Druif, (ik ben in verkeerde volgorde antwoorden aan het geven op berichten, sorry!) ik denk steeds meer dat onze schoonouders tweelingen van elkaar zijn, hihi! 'Simpel' is een omschrijving die ik ook herken ). En heropvoeden is inderdaad ook geen optie hier. Ben het verder helemaal met je eens als het gaat om grenzen aangeven. Aan aale ander meiden die reageren: thanks voor jullie begrip, advies, steun en verhalen. Het doet me goed om gewoon stoom af te kunnen blazen en ook herkenning te vinden. Hoe vervelend ik het ook voor allemaal vind, het is een opluchting dat ik niet de enige ben die moeite heeft met bepaalde dingen )
cookiediva, ik had ook steeds het gevoel er alleen voor te staan als het om mijn schoonouders ging. De opmerkingen die ze maakten deden ze vaak als mijn man er niet was (wat heb ik ons kleinkind toch lang niet gezien, zul je het niet anders doen etc). Uiteindelijk heb ik ze voor een gesprek uitgenodigd bij ons thuis en toen zag mijn man zijn ouders ook een keer van de andere kant. Mijn man is ook enig kind en zijn ouders waren heilig, maar ze zijn toch een klein beetje van hun voetstuk afgevallen nu gelukkig. Dat heeft hij hun ook gezegd. Vrouw en kind staan nu op 1, maar ik ben jullie zeker dankbaar voor alles. Daarna heb ik geen last meer van ze gehad?
Het is het inderdaad niet waard. Die energie kan je beter in je kind stoppen, is ook nog eens veel leuker. Ik snap helemaal dat het heel moeilijk is om je er niet druk om te maken, dat heb ik ook gehad; ik heb nachten lang wakker gelegen van de oneerlijkheid en steken onder water die ik kreeg van mijn ouders. Maar eens komt er een moment dat er iets in je knapt en je er helemaal klaar mee bent en je er voldoende afstand van kan nemen. (tenminste dat was bij mij wel zo, hoop dat dat bij jou ook snel komt; dan wordt het zoveel makkelijker) Het is op zich niet slecht gedacht van je man dat zijn vader zich niet heeft te bemoeien met jullie beslissingen en dat hij zich daarvoor niet hoeft te verantwoorden. Dat hoeft ook helemaal niet, maar misschien als je man een keer duidelijk zegt of laat merken tegen zijn ouders dat hij niet gedient is van die bemoeizucht de opmerkingen wel afnemen. Vooral ook omdat jij er wel moeite hebt met dat soort opmerkingen.
Melisa, wat fijn dat jullie toch goed hebben kunnen praten en dat je man het nu beter begrijpt. Die van mij is ook enig kind trouwens, haha!
Rodi, in het begin van onze relatie heb ik dat ook heel erg gehad, en na een tijd kon ik het ook loslaten. Dat was zo'n enorme opluchting! Ik hoop dat het me nu ook gaat lukken. Ik weet dat het voor niemand goed is dat ik me zo druk maak, en toch is het vreselijk moeilijk om de knop (weer) om te draaien. Ik ben blij dat jij nu in ieder geval meer rust hebt met betrekking tot je eigen ouders. Denk je dat het nog een keer anders wordt, of goed komt? Ik heb mijn man inderdaad gelukkig kunnen uitleggen dat ik zijn reactie begrijp, maar dat ik anders in elkaar steek als hij en dat het mij enorm zou helpen als hij wél een keer laat weten dat die kritiek niet op z'n plaats is. Ik kan dat namelijk niet zomaar van me af laten glijden.
Ook mijn man is enig kind trouwens. Ook zo'n typisch moederskindje-relatie, alleen vergeet mijn man steeds om een moederskindje te zijn. Maar daar trekt zijn moeder zich niks van aan hoor! Hij wist op zijn 17e niet hoe snel hij het huis uit moest komen, maar toch, nu met ruim 100 km ertussen is het nog irritant!
Cookiediva, het is inderdaad heel moeilijk om de knop weer om te moeten draaien; je wilt toch graag gewaardeerd worden om hoe en wat je bent. Dat is ook precies de reden waarom het niet meer goed komt tussen mij en mijn ouders; mijn man en ik worden alleen gewaardeerd als wij de dingen doen zoals dat volgens hun hoort en daar passen wij voor. Om eerlijk te zijn vind ik het ook wel prima zo, als we bij elkaar zijn is het gezellig en leuk, maar dat komt vooral omdat zoonlief er ook bij is. Er worden geen dingen meer besproken waar mijn man en ik nog over moeten beslissen en ook op geroddel over andere familieleden reageer ik niet meer. Ik merk dat mijn ouders wel weer meer "proberen" omdat we weer beter met elkaar omgaan, dat kap ik meteen af op een fatsoenlijke manier en neem dan gelijk weer een beetje meer afstand, omdat dat beter werkt voor mij. Mijn ouders willen wel graag weer dat het goedkomt (al zouden ze dat nooit hardop uitspreken) maar ik zelf niet, want als je ze één vinger geeft .... Je hebt wel een fijn topic geopend hoor: fijn om die herkenning te lezen en even je ei kwijt te kunnen!
Brenda: ik hoop maar dat als de tijd komt dat ik een schoonmoeder word, ik het beter doe :O) Ik moet er niet aan denken dat mijn schoondochter slapeloze nachten over mij zou hebben! Ik ben een beetje jaloers op 100 km afstand ;oP
Rodi, ik vind het maar super knap hoe je met de situatie omgaat. Petje af hoor! Je geeft ze de kans te genieten van hun kleinkind, maar dan wel op een manier die ook voor jou en je man acceptabel is. En dan weet je het ook nog gezellig te houden. Ik hoop dat dat bij ons ook ooit gaat lukken. Ik ben ZO blij dat ik stoom kan afblazen hier!!
'Mijn man zei geen woord. Achteraf heb ik hem duidelijk gemaakt dat zijn vader kritiek had op ONZE beslissing (niet alleen de mijne) en dat hij niet eens reageert en mij dus ook niet steunt. Terwijl zijn strategie is om niks te zeggen omdat het onze beslissing is, zijn pa daar niks mee te maken heeft en hij die beslissing dus ook niet hoeft te verdedigen. Dat hoeft hij ook niet (en ik ook niet) maar ik vind dat hij moet reageren op het feit dat zijn pa op zo'n manier kritiek uit naar ons. Hij begrijpt dat inmiddels.' Aaaaah Cookiediva, hebben wij dezelfde man? haha Dit is PRECIES hoe mijn vriend ook doet en redeneert. Hij kiest ook altijd voor de diplomatieke weg of blijft zwijgen. Ik heb laatst een aanvaring met mijn vriend gehad over, jawel, zijn moeder en sprak hem voor het eerst eens hierop aan. Omdat ik me, zoals jij ook beschrijft, niet altijd door hem gesteund voel. Zijn antwoord was dat hij zich nergens toe laat dwingen (dat is ook zo), maar dat hij dat voor zijn gevoel ook niet zo 'hard' hoeft te uiten. Het belangrijkste verschil is (en dat geldt voor veel koppels hier denk ik) dat hij bepaalde opmerkingen en gedragingen van zijn moeder niet hetzelfde ziet en ervaart als ik. Laatst heeft ze bijvoorbeeld op eigen houtje een kinderwagen voor ons gekocht. Ze had al aangegeven de kinderwagen te willen geven en ik had haar dan ook uitgenodigd om met ons mee te gaan naar de winkel om er gezamenlijk een uit te zoeken. In diezelfde week belt ze mijn vriend op om te zeggen dat ze 'er al eentje heeft gekocht' en dat ze die dat weekend zou komen brengen. Dat ik hier verbijsterd over was, teleurgesteld en ja, ook boos, vond hij maar moeilijk te begrijpen. 'Lief, als je die wagen niet wilt hebben, dan geven we hem toch gewoon terug? Maak er niet zo'n groot probleem van,' heeft hij letterlijk tegen me gezegd. Hij zag het wederom puur als lief en goed bedoeld. Maar dat het mij niet om die stomme wagen an sich ging, maar om haar algehele aanpak in dezen (het niet overleggen, volledig haar eigen gang gaan en ja, ik voelde me ook gepasseerd, helemaal omdat ik had voorgesteld er samen een leuke dag van te maken), snapte hij niet uit zichzelf. Dat moest ik hem echt voorkauwen en uitleggen. Typisch het verschil tussen mannen en vrouwen denk ik, maar aaaargh....frustrerend! De rol van de partner in de relatie met je schoonouders is namelijk zó bepalend.
Hier ook schoonouders (vooral schoonpa) die niet makkelijk liggen. Heb goeie band met mijn schoonvader, dat is het probleem niet. Maar ook tijdens mijn zwangerschap heb ik duidelijk gemaakt dat ik niemand aan mn bedrand wil hebben springen als ik net bevallen ben. Inderdaad gewoon even van het 'gezinnetje-moment' genieten. Je wacht hier tenslotte al 9maanden op. Ik was om 3uur snachts bevallen en mijn schoonvader stond 30min erna al naast het bed te springen van ongeduld. 'waar is MIJN kleinkind?!' riep hij terwijl hij nauwelijks binnen in de kamer stond. Ook ik ben bevallen met ks. Ik heb 1x de vraag gehad hoe het met me ging en thats it. Ook áltijd als mijn schoonvader hier is of wij daar, dan is het geen Hoi, maar dan rent ie snel naar onze zoon toe en jat hem letterlijk uit mijn handen. Was keer zelfs zo erg met hem van mij vandaan jatten dat ik hierop ingegaan ben. We liepen over kerstmarkt en mijn schoonpa duwde mij letterlijk aan de kant dat ik nog net niet op de grond viel. Savonds gingen we uiteten en Damian begon te huilen dus ik pakte hem uit kinderwagen en nog voor ik op mijn stoel zat was ik mijn kleine man al kwijt... mijn schoonvader was alweer met hem aan de haal. Mijn bloed begon te borrelen maar had er nog niks van gezegt. 2weken later waren ze bij ons op bezoek en gingen de stad in hier, en weer stond mn schoonpa in mn zij te duwen om achter kinderwagen te kunnen lopen. Ben toen blijven staan (moest echt héél hard terug duwen om te blijven staan) en zei tegen hem: je kan het ook gewoon vragen als je achter kinderwagen wilt lopen. Hij vatte het als een grap op en bleef maar duwen, dat ik vervolgens boos werd en met een wat bozere stem zei: vraag het dan gewoon. Na 15min vroeg hij het éindelijk! Ongelovelijk wat een aso gedrag. Maar nu nog steeds als we daar over vloer komen dan is het alleen maar Damian dit en Damian dat. Afgelope weekend zei hij pas na half uur gedag, we zaten al lang en breed aan de 3de glas taksi zo'n beetje... Kwa oppassen geen probleem gelukkig. Ik ben fulltime thuis mama en mijn schoonfamilie woont hier bijna 1.5uur vandaan (heerlijk) Enige die oppast is mijn eigen vader en die vraagt gelukkig altijd alles. Zelfs als ik Damian aan hem overhandig dan nog vraagt hij 'vind je het niet erg?' Met voeding is t precies andersom als bij jou. Ik geef vanaf geboorte fv. En heb hier mijn hele zwangerschap + erna paar maanden, commentaar op gehad. 'waarom geen bv, is veel beter voor je kind!' alsof ik mijn kind vergiftig met fv... Bleef ook keer op keer te horen dat het nergens op sloeg dat ik niet gewoon de 'natuur volg' en bv moest geven. Ben toen ook 1x goed boos geworden en daar zijn ze volgens mij wel redelijk van geschrokken. kzei: 'het is MIJN keuze wat ik mijn kind aan voeding geef, en het maakt me GEEN slechte moeder als ik JOUW advies niet opvolg' Kreeg scheve gezichten maar het luchtte wel goed op haha Beetje lang verhaal maar zoals je ziet ben je dus niet enige met moeilijke schoonfamilie haha
Nou echt, sorry hoor, maar ik vind dat dus respectloos. Je mag dan wel SUPERenthousiast zijn dat je opa/oma bent geworden -dat begrijpt iedereen toch wel- maar dat je willens en wetens het notabene vooraf geuite verzoek/wensen van de kersverse ouders negeert en je eigen wensen voorop stelt...Ik vind dat echt heel egoistisch. Je hebt verdorie een keizersnede gehad, een zware operatie? Wat vond je man hier eigenlijk van? Omdat ik precies zo'nzelfde situatie met mijn schoonmoeder voorzie, heb ik al laten vallen dat ik niet wil dat mijn vriend tijdens of direct na de bevalling naar familie gaat bellen. Die eerste uren zijn voor ons en de baby, voor niemand anders.
@ lonit: mijn man heeft er totaal niet bij stil gestaan. Ik eerste tijd ook niet zo hoor, want je hele wereld staat opeens op zn kop. Maar toen t wat rustiger in huis was drong t meer tot me door dat ze binnen half uur er al waren. Alhoewel mijn eigen vader met vrouw, en mijn moeder met man er ook waren. Maar dat was omdat mijn moeder er al vanaf 5uur smorgens was(toen begonnen de weeen) en die is bij mij gebleven. En mijn vader was gebleven omdat hij als enige wist dat ik met spoed ks moest. Damian had een hartslag van 80 en ging niet meer omhoog. Dus hij maakte zich heel erg zorgen. Mijn schoonvader wist hier echter niks vanaf. Mijn moeder snapte na 2dagen pas dat ik bevallen was via ks haha Maar t was zoiezo 1 grote chaos in het ziekenhuis. Ik heb ook pas na 2weken te horen gekregen waarom ik eigenlijk ks moest. Mijn gyn heeft mij dat nooit verteld, moest erachter komen via mijn vk die erachter aan gegaan is. Lage hartslag van Damian, ik hield het helemaal niet meer vol, knijpen in hand van mn man was geen knijpen meer, had geen kracht mee. En Damian was niet ver genoeg ingedaald, konden zelfs met tang of pomp er niet bij komen. Heb bij eindcontrolle ook pas tehoren gekregen dat een eventuele 2de bevalling ook ks zal worden. Ik heb m toen ook even flink aangesproken over dat mensen die ruggenprik moest zetten wat voor domme snol dat was. 5x mis!! heb het nog weken gevoeld in mn rug. Reactie van gyn: tja je had je niet zo moeten aanstellen dan was het in 1x gelukt... maargoed back on topic schoonvader had idd totaal geen respect voor mijn wensen, belachelijk
Wat een heftig verhaal Roozjuh, mijn hemel. Je hebt echt geen makkelijke bevalling gehad! Gelukkig dat je het op het moment door de chaos allemaal niet echt als hinderlijk hebt ervaren dat je schoonvader al na een half uur naast je bed stond te springen. Bij het lezen van je verhaal kreeg ik in ieder geval de kriebels en een gevoel van verontwaardiging, haha. Dit soort gedrag kan dan allemaal wel voortkomen uit liefde en enthousiasme, maar vind ik desalniettemin grensoverschrijdend en getuigen van weinig inlevingsvermogen.
Lonit, ik denk inderdaad dat het een typisch mannending is :O). Het is voor mijn man in ieder geval een soort strategie die hij heeft ontwikkeld. Hij luistert gewoon niet naar dingen die hij niet wil horen, of doet alsof hij het niet hoort. Lekker makkelijk, want dan hoef je ook niet te reageren. Hij heeft dat zelfs een keer tegen me gezegd, dat het 'gezeur' eerder ophoudt als je gewoon doet of je gek bent. Hij snapt niet, dat je daarmee geen grenzen aangeeft en hetzelfde gezeur dus eindeloos moet aanhoren! Ik snap je helemaal met die kinderwagen. Natuurlijk is het lief bedoeld, Natuurlijk waardeer je het. Maar ik snap ook dat je je het anders had voorgesteld. De rol van de partner is inderdaad bepalend in de schoonouder-relatie, en dat is ook wat het hier zo problematisch maakt. Mijn vader was geen gemakkelijke man. Hij is overleden en ik mis hem erg (hij heeft mijn zoon nooit gezien, ik ben na zijn dood pas zwanger geraakt), maar ik ben eerlijk dat hij gewoon echt niet gemakkelijk in de omgang was. Maar ik heb daar nooit omheen gedraaid of dat ontkend. En als hij vervelend was tegen mijn man, sprak ik mijn vader daar op aan. Mijn man doet dat dus niet. Hij kan vaak slecht toegeven dat het gedrag van zijn ouders ronduit onfatsoenlijk is, en het voor me opnemen (of beter gezegd voor ons gezin en de dingen waar we het samen over eens zijn) ho maar, want 'het was niet zo bedoeld'. Dat is het hele probleem. Als hij krachtiger op zou treden, en duidelijk grenzen zou aangeven, hadden we die hele sores veel minder. Zucht...
Oh Roozjuh, wat een vreselijk verhaal. Ik zit gewoon plaatsvervangend te koken hier, grrrr. Ik kan me voorstellen hoe nijdig je bent en het gedrag van je schoonpa gaat ook echt te ver. En dan ook nog denken dat het grappig is, pfffff (. Hoe staat je man hierin?
Oh roozjuh, lekker he zulke mensen. Ik heb dat meegemaekt met de doop van ons meisje. SChoonmoeder komt 5 minuten voordat we weg moesten aankakken, gaat achter de kinderwagen staan en gaf em niet meer uit handen. Terwijl mijn familie al een uur bij ons was en een ruim uur rijden hier vandaan woont. Wat was ik boos, maar wilde de dag ook niet bederven dus heb mijn mond gehouden. Daarintegen heeft ze haar ook niet vast gehad die dag, want daar was ik te kwaad voor.
"Lonit, ik denk inderdaad dat het een typisch mannending is :O). Het is voor mijn man in ieder geval een soort strategie die hij heeft ontwikkeld. Hij luistert gewoon niet naar dingen die hij niet wil horen, of doet alsof hij het niet hoort. Lekker makkelijk, want dan hoef je ook niet te reageren. Hij heeft dat zelfs een keer tegen me gezegd, dat het 'gezeur' eerder ophoudt als je gewoon doet of je gek bent. Hij snapt niet, dat je daarmee geen grenzen aangeeft en hetzelfde gezeur dus eindeloos moet aanhoren!" Nou, precies wat ik laatst ook tegen mijn vriend heb gezegd! Zijn tactiek is vaak om ontwijkend of 'vaag' te antwoorden. Als zijn moeder weer eens vraagt: 'Waarom blijven jullie vanavond niet gewoon hier slapen?' is zijn antwoord standaard: 'We zien wel,' of 'We kijken wel even,' om vervolgens toch zijn/onze eigen gang te gaan. Want het is dus wel zo dat hij zich (meestal) niet tot iets laat dwingen waar hij geen zin in heeft, ook niet door zijn moeder. Maar waarom hij niet gewoon meteen zegt: 'nee, we blijven niet logeren, want we willen lekker in ons eigen bed slapen,' snap ik dus niet. Als het aan mij had gelegen, had ik dat namelijk allang gezegd, maar voor mijn vriend houd ik me in. Ze richt die vraag bovendien altijd rechtstreeks aan mijn vriend (ook al zit ik erbij), nooit aan mij, dus het voelt dan gek om te antwoorden. Mijn moeder heeft ook weleens geuit het jammer te vinden dat we niet meer blijven logeren, zoals we vroeger deden. Maarja, ik ben 29, mijn vriend 34 en we hebben gewoon onze eigen bedoening. Het klinkt misschien overdreven, maar die fase zijn we gewoon ontgroeid: ik slaap tegenwoordig het liefst in mijn eigen bed in mijn eigen huis en dat heb ik eerlijk tegen mijn moeder gezegd. Ze begreep het en vraagt er sindsdien nooit meer naar. Ik heb mijn vriend laatst geprobeerd duidelijk te maken dat zijn ontwijktactiek op het moment zelf dus wel werkt, maar niet op de lange termijn. Want zijn moeder vraagt dus al twee jaar (!!) of we (weekenden) blijven slapen. Dat ze na die tijd nog stééds niet zelf de conclusie heeft getrokken dat het er niet meer echt inzit, vind ik persoonlijk trouwens best bizar hoor. Maar zoals ik al eerder zei: ze is heel vasthoudend. En de tactiek die mijn vriend verkiest, komt dus niet duidelijk genoeg over. Als hij wél een keer ergens iets van zegt, dan zegt hij het op een dusdanige manier dat het niet 'serieus' genoeg bij haar binnenkomt en dan wuift ze het weg. Echt ontzettend irritant! Trouwens...het is mij opgevallen dat velen hier een man hebben die enig kind is...!! En dat er daarmee bepaalde (en herkenbare!) patronen in de relatie tussen moeder, zoon en schoondochter bestaan. Heel frappant om te zien.
Yup, alweer herkenbaar, die vage antwoorden . Mijn man zegt ook gewoon vaak uh, ja, uh, is goed hoor en moet er dan op terugkomen. Heel apart. Ik vind het in jouw voorbeeld van het logeren ook héél bizar dat ze na twee jaar weigeren nog steeds niet snapt dat je niet wil blijven slapen (en ik begrijp heel goed dat je dat ontgroeid bent). Ik vrees dat je nog heel wat te stellen krijgt als je eenmaal bevallen bent . Klopt van dat enig kind zijn. Maar wat ik in mijn omgeving merk, is dat voornamelijk veel vrouwen problemen hebben met hun schoonmoeders, veel minder dan mannen met hun schoonmoeders. In mijn geval was het duidelijk 'je hebt mijn zoon afgepakt' en dat was vooral de eerste jaren hetgeen wat de toon heeft gezet (terwijl ze helemaal geen hechte relatie hadden). Mijn schoonvader is iemand die in zijn leven heel veel keuzes heeft gemaakt waar hij spijt van heeft, en nu moet mijn zoon dat allemaal goedmaken. Want hij is tenslotte 'het enige wat opa heeft'.
Ja, wat is dat toch he? Dat (als het voorkomt) vooral de relatie tussen schoonmoeder en -dochter zoveel gecompliceerder is ...? Is het toch het niet kunnen loslaten van je kind? Het niet kunnen accepteren dat je rol als moeder nu eenmaal verandert als je kind op eigen benen gaat staan...? Simpelweg toch die ordinaire concurrentiestrijd waarvoor velen het aanzien...?