Wat moet ik hiermee

Hoe heb je haar uiteindelijk wel meegenomen toen ze op de grond bleef zitten?

Duidelijke afspraken maken voor je naar de psz gaat en doornemen wat de consequenties zijn als ze zich daar niet aanhoudt..
Je kan ook zeggen dat als ze zich zo misdraagt wel helemaal niet van de juf naar de basisschool mag gaan, want daar moet je toch wel 'groot' voor zijn en goede oren hebben.

Consequenties kunnen zijn geen boekje voor slapen, geen tv of spelletje met mama doen die dag etc. Jij weet natuurlijk het beste wat ze het leukste vind om te doen.

Werkt allemaal niet? Dan zou ik toch wat grover geschut gebruiken, en haar een dag thuislaten op de dag dat ze naar de psz moet gaan... Maargoed, dat is een persoonlijke keuze.

Ik snap dat met een baby in de draagdoek het niet makkelijk is om te slepen met een peuter.
En ze is oud genoeg om afspraken te kunnen begrijpen, ernaar handelen is natuurlijk voor een kind lastig maar daar heb je de ouders voor om ze daaraan te helpen herinneren

 

Alternatief bieden en voorbereiden.
Voordat nog ze uit deur psz is plan maken, vertellen en blijven over praten. Bijv. Trek je jas aan, gaan we buiten naar speeltuin en erna na de bakker en wat wil je eten etc.
Niet zo van: kom we gaan naar huis .
Ik maak hier van alles lange verhalen, vertel dat ik bijvoorbeeld een grote bouwmachine zag en nu gaan we een kijken hoe groot het is en war die doet, dat vraag ik wat ze wil lunchen en wat gaan we kopen.
Op moment dat je hersens belast met nadenken, plannen, bedenken, beslissing nemen is geen ruimte voor wat ze wil

Ik gok dat ze gewoon het leuk vind dat doet wat jij niet leuk vind. Niet per se in klaas rennen etc. Bied haar gewoon iets anders "spannends" aan

 

Dit doe ik bij mijn eigenwijze peuterdochter ook
Vandaag vond ze het bijvoorbeeld echt niet eerlijk dat haar grote broer meeging met een klasgenootje. Overduidelijk dat ze het op een gillen zou zetten
Maar goed, ik blijf bij haar altijd vragen stellen, zoals in dit geval of ze mee wil helpen met gehaktballen draaien, of ze me wil helpen in de supermarkt. Vervolgens dat het zulk lekker weer is etc. Ging nergens over eigenlijk, maar wel het beste middel bij onze peuter.

 

Goed duidelijk van te voren uitleggen wat de bedoeling is en dat ze dus niet weg mag lopen. Ik zou haar dus ook niet meer loslaten als je het lokaal uitloopt. Zorgen dat je je handen vrij hebt en haar gewoon mee kan "sleuren".

Afleiden en iets anders vertellen is leuk en werkt bij sommige kinderen maar mijn peuter interesseerde dat niet....die wilde er gewoon vandoor en dan werkt niks anders dan bij kop en kont en gaan met die banaan.
Moet zeggen dat hij snel doorhad dat het mij dus ook niks uitmaakte en ik dus wel doorpakte en die fase was ook redelijk snel over toen. Hij was toen net 2...dus wel wat jonger....wellicht duurt het met een 3 jarige langer voor ze die knop omzet

 

Ik herken het gedrag mijn jongste van 3 heeft ook die fase
Om gek van te worden en ik schaam me soms kapot
Wat hier helpt is inderdaad uitleggen wat de bedoeling is dus netjes meelopen aan de hand want anders ben ik je kwijt of de auto's vrachtwagens zien je niet.
En ik zou haar hand ook vast blijven houden op school.

 

Ze is net 3 en nu al de oudste? Dan snap ik wel dat ze de psz niks aan vindt. Krijgt ze daar voldoende uitdaging?
Dat zou ik sowieso eens bespreken.

Daarnaast: snapt ze dat ze 4 moet zijn om naar de basisschool te mogen? Dat nog eens heel duidelijk uitleggen anders?

En: mist ze de kinderen die daar heen zijn gegaan? Zou je, als beloning misschien, speelafspraakjes met die kinderen kunnen maken?

 

De peuterpuberteit misschien wel...ze zeggen wel eens 'twee is nee', maar drie is zeker weten 'drie ik wil het nie'. Ze ontdekken steeds meer dat ze een eigen mening kunnen hebben en uiten die ook maar al te graag.

Ik zou voor buiten ed dan sowieso voor een buggy gaan: niet luisteren is daarin zitten. Scheelt jezelf een hoop gedoe.

 

Ik herken het maar toen was mijn zoontje veel jonger. ROnd de 2 en het was drama elke keer als ik de oudste wegbraht naar psz of shook omdat hij wilde blijven. Dus net iets anders maar wel ook om school en echt vreselijk hard gillen. Ik schaamde me echt dood dat ik elke dag!! met een gillend kind het gebouw uitliep. Op een dag was het over. Vilgens mij toen hij kon praten en ik hem duidelijk kon maken dat hij ook naar school gaat maar pas als hij vier is. Op een gegeven moment was het ook gewenning. Hij gaat nu 9 vd 10 keer zonder morren weg. Alleen nog als we een ochtendje of middag zijn gaan helpen. Dan wil hij ook niet meer weg.

 

Misschien juist minder straffen en positief benaderen? Je zegt dat het thuis ook niet werkt en dat ze straf van zich af laat glijden...het zou kunnen dat het haar niets doet of dat ze het niet wil laten merken, het zou ook kunnen dat ze de link gewoon nog niet legt tussen haar gedrag en de straf of juist dat straffen te vaak gebruikt wordt. Ik zou het eens omdraaien: mama wil héél graag dat je meteen goed meekomt omdat mama een beetje moe is. En als jij zo'n grote meid bent die meteen haar jas aantrekt en meekomt, kunnen wij thuis lekker *vul iets in wat ze écht geweldig vindt*.
Overigens ben ik ook wel zo pragmatisch dat ik de baby dan voorlopig in de maxi cosi zou doen of in een wandelwagen oid zodat ik mijn handen vrij zou hebben.
Ik vind het trouwens helemaal niets om je voor te schamen als iemand anders je even moet helpen, hoor. Deden we dat maar iets vaker allemaal; om hulp vragen en hulp bieden. Liever dat dan dat je je kind gewoon door de school laat rennen (en er zijn er genoeg die niet ingrijpen en het dan maar gewoon laten gebeuren).