was ook niet op jou reactie hoor haha maar ik moest het gewoon even kwijt , dat er altijd zo negatief over gedaan word . maar idd een half jaar is ook kort , ik was 19 jaar maar wel 1 jaar getrouwd en 4 jaar samen .. dus dat ligt dan idd wel iets anders. maar dan nog vind ik dat niemand dat eigenlijk kan bepalen
zit ook een verschil in.. maar dan? stel ze gaan er wel voor en ze raken zwanger? zijn ze dan slechte ouders omdat ze deze beslissing wat sneller genomen hebben dan andere zouden doen ? ik heb zoiets van '' ja je moet het zelf weten wie ben ik om te zeggen van niet ? ik weet niet hoe sterk hun relatie is , hoelang ze elkaar kennen en hoe sterk de wens is naar een kindje.. en dat een schoonmoeder zn reactie geeft is natuurlijk logische maar het is aan je zelf wat je daar mee doet , net als wat je doet met wat hier geplaatst word . Denk idd goed na , een half jaar is natuurlijk heel kort en samen een kindje hebben kan ook erg zwaar zijn, je moet op elkaar kunnen bouwen
Ik heb gereageerd in onze club, maar nog even als toevoeging hier: Ik ben zelf ook 19, heb een eigen zaak, woon al 3,5 jaar samen met mijn vriend, die ook zijn eigen zaak heeft. Dus leeftijd vind ik er zelf niks mee te maken hebben. Maar ik ben het op sommige punten wel met Janna eens, wat ik ook in onze club heb gezegd, ik heb in deze 3,5 jaar dat ik samen woon met mijn vriend hem in heel veel situaties leren kennen, ook als je geen geld hebt, verdrietig bent, hele heftige ruzies hebt gehad.. En dat heeft gewoon tijd nodig in een relatie. Maar het blijft jullie keuze, jullie moeten het samen doen. KNUFF
Waarom alles zo vlug denk ik dan weleens..... Snap je schoonmoeder heel goed. Zo'n beslissing neem je niet zo maar en sluit me ook aan bij Janna. Wat als het een huilbaby wordt of een hele zware zwangerschap. Als je vriend dan zonder werk komt te zitten dan wordt het heel zwaar als het bij jou ook verkeerd gaat. En je kunt nu heel mooi zeggen dat hij in een vak zit waar hij zo werk heeft, maar ik weet niet of jij het nieuws de laatste 3 jaar hebt gevolgd, maar er zijn 10 vacatures en 200 sollicitanten. Dus zo moet je ook denken. En je bent nog zo jong. Ga eerst een paar jaar saampies genieten, lekker op verre vakantie, lekker genieten van elkaar, kindjes kan ook nog als je 25 bent. En dan weet je ook wat je aan elkaar hebt! Maar jullie moeten zelf de keuze maken, daar kunnen wij niet over beslissen. Maar als ik je verhaal lees, ben je er misschien nog niet zo zeker van. Je hebt al schrik hoe het zonder je astma medicijnen moet (daar hebben ze trouwens oplossingen voor). Dus denk er echt goed over na. Ik ben 31 en wij zijn nu pas bezig voor een 1ste kindje, maar ben vorig jaar gescheiden doordat ik er na 6 jaar achterkwam dat hij liever geen kinderen wou. En ik ben blij dat ik nu geen kinderen heb! Succes meid, hopelijk kun je met al onze verhalen iets!
Lieve Simone, Ik heb al eerder gereageerd in dit topic en heb nu de rest van de verhalen gelezen. Ik ben het volledig met de commentaren van Janna en Armanda1982 eens. Gelukkig hebben zij dit heel netjes kunnen omschrijven. Ik hoop niet dat je het verkeerd opvat maar wat ik ook uit eerdere/andere berichten van je las komt de beslissing voor mij erg overhaast over. Je bent immers ook halverwege de strip met de pil gestopt, terwijl het beter is om die gewoon af te maken. Die paar dagen doen er dan toch niet meer om denk ik zo. Daarna ben je pas naar de dokter gegaan om te informeren over het medicijngebruik weliswaar nog op tijd hoor. Ik snap dat als je iets heel graag wilt het dan ook meteen moet, daar zijn we vrouw voor Maar je bent idd nog zo jong en jij hebt nu ook nog veel jaren te gaan waarin jullie kunnen reizen, uitslapen, tot diep in de nacht op stap, sparen gaan etc etc.... Je moet je ook realiseren dat je dat straks allemaal niet meer kunt. En idd het aspect over de relatie die nu nog zo kort is, ondanks alles wat jullie hebben meegemaakt, een relatie veranderd ook met de jaren houdt daar rekening mee. Je kunt naar elkaar toegroeien maar ook van elkaar af. Het kan altijd mis gaan maar ik ben wel van mening dat als je zo kort bij elkaar bent je hierdoor mss een verkeerde beslissing over kan nemen. Heel veel succes en laat maar weten of we nog iets voor je kunnen betekenen!
Ik snap je heel goed. Ik ben zelf ook pas 20 dit jaar wordt ik 21 mijn vriend 25. We hebben al 1 jaar en 3 maanden en wonen al 1 jaar en 1 maand samen. Ik heb dan wel in mijn voordeel dat mijn ma het leuk vind om oma te worden. Mijn vader niet maar zo zijn de meeste vaders wel zoals mijn vriendin zei. Mije broer is er ook geen voorstander van maar goed. Mijn vriend zijn ma is 40 en Was zelf 14 toen ze zwanger raakte. Met hulp van der ouders die tijd heeft ze een prachtig zoon op de wereld gezet en gevoed. En nog twee mooie meiden die goed opgevoed zijn Leeftijd zegt niks En ik ben ook ontzettend blij dat mijn vriend het niet uitmaakt als zijn ma het niet goed zou vinden. Wat ze eigenlijk nog niet weet. Pas als het zover is. Maar ik begrijp je. Die drang kan je op een geven moment niet meer weg proppen. Dus als jullie beide er mee eens zijn dan moet je ervoor gaan. Wat ik altijd denk... Of je nou 6 maanden bij elkaar ben of 2 jaar. Je kan altijd uit elkaar gaan. Je weet niet hoe je toekomst eruit ziet. En als het goed voelt moet je het zeker doen.
Zoals ik in onze club ook al reageerde, wij hebben zelfs in dit half jaar al zoveel mee gemaakt en elkaar leren kennen. Ik was namelijk erg depressief toen ik met hen kreeg, snee mezelf, liep hij maatschappelijke werker, ben toen door geschakeld naar psycholoog. Gaat nu beter . En qua geld maken we ook veel dingen samen mee.
Nu bepalen heel vele mensen ook voor mij wat ik moe toen. Maar, wat heeft schrik zonder astma medicijnen met zwangerschap te maken? Is toch logisch dag ik dat heb... Want ja ben dan benauwd!
Ten eerste vraag je volgens mij zelf om onze mening. En als die dan verkeerd op je afkomt, moet je niet heftig gaan reageren naar ons toe. Dat vind ik niet echt netjes! Ik heb zelf ook astma en weet heel goed dat je benauwd kunt zijn zonder medicijnen. En dat kan heel vervelend zijn!
Ik reageer niet heftig! Ik vind het alleen apart dat als ik om ADVIES vraag wat JULLIE zouden doen, alleen maar te horen krijg wat IK zou MOETEN doen! Dat is héél wat anders dan mening krijgen, of advies krijgen van wat JULLIE in zo'n situatie zouden doen. Neem ik aan!?
Niemand bepaalt nu wat jij doen moet. Jij vraagt om meningen en die krijg je. Het is niet zo netjes als je daar dan met volle vaart tegen in gaat.
Daar sluit ik me helemaal bij aan. Ik zeg helemaal niet hoe je het moet doen, maar geef gewoon een mening. En als dit als een moet overkomt, dan begrijp je het verkeerd. En je reageert ook wel ineens heel heftig! Als je geen negatieve reacties wil ontvangen en je beslissing toch al hebt gemaakt kun je beter niet van mensen advies vragen. Want daar wordt niemand blij van. Iedereen denkt er anders over, dus dan moet ook met minder leuke reacties kunnen omgaan. Dit zal vast nog wel meer voorkomen in het leven!
Sorry maar ik ga niet met volle vaart er tegen aan, slaat werkelijk nergens op! Ik zeg alleen maar wat ik vind dat is heel wat anders. En als je even goed terug leest, zie je een aantal dingen dat zij vinden dat ik het niet meot doen! Dan bepalen dze dus wel wat ik moet doen.
Maar Simone... Je vraagt om advies over wat wij in jou situatie zouden doen. We moeten het dan toch ook vanuit jou situatie bekijken? Want wij zitten niet in die situatie waarin jij verkeerd. En ik denk dat het advies op hetzelfde neerkomt. Of we het nou vanuit jou situatie bekijken of hypothetisch als wij in jou situatie zitten, het advies blijft hetzelfde denk ik. De meiden spreken hier vanuit hun eigen levenservaringen en adviseren je daarmee....
Ik vind dat leeftijd geen rol moet spelen in het krijgen van kinderen (ok behalve te jong, of te oud) echter zou ik wel heel goed nadenken over het feit of je het wel NU moet doen. Jullie zijn pas een half jaar bij elkaar. Waarom nog niet even wachten? ik begrijp je gevoel hoor; kinderen willen krijgen. Maar poeh jeetje, je bent pas een half jaar samen. En het klopt, iedereen kan op een gegeven moment uit elkaar gaan. Mijn vriend en ik zijn 2 jaar geleden begonnen met proberen, toen er een dip in onze relatie kwam. We hebben op dat moment besloten om te stoppen met proberen. Nu zijn we weer begonnen. Niemand kan voor jou bepalen wanneer jij aan kinderen moet beginnen, iedereen geeft jou hier advies. Je krijgt advies, en meningen. Ik snap dat je liever leest dat iedereen jou begrijpt en toejuicht dat je aan kinderen moet beginnen, maar de andere kant laten zien, is ook wel goed.
Je posts maken het beeld er niet beter op eerlijk gezegd. dus een half jaar geleden was je nog depressief en sneed je jezelf. Je kent je vriend pas een half jaar en hij is zijn baan kwijt geraakt. Daarnaast maak je je zorgen wat je ouders en schoonouders van jullie beslissing zeggen. Ik vind het geen goed idee eerlijk gezegd. Een half jaar is niks, ook al denk je zelf van wel. Een half jaar geleden zat je diep in de shit, wat maakt dat je denkt dat het nu beter is? En niet meer terug komt? Wat maakt dat je denkt dat je vriend zo snel een baan heeft. Waarom die haast?
Je hebt er wel gelijk in! En ja een half jaartje is kort, maar wij hebben ook al zo veel dingen mee gemaakt dat we weten wat we aan elkaar hebben. En wij voelen dat we gewoon nieit uit elkaar gaan, wij hebben beide dat het tussen ons echt goed zit, in onze vorige relaties hebben we dit nooit gevoeld en mee gemaakt, wij steunen en helpen elkaar met alles! Ik heb met vorige relaties nooit gehad dat ik kinderen wilden, hij ook niet. Tot nu.. we willen dit zo graag, en ja het is jong, het is kort samen, maar ik kan niet wachten. We willen het beide zo graag, we zijn inderdaad erg bang voor reacties van familie, vrienden en mensen buiten ons, maar als wij gelukkig zijn?
Lieverd, vaak voelt alles in het begin geweldig en fantastisch en heb je het gevoel dat je elkaar nooooooit meer gaat verlaten... Je kent elkaar net.....en met jouw geschiedenis...persoonlijk denk ik echt dat het niet verstandig is.