Het zit me even heel hoog en ik hoop dat ik hier mijn verhaal even kwijt kan 🙁.. Afgelopen weekend een weekendje weg geweest met mijn man, zoontje van bijna 4,5 maand, schoonmoeder, schoonzus, zwager en nichtjes van net 2 jaar. Gezamenlijk in 1 huisje. Ik had hier voorafgaand al een beetje de twijfels over, in de zin van samen in 1 huisje, maar financieel kwam dat nu even het beste uit (zit zeker nog tot maart in de ziektewet door wat emotionele problemen tijdens en nog steeds na afloop van mijn zwangerschapsverlof en ben in november helaas mijn baan kwijtgeraakt door flinke noodzakelijke bezuinigingen in het bedrijf)en het idee was natuurlijk hartstikke leuk! Mijn schoonmoeder zit het liefst met haar neus overal bovenop en heeft een sterke mening en eigen wil (ook qua kinderen, ze werkt 2 dagen als pm'er op een kinderdagverblijf, dus dan is ze al helemaal overtuigd met hoe het allemaal zou moeten en kunnen). Ook mengt zij zich vaak in discussies / overleggen van mij en mijn man, bijvoorbeeld over ons kindje maar ook over andere dingen. Dit doet ze overigens niet bij mijn schoonzus en zwager. Je raadt het al: dit weekend waren we natuurlijk 24/7 bij elkaar. Op korte momenten dat zij er was / wij bij haar zijn kon ik vaak wel denken ene oor in en het andere uit, dat is dit weekend helaas niet gelukt.. Mijn schoonzus, zwager en nichtjes zijn zondagavond al weggegaan i.v.m. werk. Wij zouden dan samen met mijn schoonmoeder maandagochtend weer naar huis gaan. Die zondagavond is het mis gegaan. We hadden een sauna in het huisje en mijn man en ik zouden daar even gebruik van gaan maken. Nadat ik mijn zoontje op bed had gelegd rond 21.00, had ik hier niet zo'n zin meer in en wilde ik liever even samen een filmpje op de tablet kijken (bijvoorbeeld). Ze mengde zich er gelijk in dat als ik eenmaal in de sauna zou zitten ik er wel zin in zou krijgen. En ze ging hier op door. Ik ben toen even weggelopen omdat dit het zoveelste bemoei moment was. Ik merkte namelijk dat ik boos werd. Terug beneden bleek mijn schoonmoeder in tranen en kreeg ik het ene naar het andere verwijt: ze begon er ineens over dat ik die ochtend mijn zoontje te lang had laten huilen voor zijn 1e fles, dat dit heel zielig was, dat ik smiddags tegen mijn man zou hebben gezegd dat hij pas om 3 uur de fles mocht geven (?) terwijl mijn zoontje rond 14.30 al honger bleek te hebben (wat niet zo is, hij had rond / tegen 11.00 de fles gehad en dat wist mijn man niet dus dit aangegeven en gezegd dan waarschijnlijk rond 3 uur kan hij weleens trek hebben, dus meer van kije maar wanneer hij trek heeft), dit alles met een hoop verwijt / op een verwijtende manier. Ook maakte ze er een probleem van dat zij het hele weekend geen enkele fles had gegeven en dat ik mijn zoontje nooit uit handen geef (wat gewoon niet waar is, iedereen die langskomt mag hem vasthouden etc., andere mensen geven wel eens een flesje, laatst hem bij mijn tante gebracht en die heeft een ochtend opgepast, mijn schoonmoeder heeft geregeld wat uurtjes opgepast, mijn ouders en schoonzusje etc.) Toevallig hadden mijn man en ik alle voedingen gegeven dat weekend. Mijn man en ik hebben momenteel wat problemen in onze relatie en zij is hiervan op de hoogte. Wij gaan hiervoor ook vanaf volgende week samen met iemand over in gesprek en weten ook dat wij hier uit gaan komen. Waarschijnlijk moeten we gewoon op een aantal punten anders met elkaar communiceren en we hopen dat de psycholoog hier wat handvaten voor kan aanbieden. Altijd goed om te werken aan bepaalde dingen die niet helemaal lekker lopen. Gezien onze psychologe er alleen op woensdag en donderdagmiddag zit (in de huisartsenpraktijk ) is het nog niet gelukt om samen heen te gaan. Volgens mijn schoonmoeder een psychologe van niks, want ze zou tijd moeten vrijmaken etc. Verder het verwijt dat het mijn eigen schuld is dat ik me ziek heb moeten melden , omdat ik in de eerste weken nooit hulp heb gevraagd (wat ook niet waar is, omdat mijn moeder 3x per week kwam helpen na de kraamweek de eerste weken en zondag ook mijn vader). Kortom, ik kreeg het ene naar het andere naar mijn hoofd geslingerd. De bom barste eigenlijk toen ze ineens over die 1e ochtendfles begon (terwijl de discussie daar niet overging? Ineens begon ze daarover). Ik heb haar toen even verteld dat zij niet degene is die zich daarmee hoeft te bemoeien. Ineens haalde ze mijn ouders erbij omdat die 1x gezegd hebben dat je een relatie mag beeindigen wanneer je je hier echt niet goed meer bij voelt (dat ben ik niet van plan, we werken er hard aan) en dat ze dit erg vuil van ze vond. Dat onze problemen door mij komen en niet door ons samen. Een hele opsomming hier, ik weet het, maar het ging van het ene naar het andere Onderwerp bij haar. Mijn man wist niet wat hij er mee moest en heeft een groot gedeelte niet meegekregen en is een rondje gaan lopen, wat ik ook wel begrijp , want leuk is natuurlijk anders. Maandag met een hoop woede / boosheid naar huis gegaan en nu heb ik vanmorgen de 1e stap gezet om het uit te praten. Ze was hier vanmorgen. Het 1e wat ze zei toen ze zat (mijn man was even de kamer uit en toen heeft ze geen woord terug gezegd ) , dat zij vond dat ze zich nergens voor hoefde te verontschuldigen en dat ze niks verkeerd had gedaan en van mij excuses verwachtte. (Dat ik denk we zijn uiteindelijk allebei niet aardig geweest, dus dat kun je allebei toegeven). A fijn, ik aangegeven dat het mij is opgevallen dat ze zich vaak (misschien ook soms onbewust) bemoeit met ons zoontje, met ongevraagde adviezen komt en dat ik daar onzeker van wordt soms, en dat ze zich er in mengt als mijn man en ik even iets overleggen of wat woorden hebben en dat ik dat ook als vervelend ervaar. Wel met wat emotie in mijn stem, het zat me natuurlijk nog steeds hoog, maar wel op een normaal volume. Ze gaf niks toe en als ze vroeg om een concreet voorbeeld en ik die gaf, sprak ze dit tegen. Ik kon er helemaal niks mee. Ik gaf eerlijk toe dat ik ook dingen heb gezegd die niet leuk zijn en zij hield haar poot stijf. Hup weer tranen en daar is mijn man natuurlijk gevoelig voor en ging hierdoor mee met zijn moeder. We zijn geen stap verder gekomen naar mijn inzicht. Ik heb ook gezegd dat ik wellicht eerder al wat duidelijker had kunnen maken dat ik niet op al die adviezen zit te wachten en bemoei, maar gezegd dat ik dit lastig vond en het hierdoor misschien ook teveel had opgekropt. Kortom, ik gaf toe dat ik dingen ook anders had kunnen aanpakken. Ze haalde er dingen bij dat ik dacht, waar gaat dit over? Het had er niks mee te maken. Komt bij dat ik de afgelopen weken er eigenlijk over nadenk om mijn zoontje alleen naar het KDV om de hoek te brengen en niet naar haar. Voordat hij er was dacht ik prima, nu hij er is en door al het gedoe heb ik hem liever op het KDV. Zo blijft oma oma en krijg je ook minder gedoe over opvoedstijlen in de familiesfeer etc. Ze houdt zich namelijk oon niet altijd aan afspraken die we maken m.b.t Finn.Ik heb er gewoon geen goed gevoel bij momenteel. Mijn man wil dit niet (zijn moeder wilt zo graag vast oppassen, het scheelt financieel etc. ) Ben ik nu de enige die eigenlijk vind dat het hier niet draait om wat mijn schoonmoeder zou willen? Tuurlijk mag ze oppassen, maar ik dacht nu eerder aan incidenteel i.p v. vast, bijvoorbeeld als wij een feestje hebben of een weekendje weg willen met zijn tweeën. Ik baal echt na vanmorgen. Het zorgt ook voor spanning tussen mij en mijn man. Mijn zoontje slaapt morgen bij haari.v.m. dat mijn man zijn verjaardag viert voor zijn vrienden en wij gelijkvloers wonen (hoop lawaai dus). Dit was al eerder afgesproken. Eigenlijk wil ik hem niet eens brengen door al het gedoe, maar dit kan ik ook niet maken natuurlijk, het blijft zijn oma en ook zeker wel lief voor Finn. Hoe kom / komen wij hier uit? Wat kan ik hiermee en vooral wat moet ik hier nu mee? Het lijkt er namelijk echt op dat ze mijn man aan haar kant wilt hebben (ze is al 27 jaar alleen en heeft hem en zijn zus die vijf jaar ouder is, alleen opgevoed), en dat maakt me zo kwaad. Terwijl ik me zo rustig mogelijk probeer te houden. Echt, ik baal zo van de hele situatie ..
Jeetje wat een rotsituatie!! Ik begrijp je helemaal want ik heb ook zon schoonmoeder. Overal een mening over en die niet onder stoelen of banken schuiven, maar als ik mijn mening geef, is ze op haar tenen getrapt. Alles wat ze zegt, zegt ze met een bepaalde toon waaruit blijkt dat ze haar oordeel al klaar heeft. Met de opvoeding net zo...ze zien T. niet zo vaak (kom zelf eens langs zou ik zeggen); geven hem geen fles (tja, als je komt wanneer hij al in bed ligt...) enz. De laatste keer had ze een opmerking over mij en het feit dat ik ptss heb. Het had nu wel lang genoeg geduurd en je moest toch maar eens door...bij mij knapte er iets. Ik ben heel duidelijk geweest naar mijn man: jij gaat met je ouders praten en je steunt mij en ons gezin. Ik ga mijn best doen om haar hier te laten komen en haar oma te laten zijn voor T. Verder hoef je van mij niets te verwachten. Ik richt me nu op mijn herstel en mijn gezin. Mijn doel is om in aug weer te gaan werken en mensen met meningen zoals zij kan ik niet gebruiken. In jouw geval zou ik de kleine ook zeker niet naar het kdv brengen waar je schoonmoeder werkt! Dit zal alleen maar olie op het vuur gooien en voor haar een reden om nog meer te bemoeien, want ze ziet hem dan vaker en 'kent hem net zo goed als jij' Meid kies voor jezelf en je gezin. Je mag van je man verwachten dat hij je steunt. Ja, het is zijn moeder en ze heeft goed werk verricht als het gaat om opvoeden. Nu is het jullie beurt en is zij alleen oma.
Morgen zou ik hem gewoon naar brengen. Wat je zegt: het is zn oma en ze zal hartstikke lief voor hem zijn. Wat betreft vaste opvang zou ik idd voor een kdv of gastouder gaan kiezen (natuurlijk niet het kdv waar zij werkt) want als ze nu al "commentaar" heeft op jullie manier dan vrees ik dat dat alleen maar erger wordt als hij groter wordt en het echte opvoeden begint. Breng hem dan idd met feestjes, weekendjes weg oid. Een moment waarop zij er dan ook echt een feestje met hem van kan maken en jullie je niet hoeven te ergeren aan niet nagekomen afspraken...want incidenteel is een keertje laat naar bed, een extra koekje of snoepje als hij groter is niet erg. Verder denk ik dat je moet proberen je er niet te veel van aan te trekken en jullie relatie oppervlakkig moet houden...praat met haar over koetjes en kalfjes.
Ik denk dat je je schoonmoeder niet teveel bij dingen moet betrekken. Oppas zou ik zeker niet bij haar voor vast willen Maar als jullie samen een avondje weg willen ofzo dan wel als ze dat zou willen Maar de kans dat ze zich vaker met dingen gaat bemoeien als ze vast oppast is erg groot. Gewoon bij je man aangeven dat je je hier niet prettig bij voelt dat zij zich dan gekwetst of gepasseerd v0oelt so be it Je moet doen waar jij je als moeder goed bij voelt
In mijn geval drong ze zich op omdat ik haar afhield en ik hield haar af omdat ze zich opdrong... En zo zaten wij in een circel waar we in bleven hangen Door mijn eigen instelling te veranderen is zij met mij mee veranderd dus juist wat meer haar er bij betrekken heeft ons veel goed gedaan en onze band enorm verbeterd we zijn nu heel close Ik ben het verder eens met wat tuc zegt
In de situatie met je partner waarbij jullie samen hulp zoeken, zou ik momenteel echt de strijd met schoonmoeder niet aangaan. Dit legt mogelijk een zware extra druk op jullie relatie. Gemaakte afspraken zou ik eerst zo laten en verder inhoudelijk het contact met schoonmoeder oppervlakkig houden......
Ik heb nu geen schoonmoeder dus daar kan ik niet over meepraten. Wat ik hoor is angst hij je schoonmoeder dat jullie uit elkaar gaan en dat doet haar vast verdriet. Ook lijkt ze daarom controle over jou/de situatie te willen krijgen. Zou dat kunnen? Mijn advies is dat jullie beiden aan je schoonmoeder laten zien dat jullie van elkaar houden en jullie relatie niet gaan opgeven. Veel relaties 80%) gaat door een milde tot zware crisis na het krijgen van een baby. Heel 'normaal' dus en goed dat jullie samen met iemand gaan praten. Ik zou haar juist wat vaker advies vragen en een compliment geven als je er wat aan hebt. Ze is er niet om je onzeker te maken,ze wil op haar onhandige en botte manier vast helpen. Ze werkt met baby's dus ze heeft vast veel goede ervaring. Dit is niet om jou onzeker te maken. Verder is haar relatie misschien kapot gegaan en wil ze dat met man en macht voorkomen bij jullie. Ik zou wat afstand van de situatie nemen en haar vooral laten oppassen als jullie samen uit gaan. Zo voelt het voor haar alsof ze bijdraagt en een gelukkige oma maakt jou vast ook blij. Ik kan wel makkelijk praten, ik heb geen schoonmoeder. En ondanks dat ik bewust alleen mama ben mis ik mijn (ex) schoonmoeder en vader nog steeds.
Grrrr wat ontzettend rot, deze situatie!!! Enorm frustrerend! Ik heb helaas niet echt tips voor je. Maar ik vind eerlijkgezegd wel dat je man je hoort te steunen hoor! Zeker op momenten dat je sm erbij is. Dan kan hij achteraf altijd nog met je praten over dingen waar hij het niet mee eens is. Veel sterkte!!!
Jouw man is een lekkere zeg. Jou het laten opknappen en zelf weglopen. Het is nota bene zijn moeder! Verder snap ik niet dat jullie blijkbaar zoveel delen met haar wat jullie relatieproblemen betreft. Is alleen maar meer voer voor haar om zich overal mee te bemoeien.
Inderdaad, het contact oppervlakkig maar vriendelijk houden. Haar niet de kans geven zich met het opvoeden te bemoeien. Het kan zijn dat ze zich gewoon zorgen maakt en op haar manier wil helpen, maar de toon waarop ze dat doet is natuurlijk niet goed. Haar zoon zegt er vervolgens niets van dus denkt ze dat ze het 'recht' heeft al deze dingen te zeggen. Ik zou aan je man duidelijk maken dat hij jullie moet steunen en voortaan die dingen met zijn moeder bespreekt zodat niet alles op jouw hoofd terechtkomt. En verder het contact beperken. Ze mag altijd langskomen want ze is oma, maar geef haar geen inkijk en hoe jullie alles aanpakken en organiseren. Laat haar een verwenoma zijn, geen derde ouder! O, en niet meer samen op vakantie/weekendjes weg. Vriendelijk, oppervlakkig contact is echt het beste.
Oef zeg, niet leuk! Ik wil allereerst als tip geven, om je kind voor nu gewoon naar oma te laten gaan. Je hebt je schoonmoeder een hoop stof tot nadenken gegeven. Ook al ontkende ze alles, dat wil niet zeggen dat ze er niet over na gaat denken. Maar om nu je kind daar weg te halen, dat zet kwaad bloed. De timing is niet goed. Misschien is dit iets om later aan te kaarten, als de gemoederen bedaard zijn. Ik zou voor nu ook even alles af laten koelen en op een later moment nog eens met je schoonmoeder gaan zitten om te praten. Spreek dan van tevoren af waar je het over gaat hebben en wat niet. Steek het dan zo in: Schoonmoeder, we hebben een hele hoop punten waar we over van mening verschillen. Als we alles op één hoop gooien, dan lukt het ons niet om tot elkaar te komen. Ik wil graag een goede relatie met jou opbouwen en houden. Ik stel daarom voor om met elkaar in gesprek te blijven, maar steeds maar over 1 of 2 onderwerpen/knelpunten. En als je dan met haar om tafel gaat, bijvoorbeeld over het geven van een flesje, probeer het dan ook alleen daar over te laten gaan. Als jullie af gaan dwalen, schrijf het punt dan op, om het de volgende keer over te hebben. En als je het hebt over het afgesproken onderwerp, probeer dan niet jouw mening door te drukken als de waarheid, maar sta open voor haar mening en laat dat ook weten. Luister vooral naar het gevoel wat zij heeft, niet zozeer naar wat ze zegt. Bijvoorbeeld dat zij het gevoel had dat zij nooit een flesje mocht geven. Je zegt meteen, dat dat niet zo is, maar zo voelt zij het wel. Geef dan aan, dat je het jammer vind, dat zij het zo voelt en bedenk samen iets, hoe je het gevoel weg kan halen. Andersom ook. Spreek vanuit je gevoel. Als zij het ontkent, kun je zeggen: Maar zo komt het wel over bij mij en ik voel me hierdoor zus en zo. Wat kunnen we samen bedenken/doen om dit beter te laten gaan? En kijk af en toe eens samen terug op de afgelopen weken. Vinden jullie het allebei beter gegaan? Het doel is, dat jullie je allebei op je gemak en gewaardeerd voelen, toch? Oké, ik heb bovenstaande geschreven als 'zo moet je het aanpakken', maar dat ligt aan mijn manier van schrijven/praten. Ik bedoel het als een mogelijk aanpak Heel veel succes. Ik hoop dat jullie er samen uit kunnen komen. En ik hoop dat je wat aan mijn tips hebt.
Wow, bedankt voor al jullie reacties! Fijn! Ik ben inderdaad misschien een te open boek geweest, waardoor mijn schoonmoeder ook wel weet hoe en wat hier momenteel thuis. Ook besloten om dat helemaal niet meer te delen. Finn zou afgelopen vrijdag bij haar slapen, maar uiteindelijk heeft hij thuis geslapen (hij was niet erg lekker, dus hield hem liever thuis). Haar reactie, ze at namelijk bij ons en zou hem daarna meenemen, sprak boekdelen: ze geloofde niet dat hij niet lekker was en volgens mij dacht ze dat ik hem door alles expres thuis hield. Ze kwam al amper met hallo binnen en zei geen woord op de bank, terwijl ik mijn best deed om te praten. Gisteren (mijn man vierde zijn verjaardag ) en vanmorgen (man echt jarig vandaag) precies hetzelfde. Wellicht moet ik het maar proberen los te laten voor nu. En het contact inderdaad oppervlakkig houden. Wat betreft oppas: mijn man en ik zijn het daar niet over eens. Hij gunt zijn moeder een vaste dag en heeft als ander argument de kosten van de kinderopvang. Ik blijf erbij dat ik haar liever incidenteel / af en toe laat oppassen en niet vast. Misschien nog maar eens bespreekbaar maken.. Heb ook aangegeven dat ik meer steun van hem verwacht. Geen fijne situatie zo, maar het is even niet anders denk ik..