Ik heb wel echt spijt gehad. Hier toen ook een topic over geopend. Werd half af gemaakt en dat alles maar goed. Woj hadden er ook lang over gesproken een taken verdeeld. Maar toen we Bullit eenmaal hadden kwam mijn vriend de afspraken niet na. Alles kwam op mij terecht. Bullit is wel gebleven. Helaas kreeg hij toen hij 4 was een acute hernia en een bloeding in het beenmerg. We hebben hem een kans gegeven op herstel omdat hij geen pijn had. Dierenartsen klaarde ons voor gek. Hij zou nooit meer kunnen lopen. Hij is toen na een paar weken bij mijn schoonouders gaan wonen. Met de afspraak dat als hij minder intense zorg nodig zou hebben hij terug kwam. Wij werkte beide en hij kon niet zo lang alleen blijven. Hij loopt en rent ondertussen weer rond. Maar kan hij ons niet meer zijn rust vinden. Wij hebben 2 dochters en geen plekje waar hij rustig weg kan kruipen voor zijn rust. Dus hier werkt het niet meer en woont nu weer bij schoonouders nadat we het een maand geprobeerd hebben. Ik mis hem ontzettend. En vond het nog steeds heel raar geen hond die me begroet als ik thuis kom maar vind het ook wel weer lekker dat ik alle taken niet meer heb nu we 2 kleinere kinderen hebben.
Onze bullebak is inmiddels 4 en ondanks dat ik soms heel hard roep dat ik hem op marktplaats zet, zou ik hem nooit weg doen. Ik zou het niet eens kunnen. Hij is gewend aan wat langer thuisblijven en als het moet is er altijd wel iemand die hem kan uitlaten (al is het maar in de tuin, omdat ze niet met hem durven lopen). En ja, er zijn momenten dat ik echt spijt heb gehad dat mijn vriend mij heeft kunnen omkopen met een grijze pup. Maar hij hoort er gewoon bij. We zijn er wel over eens thuis dat wanneer de hond doodgaat, er voorlopig geen nieuwe hond komt. Doodgaan doet hij nog lang niet, dus voorlopig zijn we er nog wel even zoet mee.
Wij hebben een cavalier king charles spaniel gehad. Onze oudste was nog klein, 2 jaar, toen we hem als puppy kregen. Het ras specifiek uitgezocht omdat het de ideale hond moest zijn icm kinderen. Het beestje was onvermoeibaar! Toen hij oud genoeg was ging ik met hem fietsen zodat hij zijn energie kwijt kon. En in de hoop dat hij thuis dan rustiger zou zijn. Niet dus. Maakte niets uit hoe lang ik fietste hij werd gewoon niet moe. Zelfs als ik hem mij liet trekken met een harnas om, moe werd hij nog niet. Door zijn wilde gedrag, altijd maar druk zijn en de constante drang om dochter te domineren hebben we na ruim 2 jaar besloten hem te herplaatsen.
Spijt wil ik het niet noemen, maar onze oude hond is lastig. Zoveel cursussen gevolgd en zelfs gedragstherapie, maar het blijft niet bij haar hangen. Ik heb mij vaak moedeloos gevoeld. Inmiddels is ze ruim 9 jaar en ze is veel rustiger geworden. Ze kan alleen nog steeds niet bij andere mensen in de buurt komen, omdat ze te lomp en druk is. Gelukkig is ze voor de gezinsleden een ontzettend lief beest en daarom heb ik er geen spijt van. Inmiddels zelfs een tweede hond erbij en dat geweldig goed. Dit beest is veel slimmer en is goed trainbaar. Luistert nu met tien maanden al perfect. Groot verschil met de andere hond. Overigens wonen wij buitenaf. Hebben een ruim huis. De honden gaan als wij weg gaan in de bijkeuken en kunnen via het hondenluik naar buiten. De tuin is afgezet met schrikdraad en kunnen hun behoefte op het 'hondentoilet' doen, maar kunnen samen ook buiten rennen en spelen. Wij zijn daardoor ook wat minder gebonden door de honden als we een dagje weggaan. Gaan we langer weg, hebben we een perfect klein pensionnetje in de buurt. De eigenaar is één van de weinige die onze oude hond aankan. Ik zou persoonlijk nooit voor twee grote honden zijn gegaan in een rijtjeshuis. Daar zou ik spijt van krijgen.
Onze eerste hond (Brass) hebben we uit het asiel gehaald. Een schat van hond (Shih tzu), maar er was niks van hem bekend en het bleek dat hij helemaal niet alleen kon zijn. We hebben hem toen naar mijn ouders gedaan. Die waren altijd thuis en hadden al honden. Brass leefde daar helemaal op. Onze tweede hond (Chucky) hebben we als pup gehaald. Het zou een kruising moeten zijn tussen een Boomer en een Shih tzu en had als grootouder een jackrussel. Hij bleek echt het karakter van een jackrussel te hebben en was ook nog een stinkend jaloers op de kinderen (toen nog baby's). Hij beet al het speelgoed kapot en toen hij ook nog eens ging grommen naar mijn zoontje hebben we hem herplaatst. Die man die hem meegenomen heeft had een ontzettend grote tuin waar Chucky zijn energie wel kwijt kon. En misschien hadden allerlei trainingen en cursussen wel geholpen, maar ik had daar met een kind van 14 maanden, 'n baby van 1 maand en zwanger van de 3e helemaal geen energie en tijd voor. Nu willen de kinderen heel graag een hondje, maar we beginnen er niet meer aan. We zijn ook veel te vaak weg en daarnaast is de oudste allergisch voor honden.
Spijt is zonde van je tijd maar een hond soms ook Hier een amerikaanse bulldog en die neemt geen genoegen met een klein rondje. Kost ongelofelijk veel tijd allemaal. En geld qua dierenarta want meneer heeft iets chronisch aan zn oor. Ala je een dag weg wilt moet er altijd wat geregeld worden. Vakantie helemaal. Het is een super lieve hond maar hierna nooit nooit nooit meer iets wat een dier is of er uberhaupt op lijkt.
Ja, mijn broer heeft in een ver verleden voor zijn jongens een labradorpup aangeschaft. Een schattig beest maar reuzelastig (nou ja, vond ik) Liep tijdens een verjaardag overal langs de tafel, zwiepte met zijn staart de kopjes en glazen op de grond. Elke 2 uur uitlaten want niet zindelijk. Uiteindelijk bleek het gewoon teveel gevraagd van een jong opgroeiend gezin met werkende ouders om ook nog een pup op te voeden, ermee naar cursus te gaan als ook je kinderen moeten sporten, er altijd over na te denken waar je hem laat als je weggaat etc. Ze hebben hem na een paar maanden dan ook weggedaan. Ik vind dat het een behoorlijke impact heeft op je leven. Als ik om me heen gezinnen met een hond zie kan ik alleen maar denken: dat nooit! Uitlaten door weer en wind, poep scheppen, altijd een oplossing moeten zoeken voor vakantie-opvang, dagjes weg... Mijn ouders hadden 2 boomertjes, 1 is er inmiddels dood. Het beestje dat ze nog hebben is al een bejaard dametje en ligt het liefst op schoot of naast mijn vader op de bank. Ze kan niet alleen zijn, is doodsbang rond oud en nieuw, voor de hondentrimster, voor de vogel die we hadden, eigenlijk voor alles wat niet op een bank of mijn vader lijkt . Ze moet uiteraard mee op vakantie, dus een huis/park waar honden zijn toegestaan, met een afgesloten tuin waar ze haar gang in kan gaan, dus dat maakt de keuze beperkt. Komen mijn ouders hier een bakje doen dan komt ze mee. Toen we de vogel nog hadden (die ik voor haar dan al vooraf in de kooi opsloot) lag ze hyperventilerend van angst naast mijn vader op de bank. Ze hebben haar een poosje in de auto gelaten (mijn ouders weten ook wel dat ik echt geen dierenvriend ben) en dat vond ze veel fijner, maar als het warmer wordt kan dat gewoon niet. Hier wordt ook door ML en mijn oudste al jaren gepraat over een hond. Maar zolang de verzorging van het beest op mij neer zal komen omdat ik het meest thuis ben komt die er echt niet. Ik ben niet van plan om ook maar iets aan een beest te doen waarvan ik eigenlijk niet wil dat het er is. Dat komt het dier niet ten goede en ons gezinsleven ook niet. Een vriendin van mij heeft er uiteindelijk aan toegegeven omdat haar man en dochters het zo graag wilden en die baalt ongelooflijk dat ze er nu mee zit.
Wij hadden ook een hondje lang voordat er sprake was van kinderen. Met 3 weken heb ik hem toen uitgezocht. Man wat hield en houd ik nog steeds van dat beestje. Voor mij was het echt een lieverd, voor de rest van de wereld we agressieve hond met een schroefje los. Toch kwam het niet in me op hem weg te doen. Toen kwam onze dochter, hond was inmiddels 6 jaar oud. Waar ik voor vreesde gebeurde, hij moest niks van de kleine hebben. Na anderhalf jaar en 3x bijten (gelukkig niks ernstigs) wist ik me geen raad meer en hebben we hem herplaatst. Het gemis was groot en leeg. Ik heb echt veel gehuild. Maar uiteindelijk kwam ook het besef van vrijheid met uitstapjes en vakanties, Geen haren meer en niet meer s avonds eruit in de regen. Hoewel ik hem nog steeds mis komt er hier geen hond meer in.
Spijt niet, maar onze hond heeft een chronische aandoening waardoor ze nogal beperkt is in een aantal dingen en het extra zorg vraagt. Het is een schat, maar de leuke dingen waarvoor we een hond hadden genomen, zoals lekker mee wandelen enzo gaan niet. Ze is nu 9 en heeft een grote vetbult tussen haar ribben groeien die ze niet weg kunnen halen, dus ik verwacht niet dat ze nog 5 jaar leeft. Ik zal haar knuffels en gekwispel echt missen en de kinderen ook, maar ik zal blij zijn als ik er weer een hoop vrijheid voor in de plaats krijg. Er komt ook voorlopig geen nieuwe hond. Kunnen we tenminste dagjes uit zonder eerder terug te moeten komen voor de hond enz.
En het mooiste van een hond; ze zijn altijd vrolijk als je thuis komt! Ik zou niet zonder willen, maar er zitten ook "nadelen" aan. Veel van je plezier valt of staat met een goede opvoeding en dat onderschatten veel mensen, zeker bij de eerste hond... Maar niet iedereen is n echt hondenmens en dan kun je spijt krijgen... Hier is de hond onderdeel vh gezin.
Enerzijds ben ik het hier mee eens. Of je nou oppas moet regelen voor kinderen of huisdieren, dat is (wat mij betreft) om het even. Anderzijds: je (in zijn algemeenheid gesproken) kiest ook zelf voor kinderen. En hoewel we (ook in zijn algemeenheid gesproken) zielsveel van ze houden, betekent dat niet dat er nooit geklaagd mag worden over slapeloze nachten, vroege ochtenden, spuitluiers tot achter de gordijnen, ik-plak-ze-achter-het-behang-momenten, peuterpuberbuien in de supermarkt en ik gooi mijn eten door het hele huis heen momenten? Dus, ondanks dat er veel van huisdieren gehouden wordt, is het niet altijd leuk om, om maar een voorbeeld te noemen, in windkracht tornado en gietende regen de hond uit te moeten laten. Ookal weet je dat dat erbij hoort als je voor een hond kiest.
Wij krijgen als het goed is medio jan/ febr 2018 onze labrador pup. Ik kan me niet voorstellen dat we er spijt van gaan krijgen haha Is een weloverwogen besluit en we hebben veel ervaring met honden in onze nabije omgeving. Weekendjes weg of dagjes uit kom op zo vaak zijn we geen weekenden weg of dagjes uit en de dagjes uit zijn hier altijd strand of bos en dan kan de hond gezellig mee, heerlijk!
Leuk! Wij hebben een labrador van tien maanden. Ik vind het een geweldig ras. Goed te trainen en echte goedzakken. Wel wat lomp en onbeholpen, maar dat heeft zijn charme . Wij nemen de hond ook vaak mee als we weggaan. Goed nestje is wel belangrijk. Veel goedkope labradorpups a 400 euro zijn zwaar doorgefokt en krijgen vaak allerlei ziektes. Aangezien jullie nog even moeten wachten op jullie pup, vermoed ik dat jullie niet de eerste best hond van marktplaats gaan plukken, maar kiezen voor een hond uit een goede lijn?
Spijt is een heel groot woordt vindt ik. Maar als wij hadden geweten dat onze kinderwens eerder vervult zou wezen dan verwacht dan hadden wij het zeker weten niet gedaan. Ons leven is zo dusdanig veranderd sinds de komst van de kids dat een hond eigenlijk niet meer in ons gezin past. Gaan de meeste weekenden dagjes weg enzo.. dus hij zit altijd alleen. Herplaatsen willen en kunnen we niet. Ivm zn lichamelijke problemen
Nee absoluut niet. Ik zou niet zonder mijn lieve labrador kunnen, pupytijd was wel zwaar dingen kapot maken zoals een mooi groot honden kussen in der mandje... en de volgende ochtend overal pluisjes... Maar wat voor er voor terug hebben gekregen is ze zo ontzettend lief beest. Ze is gek op kinderen en wij met haar en zij met ons. Ze is nu 3 jaar, dus nog jong.
Toen ik bij mij ex ging wonen kreeg ik er een Rottweiler met een steekje los bij. Het was een zeer agressieve hond die alleen naar mijn toentertijd vriend luisterde en in zijn beschermde drang regelmatig mensen aanviel. Hij heeft 1x naar mij gegromd en vervolgens een flinke schop gehad van ex, sindsdien liet hij mij met rust. Buiten beschermde hij me wel, al was dat natuurlijk niet nodig. Ik kon hem ook niet goed houden, terwijl ik echt wel sterk ben. Beest ging volledig uit zijn pan wanneer er andere honden langs kwamen; ik moest dan echt een blokje om, om een aanvaring te vermijden. Hij moest zowel buiten een muilkorf om, als binnen wanneer er visite was. Hij heeft mijn broer een keer geprobeerd in het gezicht te bijten, gelukkig door de muilkorf bleef het bij een flinke stomp. Toen ik zwanger werd heb ik hemel en aarde moeten bewegen om ex ervan te overtuigen de hond te herplaatsen. Dit is helaas niet gelukt en uiteindelijk is hij terug gegaan naar het asiel waar hij vandaan kwam. Heel erg sneu, want de hond zelf kon er weinig aan doen (verleden van mishandeling). Hierdoor ben ik een beetje afgeknapt op grote honden, ook vanwege de hygiëne. Maar goed, ik houd sowieso niet van honden, ben meer een Dettol mens.
Absoluut geen spijt En juist blij dat we ene pup hebben gekozen zodat we haar alles zelf konden leren Ben zo blij dat ik nu meer buiten kom (zelfs of eigenlijk juist met de regen)
Leuk om te lezen. Wij kiezen inderdaad een pup uit een goede lijn. De ouders worden jaarlijks gecontroleerd op heupen en ogen en zijn in het bezit van een stamboom en de fokker is aangesloten bij de Nederlandse Labrador Vereniging. We hebben al heel wat speurwerk gedaan. Het is nu wachten totdat de teef loops wordt en gedekt kan worden. Ze groeien ook op in huiselijke kring. Binnenkort gaan we met het gezin langs voor een kennismaking, fokker vindt het erg belangrijk om de aanstaande eigenaar te leren kennen en om te zien of er een goede klik is, en wij kijken er naar uit om de aanstaande moeder en vader te ontmoeten We hebben er echt enorme zin in en nu helemaal wanneer ik jou verhaal lees over jullie labje. Geniet van je mooie en lieve hond.
Nee ik heb nooit spijt gehad van mijn twee hondjes. Ze zijn ons alles! We krijgen in December ons eerste kindje, maar we zeggen altijd dat we al twee harige kindjes hebben. Ik ben 100% overtuigd dat onze hondjes het ook heel goed gaan doen met ons zoontje, en mocht dit niet zo zijn zullen we er alles aan doen zodat het toch goed gaat/komt. (We betrekken de hondjes overal bij, en zullen hun alsnog heel veel aandacht geven)
Spijt is een groot woord. Ik heb mijn jongste hond als puppy gekocht, omdat ik van mijn ex mijn oudste niet mee mocht nemen en ik een hond mistte. Na anderhalf jaar kreeg ik de oudste toch terug, geen seconde getwijfeld maar het zijn 2 honden met een reputatie (als in, het ras heeft een reputatie), gebruiksaanwijzing en ze zijn sterk. Ik moet ze noodgedwongen apart uitlaten, ze kosten me veel energie en tijd. Ik hou zielsveel van ze, doe ze ook echt niet weg (al heb ik ontelbare keren getwijfeld voor de jongste een beter huisje te zoeken. Maar als ik het dan uitsprak, kwam alles in me in opstand en wil ik haar helemaal niet missen). Ik zou het NOOIT meer doen, 2 van dit soort honden tegelijk.... ... zeg ik nu het heeft ook een heleboel leuke kanten hoor.