En tot op de dag van vandaag denk ik aan mijn 'moeder' niet vanuit liefde maar vooral van uit haat. Zelfs zo erg dat ik in mijn hoofd al bedenk hoe ik haar ga pakken. Ik heb weken lang niet geslapen en alleen maar zitten denken. Ik ben bij de huisarts geweest en zit al zn 2 jaar aan de anti depressiva ik heb nieuwe gekregen omdat de andere niet leken te werken. Als ik ergens lees moeder/ mijn moeder of iets in die trant begin ik te denken en word ik langzaam aan gek. Ik blijf met het verleden zitten en ik krijg het maar niet weg. Na alles wat ze mij aangedaan heeft en nog steeds doet. De rechtzaak die er aan zit te komen is verzet. En dus duurt het allemaal nog langer. Langzaam begin ik te denken dat ik gek word al die woede en al die haat mijn gedachtes over haar blijven door gaan. Ik loop hiervoor bij een psychiater maar niks lijkt te werken. En ik heb geen idee wat ik hiermee wil maar ik wil vooral mijn verhaal kwijt omdat ik niet weet waar ik het zoeken moet. Niemand lijkt mij te kunnen helpen. Ook ben ik iemand die zich alles aantrekt, alles wat er is gebeurd en het niet meer los kan laten. Waardoor ik ga denken en gewoon bijna niet meer slaap. Ik krijg het maar niet uitgeschakeld.
Heel erg veel therapie en proberen het los te laten. Zie het als een afgesloten hoofdstuk uit een vorig leven; dat weliswaar wel met jou te maken heeft gehad, maar niet jijzelf was. Als ik aan mijn slechte jeugd denk, lijkt het net een film die ik ooit eens heb gezien - alle emotie is eruit gehaald, verwerkt en heeft een plaats gekregen. Althans; zolang het rustig blijft. Zodra ze weer in beeld is, voel ik de stress alweer - maar niets wat een civiele rechtszaak en een contactverbod niet kan regelen. Heel veel mensen hebben geluk met hun moeder. Een aantal hebben dat niet. Het zij zo - hoe moeilijk het ook soms is, maar schakel die factor uit in je leven. Ze is de emotie niet meer waard.
Ik vind je bericht heel heftig. Heb je nog contact met je moeder? Zoja, waarom? Jouw gedachtens/gevoelens zullen natuurlijk komen door een heftig verleden, besef je alleen wel dat jouw moeder je nog steeds in haar greep heeft doordat jij dagelijks worstelt met deze gevoelens. Heb je enig idee waarom je het niet kan loslaten?
Loslaten is inderdaad het sleutelwoord, maar hoe doe je dat? Als je huidige therapie niet werkt, probeer eens iets (of iemand) anders. Hierboven las ik al wat goede tips. Desnoods kun je ook eens de holistische kant op. Succes!
Bedank. Ik zal eens navragen over de emdr. Ik heb inmiddels 2 jaar geleden het contact definitief verbroken. Hiervoor was het al meerdere keren verbroken maar nooit de stap durven zetten naar definitief. Dat punt heb ik toen bereikt en erna ging ze constant over mijn grenzen en nu nog steeds. Mijn kinderen zijn nu de dupe van haar gedrag ondanks dat ze geen contact heeft met hun. Maar stiekem achter mijn rug om wel zemaakt foto's van mijn kinderen. Heeft de oudste ontvoerd en bang gemaakt met de mededeling dat mijn dochter bij haar moest gaan wonen en niet terug kwam bij mama. Dit heeft mijn dochter pijn en verdriet gedaan en ze is echt heel bang. Maar ze heeft macht Over mijn kinderen. Zij zegt tegen hun als ze het mij vertellen wat deze 'zogenaamde oma' doet dat ik ze wat aan zal doen. Dit is nooit aan de orde geweest maar ze blijft macht houden....Elke keer weer en maar doorgaan bij mijn kinderen. Ik laat het niet los omdat als ik dat probeer er dus weer een of ander raar iets gebeurd.en dit mijn hele leven al er gebeuren altijd weer vreemde rare dingen.
Hoe kan je moeder in de buurt van je kinderen komen? Zijn ze op school bv op de hoogte van deze situatie?
Ja school etc is op de hoogte. De moeder van mijn moeder woont bij mij op het hofje vandaar. Iedereen is hier op de hoogte op het hofje.
Nu je dit zegt herinner ik me een oud topic van je. Je moeder wil de kinderen zien toch? Daar is ze op uit? Heb je ooit aangifte gedaan tegen je moeder of tegen iemand die jou iets heeft aangedaan die dichtbij je moeder stond? En hoe staat je oma in deze situatie? Persoonlijk zou ik kijken of ik naar de andere kant van het land zou kunnen verhuizen maar dat is altijd makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk. Waar is de papa /zijn de papa's? Kan je vanuit die hoek steun krijgen?
Klopt lojo ik ben al bezig met reageren op huizen buiten mijn huidige woon plaats maar eigenlijk durf ik niet zo goed helemaal alleen in een andereplaatst te gaan wonen met mijn kinderen en heb al wel aardig wat huizen bekeken. Er zijn meldingen gedaan bij de politie. De wijkagent komt regelmatig langs. Aangifte is niet gedaan omdat ik toen dacht dat mijn dochter bij een vriendin was en dat bleek niet zo te zijn ze was toen met mijn moeder op pad. Sinds dien is ook iedereen op de hoogte. Dus het is wel haar woord tegen dat van mij en mijn te jonge dochter. Maar er staan dus wel meldingen van verschillende voorvallen. 1 van de papa's heeft ook een advocaat in handen en wil ook dat er geen contact is. Verder dan dat kan hij ook niet voor me betekenen.
Ik sta op het punt een enstig lange brief te sturen met alles wat mij dwars zit van de afgelopen 15 jaar. Maar weet niet of ik er goed aan doe.
Je zou de brief kunnen schrijven, maar ik zou hem niet naar haar sturen. Zo laat je toch merken dat zij nog erg veel invloed op je leven heeft. Het beste en het lastigste is haar compleet te negeren. Het zal heeel lastig zijn ergens anders te wonen, maar zoals ik het lees is het wel het veiligste wat je kan doen. Vooral je kinderen niet in de buurt laten van zo'n vrouw. En ga inderdaad is kijken voor een andere therapie of hulp. Sterkte, hopelijk komt er snel weer positiviteit in je leven.
Zoals anderen al schreven: emdr! Voor de rest wil ik jou en je kinderen veel kracht en geluk toewensen. Ik hoop dat je eruit komt!
Slik je nu alleen medicatie of heb je echt therapie? Zo die brief schrijven maar zeker nog niet versturen. Zodoende creëer je toch weer een opening maar haar toe. Veel sterkte ermee.
EMDR zou kunnen werken. Het lastige is dat ze nu nog zo dichtbij komt. Ga het van je af schrijven. Dagboek bijvoorbeeld. En hou de band met je kinderen goed. Geef aan dat wat oma zegt niet klopt. En dat ze geen contact met haar mogen hebben. Echt de teugels met je kids strak aantrekken, zodat je moeder niet bij ze kan komen.
als ik je verhaal lees denk ik zo dat jij je rust vind zodra je weet dat ke kindjes en jij veilig zijn. dat je weer een normaal en rustig leven kunt gaan leiden. dan zul je ook alles los kunnen laten. ik denk dat het een goede stap is om te verhuizen. een nieuwe start op te bouwen met jouw en je kindjes. het is ook niet makelijk namelijk om oma te verbieden. want kindjes zien vaak geen kwaad. en als ze het zien is het meestal door verkeerde invloed. als ze iets groter zijn kun je vragen krijgen van waarom mocht ik oma niet zien. probeer daar rekening mee te houden in je beslissing. heel veel sterkte en succes!
Ook al eens geprobeerd alles van je af te meppen? Therapie (om andere redenen) werd mij destijds ook aangeraden maar ik zag er geen heil in, met name omdat bij emdr het zo schijnt te zijn dat ze met hun vingers gaan knippen en ik al gestresst en te boos was zoiets te accepteren. Wat echter wel hielp was het (semi) hardop benoemen wat er allemaal gebeurd was en tegen iets aan slaan waarbij ik mezelf niet kon bezeren. Die woede en het me alles aantrekken (en dus snel boos worden) is er niet meer. Verder de band met je kids inderdaad goed houden en ook eerlijk zijn over hoe en wat. Die moppies merken het heel goed als er iets aan de hand is. En er zelf ook over blijven praten/tikken hier. Dat lucht ook enorm op.