Mijn beste vriendin heeft haar 3e miskraam in een jaar gehad. Ik vind het zo erg voor haar, ze is er kapot van. Ik zou haar zo graag willen helpen, hoewel er niet veel is wat ik kan doen behalve luisteren. Haar man is niet heel erg betrokken, de eerste keer moest ze alleen naar het zhs voor nacurretage. Ze kan er niet goed met hem over praten zegt ze. Van veel mensen krijgt ze cliché verhalen: je bent pas 32, je hebt nog tijd zat, het was een foutje in de genen, gewoon pech, je hebt toch al een gezond kind, enz enz enz. Maar dat weet ze zelf ook allemaal wel. Ik werk zelf als doktersassistente, en ik wil natuurlijk niet teveel "medische adviezen etc." geven of de regie overnemen. Of haar man passeren door aan te bieden met haar mee naar het zhs te gaan, want ze wil naar de gyn. voor verder onderzoek. Zijn er nog dingen waar ik haar bij kan ondersteunen, wat ik tegen haar kan zeggen of juist niet? Ik heb het zelf nooit meegemaakt (gelukkig) maar ik gun haar gewoon echt een tweede kindje.
Vraag waar zij behoefte aan heeft, je kan namelijk niet weten wat de impact is van een miskraam als je die zelf niet doorgemaakt hebt. Je kan een stuk meevoelen. ik kan bijvoorbeeld wel schrijven wat je tegen haar kan zeggen, maar dat is het nu juist;dat is voor iedereen anders. En mensen zeggen vaak uit onwetendheid de meest rare dingen , of omdat ze zich geen houding weten te geven.
Wat runstar zegt: vraag het haar. Ik heb zelf driemaal een miskraam gehad en mensen gaan zich anders gedragen als ze het weten. Zo was ik tegelijk met een vriendin zwanger. We kwebbelden dagelijks over onze zwangerschappen per mail (ze woonde een eind weg), maar na m'n miskraam hoorde ik niets meer over haar zwangerschap. Ook niet als ik er naar vroeg. Dat deed mij heel veel pijn. Zij wilde mij waarschijnlijk beschermen, maar ik voelde het alsof ik ook m'n vriendin kwijt was en met m'n kindje ook het recht verloren had om over haar zwangerschap te praten. Alleen je vriendin kan vertellen waar ze behoefte aan heeft en die behoefte kan elk uur anders zijn. Maar naar haar toe gaan met thee, troosteten en een feel good/jankfilm kan ook heel fijn zijn. Gewoon lekker samen op de bank, niets zeggen kan ook heel troostend werken. Weet je wat het met woorden is? Je kunt nooit exact zeggen wat je wilt zeggen en achteraf had je altijd iets anders of meer willen zeggen. Er gewoon zijn kan al genoeg zijn!
Wat mij veel troost gaf na mijn MA, was om in te zien dat het gewoon een wonder is als het helemaal goed gaat. Klinkt heel dramatisch, maar zo bedoel ik het niet Je moet je voorstellen dat vanaf het moment van de bevruchting, één enkele cel binnen ongeveer 90 dagen uitgroeit tot een compleet mensje met alles erop en eraan. Het is dus eigenlijk een wonder dat in dit bijzondere en ingewikkelde proces alles goed gaat. Door er zo over na te denken, nam het bij mij wel wat pijn en verdriet weg. Ik bedoel, het ís toch ook bijzonder dat het helemaal goed gaat? Misschien dat dit bij jouw vriendin ook wat troost kan brengen?
Ze heeft iig een hele goede, lieve en betrouwbare vriendin aan jou! Idd wat anderen ook al zeggen, vraag waar zij behoefte aan heeft en schuw het onderwerp niet. Misschien wil ze wel heel graag dat je met haar mee gaat naar het zhuis. Wat een lul van een kerel trouwens, even heel zwart wit gezegd!
Ik heb hetzelfde meegemaakt en wat mij hielp was regelmatig de vraag krijgen: 'hoe gaat het?' Dat gaf mij de ruimte er wel of niet over te praten.
Wat ben jij een lieve vriendin! Dat jij je zo verdiept in hoe je er voor haar kunt zijn. Ik vind het zelf heel moeilijk dat er na een maandje eigenlijk al niet meer naar gevraagd of over gepraat wordt. Ik zou heel graag eens willen dat iemand vraagt; Hoe gaat het nu met je? Misschien kan je ook eens aan haar vragen of je haar ergens mee kan helpen, misschien samen op zoek te gaan naar een kleine symbolische herinnering (ergens 3 bloembollen planten of een heliumballon oplaten ect.) Ieders behoefte ligt ergens anders, maar misschien kan je haar hiermee een beetje helpen
Ik kan alleen uit eigen ervaring spreken maar het allerergste vond ik de vreselijk domme opmerkingen die mensen maken (je bent nog jong,, wilde je het eigenlijk wel etc etc). Daarnaast heeft niemand het er meer over daarna, mensen zijn bang om erover te beginnen. Ikzelf ben hierdoor mijn beste vriendin kwijt geraakt. Zij durfde mij niet te vertellen dat ze zwanger was en heeft dit heel lang voor mij geheim gehouden terwijl iedereen het al wist. Dat was echt een dolksteek en we spreken elkaar hierdoor nooit meer. Kortom, ik zou het aan haar vragen waar ze behoefte aan heeft