Ik moet even van me afschrijven en alvast sorry mocht het verhaal te lang worden tis namelijk erg moeilijk het in het kort uit te leggen. Ik ben enigst kind en mijn moeder kreeg mij op 37 jarige leeftijd, heb dus behoorlijk oude ouders(78 en 75) Ben ook erg beschermt opgevoed en daardoor(tenminste dat denk ik) sinds mijn pubertijd erg onzeker(ben nu 37) Mijn ouders zijn dus ook behoorlijk ouderwets aangezien hun leeftijd want vroeger ging alles anders natuurlijk en vooral mijn vader is daar behoorlijk in blijven steken. Alles wat ik wilde of deed was niet goed of moest ik anders doen, kon dus nooit doen wat ikzelf graag wilde met als gevolg dat ik op een gegeven moment totaal niet meer wist wat ik nu zelf wel graag wou omdat ik zo'n beetje werd geleeft door mijn ouders. Nu wil ik er wel ff duidelijk bij zeggen dat mijn ouders heel lief zijn hoor en altijd alles deden met hun goede bedoelingen maar wat dus voor mij totaal verkeerd uitpakte! Vanaf mijn 15de ging alles behoorlijk mis en kreeg ik 2 totaal foute relaties(1 van 10 jaar en 1 van 8 jaar)! Daarna ben ik een aantal jaartjes alleen geweest met tussendoor ook nog een aantal foute mannen. Heb tussendoor ook terapie gehad en daarin kwam wel naar voren dat ik graag iemand wilde die van me hield en waarbij ik het gevoel kreeg van geborgenheid en bizar genoeg geloofde ik dus elke man die op mijn pad kwam en me met zijn mooie woorde inpakte om me daarna keihard weer te dumpen! Nu heb ik sinds vorig jaar feb. een geweldige man ontmoet, oprecht, eerlijk, lief, betrouwbaar en vooral helemaal voor me gaat, hij is de hemel op aarde voor mij iets wat ik nooit gedacht had dat dat voor mij was weggelegt. En als klap op de vuurpijl hebben we een geweldige dochter gekregen en ben ik nu voor het eerst zelf moeder, een fantastisch gevoel! Mijn eigen moeder is vorig jaar dec. overleden onverwachts en heeft haar eerste kleinkind dus nooit mogen zien Mijn moeder was wel diegene met wie ik goed kon praten en voor mij open stond maar door mijn vader werd ze altijd daarin belemmerd. Nu is dus alleen mijn vader er nog en ondanks dat hij bijna elke dag langskomt kan ik van hem geen enkele steun verwachten. Nog steeds is hij erg negatief over veel dingen en geeft hij comentaar op alles wat ik onderneem. Dat komt omdat tegenwoordig alles anders is en hij ook totaal geen verstand heeft van baby's. Waarom we in godsnaam Chloé naar het KDV doen enz. enz. Kan nooit leuk met hem praten, hij is erg vergeetachtig en nooit spontaan in dingen. Mijn schoonouders(20 jaar jonger) steunen ons in alles, het zijn schatten en kan overal met ze over praten en aan mijn eigen famillie heb ik helemaal niks. Van mijn schoonouders en andere famillie van mijn vriend krijgen we altijd heel veel leuke dingen(niet dat we zonodig wat moeten hebben) voor onzelf en Chloé en van mijn vader echt helemaal niks(hij kan het zich beter veroorloven dan mijn schoonouders). We gaan per 1 juli verhuizen van een apartement naar een eengezinswoning, zelfs daarover geeft hij me een negatief gevoel, vind je de buurt wel leuk, alles is daar zo dicht op elkaar, zou je het wel doen enz. Ben hier elke keer zo verdrietig om dat ik aan mijn famillie echt niks heb en dat mis ik mijn moeder des te meer Helemaal omdat ik nu zelf een trotse mama ben en dat graag met mijn famillie had gedeeld! Jullie hoeven niet te reageren hoor dit was puur ff van me afschrijven en moet eerlijk zeggen dat lucht enorm op Liefs Palmie
Heeel erg herkenbaar hoor! Ben zelf 25 en mijn vader is 79 en hij is precies hetzelfde als jouw vader zo te lezen. Ook toen ik jonger was was niks leuk (opleiding was stom, iets lekkers in het weekend was geld weggooierij, nieuwe kleding kregen we echt bijna nooit, vakanties ook niet, veel dingen begrijpt hij niet of interesseert hem gewoon niet etc). Heb ook nooit wat gehad toen onze dochter geboren werd of tijdens mijn zwangerschap. Heb helaas ook erg weinig contact met mijn schoonfamilie, maar heb gelukkig wel mijn eigen moeder nog met wie ik om de dag wel even aan de telefoon hang (ze woont helaas wel 100km verderop en zien elkaar niet erg vaak). Snap dat het nu erg pijnlijk is dat je je eigen moeder niet meer hebt, maar probeer lekker van je meisje te genieten en (hoe moeilijk ook) opmerkingen van je vader maar met een korreltje zou te nemen.
Jeetje, dat is idd wel heel vervelend. Kan me voorstellen dat je je moeder dan nog meer mist. Kun je er ook niet over praten met je vader? *knuffel voor jou!*
UMM85 Zo te horen inderdaad een beetje hetzelfde, ligt echt aan de leeftijd denk ik maar dat maakt het niet minder pijnlijk he LADYBOSS84 Nee kan nergens met mijn vader over praten, of hij heeft er geen verstand van of hij zit weer in vroeger te denken, zo frustrerend en maakt me vooral weer erg onzeker die negativiteit van hem
Wat vervelend dat je moeder er niet meer is en hoe je vader reageerd ja ik denk zelf dat het echt aan de leeftijd ligt. Mijn schoonmoeder geeft ook alleen maar negative reacties en die is 75. Echt super vervelend. En cadeautjes hebben de kids nog nooit zomaar gehad of toen ik zwanger was 10 euro als ze jarig zijn verder niets. Van mijn ouders krijgen ze wel van alles vind ik wel leuk voor ze.
Mijn moeder heeft gelukkig 6 mnd mogen meemaken dat ik zwanger was en ze wist ook dat ik een meisje kreeg! Ze was zo ontzettend blij, dat ze toch nog oma werd en dat ik eindelijk mijn geluk had gevonden. Ze kocht toen al samen met mij af en toe kleertjes voor de kleine en door haar toedoen hebben we van hun de maxi cosi en kliksysteem voor in de auto gekregen! Als de kleine er is zei ze zouden ze voor haar een spaarrekening openen enz. enz. En nu Chloé er is en zij niet meer is er vanuit mijn famillie ook niks meer, alleen maar negativiteit. Nogmaals ik hoef echt niet van alles te krijgen van mijn vader maar af en toe een leuk gebaar kan er niet eens vanaf!
Hey Palmie, dat is allemaal heel erg verdrietig zeg, en natuurlijk helemaal niet leuk, misschien heeft je vader het er ook moeilijk mee om positief te zijn omdat je moeder er niet meer is, vaak zie je toch dat mensen het beste in elkaar naar boven halen he. Ik denk dat je moet gaan accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn, je kan je onzeker hierover voelen en verdrietig, maar daar leef je niet voor en dat is zonde. Lijkt me heel moeilijk maar accepteren is voor jouw eigen geluk denk het beste, als je niets verwacht kan je ook niet meer teleurgesteld worden. Gelukkig heb je wel hele lieve schoonouders, en je vader zal best van je houden, anders komt die niet zo vaak toch?
aanvaard wat je niet kan veranderen en verander wat je niet kan aanvaarden. Je vader heeft waarschijnlijk nooit hoeven discussieren over zijn houding en nu ook niet omdat men al snel denkt, ach het is de leeftijd. Het mag dan wel de leeftijd zijn maar het is ook je vader. Als het je dus zo hoog zit moet je dat tegen hem zeggen net zolang tot jij het gevoel hebt dat hij je begrijpt. En je niet weg laten sturen met referenties aan vroeger. Dat was toen, nu is nu. Stel jezelf ook wel de vraag wat je daadwerkelijk belangrijk vindt om te krijgen van je vader, ik denk dat je vooral een stukje erkenning, waardering en liefde mist en het niet zit in de cadeautjes of andere dingen van materieele waarde. En misschien heb je er wel vrede mee en wil je het af en toe gewoon eens kwijt kunnen, zoals hier het even van je af kunnen schrijven. Ook dat is erg belangrijk en heel goed dat je dat doet. Ik denk overigens wel dat je vader het er ook erg moeilijk mee heeft nu je moeder is overleden... familie zaken kunnen dan heel confronterend en soms zelfs pijnlijk zijn.
Het gaat mij helemaal niet om het materiele maar om een beetje steun en inderdaad erkenning en wardeering! Kan ook totaal niet met hem over de dood van mijn moeder praten, daar is hij veels te gesloten voor en dat is erg vervelend, zowel voor hem als voor mij! We hebben net het huurcontract getekent en krijgen 1 juli de sleutel van ons nieuwe huisje maar dat hoef ik hem niet te vertellen want hij gaat toch niet entousiast reageren en dan ben ik weer teleurgesteld Daar heb ik helemaal geen zin in!
Ik haal mijn berichtje weer even naar boven omdat ik er vandaag weer helemaal doorheen zit We zitten midden in de verhuizing en het is een chaos, Chloé is een beetje onrustig door alles natuurlijk maar het positieve is dat ons huisje er leuk uit komt te zien. Voor mij zal het erg wennen worden want ik ben gewend in het centrum te wonen en nu gaan we in een woonwijk wonen. We doen dit grotendeels voor Chloé zodat zij als ze groter is lekker met kindjes kan spelen in de vele speeltuintjes die daar zijn! Als alles meezit gaan we zaterdag over en pfff wat zal ik blij zijn als alles achter de rug is! Belde vanmorgen mijn vader om hem even te vertellen dat alles goed is met het hoofdje van Chloé en ze dus gelukkig geen helmpje hoeft, krijg ik gelijk weer een bult negativiteit over me heen Ik vind het niet leuk dat jullie daarheen verhuizen, de tuin is een zooitje en de buurt vind ik helemaal niks! Pffffff lekker begin van mijn dag:x
Meid wat een klote situatie voor jullie!! maar ik denk dat je misschien er beter aan doet om er of niks van aan te trekken of even afstand te nemen van je vader. Zeker tot jezelf weer een beetje tot rust bent en lekker je verhuizing achter de rug hebt. Ga erna met je vader ervoor zitten en zeg gewoon hoe je je voelt en mocht ie daarvoor geen begrip hebben, denk ik dat je beter af bent zonder contact want zoals ik het nu lees heb je er meer ellende van dan plezier. Geniet lekker van je eigen gezinnetje en je nieuwe huisje, tenslotte doe je het allemaal daarvoor en zijn dit soort ellendige dingen die je meemaakt met contact van je vader een bijzaak misschien? Het lijkt me vreselijk als je het contact verliest met een van de ouders maar het lijkt me voor jezelf zoveel rust geven. Mijn schoonzus heeft het ook gebroken met haar ouders, was enorm emotioneel in het begin maar met de juiste mensen om haar heen gaat het nu al zoveel stukken beter!!
Meid toch, echt vervelend verhaal! Ik kan er niet echt over mee praten want het is niet iets wat ik zelf heb meegemaakt. Maar ik wil je wel veel sterkte wensen en een dikke knuffel! En probeer ondanks alles toch even te genieten van alle wél leuke dingen die er zijn. Liefs.
Je vertelde dat je vader vrij vaak langs komt bij jullie. Probeer tegen hem te zeggen dat je door alle drukte even geen tijd voor hem hebt. En dat hij 2 weken niet hoeft langs te komen. Zo kun je zelf ook een beetje rust nemen ondanks de verhuizing. Fijn dat je dochter geen helmpje hoeft!
Oja, gelukkig zijn er ook schoonouders van 78 die superlief zijn en veel om hun "klein" kinderen (niet eigen kleinkinderen) geven. Helaas ligt mijn schoonvader in het ziekenhuis en is erg ziek, maar ondanks dat vraagt hij iedere keer weer naar zijn eigen en niet eigen kleinkinderen. Dus deze mensen zijn er ook. Dat wilde ik even kwijt
Dank jullie wel dames, moest gewoon ff weer mijn verhaaltje hier kwijt, helpt altijd wel een beetje! Tis nu erg druk met de verhuizing dus ik hoop dat als we eenmaal over zijn de rust een beetje wederkeert. Tja mijn vader is een man van al 78 en op zijn manier houd hij heel veel van me en kan het eerlijk gezegt ook niet over mijn hart verkrijgen hem pijn te doen door hem uit mijn leven te bannen, hij is mijn moeder ook al kwijt dus ik probeer het gewoon met een korrel zout te nemen hoe moeilijk dat af en toe ook is pfffff....
Het is en blijft denk ik een moeilijk verhaal. Mensen uit de oudere generatie uiten moeilijker dan deze generatie.Hoe graag we ook zouden willen. Jou vader zou vast en zeker veel van jullie houden maar zal dit niet weten te uiten. Misschien juist daarom reageerd hij zoals hij doet. Negatieve dingen zeggen en doen is makkelijker dan positief. Ik denk dat je in dit geval best naar je vader toe mag gaan en zeggen wat je dwars zit.Niet voor het blok zetten maar gewoon zeggen wat jou dwars zit en dat je graag ziet dat het anders kan. Dat hij best op een dag 10 dingen mag hebben waar hij het niet mee eens is maar dat je ook graag wat positiefs hoort vanuit hem zodat je ook het geval kan/mag krijgen dat je je best doet. Jullie zijn tenslotte volwassen genoeg alleen leven jullie allebei in een andere generatie. Succes.