Superbevalling van een supermeid!

Vrijdag 21 december (39w5d) werd ik om 2.51 (keek toevallig op de klok) wakker met krampjes in mn buik. Had ik die maandag ook al gehad en dit bleken darmkrampjes te zijn, dus ik durfde niet direct aan weeën te denken (deed ik natuurlijk wel). Heb het even aangekeken, maar er leek toch wel een golfbeweging in te zitten én een zekere regelmaat. Ik heb toen mn man (J.) wakker gemaakt en gezegd: Lief, ik denk dat het is begonnen. We hebben de deken over ons hoofd geslagen en even naar elkaar gekeken en liggen giebelen.

Maar de twijfel over of het echt wel weeën waren bleef. Mij was namelijk altijd verteld dat je ‘echt wel zou weten als het weeën zijn’. En dit leek toch verdomd veel op gewone buikkrampen. Het deed wel pijn, maar was zeker niet ondraaglijk ... dus wat was het?! Toch maar even op de WC gaan zitten en jawel ... moest poepen! Weer vals alarm? Bij het afvegen zag ik echter bloed en slijm op het papiertje zitten. Ik wist dat dit niet perse een voorbode hoefde te zijn, maar wel heel toevallig in combinatie met de krampen!

Nog even met J. zitten kletsen in de badkamer. De krampen hielden aan. Dus ik besloot in bad te gaan zitten, als de krampen zouden wegtrekken waren het geen weeën en anders zat ik al lekker onspannen – klaar voor de strijd.

Eenmaal in bad kwamen de krampen steeds sneller na elkaar en gingen ook iets meer pijn doen. Toch was ik nog altijd niet zeker of dit echt wel weeën waren. J. is gaan klokken en daaruit bleek dat de krampen soms om de 2 minuten, soms om de minuut kwamen (soms iets langer) en dat ze iets minder of iets meer dan een minuut aanhielden. Hmmm ... waarschijnlijk wel echt weeën ... maar ja die moesten toch gelijkmatig zijn?! Ik mocht pas bellen als ze gelijkmatig waren – drie minuten pauze en één minuut wee. Nu wel eenmaal overtuigd waren dat het waarschijnlijk echt was begonnen en het dus echt wel weeën waren kwam een nieuwe twijfel ... Zouden we de verloskundige al bellen? De weeën kwamen namelijk wel snel achter elkaar, maar waren niet steeds van dezelfde lengte. Na enig overleg én heftiger worden van de pijn (nog steeds goed te doen) toch besloten de verloskundige te bellen. We waren inmiddels 2 uur verder (iets voor 5u).

De verloskundige zei dat ze er direct aankwam. Wij nog verbaasd doen naar elkaar. We hadden namelijk verwacht dat ze zou zeggen: ‘Ok, prima ik kom morgenochtend even langs’.

Tijdens het wachten op de verloskundige begonnen de weeën toch wel echt pijn te doen. Ik moest ze echt gaan wegpuffen (probeerde braaf mn yogalesjes erbij te houden, maar lukte voor geen meter. Heb nog gedacht: ‘Wat een :c: onzin die :c: yoga’). Toen de verloskundige (M.) er eenmaal was is ze op een stoel bij het bad komen zitten, eigenlijk heel relaxed. We hebben nog even zitten kletsen over hoe ik me voelde, hoe de afgelopen 2,5 uur waren geweest, hoe de weeën voelde. Ze heeft aan mn buik gevoeld tijdens de weeën en het hartje beluisterd. Vervolgens zei ze dat ze de ontsluiting ging ‘bekijken’. Gelukkig kon ik lekker in bad blijven liggen. Ze zei nog: ‘Hoeveel ontsluiting denk je dat je hebt? Ik denk 4 cm!’. Ik zat nog heel droog te tellen ... ‘Nu ruim 2 uur bezig, dus als ik 2 cm heb, ben ik tevreden’. J. vertelde later dat ie toen al dacht dat het vast meer dan 4 zou zijn – anders zou ze dat niet zo zeggen! Op dat moment bleek ik al 6 à 7 cm ontsluiting te hebben! Na krap 2,5 uur weeën ...

Nu werd het heel druk voor J. en M. We hadden nog niets klaar staan in de slaapkamer (we dachten dat we zeker wel een uur of 10 zouden hebben om alles klaar te zetten) – zelfs ons bed moest nog verhoogd worden met een matras van zolder. Hier heb ik niet veel van meegekregen, behalve dat ik bij het opkomen van een wee, hard riep om J. of (als ik het niet meer uit mn strot kreeg) met mn ring op de badrand tikte. Dan kwam J of M om mn handje vast te houden en me aan te moedigen. De weeën werden nu echt heftiger en ik moest me steeds op mn zij draaien om ze goed te kunnen opvangen. Op het moment dat ik dacht: ‘Ik weet niet meer hoe ik moet liggen in dit k*tbad’, vroeg M of ik even op bed wilde komen liggen zodat ze weer kon kijken hoeveel ontsluiting ik had én kijken hoe het er voor stond met mn vliezen.

Met een korte tussenpauze (op mn handen en knieën op de badkamervloer om een wee op te vangen) belandde ik uiteindelijk op bed. De weeën deden nu echt pijn en ik moest ze op handen en knieën opvangen. Ik weet dat ik nog heb gezegd dat ik niet wist of ik dit nog lang vol ging houden (begon ook persdrang te krijgen dus ik dacht: shit ... die ontsluiting is nog niet volledig en ik wil nu al persen). M vroeg me tijdens de volgende wee op mn rug te blijven liggen zodat ze me kon onderzoeken (ik balen – wilde echt niet op mn rug liggen).

Tot mijn grote verbazing zei ze: ‘Je hebt 10 cm ontsluiting, ik ga je vliezen breken en als je wilt, kun je daarna beginnen met persen’. Ik dacht nog ... ‘Als ik dat wil? Natuurlijk wil ik dat!’.

Bij de eerste perswee heb ik enorme oerkreten uitgestoten (ondertussen dacht ik: ‘ik hoop dat de buurman niet hiernaast ligt te pitten’). M zei toen heel droog: ‘Denk je dat je je energie niet op een effectievere manier kunt gebruiken’. Vond ik heel erg verstandig klinken en heb dus geen kik meer gegeven. Twee persweeën later zei ze: ‘Ik zie haartjes!’. Drie persweeën later zei ze: ‘Dat was het hoofdje en die is nu weer teruggeschoten’. Ik zei: ‘Kutzooi’. Zij: ‘Is niet erg, dat rekt de boel lekker op’. Ik blij. Tijdens de volgende perswee zei ze halverwege (het hoofdje stak half uit me): ‘Nu moet je even stoppen met persen’ ... Tijd om hiervan te gaan balen had ik niet – de perwee deed zn werk. Onze dochter werd op het bed gelanceerd en begon direct te brullen. Op een of andere manier was ik al die tijd niet bewust bezig geweest met het baren van mn dochter, maar met het opvangen van weeën en persen ... Nu kwam dat besef keihard terug. Volgens mij zei iedere vezel in mn lichaam: ‘Hier met dat kind’ (bevestigd later door man en verlos) en ik kreeg haar direct in mn armen. Wat een geluk! Het was 6.47.

Op dat moment ging de deurbel – de kraamhulp was net te laat ...

Mirre woog 3060 gram en had allemaal 10en voor de Apgartest! Een prachtige baby!
De bevalling duurde in totaal 4 uur, ik heb 12 minuten geperst en de placenta kwam na een kwartier ... Hoewel het heel pijnlijk was op het einde, heb ik me altijd totaal kunnen ontspannen en was ik voor 100% geconcentreerd op de weeën. Ben geen moment bang of onzeker geweest. Kortom ... een prachtbevalling van een prachtmeid!

 

Ja een ietsie ... oppervlakkig en kreeg dus 3 hechtingen 'voor de sier' zoals de verloskundige het zei ... deze vielen na ruim een week vanzelf uit. Ook hier weinig last van gehad. De eerste week wel altijd onder de douche geplast met straal erop ... dan geen centje pijn.

 

En bedankt allemaal voor de reacties!