Hey Belle, via het topic van Belle had ik jou nieuws gehoord. Ook bij jou had ik dit gister al gelezen maar kon even niet reageren ( sorry ) Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap Ik blijf volop duimen dat het goed gaat, dat jullie wondertje dan nu echt bij jullie blijft. Liefs Hope
Bedankt voor alle lieve reacties. Jullie zijn schatjes, allemaal! Pfffftt... Gisteren was ik zo gelukkig dat ik het heel moeilijk vond om op het werk mijn mond te houden. Vooral omdat ik samenwerkte met een collega (een man) die ook in de vruchtbaarheidsmolen zit. Maar Meneer Belle en ik hebben met elkaar afgesproken dat we deze keer het nieuws pas gaan vertellen als we eerst een kloppend hartje op de echo hebben gezien. Dat zal rond kerst zijn, dus dan hebben we een mooi kerstcadeautje voor onze familie. Maar toen ik vanmorgen de verloskundigen om de hoek belde voor een afspraak, merkte ik pas weer hoe ontzettend hard de MA erin heeft gehakt: Ik wilde per se pas een intake nadat ik de eerste echo had gehad, en ik wilde pas een echo op het moment dat er gegarandeerd hartactie te zien zou zijn. Maar dan wel weer zo vroeg mogelijk. En terwijl ik met de secretaresse probeerde een geschikte datum te vinden voor de eerste echo, liepen de tranen over mijn gezicht. Ik kon niet meer uit mijn woorden komen en ik raakte in paniek. Want ik voelde weer precies hoe het voelde toen ik de vorige keer op die onderzoekstafel lag, toen de echoscopiste geen hartje kon vinden. En ik geloof niet dat ik ooit zo bang ben geweest. De secretaresse zou overleggen met één van de verloskundigen en ze belt me terug zodra ze een geschikte datum heeft geprikt. En ondertussen probeer ik mezelf maar een beetje af te leiden: Ik zet thee, ik smeer een broodje, ik gooi een was in de machine, ik kijk een beetje naar Animal Planet. En onder al die klusjes en dingetjes zit een kolkende rivier van angst. Het is een angst die ik nog niet kende toen ik nog nooit zwanger was geweest. En het is een angst die ik nooit meer mee hoop te maken. Als ik maar een hartje heb gezien... Als ik dat eerste trimester maar goed doorkom... Ik wil zo ontzettend graag genieten van het feit dat ik nu weer zwanger ben, maar ik merk dat ik de onbevangenheid van de eerste keer helemaal kwijt ben. Met mijn verstand weet ik best dat één miskraam niet hoeft te betekenen dat het deze keer ook mis gaat. Maar mijn gevoel zit behoorlijk in de knoop op dit moment. Lieve lotgenoten, forumvriendinnen, hoe overleef ik deze weken zonder helemaal gek te worden van mezelf? Belle, pingpongend tussen hoop en vrees.
Jeetje Belle, het is alsof ik mijn eigen gevoelens lees. Toen ik voor de tweede keer zwanger was, heb ik mezelf eigenlijk alleen maar rot gevoeld. Ja, de dag van de positieve test was super. Maar daarna, daarna was het alleen maar onzekerheid wat ik voelde. Verschrikkelijk, dat was echt een klote tijd. En in mijn geval was de onzekerheid terecht, want na de missed abortion in januari van dit jaar is ook de tweede zwangerschap mis gegaan. Hoewel dit een heel ander scenario was, waarbij ik begon te vloeien in de zesde week, voelde het weer net als in januari, compleet met de 'hier kom ik nooit meer overheen' emoties. Wat moet je doen? Ik denk dat er niks is wat je kunt doen. Hooguit afleiding zoeken, maar die vind je vooral in fysieke zin. Tussen de oren denk ik dat je er continu mee bezig zult zijn, in ieder geval tot je de bevestiging hebt gekregen dat er een mooi kloppend hartje in jouw buikje zit. Dus.... aftellen tot de 19e denk ik. Lekker optreden in jouw geval, en uitgaan van het positieve, hoe moeilijk dat ook is. Ik denk aan je hoor meid! X
Hallo Belle, Ik lees af en toe mee op je toptc, omdat ik vind dat je zo ontzettend goed schrijft. En wat je nu weer schrijft is zo ontzettend herkenbaar. Na een missed abortion begin dit jaar was ik drie maanden later weer zwanger (na eerst 1,5 jaar geen zwangerschap ineens twee achter elkaar!). Die angst die je beschrijft, ik kan het zo weer voelen. Ik weet nog dat die eerste weken slopend waren, elke signaaltje wat op minder of eerder geen symptomen duidde, kon leiden tot totale paniek. En steeds weer herhaalde zich in mijn hoofd de woorden van de gyn: dit ziet er niet goed uit. Ik ben deze eerste weken in een roes doorgekomen, wenste soms zelfs tot mijn schrik dat ik maar niet weer zwanger was geworden, om de angst maar te kunnen ontvluchtten. Afleiding is wel een sleutelwoord, hoe dooddoenerig het ook klinkt. En hoezeer je lichaam je al vaak in de steek heeft gelaten, probeer het toch langzaam weer te vertrouwen. Dat heeft bij mij wel geholpen. Ondanks mijn grote angst, kreeg ik langzaam naar de echo toe iets meer vertrouwen in mijn lichaam en zelfs hoop dat het deze keer misschien wel goed zou kunnen zijn. Het moment dat de gyn de verlossende woorden sprak dat het er goed uitzag vergeet ik nooit meer en heeft de woorden die we de eerste keer hoorden niet laten verdwijnen, maar wel heel anders gemaakt. Hoe moeilijk het is, je zult wel door je angst heen moeten, je hebt geen keus. Klinkt misschien wel hard nu, maar zo heb ik het wel ervaren. Laat je er niet door overspoelen. Praat van je af, doe leuke dingen en laat die angst je niet inhalen. De kans dat het weer mis gaat is echt heel klein, houd je daar aan vast meid! Heel veel sterkte deze weken, ik duim ontzettend hard voor jullie dat het goed zit! Liefs, Marit
lieve belle ik kan dat gevoel goed begrijpen.. t lijkt mij ook doodeng! hopelijk kan je snel terecht en zie je een ontzettend mooi humpie met een kloppend hartje!
Ik kan me zo goed voorstellen dat je al die onzekerheden extra voelt als je bezig bent met plannen. Want dat plannen, dat is juist zo eng! Vanaf zo'n 6 wk kan je het hartje zien kloppen, bij een inwendige echo. Ik hoop dat je dus gauw terecht kan en je eindelijk een springlevend beebje in je buik mag bewonderen!
Nog twee en een halve week. En in die tijd heb ik twee sinterklaasfeestjes, elf diensten, één broertje dat op visite komt en één nieuwe laptop om te leren kennen. Oh, en we zijn pas bij seizoen twee van Family Guy... Maar ik denk toch dat ik straks in de stad nog effe een stapel films ga halen en een paar boeken, voor de dagen dat ik niets te doen heb. Afleiding! Ik heb VEEEEEL afleiding nodig! Belle, al wat minder stressig nu ze een datum heeft.
Yeeeaaahhh THAT'S THE SPIRIT girl! Succes met lezen, tv-kijken, optreden, broertje vermaken en alles wat jou de komende weken nog meer bezig kan houden! X
Belle ben even twee dagen niet geweest en wat lees ik: GEFELICITEERD meid! Wat een super nieuws. Meid heel veel sterkte ik hoop dat je tijd tot de 1e echo om zal vliegen!
Hi Belle, van harte gefeliciteerd, super joh. Hier ook heel veel herkenning over je gevoelens nav je miskraam. Mijn miskraam van een jaar voor ik weer zwanger werd was en bleef tot de 12 weken (ben nu 16) ook heel traumatisch omdat we al jaren probeerden een kindje te krijgen en met 10 weken het hartje ineens niet meer klopte (op 2 eerdere echo's wel). Ik merkte dat ik bij deze zwangerschap meer afstand hield, terwijl ik de kindjes het liefst dadelijk in mijn hart zou sluiten, maar het lukte niet. Ik ben er maar niet teveel mee gaan zitten en heb ook afleiding gezocht in werk enzo, maar ook veel echo's gehad/op aan gestuurd, wat me telkens weer een paar dagen geruststelling gaf. Je kunt als je het een keer echt niet meer trekt naar een echocentrum bellen en vragen om een echo die je zelf betaalt. Ik heb paar keer op het punt gestaan maar had door de IVF en het feit dat het een tweeling is al wat meer controles in het ziekenhuis gelukkig. Het geeft je echt wat daagjes minder stress, maar daarna beginnen de zorgen toch weer. Na de 12 weken werd het gelukkig beter en ging ik me echt hechten aan die wurmpjes en me super super super blij voelen. Echt, je haalt de schade nog wel in, en de kans dat het dit keer goed gaat is vele vele malen groter dan dat je nog eens zoiets naars moet meemaken. Duim voor je!
Lieve Belle, Even een hart onder de riem. De angst die je nu voelt is ongekend, je bent niet voor het eerst zwanger maar je zult over 9 maanden wel voor het eerst jullie kindje in je armen houden en dat is uiteindelijk alles wat telt. Ideale afleiding vind je in de DVD-boxen van Prison Break, ook verslavend als er geen tijd te verdrijven valt Dikke kus van mij xxxx
Bedankt voor al jullie lieve reacties. Ik doe mijn best om mezelf af te leiden, en eigenlijk gaat dat best aardig. Nu ik een datum heb voor de eerste echo, kan ik het voorlopig weer even uit mijn hoofd zetten. Meneer Belle en ik weten nu al dat we doodsbang zijn als ik eenmaal weer op die onderzoekstafel lig, maar tot die tijd trekken we het wel, denk ik. En hoe eng we het ook vinden, we kunnen maar beter weten waar we aan toe zijn. Met ons verstand weten we ook best dat de kans dat het goed blijft gaan gewoon veel groter is dan de kans dat het opnieuw mis gaat. Maar ja, gevoel en verstand hè... Oh, en voor de nieuwsgierigen: Ik heb een foto van mijn zwangerschapstest in mijn album geplaatst. Op het kleine plaatje ziet hij er niet erg overtuigend uit, maar als je hem vergroot dan zul je zien dat er geen twijfel mogelijk is. Belle, gematigd blij.
Nou Belle....die is superduidelijk hoor We slepen elkaar er wel doorheen...ik heb een dagje eerder als jou de echo en we gaan dan beide een mooi kloppend hartje zien. Deal?
Wat een mooie test..........zelden zo'n mooie gezien! 19 december de eerste echo? Jeetje, dat is lekker snel! Ik kan me enorm goed voorstellen dat het megaspannend is. Jullie moeten maar vooral hele leuke dingen gaan doen t/m de echo! Liefs