Ligt er heel erg aan wie wat en waarom. Als mensen te ver gaan ben ik er klaar mee. Zo ook bij “vader en zus” geen moment spijt gehad. Dus denk het niet
Maar ik betrap mezelf er ook op dat ik dit wel eens bij man doe. Maar dan laat ik daarna wel merken dat niet alles koek en ei is. Op het moment zelf laat ik het. De volgende ochtend oid wanneer er net wordt gedaan alsof zijn neus bloedt zeg ik heel kil en zakelijk: ‘heb je toevallig nog iets te zeggen over gisteren? Zo niet, dan zijn wij uitgepraat.’ En dan ga ik gewoon mijn eigen ding doen. behalve wanneer de kinderen erbij zijn. Dan doe ik gewoon normaal en zet ik bijv ook gewoon koffie voor iedereen etc. Ga dan niet expres man overslaan ofzo. Vind ik mega kinderachtig en ik vind het ook niet oké als kinderen merken dat hun ouders woorden hebben oid, ook al komt dat in de beste gezinnen voor. We zijn heus niet roomser dan de Paus. Maar op andere momenten mag hij dan eens even gaan verzinnen hoe hij het recht kan zetten. Soms volstaat een simpele sorry, maar hoe langer hij het laat duren (en hoe groter hij het maakt), hoe meer ik verwacht dat hij zijn best doet om iets later uit te praten of erop terug te komen. Doet hij dat niet, wat ook wel eens gebeurt, dan kan hij nog wel even op een bui van mijn kant verwachten waarin ik mijn onvrede uit en precies vertel wat ik van zijn gedrag vind. En dan is het meestal wel klaar. Komt hij er dan mee weg? Feitelijk wel toch? Maar ik ga niet wekenlang op die manier dingen opstapelen. Excuses of dingen uitpraten kun je niet afdwingen en mijn man is gewoon geen prater. Maar soms moet je wel echt blijven communiceren, zeker wanneer je kleine kinderen hebt, en ik mag toch hopen dat mijn man dat zelf ook snapt.
Hier precies hetzelfde. Ik ga dan ook niet lopen zeuren of wat dan ook, maar ga gewoon verder met mijn ding. Werkt bij mijn man ook het beste, die heeft soms even tijd nodig om af te koelen.
Oh en mocht het dan wel een keer escaleren in echt een ruzie omdat ik vind dat hij echt te ver gaat, dan zeg ik hem gerust dat hij even ergens anders mag gaan afkoelen of ga ik iets leuks doen voor mezelf. Áls ik écht wil, dan lukt het mij om hem dagenlang te negeren, maar dit doe ik eigenlijk nooit omdat ik daar zelf een bloedhekel aan heb. Het is alleen lastig wanneer iemand zelf nooit de behoefte voelt om dingen uit te praten, dus soms moet je dan wel duidelijke grenzen stellen: ‘schat als je echt denkt dat je zonder consequentie zulke dingen tegen me kan zeggen, waar je enorm mijn grenzen mee overschrijdt, dan heb je het goed mis.’ Meestal heeft ie zelf dan al door dat het menens is en dat hij íets moet doen omdat de kinderen anders merken dat er iets is. Andersom geldt dat net zo maar ook hier; ook op dat gebied is man geen prater. En ook dan ben ik heel hard: ook in je eigen belang. Ik ben ook niet perfect en als je iets op het hart zit of je wil mij iets duidelijk maken, dan ga ik er vanuit dat je dat doet. Achteraf lopen klagen betekent voor mij dat je je kans hebt gemist. Hard? Jep. Maar je kunt na 16 jaar relatie niet meer wegkomen met ‘ik ben geen prater’ vind ik. dat gezegd hebbende vind ik dat ik dus behoorlijk vergevingsgezind kan zijn omdat op deze manier mensen redelijk gemakkelijk weg kunnen komen met dingen bij mij. Ik bedoel. Ik kan niemand verplichten om dingen uit te praten toch. Ik kan hooguit vertellen wat ik vind en waarom ik gekwetst of boos of verdrietig ben. Maar ik kan andersmans gedrag daarop niet sturen. Alleen maar hopen dat men enig fatsoen en inlevingsvermogen heeft. En genoeg ballen om bij een omgekeerde situatie ook uit te spreken van hen dwars zit. Zo niet, too little too late. Is ieders eigen verantwoordelijkheid
Ik vind vergevingsgezind ook wel een heel groot woord. Het klinkt alsof iemand je weet ik het wat heeft aangedaan Natuurlijk heb ik weleens dingen met andere mensen meegemaakt die ik niet zo leuk vond maar ik blijf daar niet eindeloos in hangen. Ik vind het dat ook echt niet waard en kost me alleen maar energie en dat gun ik ze niet. Ze moeten zichzelf vooral niet heel wat gaan voelen. Daarentegen vergeet ik zelden iets. Een kwetsende opmerking die weleens is gemaakt kan toch blijven knagen en dat vind ik weleens lastig.
Bij mij is het ook zo dat het eraan ligt hoe dichtbij iemand staat. Als m'n dochter en ik woorden hebben vind ik dat verschrikkelijk en moet ik mezelf echt dwingen om me aan de consequenties te houden. Ik heb een vriendin waarmee ik nog wel eens bots, waarop we na vijf minuten de telefoon oppakken en heel hard 'sorry!' roepen en weer verder gaan. Ik heb onlangs woorden gehad met een vriendin. Waarop ik enkele dagen later excuus heb aangeboden voor mijn aandeel. Zij weigert het uit te praten en gaf aan het te willen vergeten en verder te willen gaan. Met als resultaat dat ze nu nog amper tegen me praat, waar we voorheen dagelijks belden. Ik merk dat ik dat een lastige vind.
Minder dan ik zou moeten zijn.. Heb wel een lange adem, maar als het klaar is, is het klaar. En dat heeft mij geen vruchten afgeworpen. Vooral in vriendschappen had ik beter naar een ander moeten luisteren. Dit heeft er ook voor gezorgd dat ik me niet snel meer bloot geef of hecht aan mensen, omdat ik altijd op mijn hoede blijf. Familie is anders, daar kun je niet om heen en is familie.
Er zit bij mij wel een grens merk ik. Ik kan echt even goed boos worden en eruit gooien wat mij dwars zit en dan is het over, maar als zij dan de volkomen onschuld spelen nee laat dan maar. Zo hebben wij op dit moment geen contact met broer/zussen van mijn man, als wij ze zien doen wij gewoon normaal maar ik nodig ze niet thuis uit. Wat mijn man wil dat moet hij maar weten, op dit moment zit hij ook niet op ze te wachten. En qua vrienden eigenlijk niks geen gezeur mee gemaakt, sommige vriendschappen zijn dood gebloed maar dat had te maken met qua leven waar je staat en alles kon van onze kant komen.
Ik weet niet wat er is voorgevallen maar als het niet zo ernstig is vind ik het nogal kinderachtig om iets niet uit te praten
Ik was heel vergevensgezind naar een vriendin. Maar naar tientallen keren de zelfde voorvallen is het genoeg geweest. Verder heb ik besloten mijn eigen niet meer druk te maken over bepaalde dingen. Daar in ben ik dus niet vergevensgezind, maar begrijp nu pas dat van die gene niks anders kan verwachten.
Ik ben te lang tè vergevingsgezind geweest. Jarenlang in (met name 2) vriendschappen altijd alles gepikt. Ivm dingen die ik heb meegemaakt in het verleden heb ik last van verlatingsangst (nu na professionele hulp wel minder) en dus deed ik alles om mensen bij me te houden. Die 2 vrienden riepen altijd heel hard dat ik meer voor mezelf op moest komen etc maar toen ik dat eindelijk durfde te doen duurde het niet lang voordat ze me lieten vallen (een was een vriendin die ik al 18 jaar kende en 1 een vriend die ik al 5 jaar kende). En dat gebeurde binnen 1,5 maand na elkaar. Toen het was gebeurd dacht ik zie je nou wel dat mensen je dan laten vallen. Gelukkig besefte ik me al snel dat ik beter af ben zonder hun maar het is niet makkelijk geweest. Vooral omdat degene die ik al 18 jaar kende 2 kinderen heeft waar ik helemaal gek mee was en nu dus niet meer zie.
Niet meer, Vroeger was ik ontzettend naïef en geloofde iedereen meteen. Zo heb ik een persoon veel geld uitgeleend omdat zij omhoog zat. We waren al lang vriendinnen dus zonder nadenken gegeven. Nooit terug gekregen! En het ging me niet om een paar honderd euro maar om het gejok eromheen . Altijd had ze smoesjes maar zat wel uit te gaan en van alles uit te geven. Ik heb gezegd dat ze het mag houden en gelukkig moet worden en dat meen ik oprecht. Ik heb haar vergeven maar onze vriendschap was voorbij