relatie en mmm

hey meiden, zowel op mijn werk (ik ben psycholoog) als prive merk ik hoe moeilijk het is om je relatie goed te houden in perioden van stress, verdriet enz....Ik heb een hele lieve man maar soms denk ik wel 's: ''als ik weg zou gaan, dan heb ik nog een kans om zwanger te worden''. De oorzaak ligt op dit moment namelijk bij hem (zie onderschrift). Het is een gedachte waar ik verdrietig van word maar ik weet ook dat ik al die gedachten moet en mag toelaten, want onderdrukken heeft geen zin.....

ik ben ook benieuwd of er meiden zijn die hulp hebben gezocht bij psych of maatschappelijk werker?? Ik zit er zelf over na te denken. Ik ben notabene zelf psych, maar jezelf helpen is moeilijker dan een ander......Tegelijk weet ik ook hoe goed het kan zijn om je verhaal te kunnen doen bij iemand die geen familie van je is of bevriend met je is...............

sterkte allemaal!

 

Ik had heel graag hulp willen zoeken bij psych of maatschappelijk werker, maar juist omdat ik zelf maatschappelijk werker ben vond ik de drempel zo hoog. Kon ik er wel zitten als client?
Zou ik niet bevooroordeeld zijn over de manier van hulpverlenen? Zou ik degene wel een eerlijke kans geven? Zou ik mezelf wel over kunnen geven en de rol van client aan kunnen nemen?

Ik moet zeggen dat dit forum, met veel lotgenoten, mij voornamelijk heeft geholpen tijdens de mmm. Maar dat is voor relatieperikelen die vanuit de mmm voortkomen misschien lastiger? Misschien een grotere drempel om dat soort dingen 'op tafel te leggen'?
Het heeft tenslotte best lang geduurd eer dat DIT topic er was...

 

oh, dat is herkenbaar Annedore!! Drempel is hoger als je zelf hulpverlener bent. Het zou een interessant onderzoek zijn, trouwens: ''in hoeverre zoeken psychologen/maatschappelijk werkers zelf hulp bij klachten''? Maar ik ben wel gewend om supervisie te volgen waarin ik dus ook een soort ''klant-rol'' heb, dus ik denk niet dat dat voor mij het probleem is. Wel praktisch lastig: de praktijk die het dichtsbij mij woning staat, is de praktijk waar ik zelf werk. Dus dan moet ik er weer verder voor gaan rijden......en ik heb straks al weinig tijd/energie met al die MMM afspraken.....

ja, goed topic en het helpt mij zeker om hier mijn verhaal kwijt te kunnen!!!!!!!!

 

Hallo lieve dames,

Vindt het goed dat jullie reageren en je gevoel en situatie durven te delen.

Wat een herkenning he, vindt het heel fijn. Aan de andere kant vindt het ook erg vervelend voor iedereen. Die rot mmm, of nee niet die rot mmm maar die rot vruchtbaarheid problemen problemen!

Even voor annedore en nana:
Ik heb met mijn vriend hulp gezocht in de vorm van therapie van een psycholoog. Ik was voor een ander probleem al eerder in behandeling geweest en merk dat ik dat extra steuntje gewoon nodig heb. De stap was voor mij dus niet heel moeilijk. Ik kan me voorstellen dat het een moeilijke stap is om te nemen, helemaal als het je eigen beroep is. Toch denk ik dat ook jullie er best wat aan kunnen hebben. In eerste instantie zal het ongemakkelijk zijn, maar ik denk dat je er toch als client komt te zitten op een gegeven moment.
Wij hebben het vooral over ons gevoel gehad, maar ook over mijn gedachtes. Het was zo fijn dat wij beide ons ei kwijt konden en dat er tips gegeven werden wat met elkaar te doen en vooral ook wat niet te doen. Nou gaat het mij een stuk beter! We zijn al bijna een jaar niet meer in behandeling. Mijn vriend heeft nog steeds moeite met bepaalde dingen, vooral qua uitdrukking van gevoelens en zich verantwoordelijk voelen voor mijn geluk.

Karin wat een rot situatie meis. Ik snap je reactie naar je schoonmoeder toe heel goed! Ik heb ook wel eens nare opmerkingen van ze gehad. Zo zei mijn schoonvader toen ik net een miskraam had gehad, ja je moet ook niet zwaar tillen en druk zijn met het huishouden. Dat soort opmerkingen zijn heel pijnlijk, net alsof het mijn schuld is dat het mis is gegaan.
Kan me voorstellen dat jij het heel moeilijk hebt als er steeds een finger naar jouw wijst als het over jullie kinderwens gaat. Ik denk dat je niet moet doen wat loesie zegt tegen over je schoonmoeder.
Haar aanspreken op wat ze zegt is denk ik veel beter. Zeg tegen haar dat je die opmerking erg kwetsend vindt en dat je het zou waarderen als ze niet meer zulke opmerkingen maakt. Denk dat je daar meer mee bereikt.
Je vriend heeft duidelijk heel veel moeite met accepteren dat hij ook een deel van het probleem is. Zoals je zelf ook weet is het ook heel wat en voel je aangetast in je vrouwlijkheid(voor hem mannelijkheid). Hij gaat er verbaal agresiever mee om dan jij en ontkent zijn kant van het probleem in zijn uitspraken. In zijn hoofd niet hoor, denk dat hij er juist veel mee bezig is en dat het hem heel onzeker en ongelukkig laat voelen waardoor hij zulke opmerkingen maakt. Maar dat betekend niet dat hij daarmee het recht heeft om ze te maken, dat heeft natuurlijk niet!
Geef dat ook aan als er nog zo'n opmerking wordt gemaakt.
Meis ik vindt je heel sterk en ook ik begrijp je vriend! Ik zie hem dan ook niet als een klootzak ofzo(zeg niet dat iemand anders hier dat wel doet).

Panter meis ik snap jouw gevoel tot op zekere hoogte. Wat ik daarmee bedoel is dat ik het een beetje herken. De kinderwens komt als je niet oppast op nr 1 te staan waardoor je elkaar vergeet, behalve als het om een kind proberen te maken gaat. Je stemming is vaak bagger, zijn stemming (daardoor) ook. Of andersom!
Probeer wel ook voor je relatie te gaan, daar moet je ook aan blijven werken. Het zou heel vervelend zijn als jullie uit elkaar gaan voor of na een wondertje. Denk je dat hulp zoeken een mogelijkheid is voor jullie? soms maakt dat het makkelijker, voor in dit geval jouw man, om te praten en zijn gevoel te laten zien of te beschrijven. Leuke dingen doen kan ook goed helpen(dat heeft bij ons in iedergeval goed geholpen). Is naar de bios, lekker uit eten, lekker zemmen, bos wandeling, fietstocht, avondje dansen, museum, rondvaart enz.
Gewoon weer eens echt van elkaar genieten. Let wel dat het de eerste keer niet meteen geweldig is, het kan eerst heel ongemakkelijk voelen.

Verder dames blijf lekker van je af schrijven, dat ga ik ook doen. De herkenning en het delen doet me heel goed!

liefs ecl

 

p.s let niet op mijn spellings fouten, zullen er best veel zijn

 

Hij weigert hulp, ziet de noodzaak daar niet van in. Ik heb een hele poos bij een psycholoog gelopen omdat ik klem zat met het idee dat ik een keus had in het geheel. Ik voelde me schuldig omdat ik er soms wel eens over nadacht te stoppen met onze relatie. Gewoon omdat ik ook met een nieuwe partner gelukkig zou kunnen worden en kinderen mee zou kunnen krijgen. Dit was in de tijd dat mijn man dus GEEN kidbehandeling wilde.
Ik had het idee dat ie voor mij de deur dichtgooide, mijn toekomst bepaalde.
Het idee dat ik wel gewoon vruchtbaar was maar toch nooit kinderen zou krijgen vond ik heel erg moeilijk. De psych heeft mij daar ontzettend goed mee geholpen, me doen inzien dat weglopen geen zin had omdat ik mijn hart verloren ben aan mijn man.
Ook heb ik met het schuldgevoel leren omgaan, ik mag dat best wel eens denken. Het zijn maar gedachten, het is pas erg als ik het uit ga voeren.
Heeft me erg geholpen.
Binnenkort ga ik naar maatsch. werk omdat iedereen in mijn omgeving zwanger raakt en ik niet en ik vind het erg moeilijk. Omdat ik met mijn man niet echt hierover kan praten, heb ik besloten mijn hart te luchten bij een maatsch. werker.
Wie weet kan die me ook nog handvaten geven hoe ermee om te gaan.

Wat je schrijft over de herkenning, dat had ik ook. Ik was opgelucht om dit topic te lezen. Het gevoel dat je er dus niet alleen voor staat, maar dat er met je nog meer zijn.
Dat is fijn, dat sterkt me weer.

liefs

 

Fijn dat deze topic geopend is.. lees verschillende dingen.. de een die een sterkere band heeft gekregen de ander die het er moeilijk mee heeft.. ik wens iedereen zo veel sterkte in deze MMM..
Ik wil ook een klein stuk kwijt uit mijn ervaring en wat de mmm met ons heeft gedaan.. Wij zijn sinds 2006 samen.. ik hou enorm veel van mijn man en weet dat hij hetzelfde als ik voel.. ik heb PCOS bij hem is alles gwn goed.. in de laatste jaren ben ik ruim 30 kilo aangekomen.. ik krijg overal haartjes en irriteer me erg aan mijn uiterlijk.. ik heb een knappe man.. en als ik zo naar me zelf kijk voel ik me zwak.. ik had altijd heel veel zelfvertrouwen en soms zakt dit toch wel weg bij mij.. ik weet overigens dat ik een mooie dame ben alleen wat kilotjes te veel.. En alles opzij ik vind het hartje en de ged8e van mensen toch het belangrijkst.. Wij zitten sinds eind 2008 in de mmm.. Ik ben heel streng voor mezelf.. mijn man ook eigelijk.. hij uit zijn emoties niet.. hij verteld heel weinig wat hij voelt.. we praten ook heel weinig (vind ik persoonlijk) over het onderwerp.. soms voel ik me alleen gelaten en soms weet ik zo goed dat hij mijn enige steun is.. We hebben het door dat een kindje geweldig zal zijn maar dit hoeft niet alles in ons leven te beinvloeden.. ik wil zo graag dat het voorbij is.. Een hele opluchting is het dit kwijt te kunnen..
Ik gun iedereen het mooiste wat er is.. heel veel suc6 en sterkte verder..!!

 

Ik ben niet naar een psycholoog gegaan, al heb ik wel een verwijsbrief opgehaald. Ik ben bang dat het iemand is die mij niet verder kan helpen (heb niet zulke goede ervaringen met psych. gehad).. nu mijn ouders er van weten praat ik er wel met mijn moeder over. Ik merk echter dat zij er ook enorm veel verdriet van heeft dus ik vraag me af in hoeverre zij het nog volhoudt. Mijn vader zegt er nooit wat over, alleen als hij iets opvangt vraagt hij wanneer we weer naar het zh moeten. Met zijn ouders bel ik niet uit mijzelf. Zij bellen ons en als ze er naar vragen vertellen we hoe het zit. Mijn schoonzusjes vragen er ook wel naar, maar omdat zij zelf net bevallen zijn van hun 2de gaat het dan ook snel weer daar over. (ene oor in, andere oor uit)..

Ik vraag me af of er psychologen zijn die speciaal voor mensen in de mmm zijn.. dat zou mij wel fijn lijken. Niet om onze relatie te redden maar meer om je hart te luchten enzo. Je angsten te bespreken (wat als....) en tot inzichten te komen..

Ons seks leven is niet meer wat het was.. Eigenlijk heeft het hele zwangerworden dat "verpest".. eerst ga je er voor, paar maanden later om de dag klussen, dan kom je erachter dat je ovu testen moet gaan gebruiken dus seksen op afspraak, dan kom je erachter dat het toch niet gaat lukken..en dan is het even afgelopen. Het idee dat het toch geen zin heeft als je seks hebt, de kinderwens die door je hoofd gaat. Nu gaat het weer iets beter, we zijn dol op elkaar, alleen dat stukje is bij ons (vooral mij) nog wel wat lastig.. we doen ons best, maar vragen ons af of het ooit weer wordt zoals vroeger.. laten we het hopen. We willen elkaar niet kwijt.

 

Heel herkenbaar!

Het fiom heeft trouwens hulpverleners die gespecialiseerd zijn in kinderwens en alle gevoelens die daarbij horen.

liefs

 

bedankt voor de tip Panter!

 

Heel fijn die herkenbaarheid!

Ik vind het niet raar dat je soms denkt, wat als ik wegga en met een andere man wel een toekomst met kinderen opbouw? Zeker als je man niet voor KID open zou staan... Ik heb het zelf nog nooit gedacht, het is wel de weg van de minste weerstand, maar ik zou er doodongelukkig van worden. Ik wil met hem een kindje, ik droom van een kindje dat sprekend op hem lijkt en kan me niet voorstellen om dat met een andere man ook te hebben.

Sterkte meiden!

 

hey dames,

Hoe is het met jullie?

Hier gaat het eigenlijk heel erg goed! Het praten heeft tot nu toe zijn vruchten geworpen! Voel me sterker en merk dat mijn vriend veel vrolijker en dat hij niet van me af kan blijven(niet perse met sex, maar vooral knuffelen).
Nou helpt het ook dat ik die cystes heb waardoor we nu niks aan het doen zijn, dan wachten tot ze weg zijn.Ja en ik neem provera, maar voor even geen onderzoeken "verplicht" vrijen enz. Dat doet ons beide en dus onze relatie goed! Misschien moeten we maar om de zo veel behandelingen pauze nemen, om weer even echt op ons 2tjes focussen. Natuurlijk hoop ik dat ik de eerst volgende ronde goed zwanger ben, maarja daar gaan we maar niet vanuit!

Ik blijf hier in iedergeval schrijven hoe het er voor staat met onze relatie.

hoop jullie ook!

liefs ecl

 

Hey Ecl, fijn dat het heeft geholpen! Het is idd wel belangrijk om elkaar niet uit het oog te verliezen tijdens en tussen de behandelingen door, al is het wel zo dat je het beide (op een andere manier) een plekje moet geven. Wij gaan na 3 mnd weer beginnen met poging 2. In principe voor mij lang genoeg pauze ertussen, maar vind het dan ook wel weer erg spannend. Mijn vriend vind het ook spannend en kijkt er best wel een beetje tegenop.. Ben blij dat hij dat gewoon uit.. samen komen we er wel doorheen. Het zal nooit makkelijker worden vrees ik.

 

Muppet inderdaad, makkelijker gaat het nooit worden! Je gevoel uitspreken is dan dus ook heel belangrijk. Vooral voor de mannen, die doen dat vaak minder.
Goed dat jouw mannetje zijn gevole uit spreekt en dat is dan weer iets voor jouw, om waar het kan, er rekening mee te houden. Weet je ook waar hij tegenop ziet, zijn dat specifieke onderdelen van de behandeling of in zijn algemeen de behandelingen?
Lekker he om even vrij te zijn tussen door! In eerste instantie wil je gewoon door, door en door toch is het uieindelijk wel een verademing om even niks te moeten!
Hier merk ik dat de gemeenschap ook weer heel anders en fijn is(is anders ook fijn, maar toch een moetje).
Heb jij dat ook?
En de andere dames?

 

kom ook weer even hier kijken; ben soms te druk om alles te volgen maar ik heb even snel de laatste berichtjes ''gescreend''........

ik merk nog steeds dat ik er niet uit ben: wel of niet hulp zoeken. Ik heb soms het zo druk met kleine regeldingetjes (van voorbereiding bruiloft broertje tot het doen van de was) dat ik de puf niet eens heb om ook nog 's hulp te gaan regelen. Ik erger me er ook wel aan dat manlief geen actie hierin onderneemt; dan denk ik: jij mag ook wel 's wat moeite doen.....maar goed, dat zijn weer die irritaties, he!??

ik merk dat jullie nog wat hoop hebben op een kleintje; ik ben al zo ver dat ik het eigenlijk opgegeven heb. Mijn man heeft geen zaad (zie onderschrift) dus er moet zo veel gebeuren voordat we uberhaupt een ISCI kunnen starten. Ik ben bang dat we niet bereid zijn om alle risico's te nemen; een zgn TESE operatie (om te kijken of er nog zaad is) is een optie maar er is nog veel onduidelijk over de evt gevolgen voor het kind. TESE word nog maar kort in Nederland toegepast dus er is nog zo weinig bekend over lange termijn effecten... Maar goed, we weten dus nog neit eens of er wel zaad is!!...Soms hoop ik dat er niets gevonden word; dan zijn we er gewoon ''klaar'' mee...

ok, ben een beetje in een negatieve mood vandaag.......succes meiden!

 

Nana lastig zeg!

Toch zou je is moeten nadenken wat belangrijk is.
Jouw geestelijke gesteldheid en jullie relatie moeten denk ik boven aan de lijst staan, met de kinderwens. en daarmee bedoel ik niet dat alle andere dingen in je leven niet belangrijk zijn hoor! Ik bedoel super die bruiloft van je broer en ook heel belangrijk!

Je kan er veel baad bij hebben! Ik zal je even uitleggen hoe het bij was gegaan:
-Ik heb 1 afspraak met de huisarts gehad, om aan te geven dat ik in therapie wilde omdat ik(wij) het heel moeilijk heb met de mmm.
-Via de telefoon heb ik me aangemeld bij een geadviseerde praktijk(noem je dat eigenlijk praktijk????)
-Daar heb ik elke week een 1 uurtje gezeten de eerste keer soort intake waar ik me verwijsbrief ook moest afgeven en daarna nog een gesprek met een psychiater die de diagnose stelde en het behandelplan van de eerder gesproken psycholoog beoordeelde.
- daarna dus elke week een uurtje voor een gesprek met mijn vriend en dan meestal aan het einde van de werkdag of soms na kantooruren. (na kantoor uren was bij mij 1x per week mogenlijk)

Dus je hebt 1 uurtje per week nodig, dat valt toch wel mee? Misschien kan het zelfs om de 2 weken als jij dat graag wilt.(bij mij was dat ook mogenlijk)

Alleen moet ik wel zeggen dat er ook een mogelijkheid is dat je de eerste x 2uur aanwezig moet zijn, dan krijg je je eerste gesprek + het gesprek met de psychiater achter elkaar.


Wat je mannetje betreft, waarom vraag je niet of hij dat voor jullie wil regelen? Uit mijn ervaring en wat ik in therapie van mannen geleerd heb is dat je ze dingen moet vragen, ze denken heel anders dan wij. Misschien heb je zoiets van ik verdom het om het te vragen, dat snapt hij toch zeker zelf ook wel. Alleen dan blijf je in een situatie waar jij je aan hem irriteerd en hij niet echt doorheeft waarom. Het vragen is veel makkelijker en als hij het dan ook doet dan is het meteen gedaan. Ik ken jullie situatie niet dus als dit niet van toepassing is sorry.

Vindt het erg om te lezen dat je de hoop al hebt laten varen, maar ik begrijp het wel. Jullie zitten in een hele nare k*t situatie.
Maar meis je gevoel is toch heel begrijpelijk, ook dat je aangeeft ik hoop wel eens dat er niets gevonden wordt dan zijn we er klaar mee. Ik begrijp dat zo goed! Je wilt gewoon dat deze onzekerheid, de pijn, het verdriet enz eens klaar is. Oh meis dat zou ik ook zo graag willen, voor mezelf maar ook voor ieder ander met vruchtbaarheids problemen(dan wel met als reden dat het klaar is onze wondertjes). Voel je niet schuldig over die gedachtes en denk niet dat ze slecht zijn!
Is er geen mogelijkheid om ergens naar toe te gaan die wel meer ervaring hebben met deze behandeling? Dat jullie, mocht dat nodig zijn, gaan sparen voor een vakantie naar ...... en daar die tese of iets anders laten doen, als het goed is wordt dat da alsnog vergoed, die tese behandeling.

Ik ga nu misschien iets dat voor jullie geen optie is zeggen, hebben jullie over eventueel donorzaad gedacht? Mocht er niets uit de tese operatie komen. Of adoptie, pleegkind? Misschien kan je jezelf wat rust geven als jullie daar over praten en er misschien 1 van deze als optie wordt gezien. Ik noem maar wat dingen.

Ik wens je in iedergeval heel veel sterkte toe en denk dat jij echt heel veel aan therapie gaat hebben, dus ik zou zeggen doen!

Liefs ecl

 

ecl: thanx voor je lieve reactie!! Grappig dat je alles zo uitlegt. Ik ben zelf psycholoog en werkzaam bij eerstelijns psychologenpraktijk...(vandaar ''praktijk'') en weet dus wel hoe het er aan toe kan gaan....... Het lastige is dan ook dat de praktijk die dus het dichtsbij mij in de buurt ligt al afvalt, want ik ga niet bij mijn collega's in behandeling...Ik weet zelf dat ''een uurtje in de week'' meestal meer word (ivm reisafstand e.d. + volle agenda van behandelaar waardoor je niet veel keuze heb) maar je hebt gelijk: het is natuurlijk wel te overzien!

inmiddels hebben manlief en ik iemand benaderd die we kennen via de kerk. Hij is ook hulpverlener met een eigen prive-praktijkje dus ik denk dat hij professioneel genoeg is. Ben benieuwd..

over donorzaad: ja, dat is voor ons geen optie. Misschien vreemd dat ik dat nu al zeg, maar het heeft alles te maken met ons geloof/principiele overtuiging. Overigens met respect voor wie er wel voor kiest, hoor!! Adoptie/pleegkind is wel een optie, maar ik heb van dichtbij meegemaakt hoe moeilijk het ook kan zijn (zeker bij pubers). Bovendien is mijn man erg terughoudend; als het aan hem ligt zouden we wrsch. de MMM niet ingaan en ook geen adoptie overwegen. Dat vind ik wel vervelend want we zijn allebei ''twijfelaars'' die behoorlijk besluiteloos kunnen zijn. Dat is in deze situatie niet erg handig.....

 

nana dat klopt, je had al eerde verteld dat je zelf psycholoog bent
Nouja misschien heeft iemand anders wat aan mijn uitleg

Goed dat jullie wel iemand benadert hebben die jullie misschien kan helpen en aangezien jullie gelovig zijn is het waarschijnlijk ook wel fijn dat het iemand van de kerk is.

Ik begrijp wel dat donorzaad niets voor jullie is, voor mij ook en ik ben niet gelovig! Heb trouwens heel veel respect voor mensen die dat wellen als optie zien, vindt ik echt heeeeeeel knap!

adoptie is een heel zwaar traject wn kan op een flinke teleurstelling uit lopen en dan heb ik het alleen over het traject om een kind te kunnen adopteren. Als dat gelukt is kom je ook in moeilijke situaties.

Heel veel sterkte in iedergeval en ik hoop dat jullie wat aan die man van de kerk hebben!

Liefs ecl

 

thanx ecl; jij ook heel veel sterkte!!!!!

 

Nana dank je! hoe is het met je? hebben jullie al een gesprekn gehad met die man van de kerk?

Alle andere dames hoe is het met jullie?
Zijn er mensen die wat stappen ondernomen hebben zoals therapie of een goed gesprek met man lief?

Hier gaat het goed! We zijn nog steeds veel met elkaar bezig en aan het genieten. Daarnaast ben ik nu alweer een week aan het spuiten.
We proberen dit zo vast te houden, want het gaat echt lekker!

Liefs ecl