Nou, ik weet dat ik een pittige meid van 17 maanden heb maar de laatste dagen ken ik haar echt niet meer. Ze slaapt slechter, is nu al voor de tweede keer bijna 10 min. aan het huilen. (Ben na eerste 10 min. terug gegaan en heb even getroost en rustig terug gelegd, nu zitten andere tien min. er ook weer bijna op Heel de dag goed gegaan, geen probleem. Het begon al met pyama aandoen, zoals elke avond gaat ze daarna nog mee naar beneden voor tut flesje. Pyama aandoen is al een paar dagen drama: boos/gillen/krijsen/slaan/knijpen Tijdens flesje lekker geknuffeld en daarna weer los: rennen/lopen/van het ene naar het andere. Normaal ging ze vrolijk en lief mee naar bed, alle speeltjes gedag zwaaien en zo, maar de laatste dagen: huilen/overstrekken/gillen: het hele riedeltje. Tanden poetsen normaal ook geen probleem, nu mama heel hard aan de haren trekken. Toen had ik er genoeg van: hup, naar bed: met als gevolg huilen, huilen, huilen. Nu is ze trouwens stil, maar ze heeft het bijna in totaal 20 min. vol gehouden. Ik laat haar normaal echt nooit huilen omdat dit gewoon nooit nodig is. Er is dan wel een reden: fiepje kwijt, gepoept of zo, maar nu? iemand tips, herkenning, fase?? Voel me wel een beetje rot nu. maar ik merk dat ik copnsequent moet zijn. neemt anders een loopje met me: als ik er kom is alles goed. Zo ook in de supermarkt: huilen als ze niets te eten krijgt.... Hoe doen jullie dit?? Alvast bedankt voor het lezen! ps. Ze is nog steeds stil............en moeder zit hier met een schuldgevoel
Heel erg herkenbaar! Hier de laatste dagen precies zo. Zodra ze door heeft dat ze naar bed moet, zet ze het op een brullen, krijsen, en wil ze niks meer. Gisteren zelfs geen schone luier, geen slaapzak aan, niks! Onze übertip die bij ons echt super heeft gewerkt: Nee. Gisteravond is mijn man er mee begonnen. Hij hield haar vast (best streng ook, want ze wilde weg) en bleef, zolang ze huilde, tegen haar zeggen 'Nee, het is nu klaar, stop maar met huilen, klaar, genoeg zo, nee.' etc etc. Op een gegeven moment stopte ze echt (duurde best lang hoor) en is ze toen (omdat ze al zo moe was van het huilen daarvoor) bij hem op z'n schouder in slaap gevallen. Vanmiddag het zelfde, bij het eerste teken van een slaapje al huilen, maar ik zei: 'Nee, je hoeft niet te huilen, we gaan slapen, klaar.' En met een kleine worsteling op de commode is het gebleven. Elke keer dat ze weer snikte zei ik, nee, je hoeft niet te huilen, we gaan gewoon naar bed, niks aan de hand. Zelfs toen ze uiteindelijk in bed lag en daar weer begon te huilen, reageerde ze en stopte ze met huilen toen ik haar toesprak. Vanavond is ze voor het eerst sinds dagen/weken weer naar bed gegaan zonder huilen!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Bij ons was het een gevalletje grenzen stellen. Ze had het van ons nodig dat wij zeiden dat het niet hoefde, dat ze moest stoppen. Dat begreep ze en ze deed het ook. Moet hierbij wel opmerken dat ik gisteren wel bij de HA zat om haar na te laten kijken, dat ze iig geen oorontsteking had waardoor ze niet wilde liggen ofzo. De HA kon niks vinden en de zetpil had dit weekend ook niets geholpen, dus wij namen aan dat ze geen pijn had, en dat blijkt nu ook! Ik hoop dat het bij jou ook werkt. Het is even streng, maar hier dus echt de oplossing.
Oh en wij hadden gisteren echt alles al geprobeerd, dus gewoon kletsen, zingen, rondlopen, in de wagen, in het donker, stil zitten, etc etc. Het was echt het woordje 'nee' wat de omslag gaf!
Hier nog zo'n gezellig mensje . Ook mijn kleine meis is de afgelopen dagen niet te genieten, vooral met pyama aan en tanden poetsen zet ze het op een gillen tot ze paars aanloopt! Ik merk ook zeker dat ze mijn grenzen aan het opzoeken is en net als bij Gentle helpt het goed om gewoon te zeggen: neehee, we gaan niet huilen want er is niks aan de hand. Dat werkt trouwens ook goed als ze aan mijn been gaat huilen tijdens het koken . Ik denk dat het weer een sprongetje is (14/15 maanden toch?), ik zie dat ze weer heel anders wordt en veel meer snapt, dus daar horen nu ook even drama's bij... Gelukkig gaat het de ene dag beter als de andere . Sterkte!!
Tja hier ook de afgelopen week een enorm dwars mannetje. Dwars met alles: slapen, eten, luier, aan/uitkleden. Niks echt lang leuk vinden. Hier is het net zoals bij Gentle vooral het grenzen opzoeken, want hij snapt dondersgoed wat de bedoeling is. Het is ben ik bang een fase waar je doorheen moet. Je hoeft je echt niet schuldig te voelen. Aaron heeft dus nu al een week dat hij rond half 2 's nachts wakker wordt en besloten heeft niet meer in bed te willen. Jammer dan: pappa en mamma wel . Tja...na 3 kwartier hem boos laten zijn, was het stil. De nacht erna het probleem niet gehad. Wat hij vannacht doet, is maar weer afwachten. Hoe moeilijk het ook is: wees consequent en streng als het moet!
Zit er iets in de lucht ofzo? Martijn ook sinds een paar dagen. Ontroostbaar en niks is goed. Begint bij het eten al, dan word hij moe en is alles huilen. En vandaag al tijdens het eten koken, heel fijn.. Zal wel weer een fase zijn pffff.. En dan is meneer overdag in de uitprobeer fase, best vermoeiend, maar we slaan ons er wel doorheen
Bedankt voor de reacties! Ik zeg toch wel vaak nee, mag niet en zo. Dit als ze bv. naar de lamp loopt, op tafel wil klimmen enz. Maar, het meisje luistert niet altijd. In de gang zetten werkt hier niet: open trap, op een stoel blijft ze niet zitten. Nu dacht ik eraan om haar in de kindersteol in de hoek te zetten, maar zou ze hier nog niet te jong voor zijn? Heb wel het idee dat ze wijs is voor haar leeftijd dus dit snapt ze misschien wel. En hoe zorgen jullie dat ze ook echt naar je luisteren, dan ze ook echt komen als je ze roept? Ik heb echt het idee dat ze in een super gigantische sprong zit of zo. Geloof er niet altijd in maar kan niets anders bedenken. Wel heeft ze sinds een paar weken dat 2 kiezen aan het doorkomen zijn. Maar is dat een reden om zo dwars te zijn? Pffff, opvoeden, leuk-uitdagend maar ook erg moeilijk Ben zo bang dat ze in dit jengelig gedrag blijft hangen en de basis zal vormen voor haar karakter: HELP
Geen zorgen. Aaron heeft al eens eerder in zo'n fase gezeten en daarna is hij gewoon weer zijn lieve (ondeugende) zelf . Het is echt even pittig, maar elke keer als hij zo'n heftige sprong heeft, kan hij daarna opeens zoveel meer. Daar hou ik me daar maar aan vast .
Ik hoop het Ze slaapt maar ik hoor nog wel een snikje in haar ademhaling. Zit hier zo te balen nu, heb echt de neiging om naar haar kamertje te gaan en haar lekker te knuffelen..... Maar doe ik niet hoor. Heb het gevoel dat ik nu even moet volhouden en dat ze in de gaten heeft dat mama het echt meent.
hey hey heel herkenbaar, bij ons is het elke dag wel raak al vanaf de geboorte van zoonlief.... maar waarschijnlijk zit jouw dochter in een sprongetje en heeft ze weer wat geleerd op zich wel goed alleen minder leuk als het op een huilbui uiloopt succes en slaap lekker
Bedankt Dacht even dat ik een gekke dochter had en dat geen enkel ander kindje zo doet en dat dat allemaal engeltjes zijn Trusten!