Ik stond laatst onder de douche (goede plek om na te denken ) en vroeg mij ineens af waarom het toch een soort van traditie is om zo lang te wachten met vertellen dat je zwanger bent... De grens van 13 wkn wordt al vaak niet meer strict aangehouden, maar eigenlijk snap ik niet waarom men het niet direct verteld (dus bij 4 à 5 wkn)? En dan bedoel ik zowel privé als op het werk. Even mijn redenatie : ik werk 30 u/wk en ze kennen me door en door. Om daar de eerste weken smoezen te moeten vertellen waarom ik zo vaak naar het toilet ren bijv vind ik erg ongemakkelijk. Daarnaast vind ik het fijn als mensen met me mee leven bij goed (of slecht) nieuws. Want die kans op een miskraam zal waarschijnlijk de hoogste drempel zijn om het nieuws niet direct te vertellen. Maar waarom dan niet? Het lijkt net of een miskraam iets schandelijks is en we het dus zelf moeten verwerken..? Het is toch niet erg als mensen weten dat je een miskraam hebt gehad? Onder diezelfde douche kon ik toch niet meer verzinnen waarom ik de eerste wkn zou gaan verzwijgen dat ik zwanger ben... Hoe denken jullie hierover?? Is het tijd om een 'nieuwe' traditie in het leven te roepen?
Tja, ik ben het met je eens Ik snap ook niet zo goed dat het angstvallig verborgen wordt gehouden. Volgens mij zorgt het ook voor veel verborgen leed: als je een miskraam hebt moet je dat ook alleen verwerken, als je veel last hebt van zwangerschapskwalen moet je dat ook proberen te verbergen etc.
ik denk dat iedereen daar een eigen visie op heeft... wij hebben de eerste keer alleen aan mijn ouders verteld toen we 'pas' zwanger waren, met 6wkn een mk gekregen.. mijn ouders konden dit heel moeilijk een plaatsje geven, dat wat voor ons ook niet makkelijker erop werd.. meteen de maand erna weer zwanger en toen hebben we het pas verteld na een eerste echo, omdat we niet weer in hetzelfde draaimolentje terecht wilde komen.. op mijn werk van beide zwangerschappen meteen verteld, ik ben nogal vrij open en vooral eerlijk met mijn baas.. vandaar.. anders zou ik ook mss hebben gew8 tot na de 12weken..
Hoiii, Ben het helemaal eens met Lili81! Vreugde deel je met iedereen, dan moet verdriet ook met iedereen gedeeld kunnen worden.
Helemaal mee eens! Wij hebben het onze ouders en zussen/broers een week nadat we het wisten verteld (omdat we toen met z'n allen bij elkaar waren anders hadden we het meteen verteld). Op mijn werk heb ik het met 7 weken verteld en de vrienden met 8 weken toen iedereen weer eens bij elkaar was. Ik had ook zoiets van, mócht het mis gaan, dan vind ik het fijn als we steun uit onze omgeving krijgen. En tja, dat dan verre kennissen en andere onbelangrijke mensen het dan ook toevallig weten omdat mensen er over praten, dat kon mij niet zo heel veel interesseren. Maar aan de andere kant snap ik het ook best als er mensen zijn die het toch echt pas liever vertellen na de 13 weken. Ieder zijn eigen ding Moet wel zeggen dat ik ook wel een beetje begin te merken dat die grens begint te versoepelen hoor. Heb hier in de omgeving wel wat meer zwangerschapsnieuwtjes gehoord terwijl ze de 12 weken nog niet voorbij waren. En dat waren geen vrienden van me en ook geen familie.
Ik ben t eigenlijk helemaal met je eens! en wij vertelden t dan ook meteen aan de ouders, die had ik t ook verteld als t mis was gegaan want dan had ik dat nooit verborgen kunnen houden. wist dat ik daar kapot van zou zijn.. Er hangt in nederland inderdaad een taboe om de miskraam.. een vroege miskraam of sowieso een voor de 12 weken lijkt wel niet waardig voor verdriet.. je weet immers toch dat t in die periode vaak fout gaat?! zo denken mensen vaak en ik denk dat je daar, begrijpelijk, niet op zit te wachten als je een miskraam moet verwerken. veel mensen zullen t daarom ook geheimhouden. En dan nog het punt dat er vast mensen zijn waarbij je er gewoon niet op zit te wachten een miskraam mee te delen. Ik heb zat goede vrienden die t allemaal meteen mochten weten, ik vertel t wel graag persoonlijk dus soms was t wel na die 4 a 5 weken maar andere die ik niet vaak spreek of niet zoveel mee heb, nee.. dan vind ik t even te prive en wacht ik wel liever tot later tot het wat zekerder is allemaal.. Heb geen werk dus dat scheelt alweer iets, maar vriendlief vertelt t ook vaak snel op zn werk omdat ie dan al vroeg kan vragen om 3 weken vakantie zodra mn bevalling begint! en dan weten ze ook dat wanneer er iets is, hij in de auto springt en naar huis komt en daar hebben ze dan ook alle begrip voor.
Ik ben het met jou eens. Bij mijn eerste drie zwangerschappen heb ik gewacht tot de "veilige" grens.... Wij hebben het nu aan mijn schoonouders de dag na de test verteld, maar dat was meer omdat ze die dag 45 jaar getrouwd waren en wisten dat wij bezig waren om voor nog een kleinkindje te gaan en we ze een onvergetelijk kado wilden geven (minisokjes...) Mijn eigen ouders leven helaas al niet meer, maar we zijn wel naar de begraafplaats geweest en om ze het daar "te vertellen".... Op mijn werk heb ik het ook vrij snel verteld, maar dit was meer omdat ik in de ziektewet terecht kwam vanwege extreme misselijkheid en overgeven en ik niet wilde liegen waarom. Helaas is dit voor mij slecht uitgepakt: ik werkte via het uitzendburo en die vertelde mij doodleuk deze week dat ik niet weer terug hoef daar als ik mij weer beter voel, want er zit al iemand anders op mijn plek....:x. Ook mijn dochters hebben we het snel verteld, zelfde reden als hierboven, een buikgriepje geloven ze eventjes maar niet 3 weken lang.... En inderdaad als het mis gaat en je hebt het aan je dierbaren verteld, zijn zij ook degene die jou steun kunnen geven in verdrietige tijden en hoef je het niet alleen samen met je partner te dragen... Oh ja en mijn vriend kon ook zijn mond niet houden op zijn werk, zijn collega's wisten het zo mogelijk nog eerder als die van mij.... Maar dat komt misschien weer omdat er bij hem nog meer collega's zijn die papa worden en dat schept toch ook wel weer een (collegiale) band denk ik. Al lijkt mij dat wel heel leuk om te zien, van die stoere kerels die het over zwanger zijn hebben....
Omdat niemand wist dat we ermee bezig waren, én omdat t de kans op een miskraam behoorlijk verkleint als je over de 12 weken bent. Dan is t juist een extra grote verrassing en duurt t nog maar een half jaartje.
Ik ben het met TS eens. Wij hebben ook niet zo lang gewacht. Juisdt ook omdat ik niet fit was, wel wat steun kon gebruiken en..had het misgegaan leek het me zó raar om dan pas te zeggen: oh..by the way..ik WAS zwanger
Wij doen daar ook niet aan hoor, wachten met vertellen. Bij Thirza dus direct na positieve test verteld, (wel pas 19 dagen overtijd een positieve test), en bij de vorige zwangerschap weer. Was alleen maar fijn dat mensen het wisten, want toen het mis was, was het fijn dat men wist waarom we even niet zo'n zin hadden in allerlei dingen. Uiteindelijk nog in het ziekenhuis beland, met de miskraam, en wij hebben alleen maar veel meeleven gehad, wat gewoon erg fijn was. Ook deze keer gewoon verteld hoor. Als het toch weer mis is, dan zullen we ws nog wel wat verdrietiger zijn dan de vorige keer en als het deze keer wel goed is, snapt iedereen tenminste ook waarom we zelf zo blij zullen zijn. Kijk, niet de halve wereld hoeft te weten dat ik weer zwanger ben, of als je een miskraam krijgt, maar je familie en vrienden? Ja hoor, dat zijn juist de mensen van wie je steun nodig hebt als het erop aan komt!
bij de eerste direct verteld. Bij de 2e gewacht tot 8 weken maar dat was omdat ik op een afdeling zat tijdelijk waar ik mensen nog niet zo goed ken
Hier zal ik de reden vertellen na de ervaring met de eerste. Bij Lucas hebben we het een paar dagen na de test verteld.Volgens mij met 6 weken ver.Iedereen laaiend enthausiast natuurlijk ikke blij.Alles ging goed alleen mijn schoonfamilie was behoolijk irritant vond ik.Al vanaf week 6 mijn buik vastpakken en voelen of er al wat zat.Tig keren gezegd dat ik dat neit wil maar helaas...oren kapot denk ik.Nadat ik eens goed boos was geworden was het even 2 weken goed.En maar zeuren,,,wanneer weet je het,hoever ben je nu,ahh je ziet het nog niet en maar voelen. Dus...deze keer besloten het dus pas met 12 weken te zeggen.Om al die vervelende dingen uit te stellen zeg maar.En aangezien mijn moeder ook op vakantie was en pas terug kwam emt 11 1/2 week ver hebben we ook besloten het pas te vertellen als mijn moeder terug was. Gelukkig heb ik nog amar 1 keer een buikiriitatie gehad van mijn schoonvader en meteen gezegd.Nu geen last meer tot op heden.En ik vond het niet leuk voor mijn moeder als iedereen het al wist en ze als laatste erachter kwam. De volgende keer wacht ik ook weer tot de termijnecho is geweest.Mss met 10 weken al.Ligt eraan als mijn buikje niet meer te verhullen valt is voor mij de juiste tijd.En dat was deze keer met 12 weken ver al.
Ik ben het ook met je eens! En het schijnt in veel landen om ons heen normaal te zijn om het meteen te vertellen. Wij hebben het meteen aan ouders en vrienden verteld (dit had ook wel met de ICSI te maken waar naasten vanaf wisten) en met 9 weken een echo gehad en het toen overal verteld, ook op werk. Kreeg leuke reacties maar ook regelmatig dat het nog een spannende tijd was en vroeg te vertellen etc. Het lijkt wel een ongeschreven regel hier. Wat mijn betreft, veranderen die boel!
Ik heb het ook gelijk verteld, heb helemaal geen buikaaiers gehad en op die manier kon ik mijn spanning over de eerste echo tenminste bij iedereen kwijt. Collega van mij wachtte tot 12 weken,kreeg de echo en het was mis. Daar was ze zo kapot van dat iedereen het alsnog wist. Dan is het nut van stilhouden toch weg?
wij hebben het ook gelijk verteld hoor.... ik kon het met die grote grijns op mijn gezicht toch niet geheim houden!
Ik begrijp ook niet waarom het zo lang stil gehouden wordt. Bij de eerste hebben we het direct verteld omdat wel al lang bezig waren en ik direct naar het zh moest voor bloedonderzoek om te kijken hoever is was. De gyn sprak zelfs van een wonder. En bloedprikken is niet mijn hobby, dus een hele goede kennis die op het zh werkte mee. Mijn man was op zijn werk. Bij de tweede ging het een dag voordat we het wilde vertellen ging het mis. Van deze wisten ze op het werk van mijn man het als eerste want die is na aankomst op het werk direct weer in de auto kunnen springen om naar huis te komen. Naderhand wel mijn eigen moeder en zusjes ingelicht. mijn schoonouders weten dit helemaal niet. 6 weken na de mk direct weer zwanger en direct verteld. Was nog van slag van de mk en zo bang dat het weer mis ging dat ik echt alle steun kon gebruiken. Ik had het nooit gered die eerste 12 weken zonder de steun. Dus afschaffen die schaamte en alles met je familie en vrienden delen als je dit wilt. Waarom allen het geluk, verdriet hoort er helaas ook bij. Groetjes, Krissa
Leuk om jullie meningen te horen!! De meesten denken er hetzelfde over, grappig. Ik vertelde het bij de eerste op het werk rond 9 wkn (en wat duurden die weken laaaang haha) en toen kreeg ik ook van iemand de opmerking 'oe, wel vroeg dat je verteld hoor'. Tja, het is echt een soort aan gek gebruik hier. De familie hebben we het al direct verteld. Het nieuws over deze krummel willen we ook snel gaan vertellen. We hebben het shirtje met 'ik ben stoer, ik word grote broer' al besteld haha. Misschien erg voortvarend maar dat kan me even niets schelen hihi.
Hoezo niet begrijpen? Ieder moet voor zich weten wanneer ze het vertellen. Wij hebben bij beide zwangerschappen de eerste echo afgewacht, dan wisten we zeker dat het goed was en konden we de foto onverwacht op tafel gooien Wij hebben niet het gevoel gehad dat we 'moesten' wachten. Dus waarom hier onbegrip voor is, is voor mij een raadsel.
Wij hebben het bij mijn vorige zwangerschap alleen aan onze ouders verteld. Toen het misging hebben onze ouders de broers en zussen geïnformeerd. De reden dat wij het niet verder willen vertellen voor de veilige 12 weken, is omdat wij niet willen dat iedereen weet dat wij nu met kinderen krijgen bezig zijn. Ik wil niet iedere maand van iedereen die vragende blikken of het al raak is. Daarbij heb ik nog geen vast contract en geloof ik echt dat een zwangerschap dat vaste contract in de weg kan staan (ze willen immers iemand voor 40 uur op mijn functie en ik wil geen 40 uur werken als ik moeder ben). En daarbij voelt het fijner om te kunnen zeggen dat ik zwanger ben en de kritieke weken al voorbij ben. Ik fok mezelf al genoeg op omdat ik bang ben dat het (weer) mis kan gaan, daar heb ik niet nog eens de zenuwachtige vrienden, collega's en bekenden bij nodig. Ik denk overigens dat ik bij een tweede iets soepeler zal worden (omdat we dan al een kind hebben en nu weet niemand (net uitzondering van een hele goede vriendin) dat we een kinderwens hebben op dit moment). Overigens is mijn man nog erger en hij wilde eigenlijk onze ouders ook pas informeren na de eerste (10,5wk) echo. Gelukkig heb ik er ook nog wat over te zeggen...