Ik ben deze week ziek thuis gebleven. Ik trek het niet meer op mijn werk en zit er totaal doorheen. Ik doe niks anders dan slapen en huilen. Ik werk op een groep met verstandelijk gehandicapten met autisme en nu ik zwanger ben valt het werk me tien keer zo zwaar als anders. Heb ik dit al bij mijn leidinggevende aangekaart maar die doet er eigenlijk weinig aan. Het zou al lekker zijn als er iemand extra bij mij op de groep zou komen ofzo. Heb het idee dat er niet naar me wordt geluisterd en ik voel me totaal onbegrepen. Zit nu dus afgelopen week thuis omdat ik me aardig gestresst en oververmoeid voel. Gisteren belde mijn leidinggevende wanneer ik weer aan het werk dacht te gaan. Ik wist het niet, zei dat ik misschien volgende week donderdag weer wilde beginnen. Hij wilde nu wel bedrijfsarts inschakelen zodat hij geld zou kunnen krijgen voor mijn ziek thuis zitten. Werd ik vannacht helemaal gestresst wakker, ik zie het werk even helemaal niet zitten zolang er niks aan wordt gedaan. Weer huilen, huilen, huilen. Voel me zo'n aansteller maar het zit me niet lekker. Wat moet ik nu doen? En zou de bedrijfsarts wel begrip hebben voor mijn klachten en situatie? Wat een verhaal, maar hoop dat jullie een idee hebben. Groetjes Yvonne
Wat vervelend allemaal, en al helemaal als je het gevoel hebt dat er niet naar je geluisterd wordt. Ik zou je verhaal bij de bedrijfsarts neerleggen en proberen om samen met hem/haar weer op gepaste wijze te reintergreren in je arbeidsproces. Probeer om aangepast werk te krijgen of begin met minder uren. Succes. Kwebbel
hallo meid, ik snap wel wat je bedoelt, ik ben maar 2 dagen per week ziek thuis en had ongeveer hetzelfde idee als jij nu, begrijp precies hoe je je voelt. ik maakte me ook erg zorgen over wat de bedrijfsarts alemaal zou zeggen... nadat mijn werkgever mij ziek had gemeld kreeg ik meteen de dag erna een telefoontje, moest een paar vragen beantwoorden. of het door mijn zwangerschap kwam, voor hoeveel % ik ziek gemeld was, of ik enig idee had hoe lang het zou duren..... dat was het, ze wenste me veel sterkte en ik moest de dag erna even contact opnemen met de arbo... bleek wat overbodig, want die vrouw zei dat als de ziekte wat langer zou duren ze me vanzelf zouden bellen... na 4 - 6 weken. dan moest ik op gesprek en werden de formaliteiten even op papier gezet... c'est tous! ik heb het idee dat je als zwangere vrouw erg beschermd wordt... zou me niet teveel zorgen maken. doe rustig das nu het belangrijkste! succes xxx
Een bedrijfsarts kan juist heel behulpzaam zijn in jouw situatie! Probeer het juist zo te zien! Juist een bedrijfsarts kan jouw werkgever ertoe 'dwingen' de zaken dusdanig te veranderen dat jij weer aan het werk kan. Of hij kan juist zeggen dat je niet meer aan het werk hoeft. Zo is het bij mij gegaan. Mijn leidinggevende had bedacht dat ik aangepast werk kon gaan doen. Ik werk als verpleegkundige en hij dacht dat administratief werk de oplossing zou zijn. Mijn bedrijfsarts begreep gelukkig dat alleen totale rust en afstand van mijn werk op het moment het enige zijn waar ik wat aan heb. Wees eerlijk. Communiceer duidelijk je klachten. Niemand heeft er wat aan als jij huilend op je werk loopt, en je clienten op de groep al helemaal niet. En die verdienen ook de juiste zorg. Laat je werkgever dus idd maar vervanging voor jou zoeken, daar krijgt hij geld voor en neem jij de rust die jij en je kindje nodig hebben. Ik weet dat het moeilijk is, het heeft voor mij ook een tijdje geduurd voordat ik zonder schuldgevoel thuis kon blijven. En elke keer dat ik naar de Arbo moest dacht ik dat ik gedwongen zou worden om te gaan werken, of dat ik niet geloofd zou worden. Voelde me ook een aansteller, er zijn zoveel vrouwen die lachend tot 34 of 36 weken doorwerken en ik zat met 17 weken al thuis. Voelde me zo'n LOSER Maar nu kies ik echt voor mijn kindje en als ik terugkijk op de afgelopen 3 maanden dan zie ik in dat het echt heel slecht ging. Ik was bezig in een depressie te raken, het ging met de dag slechter. Als ik jou zo hoor, midden in de nacht wakker worden en zo.... Ik zou nu maar eens duidelijk voor jezlef en je kindje kiezen dat is het beste zodat je er straks na je bevalling weer tegen aan kunt! Heel veel sterkte, en als je me wilt pb-en mag dat. Ik weet hoe het is om je zo in en in rot te voelen en alleen nog maar te kunnen huilen en dat je je afvraagt waar je in godsnaam aan begonnen bent...... Ik heb toen veel aan bepaalde mensen op dit forum gehad dus als ik er nu voor jou kan zijn dan doe ik dat graag. Liefs Lilly
Heb je van de verloskundige geen zwangerschapsverklaring ontvangen? Die heb ik namelijk aan mijn werkgever gegeven waardoor ze nu als ik ziek ben door zwangerschap altijd een vergoeding krijgen. En op het moment dat je wakker wordt omdat je je zo beroerd (schuldig) oid voelt dan is het niet goed hoor! Denk aan je kleine! Daarnaast vind ik dat je leidinggevende echt wel meer rekening met je moet houden, en een gesprek met je bedrijfsarts kan jou erg helpen. Als je gewoon eerlijk bent en ook aangeeft dat je wel wilt werken maar dat het nu niet gaat dan gaan ze met je zoeken naar een oplossing. En doorwerken omdat een andere zwangere wel zou doorwerken is natuurlijk geen reden, elke zwangerschap is anders. Groetjes en succes Daphne
Het is inderdaad een goed idee om dit bij de bedrijfsarts aan te kaarten. Zeker als je het gevoel hebt dat je leidinggevende niet naar je luisterd. Maar denk aan jezelf en je kindje... het zal niemand goed doen als jij zo op je werk rondloopt
pff ik was hier even komen kijken omdat ik momenteel niet meer weet wat ik moet doen... ben zooooo moe daardoor weer misselijk waardoor ik niet kan eten en mijn werk breekt me gewoon zo langzamerhand op.... maar ik wil niet piepen... dus blijf ik door lopen. Afgelopen zaterdag spontaan een jankbui, herken mezelf niet meer.. maar ja, om me nou ziek te melden, dan voel ik me weer schuldig.... weet gewoon niet wat ik moet doen... precies jullie verhaal dus.... en als ik dat lees dan denk ik: kom op voor jezelf en de beeb en je bent helemaal niet zwak als je dat doet, juist heel sterk! maar ja voor mezelf....
Liefzonnetje, rond die periode voelde ik me ook zo vreselijk beroerd. Op een gegeven moment meldde ik me ziek, na drie dagen weer gaan werken, en vervolgens die week erna weer ziek thuis... had beter even naar mijn lichaam kunnen luisteren! Mijn huisarts herkende echter niet waar mijn klachten vandaan kwamen waardoor het van kwaad naar erger ging terwijl er in mijn geval iets heel simpels voor is. Dus belande uiteindelijk bij de gyn die het wel bedacht. Nu ook, ik loop niet te lang door met ziek zijn. Maar ja.. ik geef eerlijk gezegt ook niet heel snel op, voel me te schuldig om me te vaak ziek te melden, zo leuk is dat ook weer niet. Groetjes Daphne
he daphne, dank je voor je reactie! Vandaag thuis gebleven, maar niet echt ziek gemeld (weet niet eens hoe ik dat eigenlijk moet doen... terwijl ik al 6 jr bij dezelfde werkgever werk...) gisterenavond en vanochten weer staan spugen... zo misselijk en zoo moe....pff terwijl ik wel een beer lijk die zijn winterslaap houdt... heb gezegd dat ik thuis bleef en wel wat thuis zou werken, alleen komt daar weinig van terecht... dus misschien moet ik me toch maar echt gaan ziekmelden... eerst nu nog ff wat slapen en dan ga ik straks nog wel wat nakijkwerk verrichten...