Ach... De mensen zouden misschien wel gewoon hetzelfde doen in dezelfde situatie... Alleen omdat ze dat nog nooit bij de hand hebben gehad denken ze er een mening over te moeten hebben. Je merkt.. Iedereen hier vindt het alweer een stuk minder raar. En diezelfde mensen die het tuigje/ponsbanden raar vinden... Hebben net zo hard hun mening klaar als hij wegloopt. Echt goed doe je het toch nooit. Lekker laten gaan
Hij heeft misschien ook wel wat "last" van spanning rond de aankomende baby? Tuigje prima, want veiligheid voor alles. Maar je kind heeft ook behoefte aan ruimte. Dus ik zou wel bewust proberen hem regelmatig "los" te laten waar dat kan. Dus in het tuigje naar de supermarkt? Daar even voor je uit rennen naar de wagentjes. In het tuigje terug? Via de speeltuin om even los te gaan. Samen een keer naar de brievenbus, en dan wel laten rennen naar de bus en met de brief op je wachten. Dat vereist wel dat je enige afspraken kunt maken natuurlijk. En dan veel prijzen, dat hij al zo knap en groot is. Succes!
Het is in zijn geval kennelijk een vorm van aandacht vragen: hij loopt weg en mama rent er achteraan en wordt boos. Het is negatieve aandacht, maar wel aandacht! Een kind van rond de twee snapt de consequenties nog niet. Een kind van ruim 3 echt wel! Je moet niet zeggen dat het gevaarlijk is op het momen supreme, maar rustig thuis op een goed moment uitleggen wat er kan gebeuren als hij ver weg loopt bij mama. Met een kind van bijna 3 kan je heel goed communiceren. Je zegt gewoon dat het gevaarlijk is omdat er onverwacht een auto kan komen of dat hij mama kwijt raakt. Hij weet dan wat er gebeurt en dat maakt mama heel verdrietig. Mijn zoontje is geen wegloper. Loopt weleens de supermarkt uit en gaat bij de fiets staan. Of hij staat een paar schappen verderop in een winkel. Die komt wel terug. Uiteraard houd ik hem goed in de gaten. Ik heb nooit achter hem aangerend, altijd gewacht totdat hij naar mij toe kwam. Zo wordt het ook geen spelletje. Ik zou gaan 'oefenen' in een rustige winkel(straat). Nu ga je bijna bevallen, dus moet je man dat maar doen. Loopt Milan bij hem ook weg?
Ik ben t er niet helemaal mee eens dat een 3 jarige de consequenties begrijpt. Mijn dochter is ook altijd een wegloper geweest en het probleem is ten eerste dat ze op zo'n moment te enthousiast is om haar daden te overzien. Uitkijken kan ze niet, ben t druk met haar aan het oefenen, maar ze begrijpt dat toch nog niet echt. Ze kijkt vaak maar vluchtig. Heb t zelfs voorgedaan met auto's en poppetjes, haar een stevige duw geven als zijnde een auto die tegen haar aan botst, vertellen dat ze dan naar t ziekenhuis moet... (oh leuk, wat gaan ze dan doen?) Maar nee, ze snapt t niet.. (zegt ze) Een tijd is het heel goed gegaan en gelukkig schrikt ze meestal als ze me kwijt is (toen ze jonger was niet). Ik gebruik dus ook wel de methode om haar zelf terug te laten komen (hou dr in de gaten). Maar in gevaarlijke situaties weet ik dat ze bijv zomaar de straat op kan schieten oid. Pas geleden zijn er opeens weer een paar dingen gebeurd, net toen ik dacht dat ik haar beter kon vertrouwen. Niet dus, en ik heb de teugels weer wat strakker aangetrokken. In de winkel moest ze een tijdje weer bij me blijven (desnoods in het winkelwagentje), hopelijk heeft ze er van geleerd.. Maar verder zou ik in dit geval ook beginnen met een tuigje (als hij geen hand wil geven; ik ken t van toen ze jonger was) en zeer consequent zijn. Als mama zegt bij mij blijven en hij doet t niet -> hup in t winkelwagentje (bijv).
Kinderen zijn veelal in staat om consequenties van iets te gaan begrijpen vanaf ongeveer 3 jaar maar het ene kind is het andere niet en het hangt erg van context ed af.
Klopt hoor, daarom schreef ik ook 'niet helemaal'. Ze begrijpt heel veel, maar sommige dingen nog niet dus. Bepaalde gevaren ziet ze heel goed in, andere totaal niet.