Hey meiden. Heb een week geleden een vakantie geboekt, in sept alleen met mn kind van 2 met de auto weg. Nu zegt mijn intuïtie dat het geen goed idee is. Een beetje rampspoed gevoelens ofso, alsof er wat ergs gaat gebeuren. Dat is zo stom, want ik had er zoveel zin in! Meetal luister ik naar dit gevoel, maar om daar nou een vakantie voor te annuleren.. Wie brengt mij weer even terug op aarde? Ben in staat nu al gebruik te maken vd annulering. Thanks!
Ach ja weet je een beetje angst is gezond als het je leven en de pret maar niet verpest. Ik zou even afwachten en blijft het gevoel dan misschien annuleren. Ga je ver rijden?
Ik heb ook last van vakantieangst. Vooral toen mn kinderen nog klein waren/zijn (jongste is 3, vind ik nog klein). Ik zorg voor een uigebreid vakantielijstje en zorg dat ik OP MN GEMAK alles in kan pakken. Vervolgens bereid ik thuis al voor wat er in de omgeving te beleven is. Goede voorbereiding is het halve werk en neemt (in mijn geval) een hoop angst weg.
heel herkenbaar: de allereerste keer dat ik alleen met mijn oudste op vakantie ging (na mijn scheiding) Hij was toen ook 3. De dag voor vertrek heb ik bijna alleen maar gehuild, zó eng vond ik het! Het liefste wilde ik afzeggen, maar mijn zoon was zo blij dat we gingen dat ik het niet over mijn hart kon verkrijgen. We zijn dus wel gegaan. Daana zijn we ook vaker samen weggeweest, en het werd steeds beter, maar toch. Bij mij was het omdat ik op onbekend terrein compleet alleen verantwoordelijk was voor dat kleine ventje. Thuis natuurlijk ook wel, maar daar was ik bekend en kon ik nog terugvallen op een van mijn ouders of een vriendin. Ik vond het pas weer leuk om op vakantie te gaan als er iemand meeging: mijn moeder, een vriendin en later natuurlijk ook mijn man. Als jij hier ook last van hebt, is het misschien een idee om een andere volwassene mee te vragen? Je moeder? of een alleenstaande vriendin met kinderen bijv.
Ik heb dat gevoel niet zozeer met vakantie, maar wel met dingen rondom m’n kinderen en man. Maar ik geef er niet aan toe en het komt tot nu toe telkens goed; die ervaring - dat dus blijkt dat dat voorgevoel echt onzin was - maakt het daardoor weer makkelijker die angst opzij te zetten. Misschien kun je idd iemand meevragen als dat rust geeft? Of bv afspreken met iemand die dichtbij je staat dat je regelmatig iets laat weten? Dan heb je een soort verankering met ‘thuis’, dat geeft misschien zekerheid...
Ja heel herkenbaar. Toen mijn zoontje net 1 was ben ik de eerste keer met hem op vakantie geweest. Ik was echt bang dat ik het niet aankon, niemand had om terug te vallen etc. En dat hoewel ik thuis ook makkelijk alles alleen doe. Ik heb toen met mijn psycholoog, (was toen ook nog herstellende van een post partum depressie) alle punten doorgenomen waar ik bang voor was en wat dan de oplossingen konden zijn. Dit gaf mij echt rust en kon daardoor alles beter relativeren. Ik heb een fantastische vakantie gehad en zoon ook.
Heel herkenbaar en ik ging niet eens alleen met DL. Het heeft ervoor gezorgd dat we ipv 10 dagen Valencia 10 dagen in een crappy Center Parcs huisje zaten waar de dakpannen nog net niet vanaf waaiden en waar lekkage was. Dichterbij was dus niet beter in ons geval... Ook nog voor een prijs waarvan we 3 weken all-in in Griekenland hadden kunnen zitten. Denk dat dit me volgend jaar wel gaat motiveren om verder weg op vakantie te durven.
Ik ben afgelopen zomer alleen met de kinderen op vakantie geweest. Met het vliegtuig. Ik was al weken ervoor in stress en zenuwen, vond het doodeng om alleen met 2 kinderen met het vliegtuig te gaan met het . Maar het viel allemaal heel erg mee! Op het vliegveld ging het ook allemaal goed. Ik ging wel naar familie, dus niet alleen in een hotel ofzo. Je vakantie is pas in september dus ik zou het zeker nog niet annuleren.
Beetje spanning is gezond. Het is ook een avontuur wat je aangaat. Samen in de auto, ik weet niet hoe ver weg jullie gaan. Misschien een keer in het voorjaar een weekendje weggaan, niet te ver weg, naar de ardennen, of richting het roergebied de eifel, uurtje of 3 rijden ofzo. Zodat je het reizen al een keer hebt gedaan. Dat je alle spullen alvast eens inpakt etc. Ik zou zeker niet annuleren, maar wat al eerder werd gezegd probeer te kijken wat je spannend vindt en waardoor dit minder kan worden. Denk in oplossingen!!
Ik heb dat altijd helaas (niet alleen met vakanties), heb ook last van heimwee. Maar ik ga wel en zodra ik in de auto stap is de ergste angst al voorbij.
Herkenbaar, en dan ga ik niet eens alleen, maar met mijn man en kinderen.. Op een of andere manier maak ik me altijd heel druk voor we op vakantie gaan met de kids.. Moet de perfecte locatie, en de perfecte alles zijn.. Terwijl ik normaliter helemaal niet zo ben, en als we er eenmaal zijn is het ook prima.. Maar die periode ervoor pfff
Heel herkenbaar. Hier precies hetzelfde. En elk jaar zeg ik weer tegen mezelf t is allemaal goed gekomen dus volgende x niet zoveel nadenken. En als we dan weer geboekt hebben dan ga ik weer..... pffff