Lieve dames, Ik zit even ergens mee in de knoop en heb jullie hulp nodig. Vanaf 2-8 weet ik dat ik zwanger ben, super blij natuurlijk en gelukkig geen last van kwaaltjes. Een paar dagen na de test begon de vermoeidheid. Gelukkig had ik nog vakantie dus elke middag een dutje deed wonderen. Maar sinds vorige week ben ik heel erg misselijk en lusteloos. Ik heb echt een afkeer voor voedsel en drank, ik word er al onpasselijk van als ik er aan denk. Afgelopen maandag moest ik weer beginnen en vol goede moed ben ik opgestaan. Eenmaal onderweg voelde ik me niet goed en heb in de berm al staan spugen. Toen ik op het werk was heb ik een snee peperkoek genomen in de hoop dat ik opknapte, maar helaas kwam deze er binnen 15 minuten weer aan de verkeerde kant uit. Zo heb ik 2 uur door gekwakkeld van werken naar toilet rennen naar bijkomen in de kantine van de misselijk en duizeligheid. Uiteindelijk heb ik besloten dat het niet meer ging en heb ik dit ook aangegeven bij mijn manager. Helaas had hij erg weinig begrip en liet me dan ook liever niet gaan. Ik voelde me zo ellendig dat de tranen over mijn wangen rolde dus ik heb mijn eigen gevoel gevolgd en heb met hem afgesproken dat ik dinsdag ook nog thuis bleef. Vandaag ben ik bij de huisarts geweest en deze heeft me nagekeken op uitdroging, welke gelukkig nog niet ernstig was aangezien ik me in de avond wel goed voel en dan probeer de schade 'in te halen'. Ik heb nu medicatie gekregen en moet morgen om 16.00 terug om te zien hoe het gaat. Kortom, ik ben zo echt niet in staat om te werken. Mijn manager weet nog niet dat ik zwanger ben, ik heb het nu nog op een griepje gehouden. Wat zouden jullie doen in mijn geval? Mijn contract loopt over een paar maanden af en ik weet al dat het niet verlengd word. Klinkt misschien stom, maar doordat hij vd week zo tegen mij deed, ben ik ook even mjjn motivatie kwijt. Wat zouden jullie doen in mijn geval?
Nog even op een flinke griep houden en kijken hoe het deze week gaat. Als het niet beter word, toch maar vertellen. Dan de ziektewet in, deels of helemaal. Zodra het weer beter gaat, terug aan het werk.
Ja maar de griep is maandaf begonnen en ik moet vanaf vrijdag weer 4 dagen aan een stuk werken, dus ik ben bang dat ik dat niet er door krijg
van een echte griep heb je vaak langer dan een week last. en daarna moet je nog herstellen, zodat jij je niet meer als een vaatdoek voelt. helpt dit? Lastig hoor zo'n situatie
Ja echt lastig. Mn manager is geen makkelijke, vooral omdat we nu in de vakantieperiode zitten hebben we een minimale bezetting. Ik ben echt even ten einde raad, de meest handige en eerlijke optie is nu om het hem toch eerlijk te vertellen, zo krijg ik misschien ook wat meer begrip.
Ik heb precies hetzelfde gehad, ook zo ziek dat ik niet meer op m'n benen kon staan. Was zo duizelig. Ik heb me daarom vanaf week 7 tot week 9 ziek gemeld. Wat niet gaat gaat niet meis! Hebben jullie geen Rabo arts waar je evt terecht kunt?
Ik zou ziek melden met reden ernstige zwangerschapsmisselijkheid. Dat is wel zo eerlijk naar het bedrijf toe omdat ze dan ook een vergoeding krijgen van je salaris. Waarom wil je het niet zeggen? Vanwege je contract?
Ik zou vooral kijken naar jezelf. Het geeft rust als je eerlijk bent, tenminste dat vind ik altijd. Ik ben tot 16 weken echt doodmoe geweest. Uiteindelijk wel gewoon gewerkt maar vraag niet hoe. En als je geen verlenging krijgt zou ik er helemaal niet meer moeilijk over doen gewoon ziek melden i.v.m. zwangerschap. Wat niet gaat dat gaat niet. Soms maken we het uit angst of "wat zullen ze van me denken" onnodig moeilijker dan het is. Succes meisje!
Ik herken het helemaal. Na mijn positieve test halverwege maart, was ik iedere dag erg vermoeid en werd het fysiek aanwezig zijn op mijn werk ook steeds lastiger. Maar ook ik zat met het probleem dat mijn contract in augustus zou aflopen. Ondanks dat heb ik toch vroegtijdig bij mijn manager de klachten van mijn zwangerschap aangegeven. Ik ben vanaf dat moment minder gaan werken en zit zelfs sinds eind mei in de ziektewet. Naar mijn baan kon ik uiteraard fluiten (of dit nu wel of niet door de zwangerschap komt), maar ben helemaal blij met de keuze die ik toen heb gemaakt. Uiteindelijk zijn jij en je baby belangrijker dan welke baan dan ook.
Aiii, hier sla je denk ik de spijker op z'n kop. Ik ben inderdaad heel bang voor veroordelingen en lelijke gezichten. Zoals eerder gezegd is heb ik niks te verliezen ivm mijn contract, maar toch wil ik het zo niet laten lopen. De arbo arts heeft mij net gebeld, die moet ik straks terug bellen, pfff, dit zorgt wel voor stress hoor.
Fijn om te horen dat ik niet enige ben. Voel me er zo opgelaten over, heb het idee dat ik mee aanstel en dat iedereen gewoon kan werken behalve ik
Helemaal mee eens. En voor jezelf misschien ook prettiger. Ik heb het twee keer vroeg in de zwschap meteen eerlijk verteld en werd echt gewaardeerd.
Oh nee, je bent zeker niet de enige. Ik heb altijd veel gewerkt en had nooit verwacht dat ik niet zou kunnen werken tijdens mijn zwangerschap. Ben geen type om thuis te zitten. Maar een ding heb ik wel geleerd en dat is dat je naar je eigen lichaam moet luisteren. Dat is het allerbelangrijkste op dit moment. Kun je werken, dan is dat heel fijn natuurlijk....maar gaat het niet, dan is dat helemaal geen schande.