Vorige week heb ik toch maar mijn stoute schoenen aangetrokken en contact gezocht met onze huisarts ivm het uitblijven van een zwangerschap. De HA was akkoord om ons door te verwijzen naar een gynaecoloog voor een eerste gesprek. Via mijn schoonzus ben ik terecht gekomen bij een (volgens haar goede) gynaecoloog in een groot ziekenhuis (in Duitsland, waar ik momenteel woon). Helaas wel op anderhalf uur rijden. Maar goed. Ik kon er gisteren al terecht omdat iemand had afgezegd. De gyn heeft naar ons verhaal geluisterd en wil in eerste instantie een zaadonderzoek doen. Hij vindt het nog te vroeg om al verdere procedures op te starten. Volgende week krijgen we een brief met daarin de uitnodiging voor de staalafname. Dat zal gebeuren in het ziekenhuis (omwille van de afstanden is dat veel vaker het geval in Duitsland dan in Nederland). Ik merkte aan mijn man dat hij gisteren wat minder spraakzaam was dan anders. Blijkt dat hij het toch een dobber vindt. Mannen! Ik vermoed dat hij schrik heeft dat het wel eens aan hem zou kunnen liggen (eergevoel!). Maar hij stelt zich ook veel vragen over de procedure en of het wel gaat lukken daar ter plaatse een staal te produceren. Dat kan ik ergens wel begrijpen want de druk op dat moment moet groot zijn. En krijg het dan maar voor elkaar... Wie weet hoe dat in het ziekenhuis precies in z'n werk gaat? Van de gyn moest hij zich een week voor de afname onthouden, maar verder weten we eigenlijk niets over de procedure. Zijn er dingen die hem kunnen geruststellen? Of tips van jullie mannen?
Mijn man heeft vorig jaar twee zaadstalen moeten ter plekke produceren in een Belgisch ziekenhuis. Hij was ook vreselijk zenuwachtig hoor! Blijkbaar is dat voor veel mannen iets vanzelfsprekends om te doen, maar voor de mijne dus niet. En zoals je schrijft is dat wel te begrijpen - ik zou het ook niet kunnen als het "moet", en al zeker niet op een vreemde plaats. Mijn man kreeg een klein foldertje met aanwijzigen. Hij moest plaatsnemen in een klein hokje met een toilet, wasbak en een stoel. Hij kreeg een potje mee. Eerst moet er geplast worden op de wc om de urinebuis kiemvrij te maken. Daarna moesten de handen gewassen worden. De voorhuid moet dan naar achter en de opening van de plasbuis en de blote eikel moeten met water en zeep worden gewassen (vond mijn man heel pijnlijk, dus geef dat misschien mee dat dat kan gebeuren). Daarna moeten de opening, de eikel en het geslachtsdeel droog worden gemaakt met een steriel doekje. Pas dan mag de voorhuid weer terug. Tot slot moet de man een ejaculaat produceren. Het is daarbij belangrijk dat ALLES in het potje terecht komt (wat niet zo evident is in opgewonden toestand volgens het uitgebreide verslag dat ik toen van hem kreeg). Er mocht bij ons geen zaadlozing zijn geweest tussen de drie en de zes dagen (wij hebben ons de ene keer aan zes en de andere keer aan vijf dagen gehouden). Een tip die je zou kunnen gebruiken? Mijn man vond het knap lastig de eerste keer, misschien door de zenuwen. Het lukte hem maar heel moeizaam. De tweede keer waren we 's morgens al wat 'stout' geweest en was hij dus al meer 'op temperatuur', waardoor het die keer veel sneller ging. In films zie je soms dat er tijdschriften in het hokje liggen maar dat was volgens mijn man bij hem niet zo (of hij heeft die info achtergehouden) Dat is onze ervaring, maar ik heb er geen idee van of het in andere ziekenhuizen ook zo is.
Hihi das vaak man eigen . De mijne ging zelfs trots met zen bakkie weg , alles was bijna goed aantallen boven t gemiddelde alleen minder bewegelijk ,maar dat kon geen kwaad ..... Inmiddels 3de iui zonder hprmonen en 18 rondes verder
Ik mocht in het ziekenhuis met mijn man het kamertje in, dus dat maakte het voor hem wel wat makkelijker hihi . Uiteraard is het inderdaad wel de bedoeling dat hij volledig ejaculeert in het potje. Wat hierboven wordt gezegd over het reinigen van de penis herken ik trouwens niet. Dat hoefde bij ons niet.