Voordat ik zwanger was beloofde ik mezelf plechtig vanaf het prille begin te genieten van het wonder, onder het mom van: 40 weken zijn voorbij voor je het weet. Nu is het dan zover, en kan ik alles behalve genieten. Ik voel me zo onzeker en bang. Het feit dat ik gestopt ben met testen voordat ik een knaltest had, het feit dat ik bijna geen symptomen heb....gek word ik ervan. Ik weet rationeel gezien dat mijn getob oneerlijk is ten opzichte van vrouwen die geeneens zwanger kunnen worden. Ook weet ik dat ik 0,0% invloed heb op wat er in mijn baarmoeder gebeurt. Waarom is het dan toch zo lastig? Ik hoop dat er dames zijn die mij een hart onder de riem kunnen steken. In ieder geval was het al fijn om van mezelf af te kunnen schrijven..
Het is lastig omdat je heel graag wil dat alles goed gaat. Je moet het uit handen geven en hopen dat de natuur lief voor je is. Ik heb precies hetzelfde; ondanks dat ik vertrouwen heb in mijn lichaam vind ik het toch best eng allemaal.. Je hoort het overal, je leest het ook overal: "Er kan nog zoveel fout gaan in die eerste weken" Iedereen is maar bang en gestrest, dat maakt mij ook bang en gestrest. Ik probeer zo min te lezen over de zwangerschap op dit moment
Dankjewel Shampoo! Je reactie doet me goed. Moet zeggen dat het vandaag al wel ietsjes beter gaat. Voel me ook zwanger dus dat scheelt!
Heel herkenbaar.. Ik had echt soms dagen dat ik er heel erg over in zat.. Heel erg naar die zorgen. Moet zeggen nu de tijd vordert en alles (nog) goed gaat, het langzaam minder word. Al had ik vanmiddag nog z'n vlaag van angst en onzekerheid. Ik dacht ook vanaf de positieve test al roze wolk.. Maar het is vooral zorgen en ik geloof dat het er ook wel een beetje bij hoort. Er gebeurd zoveel, ook je hormonen zorgen voor deze stemming. Het is zo cliché maar probeer te genieten. Controle is er niet..
Ook hier heb ik nog momenten dat ik erg onzeker bent ondanks dat ik haar elke dag voel bewegen. Ik denk dat het beste is om gewoon toe te geven aan je gevoel. Je bent al zo gehecht aan het kleine kindje in je buik en dat maakt je voor je gevoel erg kwetsbaar. Ik heb nu steeds meer dagen waarop ik echt kan genieten en de onzekerheid na de achtergrond verdwijnt. Het komt uiteindelijk dan ook wel goed en die roze wolk komt er ook vast en zeker wel
Ik ben 5 weken, mijn eerste en ik geloofde überhaupt niet toen ik de test in mijn handen kreeg. Daarna nog een paar keer getest natuurlijk. Maar je leest hier van alles over vrouwen die allerlei symptomen en kwaaltjes hebben. Ik heb niets. Ja rugpijn en gevoelige borsten. Verder niks. Net als jou nog geen echo gehad (heb nog niet eens de verloskundige gebeld). Denk dat het daarna pas :echt" wordt.
Herkenbaar. De eerste dagen maakte ik me dodelijk ongerust omdat ik 't gevoel had dat de testen niet goed opliepen. De eerste weken maakte ik me ongerust over of het wel goed ging. Met lood in m'n schoenen naar elke echo, wist zeker nú het bericht te krijgen dat het een MA geworden was. Tot 16 weken angst voor een miskraam en daarna begon de stress voor de uitslag van de 20-weken echo. Nu, met een kleine 22 weken, ben ik pas echt een beetje gerustgesteld. Stom, want kan nu pas van mijn zwangerschap genieten. Ik weet hoe ongelofelijk lastig het is, maar probeer echt te genieten! Je zwangerschap is zó voorbij en het is jammer als je er achteraf gezien niet van genoten hebt.
Herkenbaar, bij de eerste kon ik pas na de 20 weken echo een beetje relaxen. Nu nog meer spanning vanwege hoge gezondheidsrisico's... tja, zwanger zijn betekent voor mij gewoon geen roze wolk, helaas.
Die eerste maanden zijn verschrikkelijk! Alle hormonen door je lijf, de onzekerheid en de kwaaltjes... maar het wordt beter zodra je het eerste beeld van leven hebt. Die eerste echo is al een geruststelling, daarna als je voorbij de 12 weken bent en daarna ga je ook echt leven voelen in je buik. Ik ben zelf ook nog weleens onzeker...de 20 weken echo komt eraan en dan hoop je gewoon dat er niks met die kleine is. Je bent al een beetje mama natuurlijk...en het zorgen maken hoort bij mama zijn
Ik ben de eerste weken ook heel onzeker geweest. Ik lette op alles wat ik voelde, ieder pijntje.. omdat je het zo graag wilt en omdat je bang bent het weer kwijt te raken... pas na de grens van 12 weken kon ik gaan genieten en nu kan ik zeggen dat ik echt wel geniet...wanneer ik de kleine voel bewegen, is echt een geluksmomentje..telkens weer..word ik erg rustig van. Succes meid, ik hoop dat jij ook kan gaan genieten en dat je een fijne zwangerschap zal hebben