Hoi meiden, Ik moet even mijn verhaal kwijt.... Onze oudste zoon heeft een zeldzame gen afwijking in het synn 1 gen. Hij heeft ass (klassiek autisme) een erg langzame verwerkingsnelheid en hij is sociaal emotioneel nog erg jong... Hij is 8 en zit op speciaal onderwijs helaas gaat het hier ook niet goed en moet hij nu naar een renn 4 school. Ook is zijn motoriek slecht en is hij erg mager daar helpen zijn allergieeen ook niet aan mee helaas... Hij slaapt sins het begin van het jaar een paar nachtjes per week in een wooninstelling. Maar nu gaat het zo slecht thuis, hij is zo druk en zo boos Wij weten het gewoon niet meer, onze andere kinderen worden gewoon bang van hem als hij weer een woede aanval heeft. Vandaag was de jongste jarig en ging hij helemaal door het lint. Hij heeft me zo hard geschopt tegen mijn hoofd dat ik sterretjes zag De mensen die op visite waren zijn naar huis gegaan en onze jongste zat in tranen. Wij hebben nu samen met de huisarts besloten dat het beter is dat onze zoon door de week in de instelling gaat wonen en in het weekend thuis zal zijn. Maar ik voel me zo verscheurt zo verdrietig en voor mijn gevoel gefaald als moeder... Ik hoop zo dat we hier goed aan doen. Sorry voor mijn hele verhaal..
Weet niet goed wat te zeggen, wat een moeilijke keuze hebben jullie moeten maken! Sterkte en een knuffel!
Wat een onmogelijke keuze heb je moeten maken, geen wonder dat je verdrietig bent. Heel veel sterkte. En natuurlijk heb je niet gefaald als moeder. Mijn oudste zoon heeft klassiek autisme met een verstandelijke beperking, op dit moment gaat het goed thuis, hij is 5, maar soms doet hij ook dingen waar we erg van schrikken. En als ik dan kijk naar het gedrag van sommige van zijn klasgenootjes (structuurgroep, zmlk). En al die ouders en ook wij doen gewoon ons best, meer kun je helaas niet doen. Ik hoop dat je zoontje rust zal vinden in de nieuwe situatie.
Pfoe, dat lijkt me heel erg heftig! Het lijkt me echt hartverscheurend om je kind zo te zien. Ik wil jullie als gezin heel veel sterkte wensen.
Sterkte, weet ook niet zogoed wat ik kan zeggen. Als moeder lijkt mij het verschrikkelijk om zo een keus/beslissing te moeten maken. Hoop dat de rust uiteindelijk terug keert en jullie als gezin kunnen genieten in de weekenden samen. Knuffel!
Wat een moeilijke en pijnlijke keuze moet dit voor jullie zijn! Maar soms is liefde ook loslaten, en ik vind het juist een liefdevolle keuze wanneer je erkent dat je zelf niet meer in staat bent om je kind verder te helpen en je kind misschien in een rustiger vaarwater komt door hem in professionele handen te plaatsen. Natuurlijk is jouw liefde en aandacht het belangrijkst voor je kind, maar sommige dingen liggen echt buiten jouw macht. Misschien knapt hij hier wel heel erg van op, en kunnen ze hem handvaten aanleren om goed met zijn eigen woede en frustratie om te gaan. Heel veel sterkte meid, en een dikke knuffel!
Wat zal dat een ongelofelijke moeilijke maar ook een dappere beslissing zijn geweest, je hebt absoluut niet gefaald als moeder. Wil je dat alsjeblieft niet vergeten?
Achh meid wat heftig voor jullie!! Natuurlijk ben je verdrietig en het zal vast even nodig hebben voordat je je "goed" voelt over deze beslissing. Maar ik hoop dat het met rust zal geven in je gezin. Je zoon zal in goede handen zijn tussen mensen die gewend zijn om te zorgen voor kinderen met klassiek autisme. Heel veel sterkte je klinkt als een hele krachtige moeder!!
Wat hebben jullie voor een verschrikkelijke keus gestaan, hier hoop je nooit over na te moeten denken. Ik begrijp dat het nu voor je voelt dat je gefaald hebt maar dit heb je niet! De genafwijking + stoornis en achterstand van je zoon zijn overmacht. Dat heeft helemaal niks met falen te maken. Jij hebt een hele dappere beslissing gemaakt uit liefde voor jullie zoon en uit liefde voor jullie andere kinderen. Ik hoop dat je hier over een tijdje wat vrede mee hebt. Zo te lezen zal het jullie gezin rust geven en de kans is groot dat dit jullie zoon ook rust geeft. Veel sterkte met dit een plekje te geven.
Wat een moeilijke en dappere keus. Natuurlijk ben je verdrietig, maar ik vind je een hele sterke moeder om de beste plek voor je kind te zoeken ondanks dat je natuurlijk nooit wilde dat dit nodig zou zijn. Heel veel sterkte en kracht toegewenst.
Wat heftig zag. Logisch dat je je zo voelt, dat is echt niet niets. Maar zie het alsjeblieft als een hulpmiddel voor hem om weer tot rust te komen en ook voor jou en de rest van het gezin. Ik weet niet precies hoe dit normaal werkt, maar is er ook na een tijd dat hij gewoon weer thuis komt wonen en jullie de hulpmiddelen krijgen om hem weer goed mee te krijgen?
Wat een moeilijke en dappere beslissing.. Hopelijk vind hij daar de rust die hij nodig heeft. En jullie thuis ook. Het is voor jullie andere kids ook heel heftig om dat te zien en mee te maken. Snapt hij het zelf wat er allemaal gebeurd? En wat vind hij van die woon instelling? Dikke knuffel
Ach wat heftig... Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Wat ik nog wel wil toevoegen is dat je echt niet hebt gefaald als moeder. Je hebt een hele moeilijke keuze gemaakt, maar het is een goede keuze. Je hebt namelijk andere kinderen waar je aan moet denken, waar je moeder voor moet zijn. Je beschermt je jongsten door de keuze die je hebt gemaakt, en zij verdienen dat ook. Ik weet niet zo goed hoe ik het moet omschrijven, maar ik meen het echt. Mijn ouders hebben lang geleden eenzelfde keuze gemaakt. En ik ben ze er mijn hele leven dankbaar voor geweest, want het heeft mij gered en ik heb als een normaal kind op kunnen groeien in huis. Zonder broer die het huis afbrak en mijn vader in elkaar sloeg. Ik hoop heel erg dat de situatie tot rust komt op deze manier. Je zoontje met goede begeleiding, jullie opladen door de week en aandacht geven aan je ander kinderen. En ik hoop dat het in het weekend dan goed gaat en dat jullie weer van elkaar kunnen genieten.
Kippenvel van je verhaal, wat een onmogelijke keuze moeten jullie maken. Je hebt zeker niet gefaald!!! Heel veel sterkte.
Hij heeft zelf geen moeite met de woon instelling hij vind het daar wel fijn. Ik weet niet of hij het allemaal snapt wat er gebeurt.....
O wat verdrietig. Bah. Lijkt me ook een hele nare keuze die je wel moet maken. Mijn oma heeft dit helaas ook moeten doen met haar oudste zoon. Hij was toen 6. Ook autistisch ( en andere afwijkingen) en kon niet thuis. Ze heeft mij het verhaal vaak verteld ( vooral aan het eind van haar leven) en vond het toen ook ontzettend moeilijk. Maar voor mijn moeder en broer ( de andere kinderen waren er nog niet) was het te gevaarlijk. Moeilijkste maar beste beslissing ooit voor het gezin toen. Ik ben vroeger ook vaak mee geweest naar de instelling waar hij zat. De band met de familie is altijd sterk gebleven. Ik wens je heel veel sterkte want het is een rot situatie.