SORRY VOOR T LANGE VERHAAL Pff ik zit ontzettend te kniezen. Zal ik wel of niet naar haar toe gaan? Het punt is namelijk dat ik (dacht dat ik) altijd goed met haar kon, we gingen regelmatig uit eten en touren, soms winkelen en ik hielp haar regelmatig met haar hond of de douche schoonmaken bijv. Sinds de bevalling van mijn zoon is echter het contact enigszins vermindert. Hij huilde de eerste drie maand erg veel (verb. reflux&kma bleek achteraf) was erg vermoeiend en wij gaven hem niet vaak af en gingen amper weg. In die periode was ze erg egoitisch (van mijn perspectief gezien) ze kwam namelijk nooit langs en vroeg nooit of ze iets voor mij kon betekenen zodat ik ff wat slaap kon pakken. In plaats daarvan vertelde ze mijn vriend dat ik haar het oma gevoel afnam. Doordat ik nooit langs kwam en onze zoon nooit aan haar gaf. Maar dat was dus een beslissing gemaakt door mijn vriend en mij samen, we wilden niet teveel prikkels geven omdat hij altijd zo huilde. Mijn vader wist dit en respecteerde dat, wetend dat wanneer hij wel een goede dag had hij hem gerust mocht vasthouden. Nadat hij een week opgenomen was leek alles beter te worden, doordat we een ander kind me naar huis namen; vrolijk jongetje dat zelfs naar vreemden lachte. Ik dacht dat alles koek en ei was, maar voelde nog wel wat afstand tussen mijn schoonmoeder en mij. Maar vooralsnog leek alles normaal, ze kwam regelmatig op de koffie, we spraken elkaar. Nu afgelopen dinsdag moesten wij naar het ziekenhuis voor mijn voet, (gebroken) en ivm dat onze auto kapot gegaan is de avond ervoor en wij dus geen tijd gehad hebben om hem weg te brengen zou zij meerijden. Ze kwam binnen en het was erg druk hier. We waren nog niet klaar, mn vriend moest zn tanden nog poetsen ik moest mn schoenen nog aandoen wat opzich al een project is, mn zoontje was beetje jammerig en moest nog worden ingepakt (is inmiddels 6 maanden) dus een behoorlijk gedoe. Ik zei toen hey, sorry hoor, we zijn nog niet klaar dus duurt nog wel ff, dat geknooi hier altijd en toen tegen mn zoontje; omdat ik zo druk was wat doet mama weer boos hè? en toen ik me omdraaide om hem aan haar te geven zei ze ineens nou dan ga ik weer, dat gezeur altijd van jullie! Altijd boos te doen! ik kijk dr aan en dacht, is ze nu serieus? Gaat ze zo weg! Dus wij zaten zonder vervoer. Toen mijn vriend de volgende ochtend naar haar toe ging ( ik bleef bij mn zoontje) zei ik dat als het was omdat wij nog niet klaar waren hij onze excuus maar aan moest bieden en haar mee moest nemen voor een kop koffie, maar had al wel door dat er meer speelde, dat moest wel! En ik had gelijk. Ineens is er VAN ALLES mis met mij, en kort gezegd, mag ze mij niet; in andere verwoording. Ik bespaar de details aangezien het dan een nóg langer verhaal word wat óók weer zn uitleg vereist. Nu kan ik dát niet hebben. Dat vind ik huichelig, en achterbaks. Als je wat hebt moet je dat direct tegen mij zeggen en niet maanden erna en dan op een moment waar het niet eens van toepassing is! En nu ben ik er eigenlijk een beetje klaar mee; ze heeft me behoorlijk gekwetst, en voel me ook niet langer welkom. Gisteren ging mijn vriend daar gisteren heen om onze laptop naar zn broer te brengen en toen had ze gevraagd nou is ze boos? alsof ze erop kickt! Eigenlijk denk ik dus; prima, jij wilt t op deze manier, dan kan je t krijgen ook! Maar dan denk ik ook weer, misschien zou ik toch met haar moeten gaan praten, maar moet ik dan door het stof bijten? Of zij? Wat denken jullie hier nou over?? Sorry voor het eeuwenlange verhaal!! Liefs,
Ik zou dr voor het blok zetten. Ik zou er heen gaan. En dan is het nu spreken of voor altijd zwijgen. Ik zou haar dus in dr gezicht vragen wat haar probleem is.
Hebben jullie ooit met sm om tafel gezeten omtrent haar gevoelens? Dat het vanwege de problemen met je zoontje lastig was de eerste maanden etc. Misschien durfde ze niet langs te komen ofzo? Iig lijkt het me beter om eens om tafel te zitten. Ik lees zoveel schoonmoeder verhalen hier waarvan ik denk, goh, niemand die nou eens even om de tafel gaat zitten om te kijken waar het nou schort. Zal vast niet altijd zo zijn, ik geloof ook zomaar dat er schoonloeders bestaan hoor, maar ik denk dat hier nou eens een klassier geval van miscommunicatie is. Succes!
vervelend idd. Ik zou gewoon op de man af (vrouw af) vragen wat het probleem nu precies is, of ze problemen met jou heeft en waar die uitbarsting ineens vandaan kwam. Meestal helpt dat wel.
Ik zou, denk ik, het gewoon rechtstreeks vragen wat er nou precies aan de hand is. Ik hou er niet van af als de "slechte" schoondochter altijd maar buiten gesprekken wordt gehouden (is/was hier namelijk ook het geval). Het gaat om jou, dan moet ze het recht in je gezicht zeggen. Maar wel met je vriend erbij! Dan kan ze geen dingen zeggen die later intrekt onder het mom van "dat heb ik nooit gezegd!". Wij hebben momenteel geen contact meer met m`n schoonmoeder. Meerdere keren om tafel gezeten maar we komen er simpelweg niet uit. Het ligt allemaal aan mij en zij doet niks verkeerd. Na 3 ellenlange gesprekken dat telkens aan moeten horen, ben ik daar wel klaar mee. Uiteindelijk hebben we aangegeven dat we geen gesprekken meer willen en even geen contact meer willen, waarna ze later mijn vriend door de telefoon heeft uitgescholden. Een paar weken geleden heeft ze nog gebeld dat zij het contact wil verbreken en met de mededeling dat ze niet op onze bruiloft in juli komt, dus momenteel is er geen contact meer. Ik snap heel goed wat je bedoelt "met door het stof gaan". Ik doe dat zeker niet meer. Doe waar jij je goed bij voelt. Wat zegt je vriend erover? Ik neem aan en hoop voor je, dat hij het toch wel voor je opgenomen heeft?
Bedankt voor de reactie! We hebben al eens om de tafel gezeten, ze kwam hier voor een kop koffie en toen heb ik gewoon gelijk gevraagd waarom ze vond dat ze geen oma was en waarom ik haar dat afnam. Ze zei er toen weinig over en wapperde haar arm zo van, geweest is geweest. Tegen mij zegt ze dus niks. Het niet langs willen komen lag niet aan dat ze niet durfde, ze had mijn vriend verteld dat ze het gewoon niks aan vond omdat ze niks met onze zoon mocht. Daarbij komt ook nog dat ik haar een keer uit onze kamer gestuurd heb omdat ze onze zoon (toen 3 weken oud) aan het wakker maken was, zomaar omdat ze hem wou laten zien aan kenissen die toen voor thuis stonden. Ik heb toen vriendelijk gezegd en precies in deze verwoording; ik heb liever dat je dat niet doet eigenlijk, hij is zijn slaap hard nodig dus laat hen maar lekker liggen ook daarover vroeg ik haar of ze gekwetst was maar volgens haar was dat niet het geval. Ze begreep me volkomen. Maar tegen mijn vriend zegt ze dan een ander verhaal! Hoe dan ook ik zal haar binnenkort confronteren, maar eerst zal ik zelf rustiger moeten worden want ik word echt witheet van woede als ik er weer over denk en dan ga ik denk ik dingen zeggen die ik niet wil zeggen. Dat is ook niet de bedoeling,als ik erheen ga is het om uit te praten niet om het nog erger te maken.
Lastig is dat he, als dingen worden weggewuift en later wordt dat als argument gebruikt. Hier dus ook, zij zegt dingen, we confronteren haar ermee in een gesprek en dan is het allemaal niet waar en "maar zo is het niet bedoeld". Misschien niet, maar ze zegt het wel! En met een reden, maar als het erop aan komt, dan is het allemaal niet waar. Ik zou ook niet meteen morgen langsgaan, dan wordt het er niet beter op. Maar ga het gesprek samen met je vriend aan!!
Gelukkig staat mijn vriend kaarsrecht achter me, hij neemt het altijd voor mij op maar wil niet zijn contact met zn broers missen, en ik dwing hem daar ook absoluut niet toe, zo resoluut ben ik niet. Maar snap echt niet waarom ik door de sluik word gehaald, naar mijn weten heb ik haar niks misdaan.
o ja, das ook altijd handig. Tegen jou dus doen alsof er niks aan de hand is en tegen jouw vriend dr gal spuien. Was hier ook een tijdje aan de hand, toen mijn man gewoon haar confronteerde met het feit dat ze tegen mij deed alsof dr neus bloedde en dat hij er niet op in ging, dat ze het maar met mij moest bespreken. Werkte goed moet ik zeggen.
Mijn vriend mmoet erbij zijn omdat ik hem ook nodig ben om mij rustig te houden, dat hij ff mij bedaard zeg maar, want kan heel boos worden als er gelogen word. Plus weet hij precies wat er tegen hem gezegd is dus dan werkt ontkennen ook niet meer
Wonen zijn broers nog thuis? Hier ook nog een schoonzusje, woont samen, maar schaart zich recht achter schoonmoeder zonder naar ons verhaal te vragen, net zoals de rest van de familie. We hebben dus ook geen contact meer met oma van m`n vriend. Hoor en wederhoor kennen ze hier niet, alleen maar het zeer betrouwbare verhaal van schoonmoeder.... Wel heel fijn dat je vriend achter je staat! Maar in principe staan z`n broers hierbuiten, hopelijk begrijpen zij dat ook! Niet het gevoel krijgen dat het allemaal jouw schuld is hoor! Aan elk verhaal zitten 2 kanten, hier ook. Ben ook geen heilig boontje maar ook niet de in en inslechte persoon die schoonmoeder van mij heeft gemaakt.
Ik snap helemaal waarom je zo boos bent hoor! Dat ze weg is gegaan terwijl jullie naar het ziekenhuis moesten... Echt belachelijk!! Maar... Wat ik eigenlijk wel een beetje mis in je verhaal, is of jij ook wel je best doet om haar er een beetje bij te betrekken. Heeft ze haar kleinzoon uberhaupt wel eens vastgehouden? Binnenkort kan hij met hapjes beginnen, kan je dan niet vragen of zij hem een fruithapje wil voeren? En dan proberen om haar op die manier te betrekken bij haar kleinkind? Kijk, ik snap helemaal dat je er niet mee akkoord gaat dat zij hem gaat wakkermaken (hoe kómt ze erbij!). Goed dat je daar tegenin gaat hoor! En dat ze verwacht dat jullie maar naar haar toe komen is natuurlijk ook stom. Andersom is het natuurlijk veel makkelijker (al kan ik me voorstellen dat jullie ook eens een keer naar haar toe gaan?). In ieder geval goed dat jullie met haar gaan praten. Ik zou proberen om in dat gesprek niet alleen maar verwijten naar haar te gaan maken. Dan schiet ze in de verdediging en luistert ze echt niet meer. Ik zou ook aan haar vragen wat zij graag zou willen, hoe zij graag betrokken wil worden. En haar dan eerst uit laten spreken voordat je reageert. (Mogelijk gaat ze idiote eisen stellen en als je daar dan tegenin gaat komt er niets meer uit) Op die manier geef je haar de ruimte om haar ding te zeggen, en pakken jullie daarna de ruimte om jullie verhaal te doen. Succes in ieder geval!
Ik denk ook dat ze gewoon een beetje teleurgesteld is in de eerste maanden, dat het niet was wat ze dacht dat het zou zijn en dat zij niet helemaal begrijpt wat voor impact die eerste drie maanden hebben gehad. Weet je, ik vind het not done om zo tekeer te gaan tegen je vriend over jou, geen discussie over mogelijk, maar ik denk ook dat ze zich achtergesteld voelt (onterecht) maar ook niet weet hoe ze daar mee om kan gaan. dus ik denk echt dat een gesprek hier verhelderen zal weren.
Bedankt zomerbloem voor de opbeurende woorden; kan ze goed gebruiken want kijg nogal een deuk in mn zelfvertrouwen, zei ook al tegen mn vriend ben ik dan zo verrot?? Zijn broers wonen nog thuis inderdaad, en die staan er buiten behalve 1, die vind t nodig om zich ermee te bemoeien maae eigenlijk negeren wij hem een beetje; tis de jongste en niet echt nadenkend, kent inderdaad ook alleen zjjn moeders verhaal. Karen; ook bedankt voor jou reactie. Ze word er wel bij ingetrokken, ze komt hier eigenlijk altijd wanneer onze zoon op bed ligt, terwijl ze zijn slaaptijden ongeveer wel weet. Met kerst heb ik haar aangeboden om hem zijn groentehapje te voeden maar dat wilde ze niet want ze had zelf nog eten. Wel heeft ze een poosje met hem op haar bed gelegen toen haar man en onze zoon haar wakker ging maken, ben nog in kijken geweest en heb een aantal leuke fotos gemaakt, die ik haar wilde geven. We gaan er elke elke week wel een keer naartoe en heb haar meerdere malen gevraagd of ze de fles wilde geven maar dan zegt ze kun jij beter doen ze heeft hem een keer naar bed gebracht toen we daar bleven eten en toen hadden we een campingbedje meegenomen, ook toen heeft ze een poos met hem gekletst elke maand krijgt ze recente fotos van hem. Overigens woont ze nog geen 5 minuutjes lopen van ons vandaan, dus erg veel moeite om langs te komen is het niet. Wij gaan dus regelmatig naar haar toe maar heb geen tijd om vaker naar haar toe te komen, ook mijn leven gaat door. Ze weet wanneer ik niet moet werken, en dat ik dan het huishouden doe etc. Ze meer dan welkom is. Heb haar zelfs gezegd dat ze onze zoon mocht komen halen als ze zin had om een eindje te wandelen of eendjes voeren of zo. Maar da doet ze niet, volgende maand met carnaval zou hij bij hen blijven slapen maar ineens is ze daar niet enthousiast over. Wel bedankt voor je kijk van buitenaf haha.
Strijkkraal ook bedankt voor het meedenken, ik zal binnenkort inderdaad even een gesprek op gang brengen, ik hoop dat er wat uit komt want ruzie is ook niet erg fijn...
Nou jaaa... Ze weet dus zelf denk ik ook niet echt wat ze wil... Jullie proberen het dus wel om haar te betrekken, maar ze stoot het zelf af. Nou, daar zou ik ook knettergek van worden. En als jullie daar al 1 keer per week heen gaan (wat veel trouwens... ) en dan is dat nog niet genoeg? Denk in ieder geval dat het zou helpen om haar te vragen wat zij nou het liefste zou willen. Misschien komt er iets heel makkelijks uit. Misschien weet ze het zelf ook niet. Misschien is het wel iets heel raars, dat ze zich geen houding weet te geven of dat ze zich schuldig voelt over vroeger, of dat ze bang is dat ze iets niet goed doet. Hopelijk is het gewoon een simpele oplossing! Want zoiets kost gewoon heel veel energie!