Laat ik beginnen bij het begin ik woon al een half jaar in het huis van me ex. hij woont bij de ouders tot ik wat anders vind. nu heb ik een hele leuke man ontmoet. En hij weet van de situatie af we hebben beide een kindje (dochters) die het super goed met elkaar kon vinden op onze eerste speeldate. Nu ben ik totaal niet gelukkig hier. En het geluk van mij zit 88km verderop. Nu heeft hij voorgesteld hey kom hier. Alleen zoals je weet is dat zo’n ding je mag niet te ver van de vader (hij ziet haar vooral in het weekend voor de rest werkt en gamed hij zeer veel) dat is een ding waar ik mee zit hoe los ik dat op. ten tweede hij woont momenteel in een flatje zijn dochter is er om de week. Ivm zijn uren met werk. En dan slaapt ze er 2 dagen. Hij wil het wel heel graag maar hij is bang dat het te klein is. En vind het niet zo chill al de kinderen samen slapen ook al is het 2x om de week . Hij wil binnen nu en 2 jaar een huis kopen omdat hij het al de hele tijd heeft over samenwonen. . Ik zoek mensen die het zelfde zitten etc want ik weet het niet meer.
Het klinkt meer als ‘goh dat is praktisch’ dan als ‘wauw wat een heerlijke stap in onze relatie!’ - ik zou dit met kinderen echt heel rustig aan doen. Dus in dit geval echt nog niet gaan samenwonen.
Ik lees in jouw verhaal eigenlijk helemaal geen redenen om hier wel voor te kiezen Ik lees wel heel veel redenen om hier absoluut niet voor te kiezen Hoe kan je in vredesnaam intrekken bij iemand die je net kent. Je weet dus helemaal niet of jullie überhaupt bij elkaar passen. En na 1 x een speeldate kan je ook geen enkele conclusie trekken over of kinderen goed samen gaan. Deze man geeft ook al aan dat hij het niet zo chill vind qua kinderen Hoe zie je dat voor je? Om het al je “geluk” te noemen…..Dat weet je toch nog niet? En het geluk, dat moet je bij jezelf zoeken. Niet bij een ander. Verhuizen zonder toestemming van de vader? Ook daar zou ik echt heel goed over nadenken want je kan gewoon terug gefloten worden door een rechter. En dan gedwongen worden tot terug verhuizen Niets ten nadele van maar dit soort situaties…. Dat is toch een recept tot mislukken? Probeer een leven voor jezelf en je kind op te bouwen Hopelijk zo snel mogelijk uit het huis van je ex Gewoon, je eigen ding doen en het “geluk” in je eigen leven vinden. Ga lekker daten met deze man. Elkaar eerst maar eens leren kennen.
En als het dan toch niet goed gaat? Dan heb je niks meer en sta je op straat. Ik zou zsm wat voor jezelf zoeken, al is dat in deze tijd bijna onmogelijk.
Dit idd. Ook zonder kinderen zou ik het niet doen. Eerst maar eens zorgen voor een eigen woonst ipv in te trekken bij iemand.
Uh nee, lijkt me niet de ideale situatie. Ik geloof ook niet dat als je zelf realistisch nadenkt, dat je het zelf een goed plan vind? Zeker in deze tijd. Loopt het straks op de klippen en dan sta jij met je kind op straat. Ik zou het heel rustig aan doen, en over 2 jaar is toch prima om dan eventueel samen een huis te kopen?!
Redelijk wat dates. En dat vind je een goede basis om, zonder toestemming van vader ook nog, je spullen te pakken en met je kind bij iemand in te trekken?
Ik lees in jouw verhaal geen enkel voorbeeld waardoor ik denk: goed plan moet je voor gaan. Gewoon geen één. Zou je zelf, wanneer een vriendin of je zus met dit verhaal bij jou komt, serieus wel de tip geven dat het een goed idee is?
lijkt mij geen strak plan en zou er ook zelf niet voor kiezen. Je zit nu in het huis van je ex en voelt je daar niet gelukkig, wat als deze relatie ook niet zo loopt als je denkt? Dan sta je hoogstwaarschijnlijk op straat, kan me namelijk niet voorstellen dat, wanneer je bij iemand in trekt en het loopt niet dat diegene zegt, goed blijf maar zolang in mijn huis ik ga met mijn dochter wel ergens anders naar toe. Zorg dat je een eigen plek krijgt, dat alles stabiel wordt en ga latten en kijk of die relatie wat wordt. Over een paar jaar kun je dan alsnog beslissen of je gaat samenwonen.
Probeer even in de schoenen van je dochter te staan, ga desnoods eerst met een therapeut in gesprek. Dit klinkt als een enorm verwarrende situatie voor je dochter, zo van de ene naar de andere man. 4 maanden is echt nog te kort om zeker te weten dat dit goed gaat. En als je geen kinderen hebt is dat al niet verstandig maar je hebt een kindje om aan te denken. Alle beslissingen horen eerst om haar welzijn te gaan. Begrijp me goed, ik snap dat je dit als een way out ziet maar er kan gewoon teveel misgaan. En vergis je niet: tegenwoordig is het niet moeilijk om dakloos te raken.