Huisarts heeft verwijzing gegeven. Net op de website gekeken maar een minimale wachttijd van 3 maanden Is dat gebruikelijk?
Ja, ik vrees van wel. Omdat wij pas later bij de jeugdarts terecht konden (eind deze maand), was ik al zo brutaal geweest om vast met de praktijk van onze keuze te bellen en zoon vast op de wachtlijst te laten plaatsen. Hun wachtlijst was net aan het teruglopen en staat nu op ongeveer een maand. Ik heb ook wel eens leerlingen gehad die bijna een half jaar moesten wachten. Heel schrijnend. Vaak meldt je pas aan als je het zelf ècht niet meer weet en het water je aan de lippen staat. Dan is elke wachttijd te lang.
@tupp jij noemde jouw reactie op zoon onpedagogisch maar dat vind ik niet hoor. Wij hebben een dochter van 9 ws ook hoogsensitief maar ivm dat ze de prikkels op school niet kan verwerken en concentratie laag was ook aan de medicijnen (Voor ADD) Hier precies hetzelfde beeld. Alles goed willen doen, angsten, overprikkeld raken en overal zorgen en verdriet over. Maar daarnaast net zoals bij jouw zoon ook ontzettend onvriendelijk soms tegen ons.. Ik probeer haar daar toch ook mee te confronteren. Vind ook dat dat bij de opvoeding hoort. In het heetst van de strijd is het soms niet handig om haar erop te wijzen maar als de rust is wedergekeerd leg ik het haar wel uit en laat haar sorry zeggen. Lastige is wel dat ze heel vaak de oorzaak buiten zichzelf zoekt... doen jullie kinderen dat ook?
Onze zoon doet dat niet alleen... hij heeft het tot een kunst verheven. Hij stelt zich wat dat betreft volledig 'afhankelijk' op van anderen. Hij kon zijn werk niet af hebben want andere kinderen zaten te praten. Hij deed zo boos omdat ik iets verkeerd deed. Het lukt niet omdat zijn broertje hem afleidde. Ook wat zijn gevoelens betreft, is hij een soort van speelbal van het gedrag van anderen. Dat zou ik hem zo graag willen leren. Dat hij niet verdrietig of ongelukkig hoeft te zijn omdat een ander op school zat te kletsen en hij nu zijn werk af heeft. Dat hij ook gewoon moet leren zich daarvoor af te sluiten of een rustiger plek te zoeken. Dat hij in ieder geval zèlf iets kan doen. Zo raar soms. Onze zoon heeft een fixed mindset en een soms een behoorlijke portie aangeleerde hulpeloosheid. Ik denk voor meer ouders hier herkenbaar en interessant om eens te googlen als je deze termen nog niet kent. Het frustreert me dat ik deze dingen zo in hem zie, terwijl mijn man en ik ons hier al jaren bewust van zijn. Toen onze oudste peuter / kleuter was heb ik hier al over gelezen. Wij zijn ons behoorlijk bewust van het soort complimenten en feedback dat het meest positief effect zou moeten hebben. Maar toch... ergens is het dus niet alleen maar opvoeding en omgeving, maar ook een stuk wat 'in' een mens zelf zit.
@einad: Je schreef dat je bij de huisarts bent geweest en dat er een wachtlijst is. Hoe was het gesprek bij de huisarts verder? Was het een prettig gesprek? Had hij / zij nog tips voor je?
@tupp bedankt voor je berichtje. de huisarts vroeg eerst of het niet op school kon worden opgepakt maar toen ik vertelde dat we er ook thuis tegen aanliepen kreeg ik de verwijzing. Tips had hij niet, beaamde wel dat het lastig is. Wat al wel helpt is het boekje slaapklets, daar zijn we al een paar maanden mee bezig. Kennen jullie dat? Nu attendeerde een collega mij op kinesiologie, hebben jullie er ervaring mee?
Slaapklets en het smoeltjesschrift gebruiken we (nog) niet. Ik heb ze online al een paar keer langs zien komen. Misschien over een poosje. Op dit moment weet ik niet of het iets voor onze zoon is. Ik schat dat hij het niet uit zichzelf gaat doen. Dus dan wordt het weer zo'n verplichting. Naast het extra lezen en de tafels, waar we behoorlijk aan moeten trekken. Met kinisiologie heb ik geen ervaring. Ik ben altijd vrij sceptisch bij alternatieve behandelingen. Als ik hierover lees dat m.b.v. een spiertest van alles opgelost kan worden, van allergieën en concetratie- / leerproblemen tot slaapproblemen en relatieproblemen. Tja... dan ben ik misschien te nuchter hoor. Ik vind het nogal een claim. Dan kriebelt er bij mij iets: "Als het te mooi klinkt om waar te zijn... is het vaak niet waar."
Hoe reageren jullie kinderen met Sinterklaas? Het is wel weer een extra prikkel wat voor diverse emoties zorgt. Ik was laatst naar een lezing geweest over dementerenden met onbegrepen gedrag. Maar ik moet zeggen herkende ook veel van mijn zoon er in. Vraag me nu af of hij niet achterloopt in zijn ontwikkeling op dit gebied en daardoor zo primair reageert. Boos/overschreeuwen, huilen of terug in zijn schulp kruipen. Dat zijn brein onvoldoende is staat is tot beredeneren.
Allebei onze zoons zijn wel drukker. Maar het is over het algemeen vrolijke drukte... niet dat ìk er vrolijk van wordt! Maar de kinderen zijn gewoon uitgelaten, enthousiast, druk. LAWAAI! Eigenlijk ben ik zelf degene die daar erg overprikkeld van raakt, haha. Ik ben juf op een basisschool en erg veel kinderen hebben daar in meer of mindere mate wel last van hoor. Het is een leuke tijd, maar brengt ook wel spanning mee. Het is voornamelijk genieten, maar niet altijd voor iedereen. Welke dingen helpen jouw zoon om weer tot rust te komen? Hebben jullie dat al een beetje in beeld? Misschien kun je dat dan wat bewuster inzetten. Onze zoon kalmeert wel van even alleen spelen, liefst met zijn lego. Gisteren zat hij zelfs zomaar uit zichzelf vrijwillig een boek te lezen. (Normaal is hij niet echt een fan, zullen we maar zeggen.) Blijkbaar had hij het even nodig. Ook even tv kijken of gamen helpt wel een beetje. Althans: op dat moment zelf. Maar ik merk wel dat het stoppen met netflix / minecraft regelmatig veel moeite kost en dan weer gepaard gaat met gemopper en gehuil. Soms vraagt er zelf ook wel eens om met 'met rust gelaten' te worden. Andere keren heeft hij daar wat eer sturing nodig. Als ik echt expliciet zeg dat hij iets voor zichzelf moet gaan doen, gaat hij in de weerstand hoor. Dus ik moet dat een beetje op slinkse wijze voor elkaar krijgen door zelf iets anders te gaan doen en z'n broertje even bij hem vandaan te houden. Dan gaat hij zich eerst vervelen en daarna gaat hij wel iets voor zichzelf doen. Daar kalmeert hij van. Vaak doet gewoon een lekkere knuffel en samen een boekje lezen ook wel goed.
Mijn zoontje komt buiten tot rust, wandelen in het bos of op het strand, maar dit is alleen in het begin stadium. Als hij hoog in zijn emotie zit dan is hij heel moeilijk meer te bereiken. Het enige wat ik dan vaak nog kan doen, is hem op schoot nemen en hem door zijn haren kriebelen dat laat hij wel toe. Spelletjes zoals minecraft kunnen ook vaak negatief uitpakken. Het spelen met vriendjes is ook vaak lastig, hij zegt ja maar eigenlijk overschreeuwt hij zich hier in. Ik heb ook al een stukje gewonnen door hem niet meer mee te nemen om boodschappen, ik wist niet dat dat voor hem zo vreselijk was. Ik dacht.. kom even lekker er uit, het zijn zoveel prikkels voor hem. Wat fijn dat jullie het ook al een beetje in beeld hebben met jullie zoon! Zit jullie zoon ook in groep 4? Mijn zoontje is de jongste en de oudste kinderen zijn 2.5 jaar ouder (een stuk of 5) Maar je merkt zo goed verschil. Oo, juf! Wel een super leuk beroep! Maar nu een drukke tijd, denk ik! Heb je niet, als juf ook veel kindjes gezien waarbij iets speelde en wat je dan herkent bij je zoon? Als is ieder kind natuurlijk wel weer anders. Is het gesprek bij de schoolarts al geweest?
Gesprek bij de schoolarts is deze week. Ik ben benieuwd. Zodra we geweest zijn, laat ik het hier ook wel even weten. Ik zie bij onze zoon natuurlijk wel dingen die ik ook wel eens bij andere kinderen heb gezien. Soms doet hij me bij bepaalde uitspraken heel sterk denken aan één leerling van een paar jaar terug. Onze zoon kent hem trouwens ook (grote broer van een vriendje). Zoon vindt hem heel stoer. Het is trouwens ook een leuke jongen, maar wel één die behoorlijk met zichzelf in de knoop heeft gezeten en zichzelf echt in de weg kon zitten. Inmiddels zit hij op de middelbare school en gaat het wel beter geloof ik. Als ik dan weer dingen van hem herken, vraag ik me wel af of ze echt op elkaar lijken of dat zoon hem gewoon napraat, omdat hij dat wel stoer vindt. Ik heb het met collega's natuurlijk ook wel over onze zoon. Degenen die hem kennen zien wel iets 'bijzonders' in hem. Hij valt toch wel op in een groep, als je er zo een tijdje mee werkt. Ik denk een bepaalde gevoeligheid waarmee hij zichzelf in de weg kan zitten. En bijzondere gedachtegangen soms. Aan de ene kant jong, aan de andere kant wijs. Ook van mijn ouders krijg ik inmiddels wel eens terug dat zijn gedrag en manier van denken / praten soms toch wel opvallend is. Maar tot nu toe is het niet zo dat ik of iemand anders echt een duidelijk antwoord kan geven op wat dat dan is en hoe we hem verder kunnen helpen. Het hoeft van mij geen naam te hebben. Liever niet zelfs. Dus ik hoop dat we straks bij de praktijk terecht kunnen die ik op het oog heb. Ze kunnen dara natuurlijk ook diagnoses stellen, als dat nodig is. Maar ze werken zelf liever ook gewoon met het kind, om waar mogelijk gewoon zonder labels te kijken waar de sterke kanten liggen en waar juist de valkuilen. En daar dan wat mee te doen. Hij zit trouwens inderdaad in groep 4. In september is hij 7 geworden. Er zullen vast jongere kinderen in de klas zitten, die de komende weken nog 7 worden. De meeste van zijn vriendjes zijn 8 of worden dit schooljaar 8. Er zitten ook wel zittenblijvers in de groep. Ik geloof niet dat hij er last van heeft dat kinderen ouder zijn. Hij stoort zich wel aan het gedrag van een deel van zijn klasgenoten. Hij heeft echt stilte om zich heen nodig. Het stoort hem mateloos dat anderen dan niet stil zijn. Al moet ik zeggen... hij is zelf ook niet bepaald rustig hoor!
We hebben het gesprek gehad en krijgen er verwijzing. Normaal wil de jeugdarts het kind zelf ook nog zien en spreken. Maar ons verhaal was duidelijk genoeg. Ze heeft ook de vragenlijst bekeken die we vorig jaar moesten invullen voor het bezoek aan de schoolarts. Dat is een screening. Daaruit bleek ook dat zijn emotie verwerking opvallend is. Toevallig kreeg ik vandaag een mail van de praktijk dat er een plekje vrij is. Ik zag het te laat, dus volgende week bellen we even voor een afspraak. Ik ben benieuwd.
De intake is volgende week. Het gaat de laatste tijd thuis heel lekker. Fijn! Maar we pakken toch door, omdat we inmiddels ervaren hebben dat goede en minder goede periodes elkaar afwisselen. Wel klaagt onze zoon nog veel over de andere kinderen in zijn klas. Daar zit hij wel in een negatieve spiraal. Ze zijn 'allemaal' 'altijd' vervelend.
Hoi Tupp, wat fijn om te lezen dat het thuis nu wat beter gaat! Ik snap ook heel goed dat je nu wel verder wilt. Kan je zoon vertellen waarom ze allemaal vervelend zijn? Mijn zoon zegt dat ook wel eens maar dan blijkt hij woorden met 2 kindjes in de pauze te hebben gehad en 1 kindje vond dat hij wat stoms deed. Wij wachten nog op de intake.
Wat een "fijn" topic. Op aanraden van het cb en omdat ik zelf sterk vind dat het nodig is hebben wij hulp gezocht voor onze 3 jarige zoon. Na een wekenlange wachtlijst kunnen we volgende week op gesprek. Ik merk dat ik er erg naar uit kijk omdat ik het gevoel heb dat we zo hard hulp nodig hebben. Hoop zo dat ze iets voor ons kunnen betekenen. Ik lees graag mee hier. Ik ga nu zelf ook naar een psycholoog
Even van me afschrijven, heftig avondje even. Op maandag is het altijd een lange dag voor onze zoon (VSO - school incl. overblijven, BSO - sport) Iets na zevenen is hij dan thuis. Mijn man gaat altijd mee na zijn sport en ik eet met de jongste. Toen hij vanavond thuis kwam, wilde hij gewoon lekker even bij mij op schoot zitten. Hoe was je dag? "Gewoon, maar nu ben ik moe en ik wil niks." Even kort geknuffeld en gezegd dat ik eerst zijn broertje naar bed moest brengen en dat we daarna verder knuffelen. Mijn man wilde graag gaan eten natuurlijk. (Zoon heeft voor het sporten al gegeten op de BSO.) Dus ik bracht de jongste naar bed en ging daarna eerst met de oudste lezen. Dan zijn tandenpoetsen en nog even knuffelen. Hij moest nog even zijn pyjama aan doen, dus ik ging vast in zijn bed liggen. Dat viel al niet helemaal goed, hij had in ons bed willen knuffelen. Maar hij kwam er toch bij liggen. Ik hoorde en voelde al dat zijn ademhaling (weer) heel snel was. Zoals je hebt als je bijna moet huilen. We hebben eerst gewoon een tijd stil liggen knuffelen. Zegt hij ineens iets heel vaags over dat als je iets niet wil dat dat dan niet betekent dat je iets anders wel wil maar dat je gewoon niets wil. Dus ik vraag wat hij bedoelde. "Nou, ik wil nu even niets. Ik wil niet leven. Maar ik wil ook niet dood. Ik wil gewoon niks." Dat vind ik best zware kost, van een kind van net 7. Ik heb gevraagd of hij dan gewoon even bij mij wilde huilen. Hij zei van wel. Uiteindelijk heeft hij niet gehuild, maar hij kroop wel extra dicht tegen me aan. Heel verdrietig. Ik kon zelf wel huilen. Uiteindelijk ging het wel weer. Hij wilde eigenlijk dat ik blijf liggen tot hij slaapt. Maar hij heeft een half hoog slapen, onder een schuin dak. Daar kom ik nooit uit zonder hem wakker te maken. Dus ik ben er wel eerder uit gegaan. Zit ik net een paar minuten beneden, begint hij ineens te schreeuwen "IK KAN NIET SLAPEN" half huilend. Mijn man stond meteen op en ging erheen. Heel eerlijk... dat vind ik dan moeilijk. Ik weet dat ik hem dan moet laten gaan. Maar diep van binnen heb ik dan zo'n oergevoel: hij heeft zijn moeder nodig. Stom eigenlijk. Mijn man heeft ook nog een poos met hem geknuffeld. En afgesproken dat hij over 10 minuten weer even bij hem komt kijken. Zo deden we dat 'vroeger' ook vaak. Het idee dat we nog even komen, lijkt het voor hem makkelijker te maken om in slaap te vallen. Mijn man zei net dat onze zoon zei dat de juf niet had moeten zeggen dat Sinterklaas morgen komt. Sneu voor hem dat hij daar zo'n last van heeft. Gisteren vierden we Sinterklaas bij mijn schoonouders. Hele gezellige dag, maar ook al druk en vermoeiend natuurlijk. Dat hadden we niet van te voren gezegd trouwens. Maar ja, op school kun je er niet omheen dat kinderen dat weten. Gelukkig zijn ze woensdag vrij. Kan hij even bijkomen. Nu slaapt hij gelukkig.
Leest er nog iemand mee? Hoe was jullie gesprek, @auroraa? We hebben de intake gehad. Fijn gesprek, ze nam echt de tijd. Na de kerstvakantie start de begeleiding. Om te beginnen 1 keer per week. En dan kijken of ze hem zo kunnen helpen of dat uiteindelijk toch wat onderzoek nodig is. Zodra er verbetering is, afbouwen naar om de week en dan nog meer tijd ertussen. Elke week voor de behandeling moeten wij mailen hoe het die week ging en eventuele bijzonderheden doorgeven. Na elke behandeling krijgen we een verslagje en tips terug. Beelddenken kwam ook ter sprake. Dat is ook wel interessant om me verder in te verdiepen.