Yeahh 38wkn en inmiddels 4 weken verlof. Heel fijn en ik kan nu pas van mijn zwangerschap genieten... Maar waar ik van baal is dat ik mijzelf soms zo lui voel . De afgelopen weken hebben ml en ik het huis grondig aan gepakt met opruimen, en ben ik overdag verder gegaan met wasjes, strijken e.d. Alleen sinds vorige week kan ik helemaal niets meer ivm zeer pijnlijke bekken aan de voorzijde. Ik piep niet zo gauw, maar dit doet dcht verschikkelijke pijn bij elke beweging. Ik lig nu voornamelijk om de belasting op de bekken te minderen. Ml werkt gewoon 36u pw. En ik verwacht dan ook van mijzelf dat het stofzuigen, het koken, wasjes en boodschappen door mij zijn gedaan als hij thuiskomt. Maar nu komt van al die dingen niets meer terecht. Ik zeg hem 1000x sorry hiervoor, hij zegt dat het niet geeft en dat het er nu bij hoort... Maar toch knaagt het bij mij en voel ik mij knap waardeloos. Hij zegt altijd heel lief: als het niet gaat moet je het zeggen, zorg jij maar dat de kleine meid goed wordt afgebakken Tja wat ik hiermee wil zeggen weet ik ook niet echt, ik wilde het graag even kwijt. Het zal ook allemaal wel aan de hormonen liggen
Gaat al opschieten dus!! Snap wat je bedoeld. Voel me hier ook wel eens schuldig. Ben al 4 weken thuis ivm bekkenproblemen, dus mijn man is er al wel weer enigszins aan gewend. Heb het zelf erg gehad op het moment dat we weer naar het ziekenhuis moesten omdat ik de kleine nauwelijks meer voelde. En nu ik op sommige dagen flink last heb van een indalend kindje en amper kan lopen helemaal. Zeker als ik eigenlijk boodschappen wil doen en het huis schoongemaakt moet worden en ik het gewoon niet kan. Ook hij zegt da ie het niet erg vind en dat ik er ook niet oor kies om pijn te hebben dus doet ie het allemaal heel lief, maar je voelt je dan wel een niksnut op de bank Nog een paar maandjes, dan hebben we weer een nieuw ritme gevonden en kunnen we weer wat voor ze terug doen
Oooh ik herken het! Alleen hier huppelen ook nog eens twee jongens rond. Speelgoed blijft liggen want bukken gaat zo lastig, lang staan wil niet meer, vanaf week 15 al last van BI en tegelijk ontzettend last van de nesteldrang hebben. Dus manlief staat na zijn werk de speelgoedkast nog uit te soppen. En hij doet het ook nog.. Dan zijn er ook nog mensen die zeggen dat het de man komt aanwaaien. Nou die van mij niet hoor! Die heeft er keihard voor gewerkt de hele zwangerschap en dan moet hij ook nog eens met mijn buien omgaan.
Ja ik herken het ook. Vorige week was ik nog redelijk fanatiek aan het poetsen en doen, ook eigenlijk te ver over mijn grenzen heen. Maar nu ik ben ZO moe, en mijn bekken maakt het er absoluut niet beter op. Ik doe de hele dag bijna niets. ALS ik al iets doe zijn het kleine dingetjes en ik baal zo van mezelf. Want ik WIL het ook wel, maar het gaat ook gewoon niet. Andere kant denk ik bij mezelf van ach wat maakt het uit... maar toch, het voelt niet fijn. En vind het ook vervelend dat mijn man dan als hij een dag vrij is in huis aan de slag moet. Meestal help ik dan wel wat. Maar het gaat niet van harte. (van mijn kant dus). Mijn man is ook heel begripvol gelukkig. Maar voel me ook schuldig. Wat dat betreft hoop ik dat de kleine snel komt, zodat mijn lichaam weer kan herstellen en ik weer wat meer kan. Kijk er zo naar uit!!
Ja inderdaad. Ik wil ook graag mijn oude lijf terug! Gewoon weer de dagelijkse dingen oppakken en lekker naar buiten met de kleine in de wandelwagen... Ik woog ooit 60kg meer, die zwangerschap pakt echt lichamelijk en deels geestelijk zwaarder uit dan het stomme overgewicht. Die mannen hebben het ook zwaar. Ik heb inmiddels dingen leren accepteren dat ze niet op mijn manier gaan, zoals handdoeken opvouwen, waardoor het makkelijker in de kast past. Ml doet het anders.. Ik zou zo de kast leegtrekken en alles overdoen. En zo nog tig dingetjes.. Laat maar gaan het komt wel weer . Ik verwacht dat alle moeite die hij nu doet, zich straks terugverdient in rust en regelmaat en dat ik hem gewoon weer lekker kan verassen met een lekkere zelfgemaakte uitgebreide maaltijd
Hier hetzelfde hoor! Zodra mijn man thuis komt na zijn lange werkdag doet hij wat ik normaal gedaan hoorde te hebben. Hij gaat eerst naar de kids, poetst hun tanden, legt ze op bed, ruimt de vaatwasser uit en in, dan gaat hij wat eten om vervolgens te stofzuigen en te dweilen. Daarna ploft hij op de bank. Voel me ontzettend schuldig maar omdat ik het altijd gedaan heb weet ik ook dat hij weet dat ik dat niet uit lui-heid doe. Hij snapt echt dat het me gewoon niet meer lukt. Heb laatst iemand betaald om het hele huis van top tot teen schoon te poetsen zodat we het alleen bij hoeven te houden maar dan nog blijft het iets lulligs natuurlijk. Gelukkig snapt hij dat wel. Zal die van jou ook vast doen dus maak je niet druk!
Ik herken het helemaal! Ben nu aan mijn 3de week zwangerschapsrust bezig en heb tot vorige week ook héél veel kunnen doen in het huishouden. Nu heb ik lichamelijk zoveel last (last van bekken, rugpijn en voorweeën) en ben ik gewoon niet vooruit te branden. Zou heel de dag kunnen slapen. En dat frustreert mij enorm. Zou zoveel willen doen dat alles hier in orde is, maar het lukt gewoon niet. Een kwartiertje strijken is al zo belastend. Gelukkig kan ik alle dagen een beetje doen en blijft niet alles liggen, maar zou ook willen dat alles hier tip top was. Jammer is het gewoon niet zo. Manlief zit er niet zo mee en zegt als het moet dat ik moet rusten, maar dat vermindert het schuldgevoel niet en ik voel mij gewoon zo nutteloos! Hopelijk duurt het niet lang meer en kan ik mij terug nuttig maken . Succes meiden!
Klinkt alsof jullie mannen er (terecht) alle begrip voor hebben dus ik zou me er geen zorgen om maken! Het is maar (bij de meesten) een paar weken dat je het niet kan, dus als je je een beetje inhoudt met veeleisendheid, komt het allemaal goed. Het is toch logisch dat je op het einde van de zwangerschap niet alles meer kan. Zolang het niet uit luiigheid is, hoef je je daar niet schuldig over te voelen. (hoewel het wel vervelend is natuurlijk, om zo weinig te kunnen. Ik vind het zelf het vervelendst dat ik de kinderen niet meer goed kan tillen om ze op de commode te tillen (vooral onze tweede, die extra zorg nodig heeft) om te verschonen). Ik weet nog wel hoe heeeeeeeeeeeeeeerlijk het na de geboorte van onze derde was toen ik langzamerhand steeds meer weer kon doen, ipv minder. Daar hou ik mezelf maar aan vast
Ik herken het helemaal niet. Maar ik heb een gruwelijke hekel aan het huishouden en ik snap ook niet dat er vrouwen zijn doe dagelijkse schoonmaakactiviteiten hebben. Even voor de context Maar voel je niet schuldig. Voel je juist goed: rust is heel erg goed voor je dochter. Hoe minder jij doet hoe beter zij groeit. En hoe meer jij doet hoe groter de kans dat je ook na de bevalling last blijft houden van je bekken en ook dan dus niet veel kan doen.... En geloof me... je huis staat ook nog na een week niet schrobben, boenen en poetsen... zelfs een week niet stofzuigen is niet dodelijk! Succes met loslaten
Bij mij is het nu al zo dat ik veel minder in het huishouden kan doen. Als ik heb gestofzuigd en gedweild, nou dan ben ik bekaf en kan ik nog amper lopen vd pijn in mijn rug en weet ik zeker dat ik de dag erna pijn in mijn bekken heb. Nu moet ik ook wel zeggen dat mijn buik nu onderhand net zo groot is als dat ie bij de eerste bij 36 weken ofzo was..... dus bukken (om speelgoed te rapen van de oudste) kost me ook zoveel energie. Eerlijk gezegd, voel ik me helemaal niet schuldig naar mijn man toe dat hij een handje moet helpen. Bedoel, ik werk ook nog 28 uur per week, heb een peuter van bijna 2,5 jaar rondlopen en ik ben dan ook nog eens zwanger. Maar misschien is dat straks anders als ik verlof heb Maar omdat ik me nu al zo voel, kan ik echt niet meer wachten om mijn lijf terug te krijgen inderdaad. Ik kan niet eens meer zitten zoals ik dat graag doe, want baby zit best hoog en drukt dan hele tijd tegen mijn ribben, dan ga ik op een andere manier zitten waardoor ik last van mn rug krijgt, dus laten we maar ff 13 weken voorruit spoelen of in ieder geval 7 tot mn verlof hihi
Ik vond het bij mijn eerste vooral vervelend na de bevalling, toen had de kraamhulp bij haar vertrek mijn man de instructie gegeven om dagelijks de badkamer en de wc te boenen. Arme jongen! Ik ben nu aan het overwegen een schoonmaakster te zoeken voor de laatste loodjes en de kraamtijd, scheelt kopzorgen
Vraag jezelf af of je man zich schuldig zou voelen wanneer hij met pijn op de bank ligt, en jij voor hem moet zorgen. Hij geeft zelf aan dat jouw schuldgevoel nergens voor nodig is. Dus houd daar maar lekker mee op. Rust uit, want er wacht je nog belangrijke taak, waar je veel energie voor nodig zult hebben. En die taak vind je man oneindig veel belangrijker dan een wasje draaien of eten koken. Wanneer het voor hem ook teveel wordt kun je overwegen hulp in huishouding te nemen (of vrienden/familie vragen bij te springen)
Niks om je schuldig over te voelen, helemaal als je partner het nog gewoon allemaal kan "handelen". Wat wij verrichten is ook niet niks Probeer gewoon een beetje te compenseren met de dingen die je WEL kan. En extra lief zijn uiteraard =)