verlatingsangst in bed?

klinkt echt als een verlatingsfase hoor. hebben we hier ook gehad, kan aardig lang duren. Jill moest ook constant bij mij in de buurt zijn anders begon ze te huilen echt een drama. en vooral bij vreemden alleen maar bij mij op schoot willen zitten. werd er ook echt gek van.
dat van het naar bed gaan heeft ze maar even gehad, omdat ik hier niet in ben opgegaan denk ik. ik liet haar dan maar gewoon in haar bedje mauwen tot ze door had dat ik niet meer zou komen door te mauwen.... als het overstuur huilen werd ging ik haar wel even troosten maar daarna ging ik toch echt weer weg.
misschien moet je dat toch ook overwegen??
ik ben geen voorstander van om haar bij ons in bed te leggen dus dat heb ik nooit gedaan.

denk dus dat je er echt even doorheen moet. er is hoop, het gaat over!!

 

Ojee, verlatingsangst inderdaad.

Ik zou er niet teveel aandacht aan besteden, maar haar wél laten weten dat je niet weg bent.
5 minuten regel dus, of anders eerst naast haar bedje zitten, dan in een stoel bij de deur, in een stoel op de gang (en ondertussen steeds zeggen: Mama is hier) met de deur open, deur dicht, etc. Zo krijgt ze het vertrouwen... Ik zou haar dus niet steeds oppakken en enorme medelijden tonen. Gewoon doen of het de normaalste zaak van de wereld is en haar laten weten dat je er bent.

Pittig... maar bedenk dat het een fase is, hij gaat ook weer over!

Succes!
Liefs van Ireen

 

Oei, heel herkenbaar. Wij zitten er ook middenin. Nu duurt het huilen 's nachts bij ons al veel langer, vanaf augustus om precies te zijn, maar de laatste paar weken merkten we duidelijk dat het erger werd. Ik denk idd dat het verlatingsangst is. Omdat ik er ook echt aan onderdoor begon te gaan, hebben we hier (voor ons doen) behoorlijk drastische maatregelen genomen. Stap 1 was de baby een nachtje uit logeren sturen, zodat ik even bij kon slapen en hij uit z'n ritme gehaald werd. Voor de nachten daarna hebben we een stappenplan gemaakt. Hij sliep eigenlijk steeds bij ons in bed, maar ook dat hielp niet meer, hij wilde alleen nog maar heel stevig vastgehouden en gewiegd worden. Tja, dat gaat echt niet, als je nog een ander kind hebt, een baan, een huishouden, dan kun je niet hele nachten zittend in bed een baby zitten te wiegen. Dus nu moet hij toch in zijn eigen bed leren slapen. We gaan elke 5 minuten bij hem kijken als hij huilt. Troosten lukt niet, hij blijft huilen, maar uiteindelijk gaat hij wel slapen. De eerste nacht duurde het echt uren. De tweede nacht ging het iets beter, de derde nacht sliep hij (op 1 nachtvoeding na) door. Afgelopen nacht was weer drama, maar hij heeft wel de hele nacht in zijn eigen bed gelegen. Hij huilt nu ook niet meer zo hard, meer een beetje mopperen en zeuren.
Ik sta niet helemaal achter deze aanpak, maar alle zachtere methodes (bij hem blijven zitten, bij ons in bed nemen, van achter de deur tegen hem blijven praten zodat hij je wel hoort maar niet ziet) hebben geen succes gehad en je kunt niet zeggen dat we de afgelopen 4 maanden niks geprobeerd hebben. En aangezien ik echt op instorten stond, en fouten op mijn werk begon te maken van vermoeidheid, moest er iets gebeuren. Ik hoop dat het uiteindelijk echt effect gaat hebben. 1 Nachtvoeding vind ik niet zo erg, maar dat urenlange huilen, steeds maar heen en weer lopen, of een kind in bed dat in je oren ligt te brullen en aan je haren ligt te trekken, is niet vol te houden.

Succes, als je voorheen nooit problemen had en het nu op een voor je baby duidelijke manier weet aan te pakken, heb je kans dat je er ook zo weer doorheen bent. En anders misschien op het cb eens om advies vragen.

 

och gossie, slaapt jouw kindje dus soms half zittend?
Jill heeft 1 keer d'r zelf opgetrokken tot staan en daarna zitten en ondersteboven in bed in slaap gevallen....
en ze was maar aan het mopperen en kieren en doen.
daarna nooit meer eigenlijk. ik leg haar in bed, speen en knuffel max, dekentje lekker strak om haar heen (heeft ze nog over van het inbakeren) en mw gaat netjes slapen.

 

@luppy; kan me goed voorstellen dat je het zo hebt aangepakt! zou ook knettergek zijn geworden.
Jill huilde overdag (in mijn ogen) veel en ook de wat 'hardere' plan werkte hier. volhouden dus.... hoe vervelend het ook is

 

Wij hebben deze fase ook net achter de rug. Wat bij ons heel goed werkte was om de 5 minuten naar hem toe om hem te troosten aai over zijn bol dikke kus en zei dan lekker slapen schat. Zeker niet uit bed halen. Als je dat 2 nachten even volhoudt hoop ik dat het beter zal gaan. Hier werkte het heel goed. Als je ze eenmaal uit bed gaat halen weten ze dat gewoon en dat vinden ze natuurlijk wel gezellig. Maar "harde" aanpak voorkom je mee dat je dit altijd houdt.

Overigens zelfs op internet gelezen hoor

 

ja klopt hij gaat dan inderdaad harder huilen juist omdat hij boos/gefrustreerd is dat wij hem niet oppakken. Het is heel moeilijk maar als wij dan weglopen huilt/krijst hij hooguit 2 minuten en dan zakt het af en binnen 5 minuten is het stil. Het is heel moeilijk maar je moet er even doorheen en nu hebben wij nergens meer last van

 

Hier wordt mijn zoontje ook vaak wakker de laatste week.
Zijn tandjes komen door en hij is verkouden, dus dat speelt denk ik ook mee.
De eerste nachten was hij helemaal overstuur en wilde niet slapen.
Duurde ander half uur voordat hij weer rustig was.
We hebben hem eerst laten huilen, speen gegeven aai over de bol en weer weg en dat om de 5 a 10 minuten.
Eerst legde we hem nog wel is bij ons in bed en gaven we een klein flesje, maar daarna was het nog niet goed.
Na 2 nachten ging ik over op een andere methode ik heb hem in bed laten liggen en ben naast hem gaan zitten.
Eerst een beetje zingen toen hij rustig was gewoon stil naast hem zitten.
Na een half uurtje viel hij of in slaap of ik ben gewoon weggegaan en dat ging goed.
Sinds 3 nachten wordt hij nog wel wakker, maar slaapt binnen 5 a 10 minuten weer, dus naast hem zitten is niet meer nodig gelukkig.
Gisteravond werd hij ook wakker eerst een beetje huilerig, maar later lag hij te kletsen.
Het is wel moeilijk om hem er niet uit te halen, maar het werkt wel.
Hij weet zo dat hij in bed moet blijven en hoort te slapen.
Het rare vind ik dat hij overdag en 's avonds rustig in slaapt alleen als hij 's avonds en 's nachts wakker wordt is hij overstuur heeft er misschien toch mee te maken dat het donker is of zo.

 

Wij hebben dit ook gehad. Overdag en s'nachts ging het allemaal super, maar o wee als we haar rond 19.00 naar bed wilde brengen. Ik hoefde maar 1 stap op haar slaapkamer te komen en het was gillen ze wil ook sindsdien de borst niet meer s'avonds.
Wat ik heb gedaan is:
Eerst 5/10 minuutjes laten gillen, daarna ging ik weer naar boven en mocht ze even bij ons op bed spelen. Als ze heel erg door haar oogjes ging wrijven legde ik haar weer in bed, en na een minuut begon ze weer te gillen. Na weer 5/10 minuten ging ik weer naar boven en nam ik 120 ml pap mee. Van al dat gegil krijgt madam blijkbaar honger. Dus ik haal haar uit bed, geef haar pap en een minuut later gaat ze weer naar bed. Dan meutert ze 1 minuut en dan gaat ze lekker slapen tot de volgende ochtend.
Dit was toen de enigste manier om haar aan het slapen te krijgen.

Maar ik moet er wel bij zeggen dat deze gil-fase maar een week heeft geduurd gelukkig. Maar sindsdien wil ze dus de borst niet meer om 19.00, en krijgt ze daarvoor in de plaats 150 ml pap, en gaat dan heerlijk slapen.

Ik ben er ook geen voorstander voor om (als ze zo'n gil-fase had) haar bij ons in bed te leggen (wel om te spelen), met deze leeftijd pikken ze dat volgens mij snel op: hard gillen en dan mag ik bij mama in bed slapen.

En een tipje tegen het gillen. Als je kind na enige tijd nog steeds gilt, ga dan even naar buiten waar je het niet hoort blijf daar 10/15 minuten en ga dan weer terug naar binnen. Dan heb je toch ff rust, en ben je niet gefocust of het huilen. Hier werkt dat goed, en meestal is ze dan ook lekker aan het slapen als ik weer binnen kom (alsof ze het voelen).

 

Ik heb even een positief berichtje. Wij hebben dus ook met een vrij harde aanpak afgelopen week gewerkt. En nu gaat het al een paar nachten goed. En het mooiste is nog het volgende.
als ik hem naar bed bracht, ging hij meestal gelijk weer staan en stond dat rechtop in bed te huilen, of zeg maar, brullen. We konden hem tig keer neerleggen, maar het hielp niet, hij stond alweer voordat we buiten waren. Toen heb ik hem een keer gewoon weer neergelegd, gezegd dat hij het zelf maar moet weten, maar dat het slaaptijd is en dat ik wegging en ben gewoon weggelopen. Ik moest ook wel, want de oudste zat intussen de boel beneden af te breken. Binnen 5 minuten was hij stil. En het gaat nu steeds beter, gisteren stond hij ook weer rechtop, maar toen ik wegliep zwaaide ik naar hem en hij lachte breeduit terug. Het lijkt er dus op dat de verlatingsangst af begint te nemen. Ik was bang dat ik z'n tere babyzieltje zou beschadigen met zo'n harde aanpak, maar hij is eigenlijk alleen maar vrolijker en liever geworden sinds we zo bezig zijn. Hij begon altijd gelijk te huilen als hij z'n kamer zag en dat is nu niet meer zo. Ook op het aankleedkussen wilde hij nooit blijven liggen en dat gaat nu ook weer heel goed. Blijkbaar geeft deze methoe hem toch meer zekerheid dan het steeds maar weer terugkomen, eruit halen, nog maar eens voeden, soms wel en soms niet bij ons in bed laten slapen etc.