Het gedrag is ook niet goed te praten, maar wel te verklaren. Maar wat wil je er mee? Als het nou vaak voorkomt, dan klopt er iets echt niet, maar vooralsnog is het een indicent.
Ik had het begrepen als hij gewoon er boos was geworden omdat hij zo was geschrokken. Maar schelden en zeggen ja huil maar lekker om mama? Daarvan zou mijn hart echt breken. Maar nu moet ik wel zeggen dat mijn hart al breekt als ik mijn stem verhef tegen mijn zoontje en ik hem daardoor zielig zie kijken .
LadyXochi, ik vind het gedrag niet te verklaren eigenlijk. Vraag me dus in het kader van mijn topic af, waarom jij dergelijk gedrag te verklaren vind: klo.o.tza.k zeggen tegen een klein kind vanwege schrikken of boosheid. Dat was dus ook de vraag in mijn topic. Daarom hoor ik graag waarom jij dat verklaarbaar vindt in deze situatie. ik 'wil' er niks mee. Lees mijn inleiding, dan zie je mijn intentie. Ik zie soms topics, waarin het weer op een discussie uitdraait. Ik heb het idee dat het je irriteert? Misschien kun je dat dan beter verwoorden ipv zo'n opmerking die weer actie-reactie uitlokt. Zou jammer zijn. Dus ik ga er maar even niet verder op in, sorry. Brinta, ja dat had ik dus ook. Haha, ik heb ook een zwak hoor voor mijn zoontje, maar kan ook wel streng zijn als het moet, alleen niet op zo'n manier als dat ik vanochtend gehoord heb Mijn hart brak dus ook. Het lullige van mezelf vind ik dat ik al twijfelde om iets 'te roepen' (weet ik veel wat, maar om hem even uit zijn 'mood' te halen), maar ik durfde gewoon niet.
Haha ja ik ben ook gewoon streng voor mijn zoontje voor dingen die ik echt belangrijk vind omdat het anders bijvoorbeeld gevaarlijk zal zijn, maar pijn doet het mij wel. Snap dat je er wat van wilde zeggen, ik denk dat ik het zelf ook niet had gedaan. Als hij al zo tegen zijn kleinzoon te keer gaat dan zal hij zich tegen jou ook niet in gaan houden. Ik hoop wel dat het jongetje het tegen zijn moeder zal gaan zeggen en dat zij dan verhaal gaat halen bij opa waardoor het hopelijk in het vervolg niet meer zal gebeuren.
TS, ik zou eens de ouders hierover aanspreken. Ik zou dat namelijk graag willen weten als moeder zijnde. Zeker omdat je schrijft dat ze vaker oppassen. Ik vind het zeker niet goed en zou het ook niet accepteren van mijn (schoon)ouders. Een kind mag best weten dat je gruwelijk boos bent, maar mag niet bang van je zijn. Daar zit voor mij een groot verschil in.
Tja ik keur het schelden niet echt goed maar ik moet eerlijk bekennen dat ik het zelf ook heb mee gemaakt. Ik was mijn zoontje kwijt en kon hem nergens vinden, toen ik hem dus eindelijk vond was ik zo boos, verdrietig en blij tegelijk dat ik alles eruit gooide. Ook lelijke woorden. Niet netjes van mij dat geef ik toe maar dat kwam gewoon echt door de schrik Ik praat het niet goed hoor maar snap de buurman dus wel.
Begrijp ik. En jij begrijpt het ook, zie ik helemaal aan je verhaal. Maar zoals mijn man net ook weer zegt (we hadden het er nog even over), het lijkt een licht ontvlambare man. Het zit in zijn hele doen en laten: het overheersende aanwezig zijn, bulderende stem, vrij nerveus en druk en overal een duidelijke mening over. Hij heeft een kort lontje vermoed ik. Het zit naar ons idee dus in zijn hele persoonlijkheid, het is niet alleen vandaag. Maar dat hij dit zo zou doen als hij ontvlamt zeg maar, dat had ik niet verwacht (had me er gelukkig geen voorstelling van gemaakt). Ik moet nog wel steeds aan zijn kleinzoon denken, wat zou hij nu denken en voelen? Ik vermoed eigenlijk dat de man altijd al zo geweest is, dus dat zijn zoon of dochter (geen idee hoe de familiestructuur is) bekend hiermee is, aangezien ze bij hem zijn opgegroeid. Ik weet ook niet zo goed of ik de buurvrouw zelf moet inlichten, ik bedoel zij kent haar man natuurlijk al dertig jaar en zij is zelf ook niet op haar mondje gevallen. Het laatste dat ik wil is ruzie met de buren. Maar wil wel graag even mijn ei kwijt Ik was ook gewoon zo van mijn a propos vanmiddag. Maar tuurlijk, als het lichamelijk uit de hand loopt, ben ik de eerste die over de schutting klimt, zeker weten.
Ik vind het sneu voor dat manneke. Zoiets zeg je niet. En ook niet van, ja jank maar vraag maar om mama. Zielig. Je kan t zeker anders brengen.
Ben toch wel 'blij' dat ik in elk geval niet in iedereens ogen overgevoelig reageer. Soms weet ik het niet meer met al die verschillende normen en waarden van nu zeg maar Maar ik vind t ook echt niet kunnen, ik zou denken, die man heeft nu genoeg levenservaring dat hij nu weet dat hij anders moet reageren als zij lontje afgaat, maar tegen zo'n klein kind, mijn hart brak ook echt.
Kan nu goed reageren. Ouder betekend niet altijd wijzer en wat je zelf ook zegt als het de man zijn manier van communiceren is weten de dochter of zoon dat zelf heel goed ze laten hem toch oppassen. En soms blaffende honden bijten niet. kreeg ook wel eens als kind naar mij oren gegooid en nu niet janken.. En tja idd iedereen heeft andere normen en waarden de een reageert zo de andere zo. Als mijn pa boos op mij was kreeg ik ook genoeg scheld woorden naar mij toe gegooid. ( ik praat het niet goed maar voor de rest is die wel lief) NU dan haha. Geef toe het heeft mij ook onzeker gemaakt en ben nog onzeker en zeker in ( onzekere gebeurtenissen kan ik bijvoorbeeld heftig reageren) ben dat mij bewust ... Heb al heel wat keren op mijn vinger gebeten om mij zelf te beheersen. Soms zijn mensen zo dat bekend niet meteen mishandelen ect ect ( wel verkeerd behandelen daar ben ik het zeker mee eens) Je hebt ook je primaire reactie en je secundaire reactie. Primair reageer je over de top en secundair reageer je weer als een normaal mens en voel je wat je gezegd of gedaan hebt. Als het je echt zo hoog zit en je weet wie de ouders zijn. Dan kun je vragen of ze er van weten. En voor de rest als het echt niet vaker gebeurt zo ik het zo laten. En hopelijk blijft het jongetje dit keer wel op de plek van afspraak.. Dat die geschrokken is en denk van oeps opa niet meer boos maken( dit bedoel ik positief.) ( mijn vijf jarige mag echt niet nog alleen buiten spelen maar dat verschild van waar je woont en hoe je woont)
IK irriteer me niet. Jammer dat het zo over komt. Ik wil ook niks uitlokken of zo. Maar goed, ik zal proberen het te verklaren, mede door jouw laatste opmerking: Mijn ervaring van mannen van die generatie, is dat ze ten eerste vaak enorm koppig zijn. (Ooit geprobeerd een oude man van gedrag te laten veranderen?) Ook hebben ze zelf vaak niks te maken gehad met het opvoeden van de kinderen. Dat deed de moeder. Daarnaast hebben ze zelf ook een ouderwetse opvoeding genoten. Streng, met lijfstraffen. Vroeger dacht men dat gehoorzaamheid een gevolg was voor angst. Kinderen waren bang voor het pak slaag van vader. Ik keur dit absoluut niet goed, maar ik wil ermee zeggen dat deze opa instinctief teruggreep op zijn eigen herinneringen. Misschien denkt hij dat heel boos worden goed is. Verder, als ik je beschrijving van die man lees, is hij (laten we zeggen) redelijk verbaal, makkelijk verbaal aggressief. Dat iszijn karakter nu eenmaal en waarschijnlijk zijn hele leven zo geweest, of hij heeft door een medische reden (beginnende dementie, tia) een karakterverandering gehad. Maar dus ook zijn karakter zorgt voor een initiële, instinctieve verbaal aggressieve reactie. Niet wenselijk, maar het past wel enorm bij het beeld wat je van de man schetst. Plus daarnaast dus, wat ik al zei, dat hij zelf enorm bang en geschrokken was. Denk aan de uitdrukking "Hij was in alle staten". Dat hele "door je knieën en op ooghoogte uitleggen waarom iets niet mag" is iets van de laatste deccennia. Dat zal die man niet begrijpen. En dan nog... als je totaal in de stress zit, dan is het voor iemand, die die techniek al wél kent, al heel moeilijk om de rust te bewaren. Waar die scheldwoorden vandaan komen, dat weet ik niet. Misschien kreeg hij wel een flashback van toen zijn eigen vader hem een keer verrot schold. Het aan die moeder vertellen? Mja... misschien. Ze kent haar vader natuurlijk wel. Misschien bevestigt dit haar vermoeden. Dat hij dat vroeger ook bij haar deed en houdt ze haar kind voortaan weg bij opa. Misschien juist niet. Dat ze dit gedrag gewend is (en het misschien zelf ook wel heeft) en het niet vreemd vindt. PS: Ik vind het goed hoor, dat je begaan bent met anderen. Zouden er meer moeten zijn. Maar wat ik al zei: Dit is een incident. Als dit vaker voor zou komen, dan kun je het structureel noemen en dan zou het in mijn ogen ook aandacht verdienen.
Zeker heel naar om te zien en te horen. Ook niet nodig lijkt me, en dan vooa het schelden. Ik ben ook wel eens zo geschrokken dat ik flink veel te boos werd op de kinderen. Tja ik ben ook maar een mens. Maar ik snap je gevoel wel bij deze man, zoals je hem beschrijft. Geen prettig gevoel..!
Nou dat is hier ook weleens gebeurt hoor of als ik zo enorm boos ben zeg ik ook weleens iets lelijks tegen mijn zoon. Maar is gewoon het moment en nee het is niet netjes maar denk ik ook wel menselijk. Praat het ook niet goed hoor maar ik snap de buurman ook wel.