Ik heb in mijn werk regelmatig te maken met mensen die Borderlinegedrag vertonen. Als er partners in het spel zijn, probeer ik ze altijd te motiveren voor een cursus speciaal voor partners van mensen met borderline. Deze cursus wordt bij ons in de GGZ-instelling in de regio aangeboden. Ik maak vaak mee dat de partners na het volgen van de cursus nog willen meewerken aan een aantal gezamenlike gesprekken.
ik ben de echtgenote (bijna ex dan) van een borderline patiënte. Nu weet ik dat er verschillende graden in zijn, maar laat mijn vrouw nu net de hoogste graad hebben. Met psychoses en alles erop en eraan, 48 ZM pogingen op nog geen 7 maand tijd, coma's als gevolg van die pogingen, verslavingen alom, de éne opname na de andere,... Ik heb er bijna 4.5 jaar mee af-ge-zien, en zij zag/ziet haar 'fouten' niet. Ook m'n kids hebben er in afgezien, en nu zijn we nog steeds slachtoffer van haar 'daden'. M'n oudste zoon (bijna 7) is nog steeds in behandeling omdat hij enkele dingen gewoon niet kan plaatsen en verwerken. Als je graag een babbel hebt of zo, mail me gerust ik wil nog ff zeggen dat ik helemaal niéts heb tegen borderline patiënten! Heb er gewoon een uiterst negatieve ervaring mee gehad, en ken nog borderliners die het minder hebben en waar ik dus wél en normale band mee heb.
mijn vriend heeft dit gehad, en om heel eerlijk te zijn, heb ik er zelf ook beetje last van (zegt mij vriend) zit soms erg met mijzelf in de knoop en vraag me dan ook af wat ik hier doe, omdat ik dan denk dat niemand me nodig heeft... dit is gelukkig minder geworden, toen ik mijn zoontje net had, was dit erger, en deed toen ook dingen die gewoon niet konden. heb mijn vriend toen ook erg in de steek gelaten, omdat ik dacht dat hij me niet meer wou en had geen zelfvertrouwen meer. het is geen pretje
ik heb ook bl, maar waarschijnlijk niet zo'n heftige vorm. heb nog nooit mezelf beschadigd,drink niet of andere gekke dingen.moet nu wel tijdens de zwangerschap medicijnen blijven slikken.heb ook al 2 keer de VERS gedaan.ik heb al 8 jaar een relatie. bij mij werkt het zo: als ik mijn medicijnen slik en regelmatig contact met de psychiater heb functioneer ik gewoon goed in de maatschappij.
Dan heb je idd niet de ergere vorm, mag je blij om zijn meid. Het is niet alleen moeilijk voor de omgeving, maar ook voor de borderliner zelf. Heb rond 19u nog maar eens het bericht gekregen dat mijn bijna ex vrouw terug in het ziekenhuis ligt, ditmaal door een overdosis spierverslappers. Haar buik was ook weer volledig vol gekrast... Ik dacht dat het over was, het was nu al een goede 3 weken geleden dat ze nog iets had 'uitgespookt'. Het eindigt gewoonweg niét!
Tantan: wat fijn dat jij nu goede hulp hebt! Wij willen morgen nog even naar de huisarts om doorgestuurd te worden naar het Riagg. We lopen nu dus bij Delta. Pfff wat klinkt dat vreselijk he...? We willen dat nog even uitproberen, zodat hij in elk geval kan gaan praten. Ik heb het er gisteravond toevallig met hem over gehad en hij wil dat nog steeds graag. Hij voelt zich erg in de steek gelaten en heeft daardoor het gevoel dat er niets aan te doen is. anoul: eerst wil ik dat mijn man in een goed traject komt, dan gaan we aan mij werken. Heb zelf al net een cursus over paniek (heb ik helaas overgehouden van het gebeuren) achter de rug. lievemama: gehad?! Is hij er van af? Of ben jij van hem af? hihi... Platliggertje: Jeetje ik schrik hier best van. Wat moet dat erg voor jullie zijn! Hier zijn ook wel dingen gebeurd, maar zo extreem niet hoor. Gelukkig geen pogingen hier, alleen gedachtes.
In de war, wakker geraakt en naar de zoveelste instelling overgebracht... Ik raak het echt moe ze woont hier al 2 jaar niet meer, maar nog dagelijks heb ik ermee te maken op een negatieve manier, dat heeft zo z'n effecten op een mens, en ook op m'n jongens.
Wat erg... Ze lijkt om aandacht te schreeuwen, maar niemand kan haar een passende therapie geven. Is dat zo? Wil ze eigenlijk gewoon graag geholpen worden, of is ze heel bewust zichzelf aan het kapot maken (en daarbij je gezin en jou)?
platliggertje: als ik zo sommige dingen van jou lees dan is jou ex wel een heel extreem geval.(sorry wil je niet aan vallen ofzo) ik heb twee keer in een therapiegroep gezeten en dat waren allemaal redelijk rustige personen.Nou ja rustig...als je naar die therapiegroep gaat dan wil je echt iets van je leven maken anders begin je daar niet aan. kijk je kan roepen:"ik ben een bordie"en je leeft er op los.of je probeert iets aan je ziekte te doen door middel van medicatie en/of therapie. mij hebben ze in het begin ook op de wachtlijst gezet en ze lieten me gewoon gaan,maar toen ik weer eens helemaal er doorheen zat heeft mijn vriend mij gewoon naar de ggz gebracht dat ze konden zien hoe ik was als het mis ging.ze hebben me meteen van de wachtlijst afgehaald en een behandelaar toegewezen. mijn tip is dan ook als je hulp wil in de psychiatrie moet je het gewoon afdwingen als ze je in de kou laten staan.
Ze is ook een heel extreem geval... En het lastige is, dat zodra ze zich beter voelt ze ontslag neemt uit de instelling waar ze verblijft en het allemaal opnieuw begint binnen de 2 à 3 weken. Ze gooit d'r medicatie weg (of spaart ze gewoon op voor je weet wel wat) en dan krijg ik haar aan de deur of krijg ik telefoon met niet zo'n goed nieuws. Ik zit momenteel met een kapotte voordeur (is uit gezandstraald glas) omdat ze het in haar hoofd had dat mijn jongens van hààr zijn, dat zij ze die 9 maand heeft gedragen en ervan bevallen is (ze kon zelfs bevallingsberhalen opdiepen!). Toen ik ten einde raad de foto's van de bevalling liet zien, is ze tilt geslagen en heeft ze de boel hier kort en klein geslagen met de woorden dat het andere kinderen waren die ik voor haar verstopte en dat ze echt wel hààr kinderen wou. De keren dat ik de politie moet bellen om haar onder controle en weg te krijgen, zijn ontelbaar. Nu is er weer cannabis en xtc gevonden in haar bloed, en dat maakt het er natuurlijk niet makkelijker op... Ik ben in onderhandeling met haar psych om haar verplicht op te laten nemen, maar daarvoor is er nog niet genoeg gebeurd, zegt die In september zal het verdikke 6 jaar zijn dat dit aan de gang is, en dan nog kunnen ze niets doen? Moedeloos word je ervan... Ik sta er echt van versteld hoevel verschil er zit tussen een "licht geval" en een "extreem geval". Ik heb kenissen die borderline hebben, maar die kunnen dus gewoon normaal functioneren, al hebben ze af en toe een dalperiode. Als ik mijn vechtgenote daarmee vergelijk... Ik ben al 3 jaar in therapie om alles verwerkt te krijgen en vooral omdat ze erin geslaagd is mij het schuldgevoel te geven dat haar ziekte aan mij ligt, dat ik de reden ben van dat alles, terwijl iederen weet dat je dit al van jongsaf hebt. En toch heb ik me laten vangen hé...
haar 3 levensmotto's zijn: -het leven is de hel en als je sterft, ga je naar de hemel -je wordt op de wereld gegooid zonder dat iemand je ooit heeft gevraagd of je dat wel wou -de dood kan niet anders dan prachtig zijn zegt al genoeg hé Elke keer ze wakker word na een zm poging, is ze razend op degene die haar heeft gevonden en 'gered'. Ze ziet het helemaal niet als een redding, maar als een verderzetting van leven in de hel, en ze is er zeker van dat we haar hier willen houden zodat ze echt zou afzien. Je kan haar toch niet zomaar laten liggen sterven? We weten maar al te goed dat ze hier "weg wil" maar telkens weer verwittigd ze op één of andere manier en dan kàn je gewoon niet anders dan ingrijpen. Niemand wil met het schuldgevoel leven hé
Hm ik had ooit een vriendje die het ook had maar een niet zo heftige vorm als ik dit zo lees. die slikte elke dag braaf zn pillen regelmatig een gesprek met de psych.. en dat gaat heel erg goed eigenlijk merkte wel dat hij af en toe "rare trekjes" had oa was hij over heel veel dingen erg "paranoia" 3x teruglopen of de voordeur wel dicht zit en dan onderaan de flat ineens het gas willen checken enzo. maar daar valt zeer goed mee te leven vond ik persoonlijk tis even wennen.. en af en toe een beetje ergernis inslikken..maarja dat heb je dan wel voor elkaar over zegmaar. hij is inderdaad ook een tijd opgenomen geweest..maar sinds die tijd gaat het prima pas toen we uit elkaar gingen.. viel me op hoeveel die pillen deden tho (voor de pillen kende ik hem namelijk niet) alsin.. het leek hem haast niet te boeien hij liet alles heel makkelijk van zich af glijden iets te makkelijk voor mijn gevoel zegmaar achteraf gezien.. we zijn nog steeds goede vrienden en dat is dan wel weer prettig geen langdurende hekel aan elkaar.. wnat dat kan hij gewoon niet met die pillen. terwilj dat zonder pillen maanden in zn hoofd chaos zou veroorzaken.. waardoor het dus eventueel mis zou gaan. ik hou niet van pillen.. maar van sommige ben je blij dat ze er zijn
nou zo zit ik dus ook ongeveer in elkaar ! maar als ik geen medicijnen slik word ik ook zo warrig in mijn hoofd.
die gaat dan ook nergens heen zonder pillen hoor al moet hij midden in de nacht de apotheek overvallen.. hij weet heel goed hoe dat zit met die dingen en is er toch erg aan gehecht en met pillen.. is er prima mee te leven maar eh.. met pillen si het ook erg raar op nare momenten wnat dat lijkt hem dan weinig te doen.. terwijl dat bij mij dan dus wel juist veel deed... dat is zegmaar eh.. "anders" maarja.. je weet waar het van komt.. en dat er dus niets ana te doen is maar dan voel je je ineens toch eh.. ietwat alleen
Kijk, en dat is het probleem met mijn man. Hij heeft een antipathie tegen die medicijnen en elk klachtje komt door de pillen denkt hij. Hij wil alleen maar stoppen met slikken. Ondertussen is er weer een flinke uitbarsting geweest en zit ik nu dus bij mijn ouders met onze twee kindjes.... Geen idee hoe dit af gaat lopen. Hij is gestopt met zijn pillen en modderd maar wat aan sinds we weg zijn. Ik ben trouwens weggegaan om even adempauze te hebben en op te laden. Gisteren heb ik hem weer gezien en het is net of hij er niet is. Niks dringt door en hij weigerd blijkbaar aan zichzelf te werken. Nu word het toch wel heel lastig... Dochter heeft aan mijn ouders verteld bang te zijn van papa. Ik ben nu het spoor totaal bijster...
@Andrea: ik heb heel zijdelings te maken met een borderline-patient (de ex van mn vriend). Iemand die zichzelf centraal stelt en medicijnen vaak niet nodig vindt. Een echt drama. Ik kan me nauwelijks voorstellen hoe het leven met zo iemand moet zijn als het je partner is. Ik heb de luxe dat ik gewoon een hekel aan haar kan hebben. Maar jij houdt van je man. Dat lijkt me heel erg zwaar. Ik wens je veel sterkte en geluk en hoop dat je ondanks alles wat je nu meemaakt, kans ziet van je kinderen te genieten. Hopelijk komen jullie er samen uit. Ook voor alle anderen hier met borderline of partner met borderline: sterkte en geluk toegewenst!
dat is heel naar ja ik heb hem nooit meegemaakt zonder pillen maar toen we uit elkaar gingen merkte ik pas echt goed hoe goed die pillen waren en als hij vindt dat die pillen niet goed zijn.. tja moeilijk aanzn verstand brengen dat het wel zo is kun je hem ander sniet zo ver krijgen dat hij ze in ieder geval slikt om jouw leven te veraangenamen zodat jij EN je kinderen wat meer rust hebben en dan evt. in overleg met een dokter eens kijken of ze er wat anders voor kunnen verzinnen? iets wat hij wel langdurig wil slikken.. en OOK werkt al heb ik geen idee of je veel keuze hebt qua medicatie eerlijk gezegd
Mijn schoonzusje heeft ERS/ borderline. Ik had een kaartje gestuurd met een echofoto en die kreeg ik terug met de tekst: "Heel leuk dat jullie zwanger zijn maar dit gaat me echt VEEL TE VER, hier kan ik ECHT NIET naar kijken, DOE DIT AUB NOOIT WEER!" ik natuurlijk in tranen.. want ik dacht: hee leuk, een kaartje in de bus! Krijg je een foto van je eigen kind retour met die tekst. Ik vind het heel moeilijk om daar mee om te gaan.