Update Belle (KID)

*boink!* Zo, ik ben weer van het wachtbankje gelazerd.

Het was zo'n dag... Om kwart voor zes op, alles inpakken en om half zeven in de bus naar 't werk, om na een lange dag in het ziekenhuis op volle snelheid naar de metro te rennen zodat ik om half vijf zeker de trein naar Roermond zou halen voor een optreden met mijn band. In de trein nog een uurtje slaap kunnen pakken, en in Roermond koude patat met een lauwe kroket gegeten omdat het eten natuurlijk precies arriveerde op het moment dat we moesten soundchecken. Daarna met collega-zangeres de wc in om me om te kleden en te make-uppen, om er vijf minuten voor het optreden achter te komen dat ik ongesteld was geworden. Gelukkig had ik een tampon in mijn tas zitten... Ik had natuurlijk onmiddellijk zin in een borrel (ja, daar ben ik tamelijk makkelijk in), maar ze hadden ultiem smerige moezelwijn backstage. Duidelijk geen wijndrinkers, die Roermondelingen.
Affijn... Het optreden ging prima, daar niet van. Maar sinds mijn currettage heb ik op de eerste dag van mijn menstruatie altijd ontzettende buikpijn. En natuurlijk had ik mijn pijnstillers in mijn andere toilettas zitten.

Ik heb ongeveer tien minuten van het optreden van onze tourmaatjes gezien en toen moest ik weer naar het station rennen om de trein naar Amsterdam te halen, want morgen (eigenlijk zodadelijk) heb ik een late dienst. Ik probeerde wat te slapen, maar dat ging niet echt vanwege de buikpijn. Dus het eerste wat ik deed toen ik thuis kwam was een diclofenac 50 innemen met een flinke slok Dalwhinnie 15 years old (de kenner weet genoeg). Nu hoef ik alleen nog maar te wachten tot de pijnstiller en de whisky gaan werken, en dan kan ik gaan slapen. En dan probeer ik er maar niet te hard aan te denken dat er weer een maand voorbij is zonder dat ik moeder ga worden. Ik probeer er maar niet aan te denken dat ik nu 30 weken zwanger was geweest als ik die miskraam niet had gehad. En ik probeer ook nog maar niet te denken aan de volgende poging, als we weer met potjes en spuitjes in de weer moeten. Laat ik nou eerst maar gewoon gaan slapen. Als mijn buik maar niet zoveel pijn deed. En mijn hart...

Belle, verdrietig.

 

Lief dat jullie zo met me meeleven. Ik heb op dit moment niet echt de puf om al jullie topics bij te houden, maar het doet me goed om te merken dat jullie mij weten te vinden. Bedankt!

Ik heb me er inmiddels maar weer bij neergelegd dat het deze maand niet gelukt is. En als ik er niet heel diep over nadenk, dan doet het ook niet zo heel veel pijn. Da's misschien mijn kop in het zand steken, maar ik kan het gewoon niet aan om er iedere maand weer helemaal stuk van te zijn. Want elke keer weer zo intens verdrietig zijn lost ook niets op. Het wordt er niet ineens anders van. Het is zoals het is.

Mijn volgende poging valt met een beetje pech precies in een heel druk weekend met drie optredens, maar het geluk bij het ongeluk is dat twee van de drie optredens redelijk bij onze donor in de buurt zijn. Dus misschien kan ik gewoon voor de show effe bij Donor en Mevrouw Donor op visite voor een inseminatie. Da's op zich wel behoorlijk rock n' roll natuurlijk.

Over een uurtje moet ik op weg naar alweer een optreden. Het is vermoeiend, maar het leidt wel lekker af. Hopla, vooruit met mij!

Liefs,

Belle.

 

Een late dienst, het is koud en het wordt vroeg donker. De zwangere patiënte van de gesloten afdeling zit in de separeerruimte, omdat ze voortdurend suïcidale uitspraken doet. En mijn collega die net terug is van zwangerschapsverlof liet foto's zien van haar zoontje. Ik heb maar even niet meegekeken, en toen iedereen begon te kraaien wat een prachtig jochie het toch was, ben ik uit het kantoor weggelopen.

Als ik thuis bij mijn lief ben, dan ben ik gelukkig. Maar op het werk voel ik me soms zo ontzettend eenzaam, en zo intens verdrietig.

Eigenlijk zou ik gewoon naar huis willen om me onder de dekens te begraven. Ik wil effe niet sterk en dapper en rock n' roll zijn, ik ben bang en verdrietig en ik twijfel of het ooit goed gaat komen. *zucht!* Hoe kom ik deze dienst door?

Belle, weet het effe allemaal niet meer.