In hoeverre ga je mee met je 'control-freak' peuter?

verschillend.. het ligt aan het moment (en mijn geduld daarbij) - het ene moment kan ik er wel om lachen, het andere moment is het frustrerend (omdat het al laat is, omdat ze naar bed moet etc) . Dus soms kap ik het af en soms denk ik zuchtend: Vooruit dan maar...

 

Ik ga er wel redelijk in mee eigenlijk. Maar als ik bijv. zeg "dit is de laatste keer" dan is het ook echt de laatste keer. Ik ga alleen geen discussie voeren over het feit dat hij zijn boterham dubbel gevouwen wil hebben. Behalve als ik het al in stukken heb gesneden, dan krijgt hij geen nieuwe.

 

Herkenbaar. Hier ook een control freak alleen is hij nog geen 2.5jaar.
Alles moet precies gaan zoals het altijd gaat. Hij mag altijd met een trapje op de commode, heb ik een keer geen tijd en wil ik hem er snel op zetten, dan breekt bij wijze de hel los.
Ook qua boterham, oei oei oei als die gesneden is!
Alle deuren moeten dicht, als hij geknoeid heeft, moet dit direct opgeruimd worden.

Bij het weg brengen op het kdv, moet er ook een bepaald ritueel gedaan worden, voordat ik weg mag. Doen we dit niet, dan is hij de hele ochtend van slag. Op het dagverblijf herkennen ze dit ook.

Het heeft wel weer een voordeel, want meneer ruimt uit zichzelf de bak met omgegooide duplo om, wanneer hij ergens anders mee gaat spelen.

Vaak moet ik er best wel om lachen, soms vind ik het lastig. Ik heb mezelf wel voorgenomen, me hier niet druk om te maken en al helemaal geen standjes voor te geven (tenzij hij gevaarlijke dingen gaat ontwikkelen). Volgens een ervaren peutercollega (ik werk op ook op een kdv en deze collega zit al meer dan 20 jaar in het vak). Moeten we ons met deze leeftijd absoluut geen zorgen maken. Het geeft hem houvast en een veiligheid op de dag. Sowieso is ons knulletje altijd een kindje van de structuur en regelmaat geweest, dus dit verbaast me helemaal niets!

 

Als het goed is leren ze het ook vanzelf af.

Overigens hier net als Athina. Ene keer wel, andere keer niet.
Ligt ook een beetje aan wat het is.
Ze mag bijv zelf kiezen wat er op brood gaat. Zit het er eenmaal op dan is het klaar.
En ik heb ook niet altijd tijd/zin om te wachten tot ze beneden is.
Maar eerst de rechter om en dan pas de linker (want die andere mag al zo vaak eerst!) ga ik zelden over in discussie toch

 

Ik ga er helemaal in mee.

 

Jongste zoon heeft het erg, vind het soms best vermoeiend Er onstaat daardoor ook vaak ruzie tussen hun drieen, de twee meiden zijn het af en toe ook zat

Ik ga er een klein beetje in mee, want anders is het geen doen.

 

Ooooh heel herkenbaar.

Ik ga er in mee, tot op zekere hoogte.
Want wat maakt het nu eigenlijk uit he, wie er als eerste de trap op gaat en of haar boterham in 3 of in 5 stukken gaat

Maar wil ze iets wat echt niet kan, gevaarlijk is of niet uitkomt dan gaat het niet door, afstraffen doe ik het nooit.

Je merkt als papa thuis is, dat heel veel dingen ook een automatisme worden

 

Haha Monique, ik las in je laatste zin 'een autisme' in plaats van een automatisma lol. Ik dacht al: das best snel gediagnosticeerd!

Hier ga ik er tot op zekere hoogte in mee. Het geeft mijn zoon houvast in de dag. Aan de andere kant mag mijn dochtertje er natuurlijk niet onder lijden, dus maak ik dan afspraken als: nu jij eerst de trap op, vanavond Noa. Meestal is Noa het alweer vergeten 's avonds maar zo niet, dan hou ik Jari er wel aan. En dat kan wel eens een driftbuitje worden, hoewel hij het meestal wel snapt als ik de afspraak duidelijk gezegd heb. Zo probeer ik daar een beetje mee om te gaan. In ieder geval ga ik er dus meestal in mee, en soms niet. Maar ik laat die keuze dan weer niet afhangen van hoe ik in mijn vel zit maar meer van logica voor hem ook.

 

Hier precies zo, soms zeg ik: nu de allerlaatste keer! en dan is het even huilen en soms denk ik: ach laat maar even...

 

Vaak ga ik mee in wat hij wilt maar als ik haast heb e.d. dan doen we het op mijn manier. Geeft het bij jullie geen driftbuien? Als meneertje slecht wakker is geworden en het niet op zijn manier gaat is het huis te klein.... maar dan krijgt ie helemaal z'n zin niet.

 

Heel herkenbaar, maar de ellende met een tweeling: twee keer optillen voor aan te bellen, de een doet de deur open, de ander krijst, deur weer dicht, kan de ander hem openmaken. telefoon ophangen, een heeft iets tegen ma gezegd en hangt op, brullen ander wilt nog iets zeggen en ook zelf ophangen, oma maar weer bellen (of oma belt zelf weer terug want weet hoe laat het is). Probeer zo vaak mogelijk te zeggen jij de volgende keer, maar dat pikken ze dus vaak ook niet. En ik ga er ook vaak in mee hoor, drama iedere keer voor dingen die eigenlijk niet zo belangrijk voor mij zijn (maar voor hun blijkbaar wel), daar zie ik ook het nut niet van in. Maar inderdaad als een boterham gesmeerd is ga ik niet een andere smeren ( nee toch jam(ie)) tot die op is. Ik laat ze wel zo vaak mogelijk uit twee dingen kiezen maakt het wel makkelijk, b.v. pak je zelf het bovenste koekje, of moet ik je er een geven (nou dan pakken ze meestal graag zelf het bovenste koekje ipv het derde van onderen voordat ik ze het geef). En als ik geen tijd of zin heb om er in mee te gaan, dan negeer ik ze gewoon: laat maar krijsen (ook al is het in een winkel), ik zag er dan ook bij: huil en schreeuw maar, maar mama doet dit of dat toch niet. Dan schreeuwen ze even door, maar meestal is het ook weer zo over, en doen ze gewoon weer rustig mee.

 

Oja en als je er echt niet meer tegen kan: geef jezelf een time-out, loop zelf even weg (van mijn part naar de wc) en kom even rustig op adem voor je helemaal flipt van dat gekrijs. Gebeurt mij wel vaker hoor, vooral als ik erg moe ben (mijn meisje heeft, hiep, hiep , hoera sinds enkele dagen ontdekt dat ze eigenlijk best wel een keer kan gaan doorslapen, dus hopelijk is dit snel verleden tijd)

 

Als ik geen haast heb dan ga ik er bijna altijd in mee.
Ik heb de oudste vanaf het moment dat het kon altijd zelf een keuze laten maken in dingen, dat maakt dat hij nu graag wil bepalen hoe of wat. En binnen de grenzen vind ik dat prima.

 

Hahaha, zo vreselijk herkenbaar. Ik moest op een gegeven moment gewoon voorzichtig worden in wat voor nieuwe dingen ik deed of toestond, want voordat je het wist zat je weer vast aan een nieuw ritueel. Dus ja, ik ben heel erg veel meegegaan in dingen, omdat ik hem inderdaad de ruimte wil geven zijn grenzen te zoeken, zijn veiligheid te vinden en zijn gevoel voor autonomie. Maar natuurlijk zaten hier ook grenzen aan, sommige dingen kunnen/mogen echt niet.
Het begint nu een heel stuk minder te worden, maar we hebben toch wel eengoeie 8 maanden of zo te maken gehad met een zeer dwangmatig jongetje waarbij het huis te klein was als we afweken van het verwachtte.

Nuja, een fase die we ook wel weer overleven.

 

ik heb het niet zo erg met de kids als jij beschrijft met mijn kinderen. maar zelf wel heb ik wel angsten waardoor ik ook voor vreemde mensen rare dingen doe, ik zou vreselijk overstuur en vooral onrustig worden als iemand me dwarsboomd als ik het nodig heb om de deur nog een keer open en dicht te doen of de gas nogmaals wil checken bijv. daar wordt het eigenlijk alleen maar 3 keer erger van ook.

ik denk dat als het mogelijk is dat ik mijn kind dan zijn patroon zou laten volgen als hij daardoor wel rustig en en lekker kan slapen bijv. ik denk dat iedereen een vast patroon heeft van dingen en ik ga als het niet nodig is ze niet dwarsbomen.

 

dit geldt overigens inderdaad niet voor dingen die mc lover ook zegt . als de boterham gesmeerd is issie gesmeerd, jammer dan.

 

haha, dat dacht ik ook van mijzelf. Maar idd het gaat dan echt om 'niets'. Vermoeidheid speelt dan zeker mee zoals MC schrijft. Elke ochtend om 5 uur wakker