Hey allemaal, Ik moet even wat kwijt... en ja, over mijn schoonmoeder. Ze is enorm gefocust op het prachtige kindje dat nog in mijn buik zit. Alleen heb ik soms het gevoel dat ze haar meer als een soort interessante pop beschouwt dan als een levend wezentje. De uitspraken die ze doet... ze benoemde al dat het voelt alsof ze zelf weer moeder wordt en dat schiet mij gewoon in het verkeerde keelgat. IK ben de moeder en JIJ wordt oma, dit kind is niet van jou. Ze had de babykamer bij haar thuis eerder op orde dan wij en we hadden nog niet eens wat afgesproken qua oppassen ofzo. En dat ze dan met een babystemmetje tegen me zegt dat zij toch wel langs mag komen in de kraamweek (nee, de kraamweek is voor ons om te wennen aan de routine met ons eerste kindje) en de hele tijd verliefd naar mijn buik loopt te staren en dan kirren als die beweegt omdat de baby schopt... gewoon alles aan haar irriteert me. Ze is ook niet de makkelijkste persoon. Mijn man en ik hebben een tijdje geen contact met haar gehad nadat mijn schoonvader overleed. Ze ziet zichzelf altijd als het slachtoffer als er een conflict ontstaat (en dat heeft ze met VEEL mensen) dus met haar praten over iets wat ze verkeerd doet is heel lastig. Ik heb echt nachtmerries dat ze vlak na de geboorte op de stoep staat en zich met de kraamzorg gaat lopen bemoeien (en dat zal ze doen). Het helpt ook niet dat ze alleen woont en geen hobby's heeft of een groot sociaal netwerk, of vrijwilligerswerk doet of zoiets. Behalve mijn kind is haar leven best leeg. En dat is heel sneu, maar ook weer niet mijn probleem. Pffffff oké nu ben ik klaar met klagen. Zouden jullie een gesprek met haar aangaan of het eerder op z'n beloop laten? Of ben ik heel hormonaal en overdrijf ik alles? Maar ook wel raar toch, dat alles in je schreeuwt dat gedrag niet normaal is en je je afvraagt of het aan jezelf ligt.
Ik denk vooral te lezen dat er een hele enthousiaste oma-in-spe is en dat er hormonen in het spel zijn die irritaties flink vergroten. Het is prima om je grenzen aan te geven, en die zijn ook heel persoonlijk, maar ik lees in je verhaal geen “alarmbellen”. Dus om antwoord op je laatste vraag te geven: ik vind dat je overdrijft, ja. Maar ik ben ook maar een buitenstaander, misschien is er meer in het spel dan je omschrijft…
Tja, de voorgeschiedenis gaat jaren terug en is te uitgebreid (en persoonlijk) om hier tot in detail te beschrijven... dus ik snap dat het niet helemaal overkomt hoor.
Voor haar is het ook een bijzondere tijd en misschien ook heel enthousiast, waarschijnlijk eerste kleinkind? Eerlijk jij vind dat zij vanalles vind maar lees even terug Jij vind ook een hoop en je reageert heftig. Misschien moet je het eens bekijken vanuit haar beleving ipv gelijk je mening geven hoe jij vind dat het zou moeten zijn. Ik vind het niet shocking als mn (schoon)ma zou zeggen van nou het is net alsof ik zwanger ben. Misschien zegt ze daarmee wel hoe bijzonder het voelt. Zijn ook schoonmoeders die geen interesse tonen.
Begrijp ik het goed als ik opmaak uit jouw tekst dat het moeilijk is om grenzen te stellen naar haar toe? Als dat klopt is het vooral fijn als jij en jouw partner op 1 lijn zitten. Je hoeft met jouw schoonmoeder geen lange gesprekken te houden over die grenzen. Als jij het aangeeft en jouw partner helpt de grenzen die jullie samen afspreken te bewaken komt het misschien wat minder aan als veel en zwaar. Misschien heb je dan ook sneller het gevoel dat dingen wel kunnen.
Beeld je in dat jouw kind straks een kind krijgt.. hoe enthousiast voel je je dan? Ik kan me voorstellen dat sommige uitspraken misschien gekkig lijken.. maar als ze zegt dat het voor haar aanvoelt alsof ze zelf weer moeder wordt, zegt ze eigenlijk dat ze weer die zelfde enthousiasme voelt, die zelfde liefde. Wat wens je nog meer voor je baby dan zó gewenst en geliefd zijn door de mensen om hem/haar heen? Jij als moeder voelt je als een leeuwin die haar welp wil beschermen en woorden als “het voelt alsof ik zelf moeder wordt” voelen bijna als afpakken.. maar jouw kind is het kindje van haar kind en zij beleefd die zelfde liefde, een nieuwe soort liefde wellicht, voor jouw baby die zij ook voor haar kind voelde tijdens de zwangerschap en daarna waarschijnlijk. Jouw baby is geliefd, er wordt aan jouw baby gedacht, ze is enthousiast over jouw baby.. wat wil je nog meer voor jouw baby? Ik zou niets liever willen voor mijn kinderen.