Mijn ex en ik zijn in dec/jan uit elkaar gegaan, terwijl ons zoontje nog geen 3 maand was. Hij heeft ook een beperking (al erkent hij deze niet) Maar er was alleen maar ruzie en heb toen echt voor mezelf en voor mijn zoontje gekozen. Ik wilde niet dat mijn zoontje zou opgroeien in een huis met alleen maar ruzie. Nu, ruim 10 maand zijn we er nog steeds niet helemaal qua omgang maar ik ben wel enigzins gelukkig en de rust is terug in huis. Dat vindt ik het belangerijkste. Wat je ook besluit, het zal sowieso geen makkelijke tijd worden, maar denk ook aan jezelf. En vraag jezelf af, welke situatie wil je dat je kinderen opgroeien; beide ouders samen met constante spanning, of ouders allebei apart maar wel rust en gelukkige ouders uiteindelijk?
Hoe is jouw band met zijn ouders? Mischien kunnen die helpen? Al is het alleen maar om je hart te luchten en duidelijk te maken dat je in twijfel zit. Uitleggen waar je mee zit en dat je niet weggaat omdat hij een rotzak is maar omdat hij met de add zit. Misschien kunnen zij je man een paar dagen in huis nemen of nij ben hen zodat er wat rust komt?
Ben het zo met je eens, maar dat maakt de keuze niet makkelijker. De kindjes zijn gek op hun papa. En andersom...wat doe ik ze aan?
Dat is dus een groot nadeel...ik heb al jaren geen contact met mijn moeder. Wel met mijn vader,maar dat is alles behalve een opa type en de band is ook niet zo sterk dat ik dingen met hem bespreek.
Hoe is t nu? Luister heel erg naar je gevoel. Wat je kan helpen zijn rijtjes maken, samen blijven en dan de pluspunten en de minpunten en ieder zn eigen weg de plus en minpunten. Zo heb je t helder op papier. Das enige tip die ik je zou kunnen meegeven. Sterkte meis