Ik heb een familielid met een wajong uitkering en ik moet zeggen dat ik het eigenlijk best wel belachelijk vind dat zij die krijgt. Ze heeft borderline en krijgt een "fulltime" uitkering.. Dit is nog meer dan dat ik verdien met mijn parttime baan. Ik vind de verhoudingen hierdoor zoek. Ze heeft 2 kindjes en dan vind ik dat je geen recht hebt op een fulltime uitkering aangezien ze ook niet fulltime was gaan werken als ze geen wajonger was geweest. Ik vind een uitkering prima maar de hoogte vind ik dus belachelijk! Haar man heeft een goeie baan en zij lacht zich dood.. Beetje shoppen enzo aangezien ze lichamelijk niets mankeert.. Ik walg daar af en toe best wel van...
Spreek je zeker uit, ik vind dat je het tot nu toe nog vrij netjes doet. Dat kan ook heel anders, dit vind ik nog steeds op een gesprek lijken. Jij vind het onverstandig dat iemand in een uitkeringspositie aan kinderen begint om verschillende redenen. Je gaat uit van een volmaakte mens/volmaakt leven en ik kan je vertellen met alle zekerheid, dat bestaat in geen enkel geval. Het heeft niet met wel of niet verstandig te maken. Als je op verstand voor een kind zou moeten gaan, dan zijn er meer overtuigende redenen om er in geen enkele situatie aan te beginnen. Als je de geschiedenis erop na houdt, dan gaan mensen met regelmaat al het verstandelijke te buiten. Zo zit de wereld in elkaar. Het wel of niet krijgen van kinderen is dus geen verstandelijke keuze of beter gezegd, geen verstandelijke gift. Want je zou hier ook nog steeds uit gaan van het idee dat een kind krijgen een keuze is, maar ik vind het een gift. Wij kunnen helemaal niet over leven beslissen, we kunnen hooguit een gelegenheid creëren waarin het mogelijk is dát. Meer is het niet.
Mijn niet zo'n sterk vooroordeel wordt bevestigd door iemand uit de directe omgeving Dat helpt natuurlijk niet echt.
even nieuwsgierig (als niet-wajonger) maar kun je net als bij de WAO/WIA , ook gedeeltelijk in de Wajong zitten? Of werkt dat zo niet?
@bammetjebam: Ok, fijn dat het interesse is . Natuurlijk moet ik ook afwachten hoe het in de praktijk gaat werken. Mocht ik het echt niet redden, kan ik altijd een beroep doen op mijn omgeving. Dit zal ik echter niet snel doen, omdat het mijn kind is waar ik graag zelf (met mijn vriend) voor wil zorgen (op de dagen die ik ga werken na natuurlijk). Wat betreft die 5 uur werken: ik val natuurlijk niet onmiddelijk dood neer als ik 8 uur zou werken. Mijn concentratie zakt dan alleen door de vermoeidheid en pijn zo naar een nulpunt dat ik mijn werk niet meer goed uit kan voeren. Ik heb een verantwoordelijk beroep, waarbij ik geen steken wil/kan laten vallen. Mensen zijn afhankelijk van mij en bij bepaalde zaken kan het levensbedreigend zijn als ik mijn kop er niet goed bijheb (ik heb een medisch beroep). Vandaar dat ik mijn grens bij 5 uur gelegd heb. Wat dat betreft is het dus niet zo dat ik maar 5 uur per dag wakker kan zijn oid. Met die 5 uur per dag kan ik een werkweek volhouden. Incidenteel langer kan zelfs ook wel, dan teer ik alleen nogal in op m'n reserves. @mh81: daar kan ik ook enorm kwaad om worden. Sowieso dat 'Borderline' zo'n modediagnose aan het worden is (net als autisme en adhd dat ook al een tijdje zijn). Daarmee wil ik niet zeggen dat er geen mensen zijn die oprecht last van zo'n stoornis hebben, maar wel dat dergelijke diagnoses soms wel heel snel uitgedeeld worden. En waarom zou een borderliner niet (aangepast) kunnen werken in een veilige omgeving? Maargoed, mijn ''handicap'' is puur lichamelijk, dus misschien heb ik makkelijk praten....
Ik ben begonnen met een Wajongstatus 100%, vervolgens ben ik gaan werken/leren zonder deze status op welke manier dan ook te gebruiken (uitkering is stop gezet). Toen ging het weer mis na 1,5 jaar opleiding (ik heb in totaal 3 jaar gewerkt zonder gebruik te maken van) en heb ik eerst weer ZW gehad, vervolgens opnieuw weer naar het UWV waar je je dan kan 'beroepen' op die status. Want als je hem eenmaal hebt raak je hem niet zomaar kwijt. Aan de ene kant is dat ook wel goed, want het heeft een beschermende functie. Ik heb nu een wajong status, maar wordt via de wia uitgekeerd. Ik heb mijn opleiding afgemaakt onder de vleugel van die status maar het ging over op WIA. Helemaal goed begrijpen hoe ze dat doen weet ik niet hoor. Het is zo ingewikkeld dat ze het zelfs bij het UWV amper goed uit kunnen leggen. Toen ben ik gewoon gaan solliciteren, ik heb nooit genoemd wat mijn achtergrond was, maar altijd open gelaten. Als ze er naar gevraagd hadden, dan was ik eerlijk geweest. Deden ze niet, dus ik heb het zo weten te brengen dat het niet echt opviel. Ik ben 28 uur gaan werken, maar toch weer ingekacheld, meerder factoren spelen mee. Nu heb ik het terug laten schroeven naar 20 uur en straks als het kleintje er is dan neem ik nog ouderverlof. Wat er dan waarschijnlijk gebeurd is dat ze gaan aanvullen als ik onder een bepaalde grens kom. Ik ben nu voor ongeveer 30/40% afgekeurd (weet ik niet helemaal zeker). Het loont voor mij om te werken, als ik genoeg werk krijg ik 0 uitkering. Maar lukt het niet, dan is er een stukje bescherming.
***********breekt ook even in************* ik zit al een tijdje deze discussie te volgen. Wat ik niet begrijp is dat ik lees dat mensen een wajong hebben waarbij hun partner ook gewoon fulltime werkt. Werkt het dan niet zo dat het inkomensafhankelijk is? Dat wanneer je partner boven een bepaald inkomen zit, dat je Wajong vervalt? Want dat zou ik op zich iets eerlijker vinden ... omdat dat ook het geval is voor alle andere uitkeringen ...
Ik snap het inderdaad ook niet helemaal - maar ga er vanuit dat het minimum loon dus zeg maar jouw 'basis' is. Net zoals bij de WAO/WIA het laatst verdiende loon de basis dus is..? Maar het is inderdaad érg ingewikkeld allemaal - en ik vraag me weleens af of een deel van de medewerkers het zelf allemaal snapt . Maar oke, het is natuurlijk flink veranderd en volgens mij veranderen er telkens ook wel kleine dingetjes, zodat het moeilijk te volgen is allemaal...
Een handicap of beperking kan je idd op meerder vlakken hebben. Gezondheid heeft met meerdere factoren te maken, sociaal, psychisch en lichamelijk. Als je in de zorg werkt, dan weet je dat waarschijnlijk? Ik heb het gehad in mijn opleiding. Ik wil er niet over oordelen waar het nou precies in zit dat er nu zoveel kinderen worden gediagnosticeerd op adhd of autisme. Aan de andere kant is het ook weer logisch, vroeger had je de pokken maar konden ze niet vast stellen of mensen dood gingen aan kanker. Als je gek was werd je gewoon verbannen. Bordeline wordt in de volksmond over het algemeen enorm opgeblazen en uitvergroot. In de therapeutische wereld was je voorgoed iemand met een (ernistige) stoornis in de persoonlijkheid waar je alleen vooral mee om kan leren gaan. Het is nogal een plak wat iemand op zn kop krijgt. Ik vind het niet bepaald motiverend werken allemaal, al heb je borderline, je bent niet kansloos. Er zijn mogelijkheden zat, beginnen bij het begin. Net als ieder ander met een beperking. En net als alle andere beperkingen heb je te maken met een verschil van mate waarin het aanwezig is. Oordelen is echt makkelijker dan je verdiepen in verschillende situaties. En dan heb ik het niet over het tipje van de sluier. Op de één of andere manier kunnen mensen makkelijker uit de voeten met een negatieve bevestiging dan een positieve. Die negatieve zien ze ook allemaal en weten ze allemaal wel een voorbeeld van te noemen... En dan maar klagen dat het op zoveel vlakken fout gaat. Het zou al helpen als we meer open en positiever tegenover elkaar konden staan en elkaar gewoon zouden helpen. Is ook veel gezelliger.
Nou als ik voorledig de wia uitbetaald krijg kom ik aan ongeveer 950 euro. Nee ze snappen het zelf ook niet. In ieder geval door de wajong status kon ik een uitkering opnieuw aanvragen. (het is een heel lang en rot verhaal, dus ik ga het niet helemaal uitleggen) Ik heb toen eerst een poosje via de wajong uitgekeerd gekregen en ergens halve wege mijn opleiding ging het over op een WIA. Ik heb het nog nooit in mijn leven weinig gevonden trouwens. Ik vind het nog steeds niet weinig. Als je gewoon een beetje bewust leeft kan je er zelfs van sparen. Is mij wel gelukt in ieder geval. Nu heb ik er niets meer mee te maken he, op het moment dat ik gewoon normaal verdien krijg ik niets en over het algemeen verdien ik normaal.
Ik heb niet alles gelezen, alleen de beginpagina en de laatste pagina's, dus misschien is het al gemeld.. Ik heb een IVA-uitkering, qua hoogte gebaseerd op mijn werkverleden. Heb een hoge opleiding en een goede baan gehad en krijg nu 75% van mijn laatstverdiende loon voor ik de ziektewet in ging (heb MS). Mijn man heeft ook een goede baan, maar dat heeft geen enkele invloed op mijn uitkering. Ik heb 11 jaar keihard gewerkt en uiteraard altijd netjes alle premies en belastingen betaald die er nu voor zorgen dat ik met mijn ziekte toch nog recht op een inkomen heb. Ik heb niet voor de MS gekozen, heb heel hard gevochten om te kunnen blijven werken, maar het heeft niet mogen baten. Zou ik dan geen recht hebben op een uitkering omdat mijn man goed verdient? Als Wajonger heb je er toch ook niet zelf voor gekozen en zou het toch ook heel vreemd zijn als je uitkering afhankelijk zou zijn van het inkomen van je man? Even iets anders: wij hebben heel bewust voor een kind gekozen (en er gelukkig een mogen krijgen) en ook al heeft ze een zieke moeder; het is een heerlijke meid die goed in haar vel zit en een hele berg liefde en aandacht krijgt. En alles wat ik niet kan wordt ingevuld door mijn man (een kind heeft namelijk -meestal- 2 ouders!). Daarnaast hebben we een groot vangnet en ook al is het voor mij lichamelijk heel zwaar; ze is het lichtje van mijn leven en ze komt werkelijk waar niets te kort. Volgens sommigen zou ik het recht niet hebben gehad om een kind te krijgen; ik vind dit heel kwetsend!! Ik vind een aantal reacties heel kortzichtig en ik denk dat je pas echt kunt oordelen als je in eenzelfde situatie zit. Ik denk dat er veel kinderen zijn die gezonde ouders hebben die het een heel stuk minder goed hebben dan ons meisje.. We hebben er wel bewust voor gekozen om het bij 1 kindje te laten i.v.m. mijn gezondheid. Maar er zijn voldoende mensen die dezelfde keuze maken om andere redenen.
Mijn situatie is dat mijn man niet werkt (voor verschillende redenen). hij is altijd eigen baas geweest en komt sowieso dus voor geen enkele uitkering in aanmerking (hoe krom) en omdat ik teveel verdien, al helemaal niet. Daar heeft hij ook niet voor gekozen overigens, maar toch kan hij naar een uitkering fluiten. Maar goed, het is zo, dus doorgaans heb ik daar ook geen moeite mee. Ik zeg niet dat je er geen recht op zou hebben, het is bij wet zo blijkbaar geregeld, en daarmee is de discussie of het rechtmatig is of niet gewoon klaar of wij het er nou mee eens zijn of niet. Maar krom is het wel. Van ons wordt wel verwacht dat mijn man afhankelijk is van mijn inkomen, terwijl als je man een goed inkomen heeft, je eigenlijk ook zonder die uitkering rond zou kunnen komen samen. Dan zie ik de uitkering dus als een extraatje terwijl de uitkering eigenlijk is bedoeld om in je onderhoud te voorzien omdat je om welke reden dan ook niet kan werken. Vandaar...
@Strijkkraal: het gaat er jou dus om dat de wetgeving krom is en ook al ken ik je situatie niet, het is heel vervelend als diezelfde wetgeving ervoor zorgt dat sommigen, waaronder jouw man, buiten de boot vallen en in dat opzicht begrijp ik je.
maar als eigen baas heb je toch wel recht op een WIA - vroeger WAZ- uitkering? (ik zie vast wat over het hoofd hoor.. maar ik had begrepen dat er voor zelfstandigen ook wel 'wat' was..) . Mogelijk ligt het bij jullie aan de andere oorzaken, kan me voorstellen dat je niet alles op wil schrijven etc - maar het ging wel even door me heen zeg maar...
wajong is persoonsgebonden mijn partner heeft geen handicap dus die heeft niks te maken met mijn uitkering het is persoonsgebonden omdat ik niet in staat ben om te werken (door spierziekte)
Mijn broer is zwaar lichamelijk gehandicapt en krijgt ook een wajonguitkering. maar hij kan dan ook daadwerkelijk niks, alleen praten. Hier kan ik inkomen dat hij een wajonguitkering krijgt, hij zelf zou heel graag willen werken maar kan het gewoon niet door zijn ernstige lichamelijke berperking (aangeboren) maar ik ken ook mensen die een wajong uitkering krijgen die naar mijn mening wel kunnen werken. heel veel werken ook, maar er zijn mensen die niet willen werken terwijl ze dit wel kunnen. Waar ik werk werken ook gehandicapten, ze werken op de begane grond, hebben hun eigen werkplek en doen hun werk echt prima ik heb daar echt respect voor. 1 jongen zit in een elec.rolstoel doet zijn werk prima en ik en mijn collega's helpen hem met het eten e.d. hij kan zijn handen dusdanig gebruiken dat hij computeren kan en zodoende dit werk kan doen. Mijn broer kan zijn handen en benen niet gebruiken dus kan eigenlijk niks, verstand is prima maar helaas werkt het lichaam niet mee.
zo werkt een wajong uitkering : U bent op uw 17e verjaardag voor minstens 25% arbeidsongeschikt. U bent jonger dan 30 jaar en u bent tijdens uw studie voor minstens 25% arbeidsongeschikt geworden waardoor (volledig) werken na uw studie onmogelijk is. En u heeft in het jaar voorafgaand aan uw arbeidsongeschiktheid minstens 6 maanden gestudeerd JE zou eens kunnen kijken of je man recht heeft op een WAZ uitkering dit is voor zelfstandige
Daar geef ik je absoluut gelijk in ik ken ook iemand die heeft een wajong werkt eerst op een sociale werkplaats maar omdat hij niet met die mensen om kon mag ging die niet meer en hebben ze hem voor helemaal afgekeurd terwijl die makkelijk kan werken....ken nog iemand die is afgekeurd op haar rug maar kan wel km's lopen met een hond nou dan kan je ook gewoon werken vind ik....ik heb zelf ook een beperking door spierziekte en heb dus ook veel hulp nodig maar ik ben bv ook na 2 uurtjes al moe en moet dan ook echt ff bijtanken...