarin ze net op school zitten en heel de dagen lopen te vloeken. inmiddels weet ik wat er komen gaat en weet ik dat het weer( min of meer) over gaat. maar je hebt inderdaad soms een heel lange adem nodig en je verliest altijd. de kunst is en zo'n klein mogelijk probleem van maken. geef haar wat meer "zeggenschap" over dingen waarin dat kan. te denken valt aan de kleur broek of trui of sok. een kwartier op de wc zitten. laat haar maar roepen als ze denkt klaar te zijn. daardoor geef je haar meer "verantwoordelijkheid" over zichzelf. op momenten dat dat niet kan ben je kort en duidelijk en consequent in dingen waarin je niet wilt dat er onderhandeld wordt. te denken valt als je haar van school haalt. niet eindeloos bedelen of ze mee komt. gewoon we gaan weg kom je? hup jas aan en hup lopen maar op den duur krijgt ze door dat jij de baas bent en niet langer zij maar het kan ff duren. en dan kijken die ouders maar. daar wen je wel aan. een troost hun krijgen het ook allemaal. het zijn fases. de een wat extremer dan de ander maar alle mama's komen aan de beurt. er worden ook in de wijkgebouwen veel cursussen positief omgaan met peuters gehouden. daarin kan je ook handvaten krijgen en ervaringen met andere ouders delen en kijken hoe hun iets oplossen. wees wijsheid en sterkte en vooral gedult!
@kiss.. hoooooi!! Hier ook een heel driftig knulletje! Wat wij nu doen, is zijn aandacht ergens anders oprichten. bv laatst bij het KDV had een ander kindje al de rode cars loopauto te pakken...en nu was er alleen nog maar een roze prinsessen auto..tja en dat wilt meneer natuurlijk niet. Helemaal hysterisch.. knuffel 'giraf' door de gang heen. En ipv dat ik verder inga op waar hij boos over is.. heb ik gezegt dat de giraf helemaal niet weggegooid wilt worden en op de grond wilt liggen maar naar mama wilt zwaaien. Ineens was het over.. pakt de giraf en begint te zwaaien naar me! Het hielp dus wel! Hij was de hele auto alweer vergeten. Wel 1 x zo erg geweest dat een leidster mee liep naar de auto om de MC te tillen zodat ik Jesse mee kon nemen! Maar die spierballentip vind ik ook wel leuk!
Bij ons is deze fase geloof ik ook al begonnen, overal waar ze een strijd van kan maken daar maakt ze graag gebruik van.... Het begint 's morgens al met haar brood eten, na 1 hap al weigeren en wel bijv mijn brood willen hebben terwijl daar hetzelfde op zit. Daarna het verschonen, naar buiten willen etc etc etc. En zo gaat het de hele dag door. Ik vind het zo knap dat julie dan rustig kunnen blijven, ik heb daar wel wat meer moeite mee. Heb na mijn zwangerschap last gehad van postn. depr. en merk dat ik nog steeds moeite met haar heb als ze zo is zoals ze nu is...
Als mijn dochtertje zo deed en nu nog kan ze meteen de hoek in met drifbuien , daar ben ik niet van gediend, gelukkig weet zij dat ook dat ze de hoek in moet dan, het werkt wel. En als ze dan goed mee werkt dan zeg ik oko tegen haar dat ik trots op haar ben dat ze zo goed meewerkt.
Hier geen driftbuien maar op het moment volgens mij een MEGA sprong die leidt tot nukkigheid en enorm eigenwijs zijn. Ik ben er nu ook achter dat het niet werkt als je je mee laat voeren in haar boosheid/eigenwijzigheid door zelf boos of geirriteerd te raken. Ik blijf heel rustig en geef haar dan twee keuzes. Zodra ze merkt dat ze met haar gedrag geen vat op me heeft, wordt ze vanzelf rustig. Het kost veel moeite en ik tel vaak tot tien, maar het heeft effect en dan wordt/blijft de dag een stuk leuker. En idd soms ook de teugels wat vieren en eigen verantwoordelijkheid geven. Dat kan soms al best terwijl wij denken dat dat nog niet kan. Pim
Mijn dochter had dit al op zeer vroege leeftijd (zo'n 1,5 jaar). Ik heb toen de hulp van het CB ingeroepen en dankzij hun en het Triple-P programma gaat het nu echt super goed. Ik negeer haar hysterische buien en ze krijgt pas aandacht als ze weer lief is. Dit is maar een van de voorbeelden. Misschien kan het CB ook iets voor jou betekenen. Liefs, Duveldraakje