zwanger worden na depressie

Hallo!
Heb je hier medicijnen voor? Ik heb ook een hele tijd met een depressie rond gelopen, maar in die tijd niet geprobeerd zwanger te worden dus daar heb ik geen ervaring mee. Ik gebruik nu een halfjaar medicijnen en die mag ik ook blijven slikken tijdens dit proces. Ik merk ook aan mezelf dat ik de druk soms enorm voel. Vooral in de eerste maand ging eigelijk alles langs me heen en lag de focus voor mij alleen maar op zwanger worden omdat ik ook niet tegen het gevoel van geen controle hebben kan. Ik leefde van mijn menstruatie naar mijn eisprong toe, en van mijn eisprong naar mijn NOD en weer opnieuw. Alles wat daar tussendoor kwam zoals dagelijkse bezigheden telde voor mij minder en het liefst wou ik dat de dagen zo snel mogelijk om gingen tot mijn ei en daarna tot mijn NOD. Dit waren de enige dagen die in mijn beleving telde. Dat is enorm lastig. Ik zocht dagenlang Google af of een horoscoop misschien wat te vermelden had hierover, alles om maar een beetje hou vast te kunne vinden. Maar ik praat hier met mijn vriend en mijn moeder over en dat helpt wel hoor. Het gevoel is nog steeds aanwezig maar wel al wat minder. Nu heb ik het nog het meest van ei tot NOD maar ik denk dat dit niet heel ongezond is. Ik heb eigenlijk geen tip.. En zeggen hou je er minder mee bezig schiet niet op. Maar misschien dat in de loop van de tijd jij je er ook wat meer bij neer kan leggen dat je er echt geen invloed op hebt. Door foliumzuur te slikken en granaatappelsap en ovulatietesten te gebruiken heb ik toch enigszins het gevoel te kunnen.doen wat in mijn macht ligt. Misschien kan dat ook voor jou helpen. Succes! Liefs

 

Ik herken me er deels in.. Ik heb alleen te maken gehad met een heftige postnatale depressie. Ik ben gelukkig vrij snel hersteld. Nu willen wij onze kindjes dicht op elkaar als dat allemaal lukt. Maar ik ben erg bang om weer een postnatale depressie te krijgen. Gelukkig heb ik wel goede therapie gehad om te leren dingen los te laten en mezelf niet te hoge eisen te stellen.
Onzeker blijf je sowieso, zeker bij een eerste kindje.
De rust houden is zeker lastig omdat je het graag wil, maar het je ook ontzettend kan beangstigen omdat je niet weet wat je te wachten staat.
Ik moet zeggen dat het moederschap me alles is meegevallen, je went er zo snel aan. Het was meer de gedachten die mij gek maakten en me daardoor somber maakten.
Wat ik kan adviseren dat je er pas echt voor moet gaan als je alles voor jezelf op orde hebt en daarmee ook rust voor jezelf hebt gecreeerd. Zolang je er onrustig van wordt zou ik het nog even niet doen. Aan de andere kant weet je toch niet wat je te wachten staat en kan je dit ook niet weten totdat je echt moeder bent geworden. Er is nooit een "goed" moment, zorgen en onzekerheden blijf je houden. Kortom, je moet zelf een beetje aanvoelen of je dit al wil. Als je twijfelt of je er klaar voor bent, kan je nog wachten.

 

Ik heb verschillende depressies gehad en tijdens mijn 2de zwangerschap slikte ik ook antidepresiva. Ik was toen wel al ruim een jaar stabiel met deze medicatie.
Ik kan er ook echt niet tegen als ik ergens geen invloed op heb, of als iets anders gaat dan verwacht.
Maar tijdens allebei mijn zwangerschappen voelde ik me juist heel zeker over mn kindje. Natuurlijk zijn er altijd spannende momenten en ben je wel eens onzeker, maar bij mij viel het enorm mee. Ondanks dat ik geen makkelijke zwangerschappen heb gehad.

De periode voor het zwanger worden kan ik niet echt over mee praten. Want ik hoef maar naar mn man te kijken en ik ben zwanger, bij wijze van spreken.

 

Het is wel belangrijk dat je met bepaalde dingen om kan gaan!
Ik bedoel straks ben je zwanger en misschien gaat het helemaal niet makkelijk.
Hoe ga je daar mee om.
Ik was dood en dood ziek de eerste weken. Kon alleen maar in bed liggen....inmiddels kan ik niet meer werken. Het is belangtijk dat je wat tegenslagen kan hebben. Ik heb namelijk 2 voorbeelden in mijn omgeving en die hebben een pre natale depressie. Dat is heftig hoor

 

Iets andere situatie maar ik ben in het verleden ook depressief geweest. Nadat ik een tijd stabiel was en van de medicijnen af was ben ik zwanger geworden. Omdat ik toen toch weer bang werd dat ik door de zwangerschap depressief zou worden ben ik naar de psychiater gegaan en die heeft mij in een groep gezet met zwangere vrouwen (die wel depressief waren dus daar moet je wel tegen kunnen, ik was toen zelf dus niet depressief) op de pop poli. Ik ging daar om de week een ochtend heen. Gaf mij wel veel geruststelling. Misschien is dat een idee als je zwanger bent?

 

Het hangt er voor mijn gevoel van af hoe graag je (snel) zwanger wil worden. Op het moment dat die wens groter is dan de angst en de onzekerheid eromheen, dan is dat het moment om ervoor te gaan. Dat klinkt heel makkelijk, maar als je het echt graag wil dan moet je het uiteindelijk wel proberen, anders lukt het nooit.

Dat gezegd hebbende, ik weet heel goed hoe afschuwelijk die periode voor het zwanger worden kan zijn. Voordat ik zwanger was van mijn dochter was het al een paar keer mis gegaan en uiteindelijk was ik emotioneel echt een wrak. Ik was alleen nog maar bezig met zwanger worden, ik ben vrij vaak in huilen uitgebarsten als ik maar een kinderwagen zag op straat en ik ontweek vriendinnen en familie omdat ik bang was dat iemand zou vertellen in verwachting te zijn en ik dan echt niet in staat zou zijn om iemand te feliciteren. Uiteindelijk raakte ik weer zwanger en ging het allemaal nu eens een keer wel goed. De zwangerschap zelf viel me flink tegen maar na de geboorte zat ik op een roze wolk en dat is heel lang zo gebleven . Tot we na een jaar voor nummer twee gingen.... Alle stress en verdriet van toen begint weer terug te komen. Op dit moment is het weer een kwestie van de dagen uitzitten tot ik weer kan testen.

Het zou natuurlijk fantastisch zijn om het allemaal lekker los te kunnen laten en samen te genieten van deze periode. Maar goed, als dat je niet lukt, weet dan dat er heel veel vrouwen zijn die daar moeite mee hebben. Ik ben er nu wel achter dat het zwanger worden (en zijn) echt niet 'mijn ding' is. Echt, als ik de tijd kon doorspoelen naar het moment dat er een leuk gezellig babietje in het wiegje ligt dan zou ik dat doen. Helaas gaat dat niet...

Wat het ook lastig maakt is dat het behoorlijk eenzaam is. Het is nu eenmaal niet een onderwerp waar je het snel over hebt op een feestje of met collega's aan de lunchtafel. Als iemand er al eens iets over zegt dan is het meestal iets van: oh ja een vriendin van de buurvrouw probeerde al twee jaar zwanger te worden maar toen ze lekker samen op vakantie gingen lukte het ineens, je moet het gewoon lekker los laten dan komt het allemaal goed! Daarom is internet heel fijn, je kunt lekker anoniem je ei kwijt en ervaringen delen.

Ik hoop echt voor je dat als je ervoor durft te gaan dat het dan snel lukt!

 

Ik heb al vanaf mijn 15e een verleden met derpessie.. het ging gelukkig een stuk beter en toen werd ik zwanger, ben gelijk gestopt met antidepressiva en ik kon me echt niet beter voelen. Toen ik te horen kreeg dat het een MA was ben ik echt helemaal terug gevallen ik had zelfs gedachtes dat ik niet meer verder wou dus opnieuw aan de medicatie begonnen. Ik voelde me toen gelukkig weer een stuk beter. Toen ik weer een positieve test in handen had wou ik toch liever niet aan de medicatie, de huisarts zei dat ik het wel mocht gebruiken het was slechter voor het kindje als ik depressiev was dan de medicatie.. maar na het stoppen voelde ik me opnieuw helemaal super en opgeleefd. De zwangerschappen helpen mij echt enorm om me beter te voelen, ik word er juist gelukkiger van
Ik hoop dat je een juiste keus voor jezelf kan maken en misschien kan je met je huisarts kan praten wat je het beste kan doen.
Heel veel succes met het maken van je keuze

 

Is de pop-poli dan niet iets voor je? Hier kan je ook heen als je een kinderwens hebt en bekend bent met psychische klachten. Of ga eens naar het kinderwens spreekuur van de verloskundige, misschien kan die je geruststellen en tips geven?

 

Hoi, ik heb ook last gehad van zware depressie en een angststoornis. Nu ben ik zwanger en heb ik er af en toe een beetje last van. Komt door de hormonen. Maar de verloskundige heeft mij doorgestuurd naar de pop-poli bij het ziekenhuis. En zij hebben dan een heel team en gaan samen met mij een soort vangnet maken, een plan neerzetten voor als ik weer heftige klachten krijg. Dat dit er is geeft mij alleen al een goed gevoel en meer rust. Waardoor ik minder klachten heb. Omdat ik weet dat het toch goed gaat komen Ik wens je succes en ik hoop dat je eruit komt voor jezelf

 

Spannend is het he . Het enige wat je kan doen is je best (goed voor jezelf en je lijf zorgen en in ieder geval op de juiste momenten klussen). Voor de rest accepteren dat je niet alles in de hand hebt. Ik heb heel veel aan Mindfulness gehad. Ik heb tijdens zwangerschap de nodige (hormonale) dips gehad. En na de zwangerschap sinds het kindje er is, tja het is gewoon geweldig (en soms zwaar, maar heel cliche meer dan de moeite waard). Ik sta nu heel anders in leven met kindje erbij . We gaan nu voor een tweede. Toch weer spannend, mede omdat ik medicatie gebruik.

Ga ervoor