Ik ben al tijdje lid hier, maar heb me even opnieuw aangemeld voor evt meelezers. Zal wel harrewar verhaal worden, typ het ook nog met de telefoon... Ik ben getrouwd, ML dus. Hij heeft kleuter van vorige relatie en samen een jonge baby jongen. Ik heb een lastige jeugd gehad en hij ook wat niet nette dingen. Beide doen we dingen bij elkaar die we door onze eigen dingen niet kunnen accepteren... Bijv. Dingen verplichten maar zelf wel doen en ander verwijten als die het doet... Overperfectionistisch doen mbt kids omdat die beter wil doen dan de ouders... Boos doen/schreeuwen waar kids bij zijn... zelfs als ander aangeeft dat kids erbij zijn... Snauwen terwijl diegene het niet doorheeft waarom of dat ie ut doet... Dominanste willen zijn in gesprek en niet accepteren dat ander ff nadenkt maar zelf wel de tijd neemt. Etc etc etc... (veel meer nog...) Heb ff wat neer gewakt, dus niet of hij of ik dat doe, want dat boeit eigenlijk niet... Sinds dat kleine er is is het erger en vandaag echt flink gebarsten... SMoe erbij geweest en nu zit hij daar en ik thuis. Morgen hij afspraak psych en ik maandag bij HA om te praten... We zijn beide schuld en hebben beide fouten gemaakt. Maar toch blijft het een wellus nietus en die is net iets meer schuldig dan ander en ik verander als jij verandert... Kortom... we komen nergens.. enkel ruzies worden erger... Heeft iemand tips en tools? Over wat nu of iemand die ervaringen kan delen.
Toevallig zag ik vanochtend een heel interessant stukje op tv hierover: Jan Geurtz - Verslaafd aan liefde Maar goed, deze manier ( van kijken) moet je wel aanspreken natuurlijk. Misschien heb je iets aan het boek.
Als ik je verhaal lees denk ik aan relatie therapie. Zodat ieder aan zichzelf en de relatie kan werken.
Ja ik vond die kijk ook weleens verfrissend en anders. Dit boek is ook een fijn boek om eens te lezen. bol.com | Zen en de kunst van het verliefd worden, Brenda Shoshanna | Boeken Het is vooral erg belangrijk om zelf goed in je vel te zitten om een ander goed te begrijpen en lief te hebben.
allereerst wil ik zeggen dat ik het bijzonder dapper vind dat je dit zo zegt, je wijst niemand aan die "de schuld" heeft...Ik heb natuurlijk geen pasklaar antwoord voor je! Wel kan ik je vertellen wat binnen mijn relatie goed heeft geholpen want ook wij hingen nog maar aan een "zijden draad" aan elkaar. Ik heb hem een brief geschreven, met daarin alles "gezegd" wat mij dwarszat, wat ik niet leuk vond aan en van hem, en natuurlijk was ik wel zo fair om mijn eigen tekortkomingen (uiteraard die zijn nihil) voor hem uit te leggen... ik hem daarna gevraagd wat hij van mijn brief vond (een paar dagen later) en wat ook hoj vond dat er veranderd kon/moest worden...ik kan je vertellen niet door 1 briefje, maar we zijn dichter dan ooit bij elkaar! succes wijfie!
Je kan om te beginnen hele duidelijke afspraken maken met elkaar. bv We maken alleen ruzie als de kinderen er niet zijn. Spreek een woord af met elkaar zodat je weet wanneer te stoppen. En loop weg uit de situatie als je de behoefte krijgt om ipv te praten te schreeuwen naar elkaar. En zorg dat je afspreekt dat je elkaar laat afkoelen als het nodig is. Time out. Woorden en geschreeuw naar elkaar kan een kind al beschadigen voor de rest van zijn leven. Verder is het misschien handig om in relatietherapie te gaan.
Ik ben eruit... Ik stop met de relatie. Hij is diegene die schreeuwt maar ook fysiek geweld gebruikt in bijzijn of zoals vandaag terwijl ik de kleine (amper 3mnd) vasthad... Ik vertrouw hem niet meer en ook niet met me zoontje. Nu dus alle ellende gaan meemaken... pffff... Maar is wel beste keus.
Nou, als hij fysiek wordt terwijl je een baby vast hebt... dan is het inderdaad een goede keus denk ik! Veel sterkte de komende tijd en je komt er wel!!
Lieve schat, wat een vervelende situatie. Een keuze maken is niet makkelijk, maar ik lees dat je dit wel hebt gedaan en de relatie stopt. Als dit voor jou goed voelt moet je je hart volgen en de keuze doorzetten. Jullie gedrag kan de kinderen beschadigen, en niet een beetje ook. Ik heb veel respect voor je dat je zelf beseft dat je hulp nodig bent en naar de huisarts bent gestapt. Ga je dat nog steeds doen nu je de keuze hebt gemaakt weg te gaan? Ik begrijp dat dit wel heel moeilijk is allemaal. Soms kun je heel veel van iemand houden, en iemand van jou, maar soms is een relatie, een liefde niet goed en dan moet je, hoe moeilijk dat ook is een keuze maken zoals je nu hebt gedaan. Ik kan je niets anders dan sterkte wensen!
Sterkte! Het wordt een hele moeilijke tijd.. Maar als hij fysiek wordt terwijl je de baby vast heb en je vertrouwt hem niet met de baby ( zu ik ook niet doen) dan is het volgens mij wel de goede keuze.. Wel naar de huisarts gaan en veel met familie en vrienden ( of hier ) praten als het moeilijk wordt!