Heel lang na gedacht of ik wel een topic er over wilden openen. Maar merk dat het mij toch wel een beetje bezig houd( misschien heel ongezond en waar maak je je druk over.) En denk ook dat het een gevoelig onderwerp is zonder mensen voor het hoofd te stoten. Na een rot eerste bevalling ben ik met de tweede op het randje gegaan. Met mijn wensen wat betreft die bevalling. Ze zijn een aardig eind met mij mee gegaan tijdens de inleiding tot het moment kwam. Of je blijft je zin door drijven of je gaat er voor dat je kindje toch nu geboren moet worden. Dus die ks waar je zo bang voor was. Door het trauma van de eerst! ( wel heb ik geluisterd naar de artsen en moest ik toch vertrouwen op hun kennis) maar ik geef toe was toch wel erg eigenwijs en ook ontzettend bang eigenlijk. Hoe ver moet je gaan om je bevalling te hebben zo als je het wenst. Persoonlijk denk ik dat de meeste vrouwen bang zijn voor hun bevalling wat ook heel gezond is. Dus hoe ver moet je gaan? En wanneer moet je je eigen toe leggen op iets wat toch moet gebeuren. Als je zwanger bent. Wat is jou mening?
Totaal geen eisen, kind eruit.. hoe of wat of op wat voor manier maakt me niet uit. Eerste was een helse bevalling, tweede normaal en derde eindigde eigenlijk al vrij snel in een ks. Was daar verder ook totaal niet verdrietig over, het gaat zoals het moest gaan en was allang blij dat kinderen en ikzelf heelhuids uit de strijd kwamen.
Ik heb tijdens mijn hele zwangerschap geen moment aan de bevalling gedacht, geen yoga, puf, bv of wat dan ook zelfs geen rondleiding in het ziekenhuis. Heb een prima bevalling gehad zonder enige angst. Ik heb persoonlijk wel eens het idee dat mensen zich daar veel te veel op focussen die bevalling. Hele planningen en draaiboeken daar snap ik niet zoveel van persoonlijk
Voor mij ligt de grens toch bij de gezondheid en veiligheid van 't kindje (en die van jezelf natuurlijk). En ik denk dat je -of dat nu door de hormonen komt of door 't bevallen of door de buren haha- soms op het moment supreme ook weer anders denkt, dan je dacht. Zo weet ik, dat ik zelf zo volledig overrompelt ben door mijn bevalling en zo (fysiek en mentaal uitgeput door de zwangerschap) dat ik tijdens de bevalling totaal anders heb gereageerd dan ik had gedacht/gehoopt en gewenst. Wel heb ik van te voren met manlief mijn wensen doorgesproken en ook met hem afgesproken dat hij mij het beste kent en dat hij -als ik op de een of andere wijze niet meer zelf die beslissing goed zou kunnen nemen- dan een beslissing zou gaan nemen.
Snap dat ook niet zo...hele uitgewerkte draaiboeken. Op het moment zelf raak je in een soort buiten bewustzijn. ..heel raar. Je denkt maar aan 1 ding..kind er zo vlug mogelijk UIT...en AUWWWWW. bij mijn eerste thuis bevallen. Duurde 5 uurtjes, maar door de heftige weeën die al vanaf het begin om de 20 seconden kwamen heb ik het als enorm zsaar en rot ervaren. Ik werd bezeten door de pijn. Bij mijn zoontje besloten weer thuis te bevallen. Maar nu wilde ik bijvoorbeeld mijn moeder erbij...muziek op de achtergrond. bevalling duurde 2 uur in totaal. En de pijn was echt te doen en heb het zoooo rustig gedaan. Was er 100% bij.
En oh ja. Mijn moeder was er inderdaad bij. Maar ik snauwde juist haar af omdat zij in de stress raakte van de pijn die ik had tijdens het persen. Dus ja )
Hihi herkenbaar. Was ook niet echt het aardigste wezen tijdens de bevallingen hoor! Stress alles wat er om heen valt maakt je idd anders dan je had verwacht. Mijn moeder was er bij de eerste en de tweede. Ze( wij samen) maakte nog ruzie voor dat ik de ok in ging en in de ok huilen om mijn moedertje. Daarna wel het een en het ander gebeurt. En hoppa trauma er bij. Daarom met de tweede had ik wat meer ( eisen wat betreft het bevallen en toen het moment daar was. Was het eindelijk ook uit eindelijk oke van he meid of nu ga jij voor je kind of blijf je zo eigenwijs.) koos gelukkig uit eindelijk wel voor mijn kind.
geen eisen kind eruit 1st keer met vreemden bevallen 2de keer met zus en vk alle 2 keer is manlief niet aanwezig geweest, dat had ik toch wel graag anders gewild.
Ik had wel 2 keer een bevallingsplan uitgeschreven. Heb 2 aparte bevallingen gehad. Bij de 1 waren er 3 complicaties en zat er van alles op en aan (knip+hechtingen, pompje, ok die al voor de zekerheid klaar was gezet, weeenopwekkers) nou niet echt een bevalling waaraan ik dacht. 2e bevalling was al helemaal apart. Ik wou gewoon in het ziekenhuis bevallen. Had mijn bevallingsplan daarnaar geschreven maar toch een paar dagen (toen ik het bevallingsplan al had geschreven) dacht ik van het lijkt me ook lekker om een thuisbevalling te hebben. Ik verbleef bij mijn moeder. Omdat ik van het zh uitging niet eens het kraampakket meegenomen. Voor ik weeen kreeg zei ik nog tegen de kleine man in mn buik inn bad: kom op kleine we kunnen het. De weeen begonnen en toen vlak na dat de weeen begonnen had ik al in mijn hoofd: het word een weeenstorm. De vk gebeld, ze hadden mij even getoucheerd en ik had 9,5 cm. Ik mocht niet eens meer naar het zh. Mijn moeder pakte van alles wat ze kon vinden en zo werd het een prachtige onverwachtse thuisbevalling op de baarkruk met mijn vriend die achter me op de kruk zat. Ik was bij beide zwangerschappen totaal niet bang voor de bevalling en heerste er zoveel rust dat zelfs de gynacologen en de verloskunidge het zeiden. Beiden niet volgens het boekje maar het blijft prachtig om zoiets mee te maken. Elke bevalling loopt anders en dat vind ik er zo leuk aan.
ik wilde bij de eerste niet teveel poppenkast, maar uiteindelijk was ik zover heen dat ik niet eens gemerkt heb dat er minstens 5 dokters, verpleegkundigen, noem maar op, aan mijn bed stonden. Ik wilde graag een ruggeprik als dat nodig was, maar de vpk noemde zo'n lange waslijst op met alle nadelen van een ruggeprik op dat ik al zoiets had van, nou laat maar. heel veel spijt van gehad, ik kreeg een pethidinespuit en ik was compleet van de wereld weggevaagd, toen zoonlief eenmaal in mijn armen lag wist ik niet eens dat ik bevallen was, zo ver heen was ik. bij bevalling nummer 2 ook een bevallingsplan geschreven ivm complicaties van de eerste, daarin stonden geen gekke dingen, alle wensen konden worden nageleefd.
Het enigste wat ik wilde was dat ons zoontje er gezond en zonder kleerscheuren van af kwam en dat ik ook enigszins goed uit de strijd zou komen Achteraf heb ik nu wel een paar wensen voor een evt volgende keer, ik werd ingeleid, dus even die bevalling in mijn achterhoofd: *Geen koffiejuffen die werkelijk om de haverklap binnenkwamen terwijl ik daar in mijn blote reet in een weeenstorm van 5 uur incl persdrang lag!! Zij ging dan lief fluisterend met mijn man een babbeltje maken over hoe het met me ging enzo. En echt het was een schat, ik heb lang daar in het ziekenhuis gelegen met een hoge vliesscheur dus ik kende haar inmiddels goed.....maar nou niet zo goed dat ik haar bij mijn bevalling had willen hebben Ik vond mijn man, de gyn, de verlos, en een verpleegkundige plus 2 stagiaires wel genoeg aan mijn verlosbed. * Ik wil pijnbestrijding bij een weeenstorm incl persdrang vanaf de eerste wee. Ik heb rond de negen cm om pijnbestrijding gevraagd, ik dacht er toen pas aan...en toen gekregen. Heb er een uurtje aangehangen en ik mocht al persen. Ik wil gewoon eerder pijnbestrijding. Voor derest wil k dat ze zorgen dat we beiden veilig door de bevalling heen komen, en wat moet, dat moet dan maar!
Ik had eigenlijk geen eisen voor mijzelf....wilde gewoon de bevalling zoals die het beste voor mijn kind is....dus zoveel mogelijk risico's uitsluiten. Mijn tweede lag bijvoorbeeld in stuitligging en de gynaecoloog gaf mij de optie om toch te proberen vaginaal te bevallen. Ik vroeg haar wat de minste risico's voor mijn kind zou opleveren en toen ze volmondig zei "een keizersnede" heb ik geen seconde meer nagedacht over dat een vaginale bevalling voor mij fijner zou zijn. Ook nu achteraf nooit spijt gehad!
Bij de 1e (12 jaar geleden) heb ik zo lang bij de gyn gezeurd dat een ruggeprik akkoord was. (Ik wilde het liefst een ks, ik had het doemscenario al in me hoofd. 24 uur weeën, en uiteindelijk een spoed ks) Maar goed, ik had een hele snelle bevalling. Direct persweeen. Met volledige ontsluiting. Wist ik veel, daar kwam ik later pas achter. Het was een wonder dat we het ziekenhuis hadden gehaald. En hoewel we een schriftelijke akkoord hadden voor een ruggeprik, ging die niet door. Ja, achteraf om te hechten. (Total ruptuur, ergste vorm) En geloof, ruim 45 min persweeen weg puffen lukt niet. Wat ach want wat doen die zeer.. De ruggenprik viel niet goed, en ik heb langer op de uitslaapkamer gelegen dan verwacht. Ml was naar huis om te slapen, was al ruim 24 uur op. ik had hem zelf weggestuurd. Maar ik had verwacht dat me moeder bij de baby zou blijven. Ze liet haar achter bij de verpleegster, wist ik niet. Daar heeft ze zo spijt van gehad. Ik denk dat ik ruim 3 uur ben weggeweest en al die tijd heeft ze bij balie gelegen. Bij de 2e kreeg ik onverwachts de keuze. Vaginaal met een knip, maar geen garantie op geen totaal ruptuur of een geplande ks. Ik koos voor geplande ks. Haha de rest vd zwangerschap gezeurd dat ik haar wel langer dan 10 seconden wilden zien. Of het doek wellicht naar beneden kon enz. Uiteindelijk een super ks gehad. Ze is boven het doek aan mij getoond, snel mee naar de kinderarts en direct weer terug naar de ok. Zodat ik haar uitgebreid kon bewonderen. Ze mocht bloot op mijn borst en heeft zelfs BV gedronken, terwijl ik werd dichtgenaaid. Ook op de uitslaapkamer weer op me borst. Ze is even in de couveuse geweest om extra op te warmen. Bij de 2e is alles gefotografeerd, bij de 1e was daar geen tijd voor. Een geplande ks is helemaal niet zo erg. Ik zou er zo weer voor kiezen.
Ik heb nooit angst gehad voor mijn bevalling en keek er dan ook vrij relaxt tegenaan. Geen pufcursus oid maar gewoon gedaan wat op dat moment fijn werkte voor mij. Ik wilde graag thuis bevallen maar het had niet veel uitgemaakt als dit niet zou lukken, ik wilde gewoon graag een gezond kindje op de wereld zetten. Ik kan mij de hele bevallingsplannen/draaiboeken en lange eisenlijsten ook nooit zo goed voorstellen. Het gaat hoe het gaat en je moet erop vertrouwen dat de verloskundige/gynaecoloog de juiste beslissingen maakt mbt ingrepen.
Nee ik snap al die draaiboeken ook niet zo. Heb dat ook niet gedaan tijdens m'n zwangerschap. Enige wens die ik had was geen verdoving en geen keizersnede. Want m'n kindje op m'n borst net nadat ik m op de wereld had gezet keek ik zo naar uit... Uiteindelijk ging t niet zoals ik had gehoopt, boden ze me de verdoving bij wijze van op een zilveren dienblad aan en kreeg ik toch nog een keizersnede. Daar heb ik best verdriet van gehad, maar m'n kindje gaat voor alles. Het was niet anders. Nu met de natuurlijke keizersnede heb ik de hoop dat bij een evt volgend kindje hier gebruik van mag maken.
+1 en vond het helemaal prima zo! Ik was super relaxt en liet het gewoon op me af komen. Zolang mijn zoontje maar eruit kwam kon het mij echt niet schelen hoe hoor..
Hoi, mijn mening na 2 (zeer heftige ziekenhuis) bevallingen is, dat je alles moet doen voor de gezondheid van je kindje. Daarom zou ik niet mijn zin doordrijven, gezien ik niet geschoold ben op dat gebied. Als je zwanger bent mag je dromen, maar op dat moment zul je het `moeten ` ondergaan. En dat ik precies wat ik heb gedaan en dat is uiteindelijk ook het beste voor mijn kinderen geweest. hoe een zwangerschap verloopt, maar ook een bevalling, is niet te plannen. Natuurlijk heb ik ook wel gedacht, oh hadden ze het maar zo en zo gedaan, dan was alles beter gegaan met de kinderen (!) niet voor mijzelf. Hadden ze mij maar opengesneden denk ik nog vaak. Maar daarvoor was geen tijd meer. Niemand had verwacht dat ik binnen anderhalf uur zou bevallen. Hierdoor heeft mijn jongste veel medische problemen gehad en nogsteeds. Aan de andere kant, wat als? Je weet achteraf toch nooit wat het beste is geweest. Stel ze hadden me opengesneden (ongeplande keizersnede) wie weet was het dan alsnog misgegaan met mijn zoontje of met mijzelf. Ik moet gewoon dealen met de situatie.
Wat fijn dat sommige van jullie een keuze krijgen om te mogen maken Kun je na gaan hoe dat moet zijn als dat niet zo was...! Dan heb je iets om tegen op te kijken Wanneer zelfs de simpele wensen die je hebt en aangeeft, die niks voorstellen, al gewoon 'too much' zijn.
Ik wilde graag een bad bevalling. Toen dit opeens niet meer kon omdat ik in het ziekenhuis moest bevallen heb ik daar wel even wat tranen om gelaten. Na een aantal dagen bedacht ik me opeens dat het toch wel 100% belangrijker is dat je kindje gezond ter wereld komt en door mijn "bevallingseisen" niet in moeilijkheid komt. Ik was toen ook opeens niet meer bang voor de bevalling, had er juist omwijs zin in. En zo zie ik het nog. Het was een groot feest. Wel pittig hoor. Van begin tot einde maar een enkele pauze gehas tussen de weeën. Ik ben er ook van overtuigd dat je beter niet te veel waarde aan je bevallingsplan moet hebben want de mensen die helpen zullen het nooit helemaal uit hun hoofd kennen. En jij bent dan de gene die alleen maar baalt.
eens hiermee, wel kan ik van te voren aangeven als ik iets voel erover, bv dat ik denk dat het te groot word of dat er iets niet goed zit en daar ben ik dan wel standvastig in. Hiermee heb ik al minimaal 1 keer een KS voorkomen (zelfs misschien het leven van mijn kindje) maar op het moment zelf doet mijn eigen comfort of wensen (als in hoe ik wil bevallen e.d.) er niet doe dan telt alleen gezondheid kindje!