Zaterdagavond is mijn dochtertje van de trap gevallen. Van de 3e trede naar beneden, maar ze bleef levenloos liggen toen haar hoofdje de grond geraakt had! Ik stierde op haar af en pakte haar direct op (achteraf stom, ze had wel een gebroken nek kunnen hebben en ik heb notabene ehbo gedaan) Ik praatte tegen haar aan, "kom bij alsjeblieft" Ik was helemaal in paniek. Ze voelde als een lappenpop in mijn armen. Mijn tante belde 112 en mijn vader nam haar direct van mij over en liep naar de wasbak, om haar nat te maken. Mijn tante wist niet meer wat ze moest zeggen aan de telefoon dus pakte ik het gesprek over. Toen ik die 112 meneer aan de telefoon had, hoorde ik mijn dochtertje heel zachtjes pruttelend beginnen te huilen. De ambulance was onderweg, maar wat duurde dat lang! Achteraf gezien heel snel maar alles duurt dan te lang. De ambulance broeder wilde haar meenemen, ondanks dat ze alweer aardig bij was en aan het huilen was. Ik samen met haar mee de ambulance in. Het is maar een ritje van 5 minuten naar het zkh maar in die 5 minuten raakte ze weer 2 x weg. Ik zag zo haar ogen weer wegdraaien. Ik was in alle staten, "schatje blijf bij me" zei ik maar de hele tijd. Op de SEH ging ze nu echt goed huilen. Alles gecontroleerd, en er is even overwogen een CT-scan te maken. Ze reageerde inmiddels echter alweer zo goed op alles dat dit niet nodig was (moeten ze 5 minuten stilliggen en dat kan mijn tuttebel niet) dus hebben ze besloten om haar een nachtje op te nemen en te observeren. Ik heb lekker naast haar gelegen in een bedje en ze werk ieder uur gewekt. Al heel gauw bleek dat dit om de 2 uur ging worden omdat ze het zo goed deed. Gisterochtend mochten we alweer naar huis en vannacht heb ik zelf bij haar op haar kamertje geslapen. Nu zit de schrik er goed in bij mij. Ik verlies haar geen seconde uit het oog en ik schrik van alles, al loopt ze bij wijze van spreke alleen al over een drempel..... Ik voel me angstig en lijkt of ik even de controle kwijt ben. Het voelt niet prettig. Dat beeld dat ze daar zo ligt in die gang en in die ambulance dat ze weer het bewustzijn verliest staat op mijn netvlies geschreven. Ik raak het niet kwijt. Hebben jullie dit misschien ook meegemaakt en hoe zijn jullie ermee om gegaan? Pffffff ik kan wel janken. Heb ik trouwens zaterdagnacht al veel gedaan. Alvast bedankt
Ik heb zoiets nog niet meegemaakt, gelukkig, maar wil je wel even heel veel sterkte wensen! Kan me voorstellen dat je je helemaal rot geschrokken bent!
Ooooh, wat een schrik!! Helemaal herkenbaar hoor! Een maandje terug of zo is ons dochtertje op een avond zo vreselijk achterover van een stoel gevallen waar ze op stond. Zo met haar achterhoofdje keihard op de grond. Ze huilde een paar seconden en zakte toen weg, oogjes draaien, wit wegtrekken. Ik dacht meteen: hersenschudding. Na een minuutje begon ze heel zachtjes mama mama te zeggen, echt huilen deed ze niet. Ze was helemaal slap. Ik was in alle staten, liep te trillen, met haar in mn armen. Wij wonen niet in NL en mijn man was helemaal niet bekend met hersenschuddingen. kHeb het eerst moeten uitleggen (medisch boek erbij...kon het niet meteen vinden door de stress natuurlijk). Uiteindelijk begreep hij de ernst van de zaak, en besloten we in eerste instantie onze kinderarts te bellen (Ambulance diensten heb je hier niet, dus een alarmnummer bellen is geen optie). Hij gaf ons het welbekende wekadvies. Na een uur diep slapen heb ik ons meisje wakker gemaakt, en dat ging goed. Ook de hele nacht door een paar keer wakker gemaakt. En geloof het of niet, de volgende dag was ze weer helemaal ok. Maar bij mij echoot het geluid van die klap van haar hoofdje op de vloer nog steeds na.... ik krijg er nog kippenvel van. Verschrikkelijk. De overbezorgheid slijt gelukkig, want tja, daar heeft ook niemand iets aan natuurlijk. Gelukkig is het bij jullie ook meegevallen!
Jeetje, krijg gewoon kippenvel als ik je verhaal lees. Ik heb nooit zoiets met mijn meisjes meegemaakt, dus kan je daarin geen tips geven. Ik denk dat je de komende tijd nog wel alert zult blijven, gewoon om het nog zo vers is. Uiteindelijk krijg je het vertrouwen denk ik wel weer terug en dan laat je haar weer wat meer los. Ik zou ook geen seconde meer van haar zij wijken hoor, dat moet slijten. Toen mijn dochter met uitdrogingsverschijnselen was opgenomen heb ik de tijd daarna bij iedere dunne poepluier gedacht, als ze maar niet uitdroogd . Nu we ruim 4 maanden verder zijn denk ik dat helemaal niet meer. Ik wens je in ieder geval veel sterkte en succes en hopelijk blijft het hierbij en gebeurd er niets meer!
jeetje krijg helemaal kippenvel van dit verhaal vreselijk zeg om je kleine meid zo te moeten zien.. ik wil je heel veel sterkte toewensen!
Wat een lieve reacties allemaal. En bizar inderdaad hoe snel ze weer aan het rennen en aan het springen was. Ze deed dit notabene al bij de SEH, voordat we naar de kinderafdeling werden gebracht. Je merkte al heel snel niks meer aan haar. Maar ben ondanks dat toch heel angstig geweest omdat er toch een hersenbloeding op de loer kan liggen heb ik gehoord. Blij dat ze de 24 uur voor bij is!
Ja he, doodeng is het, vond ik ook. Het enige dat je kunt doen is afwachten en de uren aftellen. En hopen dat er geen rare verschijnselen optreden. Ik dacht echt een paar keer: had je maar "gewoon" 2 verschrikkelijk dramatische bloedende knietjes of zo, iets zichtbaars. Dat onzichtbare van eventueel hersenletsel maakt het verschrikkelijk eng. Oh, en vergeet niet dat je kindje er hoogstwaarschijnlijk niks van geleerd heeft: met een hersenschudding ben je vaak het hele incident kwijt (hopelijk lijkt de ambulance ook maar een vage droom voor haar...)
Precies! Ze heeft het nog wel over de "ziekenauto" hier kreeg ze namelijk een knuffeltje. Ze is overigens al 5 keer op haar tanden gevallen en daar ging ik ook altijd in de stress, maar weegt niet op met dit! Dan maar 2 bloedende knieen of 2 tanden er uit zeg ik maar.
Heftig verhaal! Zelfs ik lees het met tranen in mijn ogen... Ik denk dat ik net zo zou reageren. De paniek en de angst, phoe...Wat fijn dat je trouwens niet alleen was! En natuurlijk dat je meissie weer beter is, dat is het aller belangrijkste. Het zal straks ( gelukkig) allemaal slijten, maar dat kost even wat tijd. Je moet haar en jezelf toch weer een beetje opnieuw leren vertrouwen. Van ons in iedere geval een dikke knuf en heel veel beterschap gewenst!
brrr heb er ook de tranen van in mn oge en ene brok in mn keel. Lijkt me vreselijk om door te moeten maken dat je kind zo doet/is. Sja hoe raak je dat beeld kwijt? dat moet slijten denk ik. Praat erover zoveel je nodig hebt, ook dat wil vaak wel helpen bij het "een plaats geven". Sterkte
Oh meiden, echt hartstikke lief jullie lieve berichtjes. Doet me echt goed. Ik ben helemaal gestressed door dat gebeuren. Ik was net bij mijn ouders met de familie, met haar nichtje en neefje. Ze hadden het hartstikke leuk met z'n drietjes, rennen, springen, schreeuwen etc. Ik zit alleen als een gestresste muts op haar te letten, dat ze niet valt. Echt NIET relaxed. Ik schrik overal van. Ik zeg de hele tijd: "kijk uit, niet doen, straks val je". Is logisch denk ik maar ik hoop niet dat het zo blijft. Ben blij dat ze nu weer lekker naar bed gaat en niet meer kan vallen. Normaal heerlijk zo'n lang weekend maar ben blij dat ik morgen weer even een ochtendje naar mijn werk kan om mijn zinnen te verzetten!
zoiets heb ik gelukkig niet meegemaakt maar zondag ook wel iets wat ik nog lang niet vergeten ben. alyssa was in het zwembad (groot opblaas bad) aan het spelen en gleed uit. je raad het al, ze bleef gewoon liggen met dr hoofd onder water. daarna wilde ze er ook gewoon weer in maar ik ben met mn stoel bij de rand gaan zitten ipv 5meter verder. tis wel totaal iets anders, maar ik begrijp je gevoel volkomen. ik denk dat dit van die dingen zijn die je nooit vergeet maar wat wel slijt waardoor je er wel mee om kan gaan. sterkte. liefs doris
jeetje wat eng zeg! Ik snap heel goed wat je bedoelt en het slijt echt! ik heb het dan wel niet met me kinderen mee gemaakt maar wel met een vriendin. Ze viel midden in de stad ineens stijl achterover met haar hoofd tegen een lamp van een aanhanger.. geloof me dat beeld heb ik nog een paar dagen voor me gezien maar werd steeds minder. sterkte!
Pffff..... je zou ze toch het liefste in een kooitje zetten..... Bij wijze van spreken. Hier gaat het goed, overdag heb ik weinig tijd om erover na te denken maar als ik 's avonds in bed lig ga ik piekeren. Dat is ook wel een beetje de aard van het beestje.
Oh jee, wat zal je ongelofelijk geschrokken zijn zeg! Vreselijk! Mijn moeder is hetzelfde overkomen met mijn zusje. Ik geloof dat zij toen 3 jaar was. Ze stond op een trap bij mijn oma zonder leuning aan 1 kant. Mijn moeder vroeg haar een stapje opzij te doen en dat deed ze, maar de verkeerde kant op. Ze viel zo'n 1,5 meter naar beneden en was ook een paar minuten bewusteloos. Daarna kwam ze bij maar was ze nog steeds versuft en moest ze vervolgens ook overgeven. Naar het ziekenhuis gereden en daar bleek ze een hersenschudding te hebben en een gebroken sleutelbeen. Ik was er bij en weet nog goed dat mijn moeder volledig in paniek was. Ze heeft een week lang op bed moeten liggen en ze is volledig vertroeteld door mijn moeder en familie die op bezoek kwam. De paniek die ze toen nog een tijdje heeft gevoeld, is overigens wel gezakt. Ze is later niet angstiger geweest dan daarvoor.
Wij hebben dat ook meegemaakt, toen mijn dochter 1 was. Mijn man viel toen van de trap terwijl hij haar vast had. Ze raakte ook een paar keer weg, maar dat schijnt snel te gebeuren bij kleine kindjes die hard vallen. Zij huilde ook vreselijk erg, maar dat kwam omdat ze haar been had gebroken. Hier ook ambulance, echt heel naar! Krijg er weer een naar gevoel van als ik het zo opschrijf....
pff schrikken is dat zeg! Hier mijn oudste 2 weken geleden van de trap gevallen. Gelukkig is ie niet buiten bewustzijn geweest maar hij maakte echt een vreselijk val! Hij mag van mij zelf naar beneden gaan. Op zijn billen dan he. Normaal gesproken loop ik dan voor hem maar hij was me te snel af en ging eerst. Daarbij had ie een knuffel in zijn handen. Helemaal verkeerd. Hij greep mis, bij de eerste tree van boven al, glijd 2 treden naar beneden, slaat over de kop!!! en komt halverwege de trap tot stilstand. Ik dacht dat ie dood was! Maar gelukkig huilde hij meteen en bleek ie er totaal niks aan over te hebben gehouden. Heb wel een wekadvies van de dokter meegekregen maar alles was goed gegaan gelukkig behalve bij mij dan want denk dat ik door de schrik wel 10 jaar van m'n leven heb ingeleverd pfff
Mamzie, wat eng! Zeker ook omdat jij het hebt zien gebeuren...... Ik zelf heb het niet gezien, omdat ik in de huiskamer zat en de trap om de hoek in de gang is dus zag ikalleen haar hoofdje op de grond klappen. Van mij mag ze de trap nog niet alleen op en af, alleen als ik haar aan het handje houd. Ik ben nu gewoon even een stresskip. Veel sterkte ook, ik heb er ook nog steeds een beetje last van.
Idd wat een schrik. Heb zo iets wel eens aan de hand gehad niet me zoon. En zeker nu nog niet met me dochtertje. Maar wel met me neefje. Ik paste op me neefje. Me zoon was er ook bij me neefje was 3 en me zoon net 4. Ze waren samen aan het spelen. En riep ze naar beneden. Loop terug naar de woon kamer van me zusje. En loop ook weer terug ze hadden ruzie samen op de trap. Weet het nu nog niet zeker maar vermoed dat mijn zoon van toen net vier een duw gaf:x. Hij donderd zo van de hoogste tree met zijn voor hoofd. En heeft alle treden van die trap gehad. En was net te laat om hem beneden op te vangen. Man o man wat een schrik. Gelijk me zusje gebeld, Taxi en zij heeft haar zoon op gehaald voor naar de ehbo te gaan. Hij had er alleen een bult op ze hoofd van over gehouden. Verder niks maar toch voor de zekerheid natuurlijk na laten. Kijken. O en wat heb ik me schuldig gevoeld. Zeker als het niet eens je eigen kind is. En je oppast. Grrr. Me zoon ook van streek ja ik ging ook behoorlijk te keer na dat gebeuren. Van grrrr. En oo wat nu te doen enz. Meis sterkte het slijt. Maar de schrik raak je niet meer kwijt. En dat te bedenken dat dit me nog een keer te wachten staat een dreumus/peuter enz. Met dochterlief
dankje, jij ook veel sterkte! Toen mijn oudste de leeftijd van jouw dochter had moest ie ook nog mijn hand vasthouden hoor. Maar met de geboorte van zijn broertje is het toch makkelijk dat ie alleen de trap af kan. En altijd gaat het goed, en tja net die ene keer niet. Nu hebben we hem geleerd dat ie eerst in de hoek moet staan en dat ik dan de deur dichtdoe en dan pas gaan we samen naar beneden. We hebben een open trap in de kamer maar hij gaat nooit alleen naar boven. Straks als de tweede gaat kruipen dan komt er zeker een traphekje, want geen idee of ie wel de trap op gaat natuurlijk @Pnirmal : ow dan voel je je idd vreselijk schuldig als het om iemand anders zijn kind gaat! Hoe reageerde je zusje?