Zwanger en psychische problemen

Stemmingswisselingen in de zwangerschap zijn normaal, tot een bepaalde hoogte. Ik weet niet of je je verder ook ziek voelt? Dat kan wel invloed hebben op hoe je je voelt.
Het mag alleen niet zo zijn dat je alleen nog maar kunt huilen en je eenzaam en depressief voelt.
Ik heb zelf een prenatale depressie gehad in mijn vorige zwangerschap, die heb ik niet herkend en dat was heel erg naar. Want ik heb er geen hulp voor kunnen zoeken en dacht dat het er allemaal bij hoorde, wat emotioneel en labiel zijn.
Zoals ik al zei, af en toe wel, maar als je het grootste deel van je dag of week je ellendig voelt is dat niet goed.
Je hormonen kunnen je behoorlijk van de wap maken in je zwangerschap. Als je depressie gevoelig bent, nog eens een extra risico. Ik weet niet of je in het verleden wel eens depressies hebt gehad of hier vatbaar voor bent?

Voel je in elk geval niet schuldig (ook dat gevoel herken ik heel goed vanuit mijn depressie), het zijn je hormonen die dit met je doen. Jij bent niet je depressie (als je die hebt), je hebt een depressie. En dat zit niet tussen je oren, dat is net als hartklachten of diabetes een ziekte, in dit geval versterkt of veroorzaakt door hormonale onbalans. En daar kun jij niks aan doen, dat overkomt je.
Mijn advies zou zijn om hier met je huisarts of verloskundige zo snel mogelijk over te praten, en zorgen dat je goede begeleiding krijgt op psychisch vlak door bijvoorbeeld een praktijkondersteuner ggz. Als er bij jouw ziekenhuis een pop poli of peripartum poli is, laat je daarheen verwijzen door je huisarts. Wacht daar niet te lang mee. Deze zijn gespecialiseerd in psychische klachten tijdens de zwangerschap. Ze kunnen je hier begeleiden, behandelen, en eventueel je instellen op medicatie als dat nodig is. Er zijn compleet veilige antidepressiva die je tijdens de zwangerschap mag gebruiken als dat nodig is. Ik gebruik ze ook nog en daardoor gaat het deze zwangerschap een stuk beter. Ik heb die huilbuien niet meer, geen schuldgevoel, stemmingswisselingen zijn maar heel minimaal.

Kortom ik kan het je aanraden om de juiste hulp te zoeken, hij bestaat en hij is er ook voor jou. Ga niet alleen vechten en denken dat het erbij hoort, dat is niet nodig. Heel veel sterkte!

 

Ik zou het zowiezo aan je verloskundige melden.
Er is een pop poli, ikzelf ben daar ook bekend mee. Ik kamp al met psychische problemen vanaf mn 6e, en elke zwangerschap word t alleen maar sterker aangewakkerd.

Ik ben in mn vorige zwangerschap heel depressief geweest, en nu hoef ik alleen maar te zeggen als t niet goed gaat, en dan word de pop poli ingeschakeld weer, maar tot nu toe gaat het goed gelukkig.
Schaam je er zeker niet voor! Praat erover, je mag me altijd een pb sturen. En zoek hulp meis

 

Wat rot dat je je zo voelt. En wees trots op jezelf dat je dit erkent en meteen hulp zoekt, de huisarts is een mooie eerste stap. Mocht je het niet tot vrijdag trekken trek dan eerder aan de bel. Via de verloskundige kun je een doorverwijzing krijgen bij de pop poli, speciaal voor psychische problemen tijdens de zwangerschap.

Ja het komt vaker voor, maar het is niet ‘normaal’ in de zin dat je het maar moet ondergaan. Laat je dus ook zeker niet afwimpelen met dingen als het hoort er bij. Hormonen kunnen veel met je doen, bij de een uit zich dat in extreme misselijkheid, bij de ander in bekkenklachten en weer bij anderen in psychische klachten.

je bent niet alleen en er is hulp mogelijk. Heel veel sterkte en ik hoop dat je snel bij de juiste persoon terecht kunt en je je beter gaat voelen.

 

Dat kan zeker, ik ken het meis.. ik ben nu 31 en t kwam bij mij ook pas naar boven allemaal bij mn 2e zwangerschap.. goed dst je hulp gezocht hebt, weet dat je zeker niet de enige bent en t niks is om je voor te schamen.
Je bent heel sterk door het hier neer te zetten, en hulp te zoeken

 

Het is goed mogelijk dat je zwangerschap wat getriggerd heeft van je jeugd herinneringen, zowel hormonaal maar ook je rol in je leven verandert nu. Bewust/onbewust ga je een transitie in van alleen jezelf en alles wat jou is aangedaan, naar de rol van moeder. Je kunt het gaan herbeleven bewust of onbewust. Je wilt het beste voor je kindje straks, en dat het dat absoluut niet overkomt wat jij hebt meegemaakt. Dat is heel confronterend in je hoofd.
Ik weet natuurlijk niet wat je hebt meegemaakt, dat hoef je ook niet te vertellen.
Op deze manier heeft de psycholoog het mij in elk geval uitgelegd, en voor mij klopt het ook. Ze zei er wel ook bij: jij weet heel goed nu hoe het niet moet. Jij kunt je kindjes geven wat jij altijd gemist hebt of niet gekregen hebt, en je zult het anders doen. Je angst is niet reeel.
In mijn geval hebben mijn ouders helaas zowel voor mij als ook voor mijn dochter niet gedaan wat ik van ze verwacht had als opa en oma. En dat zullen ze voor m’n zoon ook niet gaan doen. En ja, dat deed veel pijn, het was erg teleurstellend want je hebt toch hoop. En dat is hard en daar moet je mee leren omgaan. En dat is nog harder.
Maar je kunt dit, wat je ook hebt meegemaakt. Supergoed dat je al hulp gezocht hebt, als je de goede hebt kan die je echt hiermee verder helpen. En na je zwangerschap ook.
Ik wens je veel luck!