traumatische jeugd

Ik heb niet alles gelezen, maar dit is wat ik ervan weet.

Ik denk dat je de boel een beetje omdraait: vaak hoor je van mensen die nare dingen doen dat zij zelf ooit slachtoffer geweest zijn. Andersom hoeft dit dus niet. Iedere mus is wel een vogel, maar niet iedere vogel is een mus...

Misschien behoor je bij een risicogroep omdat je alles uit jezelf moet halen ipv uit je eigen voorbeeld/ervaringen uit je jeugd. Juist door dit te erkennen ben je het een stapje voor.

Ik werk in de jeugdhulpverlening en heb juist gemerkt dat veel mensen met zo'n verleden zo goed weten wat ze wel en vooral niet willen. Soms ontbreekt het ze aan de middelen (nogmaals, ze hebben het voorbeeld nooit meegekregen en moeten het dus zelf zien te bedenken), maar de wil is vaak juist heel groot.

Sta er gewoon bij stil (wat je nu al doet) en erken als je hulp nodig hebt van familie, vrienden of hulpverleners. Niemand weet alles van het ouderschap en niemand weet hoe je de meest gelukkige kinderen maakt (wisten we dat allemaal maar...). Doe je best en dan doe je het vast hartstikke goed!

 

Als je daar bang voor bent moet je ver van jeugdzorg blijven, eens daar aangeklopt voor hulp krijg je nog meer ellende.

 

Hier ben ik het niet mee eens, ik ben 1 kind kwijt door jeugdzorg alleen maar omdat wij niet de hulp kregen die we vroegen uiteindelijk is onze zoon 1,5 jaar geleden uit huis geplaats, tijdelijk, zodat wij hulpm konden zoeken, nu 1,5 later is ons kind naar de klote geholpen door jeugdzorg, arm kind en terug krijgen we hem ook niet meer. Nee heb geen hoge pet op van jeugdzorg, hulp geven ze niet ze zijn goed in kind uit huis te plaatsen

 

Dit vind ik (als hulpverlener) nogal kort door de bocht. Er zijn vast uitzonderingen, maar veelal wordt er toch wel zo gewerkt dat de hulp zo kort, effectief en nuttig mogelijk is en dat het dus zsm kan worden afgerond. Soms wordt die hele efficiente houding in mijn beleving zelfs te stellig doorgevoerd. Er móet doelgericht gewerkt worden dus wanneer die doelen behaald zijn is het afgesloten.
De hulp wordt alleen geboden daar waar je het als 'klant' wilt. De situatie waar jij het over hebt lijkt meer op een vorm van hulpverlening die niet binnen het vrijwillige kader past. Ook daarbinnen zullen er uitzonderingen zijn, maar is er niet voor niks door een rechter uitgesproken dat Bureau Jeugdzorg zo'n gezin moet volgen.
Wanneer je dus zelf voor hulp komt zit je er echt niet een leven lang aan vast!

 

Wij hebben van jeugdzorg totaal geen hulp gehad/gekregen, hebben zelf moeten zoeken en toen we dat gevonden hadden mocht ons zoontje NIET mee, ons zoontje is nu zwaar beschadigd door de uithuisplaatsing en de vele pleeggezinnen. Dat is namelijk uit een onderzoek gekomen wat gedaan is naar hem.
Voor het leven getekend, was altijd een vrolijk jochie, nu niet meer, 3 jaar is hij pas.

En ik weet, zoals jij het zegt moeten ze werken, zo zijn de regels en de wet op jeugdzorg, ze moeten ook ouders en hun kinderen helpen maar hier in Amsterdam doen ze dat niet.
Moet wel zeggen dat we een hele slechte voogd hebben die doet ook geen moet, ja elke keer bij de rechter zeggen dat ze dit of dat moet doen voordat het kind terug kan naar ons maar ze komt niet in aktie gaat al 1,5 jaar zo.
Wij hebben ons kind nooit wat aangedaan we hadden enkel hulp nodig bij een relatiecrisis en ze hebben ons kind zomaar weggehaald.

Nu heeft ons zoontje een zusje, wat denk je hoe het kind zich voelt? Hij mag niet bij ons wonen maar zijn zusje wel? Dat snapt dat jochie echt niet.

 

Bij ons is er nooit sprake geweest dat er jeugdzorg zou komen....ik verzorg mijn dochter namelijk goed, ik heb hulp die ik nodig heb bij een therapeut en psychiater, ik gebruik meds en verder ga ik gewoon door.

Ik wil niet zeggen dat als je wel jeugdzorg thuis krijgt je dan geen goede ouder zou zijn maar hier is het gewoon niet nodig maar daarom kan die angst er nog wel zitten omdat alles wat me lief was me is afgenomen.

 

Een rugzak draag ik ook.. Ik heb de afspraak met bepaalde mensen (oa mijn mijn) dat, stel dat ik te ver ga, ik het hoor en gelijk op m'n kop krijg ("hé, dat vond jij vroeger ook niet leuk, denk je dat je kind het wel leuk vindt?"). Gelukkig is het nooit gebeurd, maar ik ben wel blij dat ik mensen in mijn buurt heb die mij op m'n vingers kunnen tikken. Ik ben nog altijd bang dat ik bepaalde dingen ook ga doen. Kinderen kunnen soms het bloed onder je nagels vandaan halen.

Toch denk ik dat je zelf heel wat kan. Ik heb geleerd geduld te hebben (al voor ik mijn eerste kreeg) en er op een andere manier mee om te gaan dan mijn ouders (vooral moeder) hebben gedaan.
Conclusie: als je zelf niet wilt dat jouw kinderen dit overkomt gebeurt het ook niet als het aan jou ligt. Ik hoop dat ik mezelf goed uitdruk, kan de juiste woorden eigenlijk niet vinden.

Sterkte!

 

Ik ben opgevoed met de nodige pakken slaag.
Oke, ik was geen lieverdje, maar dan nog is dit geen manier van opvoeden.
Altijd heb ik gedacht, ik weet in ieder geval hoe ik mijn kinderen NIET op moet voeden.
So far, so good, totdat de oudste op n leeftijd kwam dat ie t bloed onder mn nagels vandaan kon halen, zo klein alstie was.
En ondanks dat ik altijd zo alert was om niet te worden als mijn vader ben ik toch 1x zo tegen hem uit gevallen en heb ik n paar flinke tikken uitgedeeld.
(Dus als je je emoties hoog oplopen is de kans heel groot dat je vervalt in de kopie die je wordt van je ouders)
Ik ben zo erg van mezelf geschrokken, dacht "ik lijk mn vader wel". Heb wel 1000x mn verontschuldigen aangeboden tegen mn kleine peuter.
Het is sindsdien nooit meer gebeurd. Zelfs geen corrigerende tik zoals men dat mooi noemt.
Als ik voelde dat het heel moeilijk werd ging ik gewoon naar boven om even af te koelen.
En nu, zoonlief is 18, we zijn ruim 16 jaar verder, voel ik me nog steeds schuldig als ik eraan denk.

Dus hoe graag je het ook anders wilt doen, ben er vooral erg alert op als je jezelf niet meer in de hand dreigt te hebben.

Vele jaren later, toen mijn oudste een jaar of 15 was zei die ooit tegen mij, nadat ie straf had gekregen "mam, waarom geef je me niet gewoon een mep ipv huisarrest, dan ben ik er tenminste meteen vanaf"
Hier moest ik wel om lachen, het zegt zoveel over een mep als straf. Totaal nutteloos, huisarrest of iets dergelijks heeft veel meer impact op DAT moment (dit is niet t geval als je altijd slaag krijgt, dan raak je beschadigd in je latere leven, dan heeft dat pas impact)