Ja het schijnt per ziekenhuis verschillend te zijn. Bij ons hanteren ze nu een grens van 7.0. Hypo's zijn ook vervelend en helemaal als je doorschiet. Als ik laag zit dan kan ik soms héél veel op en kan geen ho. Maar daar moet je dan echt aan denken.
Wanneer begonnen jullie met aanschaffen van spulletjes? Ik kan het nu al niet laten soms iets kleins mee te nemen (ben ook dekentjes verslaafd)
Meer kan ik helaas nu niet eten.Maar snap dat dat te weinig is voor jou en 1 sneetje brood is toch ook niet veel. Ik heb trouwens ook een tijd kwark gegeten,dat lijkt ook niets maar geeft echt lang een vol gevoel
toen ik wist dat we zwanger wouden worden heb ik slofjes mee genomen met I love papa voor mijn man pas toen ik echt zwanger was heb ik me laten gaan
Bij de 1e zwangerschap alles aangeschaft na de 20 weken echo. Was erg onzeker of alles wel goed zou gaan. Babykamer met 26 weken gekocht. Bij de 2e zwangerschap heb ik rond de 16 weken wat kleertjes gekocht. Na de 20 weken echo wisten we wat het werd en toen ben ik echt gaan kopen, aankleding babykamer enz.
wij hadden het hele kamertje eigenlijk al binnen voor de 12 week maar dat komt omdat mijn schoonzus er dan eindelijk van af was, haha... die kon dan de zolder opruimen... maar als we het hadden moeten kopen had ik ook nog wel even gewacht hoor..
Maar stiekem ook wel leuk dat het er was of niet? Kan ik me alles bij voorstellen! Ik zie zo vaak schattige kleertjes, maar dan denk ik: het heeft niet zoveel zin te kopen. Stel dat je een meisjes romper zonder mouw koopt en je krijgt een jongen in november. Tsja, dan heb je er niet zoveel aan Gelukkig is manlief lekker nuchter
ja stiekem was het wel heel erg leuk idd, af en toe even kijken, haha je kunt op zich wel neutrale dingen kopen, maar dat vond ik zelf altijd niet zo heel leuk, haha... toen we de 20 week echo hadden gehad en we wisten dat het een jongentje werd ben ik ook gelijk de eerste winkel ingegaan waar ze babykleertjes hadden en heb ik iets blauws gekocht, hahaha
Meiden ik wilde jullie even vertellen dat ik vandaag de bloeduitslagen heb gekregen en mijn Hba1c is maarliefst 6,4% !!! Ik ben echt GIGA blij.. Want stiekem weet ik al wat dit betekent voor maandag!!
Bedankt meiden!! Zal jullie veel lastig vallen met vragen de komende periode. Somd overdonderd het gevoel mij van: waarom moet het nou zo moeilijk? Waarom kan het niet 'normaal'. Kennen jullie dat gevoel?
Dat gevoel ken ik, al mocht ik natuurlijk wel gewoon gelijk zwanger worden omdat ik alleen zwangerschapsdiabetes heb. Je stelt je vragen maar hoor daarvoor is het forum toch?? De eerste 3.5 maand van mijn zwangerschap ging zo makkelijk dat ik zei tegen mijn man, goh ew gaan gewoon voor een elftal.. dat had ik dus niet mogen zeggen, toen begon de diabetes, de bekkenpijn en heb ik nog in het ziekenhuis gelegen met nierstuwing/ nierbekken ontsteking... Dus begrijp je gevoel volkomen..
Heel herkenbaar Amlie...hier is het alles behalve normaal en het lijkt me heerlijk als dat anders was. Maar dan denk ik al heel snel dat het gewoon niet anders is,dat ik het mezelf makkelijker maak door het te accepteren. En daarbij helpt praten met lotgenootjes enorm...idd wat knorretje zegt,daar is het forum voor Ik ga zo naar de diabetes verpleegkundige,ben benieuwd!
Spannend trotse mams! Laat je weten hoe het is geweest? Ik wacht nu op mijn menstruatie. Heb al wel een lading ovulatietesten besteld, we gaan het wel meteen goed doen natuurlijk
Ik wil heel even iets met jullie delen meiden. Ben benieuwd naar jullie mening. Ik heb naast diabetes ook coeliakie (glutenallergie) Daar heb ik sinds mijn pubertijd weinig tot geen klachten meer van waardoor het heel verleidelijk werd mij niet zo streng aan mijn dieet te houden. In die periode werd ik 's nachts heel vaak kotsmisselijk wakker en moest ik overgeven. Soms wel meerdere keren per week. Dit lag niet aan mijn bloedsuikerspiegel. Achteraf blijkt dat het aan de coeliakie lag. Nu ik weer strikt glutenvrij eet ben ik niet meer misselijk geweest en heb ik nooit meer overgegeven, sinds augustus vorig jaar. In januari ben ik voor het laatst bij de diabetesverpleegkundige geweest. Daar heb ik toen aangegeven dat wij binnenkort wel echt voor een zwangerschap wilden gaan (daarvoor ook al wel aangegeven, maar was niet ideaal met opleiding, diabetes etc) Zij gaf toen al aan dat we het misschien beter uit konden stellen tot de zomer omdat ik zo snel last heb van mijn maag/darmen en dat in combinatie met mijn opleiding en werk niet handig zou zijn. Qua diabetes zag zij toen eigenlijk al geen bezwaren (hba1c 7,1%) Ik heb toen ook gezegd dat het niet de bedoeling was meteen bezig te gaan zodra ik wegging, maar dat we er wel over na aan het denken waren. We vonden het ook heel eng en spannend waardoor we het voor ons uit bleven schuiven. Nu is dat verlangen in die paar weken zo sterk gegroeid dat we er gewoon écht voor willen gaan. Het voelt goed, hebben een stabiele relatie, huis, financiële zekerheid en op dit moment een goede gezondheid. Ja ik ben jong (23) maar kies daar bewust voor. Ook vanwege mijn diabetes. Enige minpuntje is die opleiding die nog een 4 maanden duurt, maar zolang kan ik echt niet meer wachten. Ik heb dus van de week na het horen van mijn hba1c een mailtje gestuurd naar haar met de mededeling dat als zij en mijn internist het medisch verantwoord vonden, wij er voor willen gaan. Ik heb haar mening gevraagd, omdat ik dat wel belangrijk vind. Nu kreeg ik een mailtje terug van haar, waar ik gewoon een vervelend gevoel aan over heb gehouden. Hier een stukje: "Wat betreft de zwangerschapswens zou ik het op 5-3-2012 nog met de internist nog bespreken. (het lijkt mij goed om nog 1-2 maanden te wachten omdat stel dat het toch snel zou lukken en je voelt je hondsberoerd in het begin van de zwangerschap me dat toch niet handig lijkt icm je studie/werk . Ook omdat je buik/darmen sowieso gevoelig zijn en snel overstuur." Het drukt een beetje mijn blijde stemming. Ik vind het ook een beetje een dooddoener. Werken blijf ik sowieso, dus voor mijn werk zou het over een jaar ook 'niet handig' zijn. En 1-2 maanden wachten? Wat maken die 1-2 maanden dan nog uit? Ze begon ineens ook te zeuren over nuchtere waardes, waar ze eerder nog zei dat ze geen problemen voorzag gezien de diabetes. Ik zit hier dus echt mee en wijt het gedeeltelijk maar aan de hormonen (moet echt ongesteld worden ) Maar vind eigenlijk dat zij zich moet beperken tot de diabetes kant van het verhaal. Ik heb wel eerder moeite gehad met haar. Ik heb een vroege miskraam gehad in mei vorig jaar. Onverwacht zwanger. Toen zei ze: Wat vind je er zelf van dat je toch niet zwanger bent? Ik denk wel beter he? Vond dat zoo erg! Ik was er namelijk toch heel blij mee en ook heel verdrietig toen het niet kon blijven.. Sorry voor het lange bericht!!
Als je moet gaan wachten op het "juiste" moment is dat er nooit. Je bent in principe altijd wel aan het werk of aan de studie. Dat verhaal vind ik persoonlijk dus een beetje raar. Als ik jou verhaal tussen de regels doorlees vind ze het geen goed idee om uberhaupt zwanger te raken, wat is haar probleem daarmee?? ook een vreselijke opmerking trouwens, die laatste... dan heb je wel lef eerlijk gezegd. Denk niet dat ik dan nog normaal met haar had kunnen communiceren. Als ze voor de diabetes geen problemen voorziet, dan moet je er lekker voor gaan. 23 vind ik persoonlijk een mooie leeftijd voor kinderen (ben zelf ook 23 ) je moet op je eigen gevoel afgaan. Jij weet wanneer je er klaar voor bent, dat kan zij niet beoordelen. Wat de studie betreft, ik studeer zelf ook nog. Ik heb nu "verlof" maar doe een aantal dingen thuis. Na de zomervakantie moet ik nog 9 weken stage lopen. Als het bij jou wel snel raak is en je hebt er erg last van doordat je darmen ed. snel van slag zijn, kan er vast iets met je school worden geregeld. Is mijn ervaring iig.. Nou meid, ik hoop dat ik je stemming weer een klein beetje omhoog heb kunnen krikken
Amelie, eerlijk antwoord? Ik vind het belachelijk dat zij zo probeert jouw leven te leiden. Zij wil bepalen wat goed is voor jou. Vergeet niet, je bent volwassen! Jij maakt samen met je vriend deze keuze. Kies voor elkaar en laat haar los. Ik persoonlijk zou een andere diab.verplk. Willen hebben. Ik vind het ronduit belachelijk dat zij zo reageert en ik vind ook dat je hier heel duidelijk in moet zijn naar haar toe. Beperk je tot mijn diabetes en verder niet. De rest weet ik zelf heel goed of bespreek ik met mijn internist. Jij hoeft geen toestemming te vragen, nogmaals, maak je los van haar voordat ze je helemaal in de tang heeft en de controle over jouw leven en beslissingen overgenomen heeft. Ze is je moeder niet weet je... E dan nog... Die opmerking na je ma vind ik echt heel erg en niet kunnen hoor. Kom voor jezelf op lieverd, echt waar! Je kan het heel goed. Zwanger worden nu, er is geen betere tijd zou ik zeggen. Je waardes zijn nu goed, wie weet hoe lang dit zo blijft. Je opleiding komt wel goed, ik zit er ook nog middenin nu. Dus ik zo zeggen, go for it! Dikke knuffel en voel je niet rot hoor, laat je vreugde je niet ontnemen door zo iemand. Hadassa
Dat doet me weer goed.. Bedankt Ik wilde een mail teruggestuurd waarin ik mij eigenlijk weer ging verantwoorden, maar heb toch besloten dit niet te doen. Ik hoef geen verantwoording af te leggen aan haar. (zei manlief ook) Wel heb ik gevraagd: Sta je eigenlijk wel achter onze beslissing als wij die in overleg met de internist maken? Ik was ook heel bang wat mijn man hiervan zou zeggen. Hij hecht veel waarde aan het oordeel van de dvk en internist omdat hij het heel spannend vindt. Hij zegt ook: het is niet mijn lichaam dus kan ik het niet aanvoelen. Maar hij zei gewoon: laat haar maar kletsen, wij gaan er gewoon voor! Die opmerkingen zijn nergens op gebaseerd!