Temperament

Tips heb ik niet direct voor je, maar het is wel enigzins herkenbaar. Mijn jongste dochter lijkt qua karakter ook heel sterk op mij en dat botst hier ook geregeld. Mijn oudste lijkt dan juist weer veel op haar vader qua karakter, en rara, dat botst dus geregeld tussen die 2, terwijl ik totaal geen "problemen" heb met de oudste.
Is gewoon lastig, van de ene kant kun je je wel extra goed verplaatsen in je kindje, omdat je zelf ook zo in elkaar zit, maar van de andere kant botst het daardoor ook extra hard. Ik probeer me dan maar zo goed mogelijk voor ogen te houden dat m'n meisje niet zo doet om mij dwars te zitten, maar dat ze nou eenmaal zo in elkaar zit. Dat helpt wel iets, maar het zal voor jou niet de gouden tip zijn...

 

Ik weet dat ik sterk en opvliegerig uit de hoek kan komen maar mijn moeder en ik herkennen het gedrag wat onze dochter uit niet.
Als er iets niet mag of na drie keer vriendelijk vragen op te houden opgeruimt wordt door mij of haar vader dan ontploft ze.
Ze is helemaal over de rooien en een time out heeft in zover zin dat ze wel stopt maar als ik haar er dan weer vandaan wil halen wil ze er niet af en gaat weer over de rooie.

Ik zit hier dus ook met mijn handen inmijn haar

 

ik lees mee!
hier een meisje met ook heel veel temperament en ja dat heeft ze van mij maar ook een beetje van papa. die is nu rust zelve maar toen hij deze leeftijd had was hij ook zo
dubbele genen heel fijn
ze kan zooo lief zijn maar ze kan ook exploderen in no time en ze is nog zo jong dus houdt mijn hart vast voor als ze dalijk 3 of 4 is.
time out snapt ze nog niet, ze moet wel eens op de gang als het echt uit de hand loopt maar heb niet het idee dat ze dan snapt waarom ze daar heen moet.

 

Hier ook een zeer temperamentvolle dame!

Vooral de laatste dagen probeert ze ons ontzettend uit. Ze wil niet in de buggy, maar aan de hand lopen ho maar. Als ik haar waarschuw en ze niet luistert gaat ze terug in de buggy en hoppa! Het luchtalarm is er niets bij

Thuis doet ze juist de dingen waarvan ze weet dat die niet mogen, en ongeveer alles wat eetbaar is (en dan vooral de gezonde dingen) daar wil ze niets van weten.

Ik heb zelf ontzettend weinig geduld en ik zie dat mijn dochter dat ook heeft.

Tips heb ik helaas niet, maar ik probeer hier consequent vol te houden dat ik haar 1 keer waarschuw en daarna handel ik (terug in de buggy, speelgoed waarmee ze gooit weghalen, etc.) hoop dat ik snel resultaat zal zien

 

Moeilijk hoor.

Uk kan hier ook nog weleens uit haar slof schieten maar het valt mee.
Ik persoonlijk heb altijd erg veel gecommuniceerd. Zelfs toen ze zo jong was legde ik uit waarom iets niet mocht. En dat ik de dingen zeg niet om haar te pesten maar omdat iets bijvoorbeeld gevaarlijk is.

En ik probeer vanuit mijn ik te praten.....ik vind dat niet leuk omdat.....en vaak de dingen wel gelijk zeggen zodat het niet in mijzelf gaat overkoken.

Uiteraard knijp ik echt weleens een oogje dicht maar dat zijn dan dingen waar ik mij niet aan erger. En het wil mij zeker ook vaak genoeg niet lukken allemaal. Hoort er ook gewoon bij.

 

Oh ja, ik merk ook dat het beter is om direct te praten. Ik maak nog weleens de fout om te zeggen; wil je nu je kamer opruimen? Tja, als zij dan nee zegt en het niet gaat doen is dat eigenlik mijn eigen schuld.

Als ik zeg; ik wil dat jij nu je kamer gaat opruimen ( met een eventuele omdat ...) dan werkt dat veel beter.

 

Ik heb zelf ook een behoorlijk temperament (pfff wat er allemaal al niet aan mijn hand gesneuveld is in mn kinder/tienerjaren)
Bij mij heeft het moederschap me de controle gegeven over mijn woede en me geleerd om te praten over mijn gevoelens ipv het af te reageren.
Zoonlief kan ook erg kwaad worden...En als hij zover is dat hij het bloed onder mn nagels vandaan heeft, dan kan die vertrekken naar zn kamer. Als hij rustig is mag hij dan weer komen.
Dan ben ik ondertussen ook weer afgekoeld.

Wat spulle opruimen betreft, ik vraag hem zn speelgoed op te ruimen en hij doet het niet? Ik laat het net zo lang liggen totdat hij het wel doet.
Komt wel eens voor dat hij 5 a 6x naar boven vertrekt, compleet over zn toeren, om rustig naar beneden te komen, zn speelgoed moet opruimen en weer naar boven kan hoor.
Ik wil dat hij dat doet, dan gaat hij dat ook doen.

Hij is een zoon van zn moeder...

 

joh dit verhaal kon wel over mij gaan. ik heb het met m'n zoon. Die is ook best moeilijk en snel boos. Je kind voelt dat gestresste donders goed aan en reageert daarop met nog meer temperament. Ik heb ontdekt dat wanneer ik gewoon echt heel erg relaxed ben, mijn zoon ook veel relaxter is. maar ik weet dat het niet meevalt. adem in adem uit. Vraag ook niet te veel van jezelf. Je bent ook maar een mens.

 

Sil is bij vlagen behoorlijk pittig, maar doordat we behoorlijk streng zijn (zonder boos te hoeven worden), houden we het best goed in de hand tot nu toe.
Voorbeeld; klieren met eten is 1 waarschuwing, bij doorgaan halen we zijn bord gewoon weg. Dan mag hij brullen of protesteren dat het een aard heeft, maar dan moet hij maar gewoon luisteren. Na een paar minuten en een goed 'gesprek' (=uitleg waarom we zijn bord weg hebben gezet) krijgt hij dan nog 1 laatste kans om netjes verder te eten en dan gaat het altijd hartstikke goed.
En zo doen we dat eigenlijk met alles, al sinds hij heel klein was. De truc bij ons allebei om rustig te blijven (zeker bij mij, want ik ben van nature vrij opvliegend) is jezelf voorhouden dat kindjes zo klein nog heel moeilijk weerstand kunnen bieden aan hun impulsen en dus soms dingen doen waarvan ze wel weten dat het niet mag maar simpelweg die impuls niet kunnen tegenhouden. Dat, en heeeeeel veel tot 10 tellen

Oh, en dramatisch gedrag: ga maar afkoelen in de gang. Gewoon even bijkomen en als het weer gaat, kom je weer gezellig binnen.
Als we ergens anders zijn lukt het vaak met praten ook wel. Uitleggen dat ik snap dat hij graag naar de bakker wil (bijv.), maar dat we daar nu niets nodig hebben, dus dat we dat volgende keer weer doen. Vaak helpt het wel als ik hem vertel dat we nog langs de tram lopen later of dat we gaan kijken of er nog eendjes in de sloot zitten ; whatever, als het maar afleidt

 

Ik herken het wel om weinig geduld met je kind te hebben, in mijn geval kan ik het absoluut niet hebben dat hij huilt, en als hij een hele dag door bljft huilen en moppen, kan ik daar zo boos van worden dat ik hem 's avonds bij de papa ga dumpen, zo van "en nu pas jij erop of je sluit hem maar op in 't toilet o.d. waar hij niks kan mispeuteren". Hoe meer hij huilt ook, hoe minder ik ermee om kan, dan kan ik het gewoon niet meer om hem te proberen te troosten of zo, wat ik 's morgens nog wel gewoon doe. Soms voel ik me daar ook verschrikkelijk schuldig over, soms denk ik ook, het kon nog erger, ik heb hem nooit echt iets misdaan, ben gewoon boos en prikkelbaar en hij moet ook leren dat huilen en moppen niet de manier is om zijn zin te krijgen.