Hoi meiden, Ik ben nu bijna 10 weken zwanger en sinds een week heb ik me ziek gemeld. Ik voel me de hele dag door beroerd en ben eigenlijk niet van de bank af te krijgen. Verder heb ik nergens zin in en wil ik ook nergens naar toe. Ik was er al wel bang voor, want tijdens mijn vorige zwangerschap was het ook heel erg. Nu blijft het overgeven gelukkig beperkt tot 1 keer per dag, maar toen was het echt 3 keer per dag en was ik nog veel beroerder als nu. Ik heb toen al vanaf de 6e week regelmatig verlof opgenomen, maar vanaf week 9 toch maar ziekgemeld, want het ging echt niet meer. Ik was toen zwanger van een kindje met down en na de vlokkentest kreeg ik met bijna 14 weken een miskraam. Daarna ben ik ook nog twee weken thuisgeweest en toen eerst is voor halve dagen gaan werken en vrij snel weer voor hele dagen. Ik voel me nu erg schuldig tegenover mijn werkgever. Ik werk er al 6 jaar en met veel plezier en ben eigenlijk nooit ziek. Maar nu in zo'n korte tijd heb ik me door zwangerschap al geregeld ziekgemeld, terwijl zwangerschap eigenlijk geen ziekte is. Ook heb ik me bij deze zwangerschap rond 4,5 weken al een paar dagen ziek moeten melden, omdat ik veel buikpijn had en de gyneacoloog voor bijna 100% zeker wist dat ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap had. Gelukkig was dat niet zo, maar toch is er dan weer dat schuldgevoel naar mijn werk. Mijn leidinggevende is gelukkig heel coulant. Ze vind het niet prettig als ik gestressd en beroerd op het werk zit en heeft liever dat ik thuisblijf omdat dat dan beter is voor het kindje. Maar ik lig dus wel de hele dag op de bank te piekeren. Over mijn werk en ook begin ik nu een beetje bang te worden omdat het niet meer lang duurt voor de nekplooi zichtbaar gaat worden. Hoe gaan jullie hiermee om en hoe kan ik dit accepteren? Ik vind het echt erg moeilijk. Romy
Dit is ook een moeilijk iets. Ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Vanaf 6 weken enorm misselijk en moe. Heb toen Emesafene van de huisarts voorgeschreven gekregen en dat hielp mij goed. Op een gegeven moment toch aangegeven dat het ivm vermoeidheid niet meer ging, ik ben toen 2 uurtjes per dag minder gaan werken. Bij 13 weken bloedverlies gehad en heb ik me ziek moeten melden omdat ik van de VK rustig aan moest doen. Toch weer wat gaan werken (2 uur per dag). Begin juni op vakantie geweest en zelfs daar nog 2 dagen in het ZH gelegen. Toen ging bij mij de knop om. Het was genoeg zo. Mijn lichaam moest echt rust hebben, dit is voor mezelf en voor mijn kindje het beste. Ik heb een gesprek gehad met mijn werkgever en aangegeven dat het niet meer langer zo door kon gaan. Hij begrijpt me gelukkig volledig. Dus op dit moment zit ik noodgedwongen thuis. Nu weer buikpijn, geen blaasontsteking, VK gebeld, vermoedelijk bandenpijn. Mijn lichaam wil dus echt rust hebben. Kan je weinig tips geven. Je schuldig voelen hoeft echt niet hoor. Je werkgever krijgt geld van het UWV (WAZO) omdat jij zwanger bent. Je moet nu echt aan jezelf denken want dit is belangrijker dan je werk. Kan me heel goed voorstellen dat je dit moeilijk vindt maar ooit zal bij jou de knop omgaan. Misschien lukt het om mbt Emesafene weer een beetje te functioneren en een paar uurtjes per dag te gaan werken. Voel je je wel nuttig maar neem je ook nog rust. Ik wil je veel succes wensen bij de nekplooimeting. Deze heb ik zelf ook laten uitvoeren bij onze uk maar het is best wel een spannende periode. Succes
Hoi Hoi, Schuldig voelen moet je echt niet doen... Je kunt er niets aan doen dat jij je nu op dit moment niet lekker voelt.. Probeer je werk los te laten en te denken en te genieten van je kleine in je buik.. Wie weet kun je straks weer beginnen voor een aantal uur... maar dat is voor latere zorg. Je bent echt niet de enige hoor die dit overkomt. Je werkgever krijgt als het zwangerschap gerelateerd is alles vergoed dus je kost hun dus niets alsware. Dat je angstig bent voor de nekplooi meting kan ik me voorstellen.. dat zijn gewoon erg spannende dagen zo.. heel veel succes en ik hoop dat je ons nog even de uitslag wil laten weten? Groetjes
Bedankt voor jullie reacties meiden. Emesafene kreeg ik de vorige keer ook, maar die hielpen bij mij toen helemaal niets. Ook al weet ik dat ze geen kwaad kunnen tijdens de zwangerschap, durf ik ze eigenlijk niet meer te nemen. Ik had toen ook die seabands geprobeerd, maar ook die hielpen niet. Wat mij nu wel een beetje helpt is door om het uur iets kleins te eten en dan ben ik even van de misselijkheid af. Veel liggen helpt ook goed. Het stomme is ook dat ik bang ben voor overgeven op het werk. Ik zit zo'n 100 meter bij een wc vandaan en tijdens het overgeven kan ik mn urine niet ophouden. Heel stom, maar ik weet niet hoe het komt. Thuis los ik dat op door gauw op de wc te gaan zitten en in de emmer te spugen en voor de zekerheid heb ik plastic tasjes bij me, maar als ik de wc niet red op het werk ga ik me echt doodschamen. Ik moet nog 4 weken wachten voor nekplooimeting. Volgens mijn gyn ben ik dan nog net op tijd. We hadden het ook wel eerder kunnen doen, maar dan moest ik naar een andere arts. En inmiddels hebben we zo vaak ervaren dat artsen en verloskundigen allemaal andere dingen zeggen, dat wij nu een vaste arts hebben gevraagd en gekregen. Deze begeleid mij de gehele zwangerschap en is gespecialiseerd in prenatale diagnostiek. Als ik de uitslag heb laat ik het zeker weten bij onderzoeken/echo's forum.
Ik zit bijna in hetzelfde schuitje... heb dan wel geen verleden met andere zwangerschappen, maar ik sta op het punt om me ziek te melden omdat ik zo belabberd ben. Ik hoef niet over te geven maar ben constant zo ranzig misselijk dat ik me helemaal niet kan concentreren. Bij mij zit in principe 'niemand' er echt mee als ik er niet zou zijn. Ik ben onderzoeker in opleiding en moet op dit moment mijn proefschrift schrijven. Het liefst heb ik de eerste versie af voor ik met verlof ga... maar dat betekent dat ik me nu dus zou moeten haasten en nu zou ik het liefst de hele dag liggen om te voorkomen dat die misselijkheid zo erg wordt. Ik zou me niet schuldig voelen als je op werk van je werkgever duidelijk de boodschap hebt dat ze liever hebben dat je je ziekmeldt en dat je goed voor jezelf zorgt. Ik heb dat advies ook meegekregen en zie het nog eventjes aan. Als het goed is, gaan wij ons over een aantal weken beter voelen (hoop hoop hoop). Seabands helpen bij mij ook geen zier, dat was een weggegooide 13 euro. Alleen constant lichte dingen eten en me niet druk maken helpt. En ik doe zoveel mogelijk op de fiets, en vermijd zelfs de trap. Alles dat mij een beetje schudt maakt het erger dan nodig.
Hoi Evenstar, We zitten idd bijna in het zelfde schuitje (en allebei even ver zwanger). Het is echt ranzige misselijkheid, bah. Ik had me na mijn vorige zwangerschap voorgenomen om nooit meer te klagen, mocht ik weer zwanger raken, maar sorry hoor. Het gebeurd toch. Lichte dingen eten en veel liggen is idd hetgene wat een beetje helpt. En ik mag hopen dat we ons beter gaan voelen, misschien gaan we dan een keer die roze wolk zien?
Ik snap je goed. Ik heb mezelf gedeeltelijk ziek gemeld vanaf week 30 tot verlof (6 weken totaal) en voelde me ook enorm schuldig, maar dat hoeft helemaal niet want jij vraagt hier ook niet om. En wat jezelf al aangeeft je bent bijna nooit ziek. Des te beter begrijpt je werkgever dat je je nu ook niet aanstelt. Jij een je baby komen nu op de 1e plaats en daarna je werk
Pfff ik hoop het... ik heb me ziekgemeld en ga me echt een paar dagen koest houden. Gewoon op de bank met de poezebeesten, het is vakantie en ik heb dit jaar nog geen dag opgenomen... dus echt schuldig voelen doe ik me maar niet. Mijn baas is al voor de 3e keer op vakantie, en ik ga alleen nog op huwelijksreis (maar een weekje). Toch knaagt het he! Als ik me echt rot voel, ga ik gewoon weer even naar de echo kijken... ik zie dat jij hem ook al gehad hebt, heel fijn om te zien dat het allemaal ergens goed voor is. En over een week of 3 voelen we ons vast beter.
Meid je moet je niet schuldig voelen hoor al snap ik het wel Ik ben van week 6 tot 9 ook thui sgebleven ivm bloedingen en ziek zijn. Toen heb ik weer 3 weken 2,5 uur grwerkt en toen begon ik last te krijgen van mn bekken weer 2 weken thuis gezeten ( toen ik eigenwijs weer gaan werken) en vanaf 17 weken ben ik nu al thuis in het begin vond ik het ook vreselijk ( nu nog steeds) maaar heb nu wel zoiets van alles voor mn beeb. mn werk krijgt alles vergoed
Lieve meiden, Even een berichtje om jullie te laten weten dat ik jullie heel goed begrijp, maar tegelijk ontzettend hoop dat jullie nu vooral aan je beebs gaan denken. Toen ik zwanger was van Charlotte* ben ik al snel in de ziektewet geraakt, maar heb eigenwijs toch nog even doorgezet. Die ene school kon ik toch nog wel bezoeken? En naar Terschelling op scholenbezoek is toch eigenlijk min of meer vakantie? Wie moet anders de overdracht doen? Op 8 maart ben ik na heel ernstig ziek te zijn geweest (ernstige zwangerschapsvergiftiging, HELLP) na 24.4 wk bevallen. Charlotte heeft maar een uurtje geleefd. Nu is het absoluut niet zo dat het werken de HELLP heeft veroorzaakt hoor, maar zo nu en dan schiet er toch even door mijn hoofd "wat als...." Nogmaals dat het bij mij is misgegaan is niet veroorzaakt door te lang doorgaan met werken, maar één van de dingen die ik mij toch blijf afvragen is toch of het geholpen had als ik eerder en meer rust had genomen. Ik wil niemand bang praten met dit verhaal, ik hoop dat jullie dat snappen. Ik wil alleen aangeven: werk is maar werk, je baby kan niet zonder je nu. Ondertussen ben ik weer zwanger en ga ik het na de zomervakantie ook op mijn werk vertellen. En echt: ik zie ook alweer op tegen het eventuele commentaar op het werk, de uwv artsen enz, maar niks kan zo erg zijn als het verlies van je kindje toch? Ik duim voor jullie allemaal!
ik zit op dit moment ook thuis, we hebben een heftige ivf behandeling achter de rug waardoor het me allemaal te veel is geworden, en heb me dus na de tp ziekgemeld. ben nu 4 weken en 3 dagen zwanger, en blijf het rustig aan doen, werk af en toe een paar uurtjes in de week en alleen als ik me goed voel. ik heb in nov. al een vmk gehad, dus wil me nu geen drukte op de hals halen. alles voor dit beebje! dat is het aller belangrijkste op dit moment. m'n werkgeefster heeft ook bevestigd dat ik het echt rustig aan moet doen. dus daar hou ik me ook echt aan. x lisa.