Tips gevraagd!!! 3 weken geleden ben ik opgenomen met regelmatige harde buiken. Op zicht is de zwangerschap goed gegaan. Ben alleenstaand met een kleuter die pdd-nos heeft en een peuter. Run dus alles. 1 maart gestopt met de studie vlak ervoor flinke verbouwing gehad in huis. 2 oma's overleden. Veel stress en gezeur met me ex enzo. Gewoon een zeer drukke en chaotische tijd gehad. Nu ben ik dus opgenomen en moest ik een nacht blijven ter observatie. Complete rust!! Dat ken ik dus echt niet!. Toen ik uit het ziekenhuis kwam was ik zo moe en zo brak. Alles deed (doet) me pijn. Merk dat ik die rust ook echt nodig had blijkbaar. Ik bleef maar door gaan en door gaan en door gaan. Toen ik thuis kwam was me moeder er voor en met de kinderen. Ik werd knetter gek van het drukke gedrag en was naar me slaapkamer gevlucht omdat het mij gewoon te druk was. Zelfs het woordje hoi was mij al te veel. Het heeft 3 dagen geduurd voordat ik me iets beterder ging voelen en iets meer energie kreeg. Mjah paar dagen later was ik weer de nacht in het ziekenhuis vanwege regelmatige harde buiken. Het zakte af en heb gesmeekt of ik naar huis mocht. Dit mocht gelukkig. Maar ik knap lichamelijk en geestelijk helemaal af. Voel mij echt met de dag slechter en slechter en slechter. Slaap slecht, eet slecht (heb geen behoefte aan eten wordt er letterlijk kots misselijk van), hoofdpijn (extreem), duizelig, knetter warm, tintelingen in de handen, (overgang gevoel), paniek aanvallen, extreem vergeetachtig, niet helder in alles (loop rond op een automatische piloot die vergeet wat te doen zeg maar), het slapen is niet langer dan 3 uur per nacht. Voor mijn gevoel trek ik dit echt geen dag langer. Gisteren lag ik in bed dat ik zo angstig werd om helemaal niks. Had ik de deuren wel op slot gedaan? Ja geloof het wel... ben afgelopen nacht 3x naar beneden gegaan om het te controleren!!! ik dacht dat ik letterlijk gek werd. Ik herken mezelf gewoon echt NIET meer. Ben altijd heel sterk geweest ook met mijn emoties en gevoel etc. Zelfs mijn moeder die herkent mij niet meer en vraagt zich werkelijk af wat er aan de hand is met me. "je bent een krachtige vrouw maar nu heb ik geen idee wie je bent" heeft ze gisteren letterlijk tegen me gezegd. Iemand een tip?
Hallo AnnaB, De enige tip die ik kan geven is ga met je HA praten, misschien kan hij je verder helpen. Je hebt veel achter de rug, hebt 2 kindjes, je bent alleenstaand en je bent hoogzwanger, kan mij voorstellen dat je het niet trekt, dus ga bij de HA langs. Ik hoop dat hij je verder kan helpen en ik wens je veel sterkte toe!
Wat erg voor je! Ook ik kan je alleen maar aanraden om even bij HA langs te gaan, misschien dat hij je verder kan helpen hij ziet tenslotte wel vaker mensen die er doorheen zitten! Ik wens je veel sterkte! Hopelijk voel je je snel beter en kun je volle goede moed aan de bevalling beginnen! Liefs..
Ik zou inderdaad met iemand gaan praten, je HA of VK in ieder geval. Hebben ze ook gekeken naar je bloeddruk enzo? Het komt een beetje op mij over als zwangerschapsvergiftiging zoals je het verteld. Verder zou ik nu echt even m'n rust gaan pakken als ik jou was! Je hebt een heel moeilijke tijd achter de rug en dat gaat je natuurlijk ook niet in de koude kleren zitten.