Jullie zullen wel denken ... Het klinkt nogal zwaarder dan dat het daadwerkelijk is. Het verhaal is namelijk als volgt. Vriendlief en ik hebben een kinderwens, en ik ben okt. 2009 (dus een jaar geleden) met de pil gestopt. Vanwege lange cycli, buikpijnklachten en geen eisprong in april dit jaar bij de gyn beland waar in juni PCOS en Dubbele baarmoeder+vagina is vastgesteld. Clomid is op zijn minst nodig om onze kans op zwangerschap aanwezig te maken; echter ervaren wij zeer veel problemen met het ziekenhuis wat ons tot op heden geen clomid wil geven i.v.m. een verleden met wat psychische problemen. Die problemen spelen nu echter niet meer en het gaat zo goed als nooit tevoren. We wonen knus samen, hebben voldoende inkomsten, ik heb alle therapieen met succes afgesloten en zit op een zeer lage dosis nog aan medicatie. Mochten wij denken dat wij een kindje niet aankunnen hadden we er bovendien natuurlijk ook niet voor gekozen op dit moment. Daarbij komt dat mijn vriend er natuurlijk ook is en ik er niet alleen voor sta. Wij willen dolgraag een kindje en zijn er ook klaar voor, dat weten wij heel zeker en kunnen ook wij alleen goed inschatten. Zodoende zijn we in april dit jaar dus bij de gyn beland op de fertiliteitspoli waar dus PCOS en Dubbele baarmoeder+vagina zijn geconstateerd. Vanwege mijn verleden zijn we daar welteverstaan gewoon weer weggebonjourd zonder verdere hulp. Ik moest nog maar een jaar wachten, alsdus hun oordeel. Wie zijn zij om hierover te beslissen ? Zij kennen ons toch niet ? Vervolgens toch nog een gesprek in dat ziekenhuis weten te krijgen op Verloskunde met een gyn gespecialiseerd in baarmoederafwijkingen, psychische problematiek en zwangerschap. Zijzelf zag geen probleem en sprak bij ons van een stabiele relatie, echter gaat zij niet over de Clomid/behandelingen omdat ze op Verloskunde zit; toch kregen wij weer hoop. Er werd besloten om bij 2 oud-behandelaren van mij een vraag om informatie/hun visie hierop te versturen, dit zou wellicht de mening van Fertiliteitspoli (FP) waar we gewoon waren weggebonjourd iets kunnen doen veranderen. Echter gingen er 3 maanden overheen voor die vraag van informatie weer terug binnen was, de ene oud-behandelaar had maandenlang vakantie, de andere oud-behandelaar wilde eerst een gesprek met ons wat pas laat plaatsvond vanwege ook een vakantie. Echter heeft de laatste behandelaar zich niet aan de gemaakte afspraken van het gesprek tussen ons gehouden en heeft hij een ander (veel uitgebreider en negatiever) verhaal verstuurd dan met ons was besproken. Die vraag om informatie was 3 weken geleden binnengekomen bij de gyn van Verloskunde, vanwege ook een vakantie van háár had ik vanmiddag pas een telefonische afspraak voor de uitslag. Ondertussen zitten we al 12+ maand na de pilstop en al bijna 7 maand na eerste gynbezoek zonder hulp, medicijnen of wat dan ook; spontaan zal ik niet zwanger kunnen worden en wij worden door het ZH aan ons lot overgelaten. FP heeft nooit meer wat van zich laten horen. Gyn van Verloskunde zou dit bestuderen en doorsturen naar FP voor een heroordeel. Echter heb ik daar geen arts meer omdat ons beh. arts uit dat ziekenhuis is vertrokken en wij niemand terug hebben aangewezen gekregen. Vanmiddag dan de telefonische afspraak met de uitslag van Gyn van Verloskunde gehad. We hadden hoop gekoesterd aangezien zij zelf eerder had gezegd geen problemen te zien, zij moest nog wel overleggen met FP omdat zij over de behandelingen gaan. Ondertussen raken wij aardig gefrustreerd en wanhopig daar wij al 12 maand zelf bezig zijn en het ziekenhuis ons al 6+ maand weigert te helpen voor 'enkel' Clomid. Vanmiddag kwam dan het verlossende woord: er is overleg geweest en onze hoop is de grond ingeboord. Zij denken nogmaals te kunnen besluiten voor ons wat er met onze wens gaat gebeuren en hebben na al 6+ maand wachten op de uitslag besloten ons nog maar eens minstens een half jaar te laten wachten op 'slechts' Clomid; zij willen ons nu nog altijd niet helpen. Reden hiervoor is dat zij zich baseren op het verhaal van de laatste oud-behandelaar (die zich niet aan onze afspraak had gehouden), omdat hij genoteerd had dat HIJ het allemaal 'wat snel' vond gaan, heeft het ZH nogmaals besloten ons dan maar niet te willen helpen. Aan de telefoon werd door de arts een heel verhaal afgestoken over zeer ernstige psychiatrische patienten waarbij de kinderen uit huis werden geplaatst, en artsen ter preventie hiervan gewoon wel eens NEE kunnen zeggen, terwijl ze in dezelfde adem zei dat hiervan bij mij absoluut geen sprake was. Daarbij werd ik bijna voor gek verklaard aan de telefoon, omdat zij niet snappen dat ik ongesteld word zonder eisprong. Volgens de Gyn zou je namelijk ALTIJD een eisprong hebben wanneer je ongesteld wordt, en zou ik het dus bij het foute eind hebben. 'Dat moest ik toch weten'. Naast al dit gedoe verstaan zij dus ook hun vak niet goed genoeg, als zelfs ik als gewone burger een gynaecoloog moet vertellen hoe een PCOS-cyclus kan werken. Boos en zeer verdrietig was ik vanmiddag dan ook na de uitslag want wij wachten al zo lang; en dan heb ik het over nog geen eens een zwangerschap maar enkel een eisprong. Wij hebben aan alles voldaan wat het ziekenhuis ons had gevraagd, we hebben tig gesprekken gevoerd, maandenlang lopen wachten, aan de informatie-vraag voldaan en er veel moeite en tijd in gestoken. We zijn bij de FP gewoon weggebonjourd zonder verdere steun en de Gyn van Verloskunde bracht ons hoop en is nu dus vervolgens compleet van gedachten veranderd. En wij hebben nog altijd geen eisprong. Tel daarbij op dat het ZH 80 minuten rijden is en we ook nog eens in strijd zijn met mijn dossier (ik wil namelijk kopieen hiervan, wat een recht is van een patient; echter weigeren ze pertinent om mij een kopie van notabene mijn eigen dossier te geven) en ik heb het werkelijk gehad met dit ziekenhuis. JOEHOE, ik ben geen halve zool maar word wel zo behandeld. :x Nu heb ik online een afspraak gemaakt bij het nieuwe ZH en willen we het daar proberen. Echter wil ik nu met een schone lei beginnen eigenlijk. We zijn ook verhuisd en hebben een nieuwe huisarts (die echter nog niet mijn medisch dossier heeft en dus blanco is). Wij willen morgen een afspraak bij hem maken en ons verhaal voorleggen, en eigenlijk een verwijzing vragen voor het nieuwe ZH. Nu speelt echter in mijn hoofd om het psychische-verleden-gedeelte zeg maar... achterwege te laten. Mocht mijn verleden nu nog van grote invloed zijn zou ik dat natuurlijk niet doen, maar omdat ik alle therapieen met succes heb afgesloten, het hartstikke goed met ons gaat, de problemen echt niet meer spelen, ik nog maar op een zeer lage dosis medicatie zit en kortom: het verleden niet meer aanwezig is in ons leven; maar de ziekenhuizen er ZOOOOOO'N GROOT punt van maken dat wij nu in deze situatie zitten, en wij gewoon vinden dat wij recht hebben op Clomid (en wij zelf echt wel vinden dat wij realistisch genoeg kunnen inzien of een kindje nu verantwoord is, tenslotte heb ik mijn partner ook die dat vindt en die is altijd 100% gezond geweest)... zit ik er dus aan te denken om bij de afspraak bij de huisarts om een verwijzing te vragen naar het nieuwe ZH, en bij het nieuwe ZH gewoon te vertellen dat wij PCOS hebben en graag Clomid willen (wat ook gewoon zo is) zonder die poespas van het verleden erbij (wat niet voor niets een verleden heet); en wij dus wss wel Clomid zullen krijgen. Het nieuwe ZH zal er toch niet achter komen (mits ik geen toestemming verleen voor het versturen van mijn medisch dossier van het oude ziekenhuis-nieuwe ziekenuis aangezien ik nu gewoon 100% normaal functioneer en het gewoon hartstikke goed gaat en het dus niet aan me te zien is, en het eigenlijk dus ook niet nodig is om het erbij te halen. Jullie zullen begrijpen dat dit ook absoluut niet mijn voorkeur verdient, maar dit voorkomt uit ons verdriet en de manier waarop wij behandeld werden in het 'oude' ziekenhuis, en gewoon de angst dat dit allemaal weer gaat gebeuren als wij het verleden weer erbij gaan halen. Mochten wij een halve zool zijn snap ik namelijk dat we zo behandeld worden, maar ik ben echter geen halve zool maar een gewoon normaal functionerende jonge vrouw die samen met haar partner dolgraag een kindje wil en zeker weet dit aan te kunnen, maar die toevallig in het verleden niet zo lekker in haar vel zat (wat nu al lang en breed weer over is). Nou vraag ik me af of ik dat eigenlijk wel kan maken ? Wat vinden jullie ?
jeetje mina, wat een rot-situatie......ik moet eerlijk zeggen: ik heb niet alles heel precies gelezen wat je schreef maar dit kwam bij mij naar boven: je schrijft over psychische klachten in het verleden. Zou je iets kunnen met een verklaring van een psycholoog dat er op dit moment geen psychische klachten meer zijn? Dan kan je die verklaring overhandigen aan artsen enzo. Je wilt graag het verleden achter je laten, maar als ik het goed begrijp gaan de artsen hier niet in mee. Je kunt dan maar het beste hen laten zien (op papier) wat jij zelf ook meent: dat je er wel toe in staat bent!! Ik denk dat je wat meer te zeggen hebt als je dit dus ook kan bewijzen met behulp van een verklaring van een psycholoog. Je vraag is natuurlijk: moet ik mijn verleden (zowel psychisch als medisch) verzwijgen....je kunt natuurlijk gewoon afwachten wat de nieuwe arts jullie gaat vragen. Zolang hij/zij niet vraagt, misschien ook even niets zeggen. Maar ik zou er nooit om liegen; daarmee maak je jezelf niet geliefd en dat kan ook weer negatief effect hebben op de bereidheid van de arts om je verder te helpen. succes meid!
Jeetje Selena wat een verhaal zeg. Wat erg dat je zo'n grote kinderwens hebt en dat het op deze manier word tegen gewerkt. Ik vind het moeilijk oordelen ook omdat wij je verleden niet weten. En daardoor je psygische (schrijf je dat zo?) problemen ook niet weten ( hoef het ook niet te weten hoor). Ik moet heel eerlijk zeggen, hoe lullig het ook klinkt dat de artsen zo'n beslissing niet voor niks nemen. Als je naar een ander ziekenhuis gaat en je verteld het bijvoorbeeld niet. Dan weten ze ook niet van je medicijn gebruik. En misschien kan jou medicijngebruik wel helemaal niet samen met clomid. Want clomid doet natuurlijk wel veel met je. Zoveel lichamelijk maar ook geestelijk. Dat heb ik zelf ondervonden toen ik ook clomid slikte. Ik vind het moeilijk. Vind het heel erg lullig voor jullie dat de kinderwens zo word tegen gewerkt. Is het geen optie zoals Nana1980 schrijft om een soort verklaring te krijgen dat alles nu goed gaat en je bent uitbehandeld?
Ik weet niet of je het echt liegen kan noemen. Laat ik in ieder geval voorop stellen dat ik ook zeker wel zelf inzie dat deze aanpak niet de schoonheidsprijs zal verdienen, dat geef ik toe. 'Grote' dingen zal ik ook nooit en ten nimmer verzwijgen, maar dit gaat om iets wat wij eigenlijk allang achter ons hebben gelaten, simpelweg omdat het totaal niet meer speelt. Is het dan nodig dit perse nogmaals naar voren te brengen met het risico dat wij tot het land der ziekenhuizen verdoemd worden voor het komende jaar ? Dat is eigenlijk mijn vraag ja...
Ik zou het in eerste instantie niet melden, maar er inderdaad ook niet om liegen. Het lijkt me bij eventuele behandeling wel heel belangrijk dat ze van je medicijngebruik op de hoogte te stellen, om contra indicatie tegen te gaan. Daardoor zal het balletje wellicht wel gaan rollen, maar dan heeft een arts met 'schone lei' wel eerst een eigen indruk van jullie gekregen en niet bij voorbaat een eventueel oordeel hebben als hij/zij van te voren jullie dossier heeft gelezen. Succes, lijkt me een frustrerende situatie.
Wat betreft de medicatie, want daar hadden we het vanmiddag ook over aan de telefoon. Ze had contact gezocht met her RIVM in Bilthoven hierover. Nu zijn er in NL zo'n 300 gevallen bekend van vrouwen met een zwangerschap i.c.m. deze medicatie (nu hangt het ook wel af van de dosis, een normale dosis begint bij zo'n 350 mg tot een mg of 800, ik zit op slechts 75 mg); niet bijster veel gevallen dus maar daarentegen is er ook bij geen van deze vrouwen iets negatiefs ten gevolge van deze medicatie gevonden.
Ik denk dat je het praktisch gezien niet voor mekaar krijgt om het simpelweg "niet te zeggen" Ik neem aan dat die nieuwe arts sowieso onmiddelijk gaat vragen of je medicijnen slikt, dat doen ze namelijk altijd. Dan moet je dus al gaan kiezen of je gaat liegen (want als je nee zegt is het liegen en geen verzwijgen). En als je vertelt wat je slikt vraagt ie waarom, en dan komt het al boven tafel. En stel dát je erover liegt en ze gaan je medisch dossier opvragen ben je nog verder van huis. Dus mijn mening: niet verzwijgen, maar zoals nana zegt; probeer een psychiatrische verklaring te krijgen dat het nu wél goed met je gaat. Daar kom je veel verder mee. Sterkte met de situatie
Ik zou er niet over liegen meid want de waarheid komt altijd boven water. Ik vrees dat als ze erachter komen dat je je verleden hebt verzwegen dat ze dan helemaal een reden hebben om te denken dat je een zwangerschap niet aan zou kunnen. Ik zou indd ook een psycholoog opzoeken die kan verklaren dat je helemaal "genezen" bent. Maar ben der wel van overtuigd dat artsen dit niet zomaar besluiten er moet een reden zijn waarom zij hebben besloten om jou/jullie niet verder te helpen. Ik zou dat eens gaan navragen waarom hun dit besluit hebben genomen. En daar verder mee aan de slag gaan. Heel veel sterkte hiermee, en hoop op een goede afloop
Allereerst, wat rot dat jullie zo geschoffeerd zijn! Maar ik zou er wel eerlijk over zijn denk ik. (hoewel ik nu wel heel benieuwd ben wat het dan precies is geweest, maar ik snap het wel als je dat niet wil zeggen). Als achteraf blijkt dat ze er toch heel specifiek naar gaan vragen en je vertelt dan toch wat je in eerste instantie verzwegen hebt lijkt me dit niet prettig voor de verstandhouding met de arts. Ik zou bij de eerste afspraak open kaart spelen en vertellen dat je vertrouwen erg geschaad is en hopelijk heeft je nieuwe gyn daar begrip voor. Veel sterkte!
Jeetje meid wat een ingewikkelde situatie. Fijn dat je zelf ervaart dat je psychiatrische problematiek naar de achtergrond verdwenen is en je de behandeling goed hebt afgerond. Ik raad je aan om zeker niet over je verleden te zwijgen. Jouw huisarts krijgt binnenkort jouw hele dossier en dan vermoed ik dat de kans groot is hij/zij je als 'shopper in de gezondheidszorg' gaat bestempelen. Dit in combinatie met je psy. verleden komt niet goed over. Ik snap overigens wel dat je het overweegt, je verleden blijft je achtervolgen en daar wil je vanaf. Ik zou open kaart spelen en met je huisarts overleggen hoe je wel serieus genomen kunt worden bij de FP. Misschien inderdaad een second opinion van een psychiater? Dat medici ook steeds voorzichtiger zijn wat betreft mensen met psychiatrische problematiek met een kinderwens, vind ik zelf persoonlijk wel goed; het is verschrikkelijk voor een kind om van jongs af aan al bij zijn of haar moeder weggehaald te worden. Maar daarnaast vind ik het ernstig als je zoals jij behandeld bent, langere tijd stabiel bent, een goede relatie hebt en je gelukkig voelt en dan niet de behandeling krijgt die je nodig hebt/ waar je recht op hebt. Probeer dus aan te tonen dat het nu goed gaat. Ik vroeg me af of je misschien contact op kunt nemen met je behandaar waar je therapie hebt gevolgd? Die heb je tenslotte goed afgesloten schrijf je. Misschien heb je dat al wel gedaan......was dat die psychiater met die dubbele agenda? Ik wens je veel succes en hoop dat je snel de behandeling krijgt die je nodig hebt OF dat de FP aangeeft wat ze precies van je verwachten zodat je weet waar je aan toe bent. Gewoon nog een jaar proberen zonder duidelijke reden is erg vaag en zeker met een sterke kinderwens bijna ondraagelijk.
Lastige situatie, Als ik je verhaal zo lees, kom je op mij over als een intelligent en rationeel persoon. Iedereen mag in dit land kinderen krijgen, ook de meest ongeschikte mensen. Ik vind het dan ook niet terecht dat jullie om "een verleden" zo behandeld worden. Als ik jou was, zou ik het misschien ook wel verzwijgen. Niet per se omdat ik direct denk dat het ziekenhuis hetzelfde reageert, maar al staan ze er positiever tegenover dan gaat er waarschijnlijk weer een hele tijd overheen door al het papierwerk, voordat ze over alles besloten hebben. Als het om de een of andere reden toch aan het licht komt, zou ik gewoon uitleggen waarom je het verzwegen hebt. Daar zullen ze misschien wel even raar van opkijken, maar ze zullen je echt niet wegsturen ofzo!
POP Expertisecentrum Amsterdam - Sint Lucas Andreas Ziekenhuis Lees dit eens, misschien kunnen ze je daar verder helpen. Heel veel sterkte
Wat fijn dat je dat gevonden hebt ! Ik ben inmiddels vanmorgen langs de huisarts geweest om een afspraak te maken, we hebben morgenochtend 10 voor 10 gezamenlijk (vriendlief en ik) een afspraak. Ik denk dat ik toch ga uitleggen hoe het verhaal zit, hoe we ons behandeld voelen bij het LUMC, waarom wij het er niet mee eens zijn en vragen wat zijn eerste indruk hierover is. En natuurlijk zeggen dat we een verwijzing willen voor het Gemini (waar ik 3 dec. een afspraak heb) en MC Alkmaar. Ik zal ook zeker vragen of hij de POP-Poli in Amsterdam kent, en of het misschien raadzaam is daar een afspraak te maken om ons 'te laten keuren'. Als we dan 'positief' bevonden worden maakt dat onze wens en recht om behandeld te worden natuurlijk ook groter.
Hai Selena, Mijn huisarts heeft me gewezen op de pop poli toen ik zwanger was van mijn tweede. Ik was tijdens de zwangerschap depressief (mede door extreme misselijkheid), ben er zelf nooit heen gegaan maar wel alles gelezen toen. Volgens mijn huisarts een geweldig initiatief die poppoli. Toen ik jou verhaal las, moest ik er gelijk aan denken. Meid, hou moed! Er komt echt een dag dat je verleden gewoon je verleden mag zijn maar daar moet je soms heel hard voor strijden!
Ik heb nieuws van vanmorgen, zowel positief als negatief. Positief is dat we bij de huisarts zijn geweest en zijn haren zowat recht overeind stonden bij het aanhoren van ons verhaal, en voornamelijk over hoe we behandeld zijn in het LUMC. Hij vindt klinkklare onzin hoe wij behandeld zijn en deelt totaal niet dezelfde mening als het LUMC als het gaat om keuzes voor anderen ten aanzien van behandelen maken. Voor zover hij ons nu kent (dossier is nog niet binnen) staat hij dus achter ons en heeft hij ons MC Alkmaar aangeraden. Komen we gelijk bij het negatieve punt. We hebben MC Alkmaar dus gebeld voor een afspraak en kunnen daar pas in februari terecht voor een 1e afspraak
oei das balen zo lang wachten, kun je jezelf bij de poli/secretaresse/afsprakenbureau niet opgeven als reserve, dat ze je bellen als een ander consult uitvalt?
Goed dat je in ieder geval open kaart hebt gespeeld tegenover je huisarts. En wat fijn voor jullie dat hij zo heeft gereageerd. Dat geeft jullie ook weer meer zelfvertrouwen natuurlijk. En wat balen dat de wachttijden zolang zijn.
Wat fijn dat jullie huisarts zo begripvol is! Dat is alvast 1 stap de goede richting uit. Ik hoor vaker dat de wachttijd zo lang is, misschien kan je idd op de reserve lijst gezet worden, iemand hier gaf die goede tip. Heel veel sterkte met alles
He! Ik heb niet je hele verhaal gelezen, wat een verhaal! Maar wil je zeggen: sluit je oude hoofdstuk af en ga een nieuw hoofdstuk in! Dat heb je verdiend! Zo'n verklaring van een psycholoog is misschien wel handig inderdaad om gewoon puur zakelijk te kunnen laten zien dat jij een nieuw hoofdstuk van je leven bent begonnen! Wens je alle goeds!