Hallo meiden, Ik wil even wat van me afschrijven. Van me afschrijven en van me afzetten zal ik nooit kunnen. In juli heb ik gehoord dat me vader de ziekte K had. Me broer en ik en natuurlijk me vader waren er behoorlijk van ,van slag. Paar weken daar voor ging me moeder bij mij vader weg, omdat zij niet meer zo kon leven omdat mijn vader veel chaggerijnig was en er zat geen sfeer meer in hun relatie, ze hadden een relatie van 30jaar. Me moeder had kort erna al een nieuwe vriend. Nu weten we dus waarom mijn vader zo chagerijnig was en niet meer was zoals hij altijd was. Omdat hij dus ziek was. Toen we kregen te horen in juli ging het hard. Me vader had long en bij niet K. Me vader heeft een tijd in het ziekenhuis gelegen, ik ben continu bij hem geweest ik ging er mee naar bed en ik stond er mee op. Het gebeurde allemaal in de grote vakantie van mijn dochters. Me vader kreeg al morfine, en verzwakte steeds meer. Me vader was het zat in het ziekenhuis, en hij wou graag naar zijn eigen huis. Dit in overleg met de dokters. Uiteindelijk mocht hij naar huis, maar wel met het verhaal dat wat er ook nu zal gebeuren thuis kon hij niet meer terug naar het ziekenhuis . Want mijn vader had nog maar 3maanden te leven. Chemotherapie kon hem niet meer helpen , want me vader had de hoogste stadium en was te zwak en ondergwicht. Ik heb mijn vader thuis verzorgt, maar het ging niet goed met hem, hij ging steeds meer achteruit. Uiteindelijk heb ik samen met mijn vader besloten hem naar een Hospice te brengen. Mijn vader kon daar snel terecht, wat een lieve mensen daar en wat een goeie zorg! En wat heb ik een mooie tijd daar gehad met mijn vader maar okkernoot een hele pijnlijke. Want hij kreeg steeds meer medicatie. En hij verzwakte meer en meer. Iedere dag was ik bij hem, iedere dag verzorgde ik me vader ook al lag hij daar. Mijn vader ging dingen niet meer begrijpen en hoorde rare dingen hij werd kinds. Tot de dag kwam dat ik gebelt werd dat het slecht ging. Ik was al onderweg naar mijn vader dus ik was er snel. Ik kwam binnen en me vader keek naar een richting, maar contact kon ik niet meer met hem maken. Er kwamen al mensen om afscheid te nemen van me vader, maar dat drong niet tot me door, ik dacht echt dat het allemaal wel weer zal omslaan, en dat hij me zou roepen en zal vragen of ik hem een slokje drinken kon geven. Maar dat gebeurde niet. Om 12uur was ik bij me vader en om 23:50 waar het voorbij. Ik ben se hele tijd bij hem gebleven en hem over zijn hoofd graait en gezegt dat het goed was en dat hij kon gaan. Maar jeetje wat feest dat me pijn. Ik was en ben ook echt een papa's kindje. Maar ik kan dit maar niet los laten, ene moment gaat het goede met me en het andere moment weet ik het niet meer. Ik vraag me zoveel dingen af, of hij het goed heeft nu of hij me ziet met me kindjes en me mannetje. Of hij trots op me is. Me vader waar nooit boos op me moeder, hij kon het alleen niet begrijpen waarom ze bij hem weg ging. In de tijd dat me vader zo slecht lag was ik boos op me moeder omdat ze al een ander had zo snel, ik nam haar van alles kwalijk, ik dacht maar als më moeder nog bij me vader waar geweest en had gebleven had hij misschien veel meer kracht. Maar toch had ik steun nodig na me vaders dood en werd ik naar me moeder toe getrokken, en nu ben ik zo bang dat me vader dat niet goed vindt en of hij het niet leuk vindt. Maar het contact met me moeder is niet meer zoas het was, het is zo veranderd. Je voelt gewoon dat er wat is gebeurd. En nu is mijn broer ook kwaad op me, omdat ik weer contact heb gelegt met me moeder, maar ik heb ook kinderen ik kan ze niet bij hun oma weg houden, ze snappen er niks van. En ik ben nu zwanger en 5augustus uitgerekend, en ik heb dit jaar op 5 augustus mijn vaders naar de hospice gebracht, waar hij een mooie tijd heeft gehad, heeft hij net vertelt, want toen hij er net kwam had hij nog een paar goeie dagen. Hoe moet ik dit zien, als een geschenk ? Heb er veel verdriet van en ben bang dathet impact heeft op me zwangerschap. En dan nog die kerstdagen pff best moeilijk. Sorry voor mijn lange verhaal, moest het even kwijt. L
Wat verdrietig dat je papa op zo'n manier is overleden.. Gecondoleerd! Ik denk niet dat je vader boos op je is omdat je weer contact hebt met je moeder.. het is nog niet zo lang geleden, en nu met de kerstdagen voor de deur is het misschien ook extra moeilijk voor je broer. Misschien draait hij wel weer bij.. Ik denk ook niet dat je vader had gewild dat het gezin uit elkaar valt.. doe wat voor jou goed voelt meid, als jij je moeder in je leven wilt, dan is dat toch prima?! En natuurlijk is jullie kindje een geschenk, gefeliciteerd met je zwangerschap en geniet ervan!
Meid wat een verhaal. Maar denk aan jezelf en je zwangerschap. Zoveel stress is niet goed. Natuurlijk is het verre van netjes wat je moeder heeft gedaan, maar als jij haar kunt vergeven dan is dat toch alleen maar fijn. Mensen maken fouten. En huwelijken gaan, hoe verdrietig ook, soms voorbij. (Als ik het goed begreep was je moeder al weg voordat jullie wisten dat je vader ziek was). Heel veel sterkte!
Ja dawnie, we hadden wel een vermoeden, dat er iets was,. Maar niet dit, mijn vader was altijd zo sterk, en ondanks zijn ziekte was hij nog sterk en had hij kracht, alleen niet meer genoeg.
Wat een verhaal meid, ik denk dat je vader zich geen betere dochter kon wensen en ik weet zeker dat hij trots op je is! Heel veel sterkte en gefeliciteerd met je zwangerschap! Knuffel!
meid als je vader nooit boos op je moeder is geweest, waarom zou hij dan boos op jou zijn nu, de een verwerkt dingen anders en sneller als de ander, sta je zelf toe om verdrietig te zijn dit mag ook nu nog, iedereen vind maar dat we na een x aantal weken hoppa de draad maar weer op moeten pakken, maar zo werkt dat gewoon niet, jou moeder heeft dit ook niet zo gewild, ik ben van mening als je moeder het had geweten zij niet weg was gegaan, maar is dit eerlijk bij iemand blijven omdat hij ziek is, ik zou nog wel een gesprek aan gaan met je moeder wat het met jou gedaan heeft dit hele gebeuren, maar echt neem je tijd
Ik wil je veel sterkte wensen! Ik heb zelf mijn vader in juni aan kanker verloren.. echt een vreselijke ziekte
Dankjewel dames voor de lieve woorden. Het is een groot gemis pff. En de moeilijke dagen komen er nog aan. Maar ik zoek rust bij me twee meiden en bij de kleine in me buik, als ik het heel erg moeilijk heb.
Heel veel sterkte! Wat erg om je vader zo snel te moeten missen. Wat je moeder betreft, ze wist niet dat er iets met je vader aan de hand was toen ze bij hem weg ging. Misschien heeft ze erg haar best gedaan om eerst te vechten voor het huwelijk voordat ze bij hem weg ging. Je weet het niet. Kun je er niet een keer goed met je moeder over praten zodat je moeder je eerlijk kan vertellen hoe ze het zelf meegemaakt heeft? Het blijft natuurlijk een rotsituatie en het is vreselijk dat je vader hier door heeft moeten gaan zonder de steun van zijn vrouw. Heel veel sterkte!
Me vader was ook nog jong pas 54 jaar. Ik kan er niet over praten met me moeder, ik vindt haar zo veranderd sinds ze met die nieuwe man gaat. Zelfs als ik haar met die nieuwe man zie en mijn kinderen en dat hij zo dan bezig is met me kinderen doet dat me zo veel pijn naar me vader toe. Die man waar me moeder nu meegaat, was een vriend van me vader, nouja vriend hij maakte mijn vaders laptop en zo zijn ze in contact gekomen en kwam hij wel is over de vloer bij me ouders. Dus dat zit me ook dwars, hij is niet onaardig, maar voelt als een gemene streek, en mijn vader waar wel boos op hem toen mijn moeder me vader verliet, want hij kon het niet begrijpen waarom ze nou weg ging naar 30jaar huwelijk en naar hem ging, terwijl ze hem eigenlijk maar voor een blauwe maandag kende.